نیت یا الله را که گفتند، پسر کوچکی دوان دوان کنار من ایستاد، دست هایش را به سرعت تا  گوش هایش بالا برد و به نماز پیوست، چند دقیقه گذشت که پسرک شروع کرد در نماز بازی کردن دست هایش را در جلوی صورتش تکان می داد، با دهانش صدا در می  آورد و چشمانش را باز و بست می کرد. چشمانم را پایین نگه داشتم اما خواه یا ناخواه بازهم حرکاتش را می دیدم،  تا حالا ندیده بودم که بچه ای دیگر در نماز بازی کند! آخر این که دیگر اسمش نماز نیست!

گفتم باید حکمتی در این اتفاق باشد،اگر این بچه در نماز کنترل بدنش را ندارد و با دست و پایش بازی می کند، خیلی از ما  هم گرچه در نماز ساکتیم و چشمان و دست و پایمان را به اطراف حرکت نمی دهیم  اما با فکرمان بازی می کنیم، در نماز ذهنمان شروع می کند به حرکت کردن، از رفتن به بانک، سبزی فروشی، دانشگاه و بعد برنامه ریزی برای چگونگی خواندن دروس  یا برنامه های قبلی، فعلی و بعدی تلویزیون، یا آنالیز و مرور چگونگی رفتاربا صغری خانم، آقا میثم و یا آن پسرک که کنارمان در نماز ایستاده است.

اکنون باید به خودم می خندیدم یا آن پسرک؟

خدا به دادم برسد اگر نمازم به آسمان صعود کند و بگوید:"ضایع کردی مرا، خدا تو را ضایع کند " و سپس آن نماز را به چهره  ام بزنند     و بگویند این نماز به درد خودت هم که نمی خورد هیچ چهره ات را هم سیاه تر می کند فویل للمصلین الذین فی صلاتهم ساهون ، شاید باید گریه کنم، خدایا تا اینجا را ببخش بقیه اش را خودت کمکم کن که حواسم باشد که سمع الله هر آنچه در ذهن است و جان.

"درخود نماز نیز انسان باید زنجیر و سیمی دور خود بکشد تا غیر خدا داخل نشود یعنی فکرش را از غیر خدا منصرف کند" 1

1=آیت الله بهجت رحمت الله علیه

حاج محمّد اسماعیل دولابی به سال 1282 هجری قمری در یکی از محلات جنوب شرق تهران به نام دولاب،در خانواده ای اهل معرفت،کرم و دلداده اهلبیت(علیه السلام) که همواره مورد احترام،اعتماد و رجوع مردم بودند متولد گردید.
پدر بزرگوارشان(مرحوم حاج محمود خان احمدی دولابی)،بزرگتر و معتمد محل و منزلشان مأمن مردم و پذیرای اهل علم و معرفت بوده است.حاج محمّد اسماعیل از کودکی با مجالس ذکر ائمه اطهار مخصوصاً حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) بسیار مأنوس بوده و از همین روی،مردم اور ا مایه خیر و برکت دانسته،به صفا و خلوص باطن ایشان توسل جسته و در سختی ها،وی را واسطه فیض الهی قرار می دادند.

پشت پرده بلاها و سختی ها
روزی که فهم انسان باز شود،خواهد دید که ابتلائات و گرفتاری هایی که خدا برای او پیش آورده است،چه خیرهایی برای او داشته و خداوند از رهگذر آن ها،محبّتی به او کرده که در خوشی ها و نعمت ها چنان محبّتی به او نکرده است.به همین خاطر است که وقتی خدا پرده را برمی دارد.انسان غصه می خورد که چرا به خاطر ابتلائات و محرومیت های دنیا غصه خورده است و آن روز بیش از آنچه برای نعمت ها و گشایش ها شاکر است،به خاطر محرومیت ها و ابتلائات شاکر خواهد بود.

جوانی که از کودکی پدرش را بسیار اذیت کرده بود،بعد از اینکه بزرگ شد و ازدواج کرد،به یاد اذیت هایی که در حق پدر کرده بود و خوبی هایی که پدر به او کرده بود،افتاد.نزد پدر رفت و به او گفت:من شما را خیلی اذیت کرده ام و شما محبّت های زیادی در حق من کرده اید؛مرا حلال کنید.پدر هم ه او گفت:حلالت کردم.

مدتی بعد جوان به یاد سیلی ای افتاد که روزی پدرش به او زده بود و او به خاطر کودکی از پدر رنجیده خاطر شده و کینه او را به دل گرفته بود،اما امروز می فهمید که آن سیلی او را از چه انحراف و خطر بزرگی حفظ کرد،لذا نزد پدر رفت و به او گفت:پدر جان،همه خوبی هایی که تا به حال به من کرده ای یک طرف و آن سیلی که آنروز به من زدی یک طرف.امروز می فهمم که آن سیلی از همه محبّت های دیگری که به من کرده ای بالاتر است و به خاطر آن از شما سپاسگزارم.

خداوند فرموده است:«لکیلا تأسوا علی مافاتکم و لاتفرحوا بما اتاکم» تا بر آنچه از دستتان می رود،اندوهگین و متأسف نشوید و به خاطر آنچه به دستتان می آید،فرحناک نگردید.پس یقیناً خداست که همه چیز را از ما می گیرد یا به ما می دهد و خداوند خیرخواه و عالم به مصالح بندگان خود می باشد،پس وقتی چیزی از دستمان می رود،مصلحت ما در نداشتن آن است و وقتی به دستمان می رسد،خیر ما در داشتن آن است.

اگر این یقین نبود،العیاذ بالله این حرف زور بود.کلیه ناهمواری هایی که بر انسان تحمیل می شود،در حقیقت نعمت است.امام حسن عسکری(ع) می فرماید:«هیچ بلایی نیست،مگر اینکه نعمتی دارد که محیط بر آن بلاست».

همان وقتی که مغموم شده اید و زانوی غم در بغل گرفته اید و خود را از همه محروم تر می بینید،لطف حق بالای سرشماست و فرج نزدیک است؛«أنّ مع العسر یُسراً» همانا با سختی راحتی است.ابتلا و امتحان،فضل ثانوی خداوند است که انسان را متوجه ضعف های خود می سازد و امکان می دهد در مسیر رفع آنها گام بردارد.احساس خسارت و شکست در امتحان الهی موجب می شود انسان گام های بلندتری در این مسیر بردارد.

پاداش عبادات
چقدر نمازی که حمد خدایش را بکند لذیذ و پاک است،آیا این بابِ مزاج نیست؟ به هنگام نماز با صاحبش تماس می گیرد،آیا جا دارد که از بابت آن مزد بخواهد؟ آیا هیچ مزدی بهتر از نماز می شود تصور کرد؟ از الان تا پنجاه روز دیگر قرار می گذاریم که یک چیزی بنویسید که بتواند مزد نماز باشد و از خود نماز بهتر باشد.لابد مزد،باید بهتر از خودِ کار باشد... برای روزه هم همین طور.برای دست سر یتیم کشیدن چیزی را پیدا کن که از آن بهتر و مزد آن باشد... .

گفت پس چرا آدمی به هنگام عبادت اکراه دارد؟ گفت چون نمی داند که چه کاره است.خیال می کند خداوند کار شاقی بر عهده اش گذاشته است.لذا با خُلق تنگ می رود و می دانید که خلق تنگ قرب نمی آورد.

محبّت به خدا
شما محبّت به خدا و ائمه داشته باشید و شب و نیمه شب هم انتظارش را داشته باشید،او هم کم کم دیر یا زود خود را نشان می دهد.آن وقت آیا جان نرود؟ گفت او طوری جان ما را می گیرد که حالی مان نمی شود.یک وقت می بینید در شهر و عالم دیگری نشسته ایم و داریم یکدیگر را نگاه می کنیم.

شرط قبولی اعمال
در حج کسی را دیدم گفت التماس دعا دارم.گفتم التماس دعا یعنی چه؟ گفت یعنی حجّی که آمده ام قبول کند.گفتم خودت آن را قبول داری؟ گفت نه.گفتم اگر من بگویم قبول کند مرا هم می گیرند.می گویند صاحبش آن را قبول ندارد،آیا تو بیشتر از صاحبش دلت می سوزد.اقلاً خودت اوّل بپذیر که خدا به تو توفیق داده است و تو را به سرزمین مکه آورده است.

نماز می خوانی و عبادت می کنی و خدا را می خوانی بگو الهی شکر.چهار پنج بار الهی شکر بگو تا لااقل شیرینی شُکر به لبت برسد.کم کم از خدا ممنون می شوی.دستگاه قلب و جان چنین است.از خدای خود که راضی شدید خدا هم از شما راضی می شود.می شوید راضیه مرضیه.شاکر و مشکور.

فقط نان و آب خواستیم
ما یک روز با آنها(امامان علیهم السّلام) ننشستیم.من که ننشستم.شما که نشسته اید گوارایتان باشد.همیشه در خانه ام بود ولی یک روز هم پیش او درس نخواندم.با این وجود به من یاد داده است.چه قدر به آنکه اگر پهلویش می نشستم،آشنا بودم و می دانستم.

همه اش بیرون به تقلا بودم.برای رزق و دنیا و آخرت.خوشا به حال جماعتی که یک بو بردند که انگاری معلّم اینجاست.البته گاهی دوستان اهل بیت و همه در خانه شان رفته ایم.اما انصافاً در را شل زدیم.آن جور نبود که زانو بزنیم و او را معلّم خود کنیم تا علم لدنی در ذاتمان بریزد.از او فقط نان و آب خواستیم.

وقتی خوبی می کنی
فمن یعمل مثقال ذرة خیراً یره.خوبی می کنی به خودت برمی گردد.حتی وقتی دست کسی را می گیری،خدا مرحمت می کند و نگاه می کنی که به خودت خوبی کرده ای.وقتی او را می بینی که نمی تواند بلند شود،خودت بوده ای که نمی توانستی بلند شوی.دستش را می گیری و بلند می شود،راحت می شود.

مزدِ کار نکرده
اگر مزدِ عمل را می خواهی،آن را خیلی زود می دهند.قبل از عمل می دهند.به ما فرموده است مستحب است وقتی کارگر می گیرید،مزدش را صبح بدهید تا با دلِ خوش کار کند.با اینکه زمانه بد است اما همین الان هم اگر کسی این کار را بکند ضرر نمی کند.می گویند کم کار می کند،اما آیا می دانی همان کار را چقدر زیبا انجام می دهد؟ اگر وجدان داشته باشد تا غروب با رغبت برایت کار می کند.

آیا آن ها به ما گفته اند این کار مستحب است و خودشان چنین نمی کنند؟ نکند صفات و اخلاق و فعل خودشان باشد که بر من و شما منّت گذاشته اند و آن را به ما یاد داده اند؟ می گویم «نکند»،تا این معنا را خودتان درک کنید.

نفس نماز و روزه
خدا نصیب بعضی از شما کرده است که از نماز لذّت می برید.آیا حاضرید نمازتان را بدهید و چیز دیگری بگیرید؟ حاضر نیستید آن را با چیز دیگری عوض کنید.می گویید این را بدهم چه چیز از آن بهتر بگیرم؟ روزه را بدهم چه چیز بهتر از آن بگیرم؟ امیدوارم نفس عمل هایی که خدا نصیبتان کرده است را هم حساب کنید که حاضر نیستید آن را با چیز دیگر عوض کنید.

کارهای خوبت را اظهار نکن!
امیدوارم وقتی نماز می خوانی یا اعمال خوب انجام می دهی،یا در مجالس ذکر و دعا شرکت می کنی،نفس موفقیت به انجام عمل را اول حساب کنی و حساب کنی که در این موفقیت چه ها هست.اگر توجه کنی،در آن خیلی چیزها هست که هیچ جایی برای اظهار باقی نمی گذارد.

جفا نمی کند
در حدیث قدسی از پیامبر(ص) است که خداوند فرمود:اگر کسی از خواب بیدار شد و وضو نگرفت،به من جفا کرده است.وقتی آدمی غصه دار می شود،از خواب بیدار شده است.هوشیار می شود که انگار اینجا خیلی جای بد و خطرناکی است.هین طور است وقتی که خوشحال می شود.

و اگر وضو گرفت و دو رکعت نماز نخواند به من جفا کرده است.اگر نماز خواند و دعا نکرد،با من صحبت نکرد که خدایا چنین و چنان کن،مؤمنین را ببخش،و احتیاجش را نگفت،به من جفا کرده است.و اگر من دعای او را اجابت نکردم من به او جفا کرده ام.یعنی من خدای جفاکار نیستم و خلقم را اذیت نمی کنم.همه این مقدمه ها برای این جمله آخر است تا به ما بفهماند که جفاکار نیست و خالقی است که خلق را برای اذیت شدن نیافریده است.

قرض الحسنه
خداوند به شما هم عطا کند که وقتی به کسی قرض الحسنه دادی مطالبه نکنی و اگر خودش آورد،به او بگویی اگر لازم داری،من لازم ندارم.قرض الحسنه که هجده برابر عطای عادی ثواب دارد،یعنی همین.زیرا عزّت گیرنده محفوظ است.

منتهی یک مقداری از حسن بودنِ آن،به این است که دهنده در باطن خود می گوید من پس نمی گیرم.مدت هم تعیین می کنند.اما دهنده در باطن،می گوید کارش را راه انداختم و رفت.تا برود خوش باشد.شخص بزرگ،قصد گرفتن ندارد.انشاءالله خداوند به شما هم وسعت بدهد که این گونه باشید.

هل من ناصر ینصرنی
مولایم اباعبدالله علیه السّلام نیز در روز عاشورا فرمود:«هل مِن ناصر ینصرنی» چه کسی از میان شما هست که مرا کمک کند؟ آیا این از روی فقر است؟ نه! بزرگ است و می خواهد شنونده را راه بیاندازد.

درهای بهشت همین جا هستند
وقتی که هشت در بهشت به روی کسی باز باشد،هر کاری که او می کند با بهشت و عطر و بوی آن کار دارد.وقتی به او می گویند ثواب به تو می دهیم،می گوید ثواب را می خواهم چه کنم.همین کاری که می کنم ثواب است.نماز که می خواند اگر به او بگویند خدا نمازت را قبول کند،می گوید قبول کرده است که دارم می خوانم.پس ذکر خدا،هشت در بهشت است.تا با هر کدام ذکر او می شود،هر هشت در باز می شود.

تأثیر زبان
اگر چهار مرتبه بگویی بیچاره ام و عادت کنی،اوضاع خیلی بی ریخت می شود...همیشه بگویید الحمدالله،شکر خدا.بلکه بتوانی دلت را هم با زبانت همراه کنی.اگر پکر هستی دو مرتبه همراه با دلت بگو الحمدالله.آن وقت غمت را از بین می برد...امیدوارم جلوی زبانت را بگیری که مؤثر است.

فلسفه هبوط
گفت:چرا (خدا) ما را نعوذبالله از خود جدا کرد.گفت:آنجا قرب بود.نمی شد آدم بی ادب باشد.ما هم بی تجربه بودیم.هستی با ما بود،در حالیکه بی ادب بودیم.لذا درست در نمی آمد.اینجا دماغ همه مان به خاک خورد،خدا را سجده کردیم.یالله گفتیم.دچار اجنبی شدیم.نفس خودمان دشمنمان شد.حالا که برگشتیم مثل آدم وارد می شویم.

مالک و مملوک
جوان هستید.از همین الان آزاد باشید.هر چه در می آوری تا غروب خرج کن.مملوک دنیا نشوید...اگر مملوک دنیا شدی مرتب به شما وحی می کند.فرمان می دهد.دیگر نمی گذارد فرمان خدا و ائمه را ببری و از همین جا راه خدا را عوض می کند.اگر می خواهی مملوک شوی مملوک خدا شو و مالک بر هر چیز.در این صورت عزّت و شئون انسانی شما حتماً حفظ می شود.خودت را نفروش!

قلب آرام
با قلب خودت،با جان خودت همنشین باش که همه چیز همان جاست.ولایت و امام و پیغمبر و خدا همه آنجاست.آنجا نظرگاه خدا و ائمه هم هست.امامان با هر کسی نمی نشینند.با آن کسی می نشینند که قلبش آرام باشد،مذی نباشد.

شهیدش کن!
جان دادن همیشه یک جور نیست.با شمشیر می توان سر کسی را بزنی و او را بکشی.با احسان هم می توان.با عطا و احسان می توان شهیدش کنی.برای آزمایش،درباره پدرت خوبی کن.امان نده که پدرت تلافی کند.آن وقت ببین پدرت گریه می افتد...احسان شهید می کند و هم می میراند.خیلی سریع تر از شمشیر.

وقت نزاع
در روایت آمده است که وقتی نزاع می شود ملائکه به سراغ کسی که هنوز حرفی نزده است می روند و از او می خواهند که چیزی نگوید.اگر گوش نکرد او را رها می کنند و به سراغ دیگری می روند.

مقدرات الهی
رسول خدا فرمود:هر کس مقدرات الهی را بپذیرد و مشفقانه و صابرانه با آن برخورد کند،خدا می فرماید:من فردای قیامت شرم دارم برای او میزان و عدالت بگذارم.چون این بنده من کارهای مرا در تاریکی دنیا مشفقانه و از روی میل با صبر و تحمل،تحویل گرفت و هیچ اعتراض نداشت.

غض بصر
خداوند اذن داده است عیب افراد را ببینیم.غض بصر کن! چرا نگاه می کنی؟! اگر خدا هم نشان داده سرت را برگردان.اگر دو نفر غیبت می کنند گوش نده.شما اهل آن نیستی.همه افعال خوب را باید دید،ولی افعال بد را نه.

فکرش را نکن
حتی یک ساعت هم به فکر رزق نباش.به دنبال کسب و کار هم که می روی،بدان که در رزق،فاعل تامّ خدای متعال است.هوالرزّاق ذوالقوّة المتین:هر آینه خداوند همان روزی دهنده ی نیرومند و محکم کار است.

منبع : خیمه - ماهنامه هیئت ها و مجالس حسینی – شماره 96 – بهمن 1391

خدایا چقدر حکیمی، البته لطف دارید که همیشه خواستید ما را مرد خوف و الهی معرفی کنید، ولی خب بنده هم در همین روز اول ماه رمضان کم نگذاشتم.

به خاطر تقدس عدد ۴۰ ، چهل بار کله ام را این ور و آن ور کردم و به چهل نفر نگاه انداختم و جمعاً چهل مرتبه بلند داد زدم: قربة الی الله، الله اش را هم آنچانان کشیدم تا کور شود هر آنکه نتواند دید.

مثلاً نمونه اش همین حاج جاسم است که چند مثقال پول از ما طلب دارد و به اندازه چند کیلو دهن ما را آسفالت کرده است هر چه اخلاصمان در عبادت را بهش نشان می دهیم، هر چه فضایل و کرامت هایمان را برای لحظه ای رو می کنیم، بد مذهب فایده ندارد.

خدایا، امروز با زبان روزه، غرق در نماز بودم که در حال رفتن به سجود پسرک بغلمان یک ادا و اطواری درآورد که خنده ام گرفت سریع رفتم سجده، خدا چشمت روز بد نبیند از فرط خنده نمی دانم شانه هایم تکان خورد؟ نمازم باطل شد؟ باطل نشد؟

ولی بعد الهام نمودی که بنده ی عزیزم نماز شما بیشتر از اینها ارزش دارد ولی چرا باید بین این همه آدم این اتفاق برای تو بیفتد؟

خدایا از آنجا که هیچ کارت بی حکمت نیست منظورت را فهمیدم، این پسرک صاف برای ما شکلک در آورد چون شما می خواستید کاری بکنید که حاج جاسم گمان کند من دارم از خوف شما در سجده گریه می کنم، بلکه هشدار و اندرزی باشد تا ول کن ما شود. ولی کو عقل که از آن ضجه ها و اشک های عارفانه ی حقیر، صحیح نتیجه بگیرد؟

حالا خدا بین خودمان بماند ولی آخر اگر عقل داشت که خداییش به ما پول قرض نمی داد!

ولی احسنت خدا، خوب این حاج جاسم را شناختیش که صم و بکم فهم لا یرجعون.

خدایا واقعاً آدم چه چیز هایی که نمی بیند خوش به حال خودت که نمی بینی با این زبان روزه گیر زنیکه افتادم که خیلی چهره اش یادم نیست، چون برای جلوگیری از خوف گناه فقط به کلیات نگاه کردم ولی در روی پوست سفید و لطیف که البته جوشی هم بر پایین چشمان آبی اش که بعد چشمَ… (حالا بماند خیلی دیگه وارد جزئیات نمی شوم) از کرم حلزون استفاده کرده بود! ، جل الخالق! خدایا عقل سلیم عنایت بفرمایید، آخر یکی نیست به اینها بگوید دیگر حلزون کارش به جایی رسیده است که کارخانه راه بیندازد؟!

آخر اگر این موجود نحیف، بتواند برای شما زن ها کاری بکند که دیگر واقعا خاک بر سر ماست نه آن بدبخت، والا ما که ۶۰ سال بدنمان را در راه رضای خدا فرسوده کردیم  پف هم بلد نیستیم درست کنیم برای زنمان، آنوقت از  یک حلزون انتظار دارید؟!

خب تقصیری هم ندارند، بندگان شما هستند دیگر! ، از صبح الطلوع که چشمشان را باز می کنند هی توی گوششان می خوانند آیا شما هم از چروکی پوستتان خسته شدید؟ آیا شما هم … تازه ماشاالله حضاری هم که در تلویزیون تعریف این محصول را می کنند آنقدر طبیعی بازی می کنند که اصلا آدم شک نمی کند.

بعد یکهو خبر می رسد که پع! این محصول اصلا معلوم نیست صاحبش کیست، مخترعش کیست، کرم بخت برگشته ای که لهش کردند چیست؟،کیست؟و اکنون کجاست؟ و …

به هر حال، خدایا امروز فقط یک شمه از شگفتی های بنده را دیدید. صبر کنید تا آخر رمضان، باور بفرمایید آنچنان روزه هایی می گیرم که تمام این زولبیا و بامیه فروش ها بیایند به نیت تبرک مفتی به من زولبیا و بامیه بدهند.

خدایا آنچنان روزه ای می گیرم که همه ی این همسایه ها هر روز  نیم ساعت مانده به افطار بیایند ملاقاتم تا مهر تایید بر روزه هایشان بخورد. من هم  به حاج خانم سریع می گویم همان لحظه آنچنان اسفند دود کند که دود، برود به مغز چشم و لوچه شان و چشم همه شان خصوصاً این حاج جاسم را در بیاورد و من فقط حال کنم.

خدایا آنچنان روزه ای می گیرم که مریض بشوم بیفتم در بستر بیماری، همه دورم جمع بشوند، گریه کنند و بگویند ببین این بنده ی بزرگ، عظیم، کریم، رحیم، غفور، جبار، حلیم و … در راه عبادت خدا خودش را کشت و فانی کرد.

خدایا آنچنان مریض بشوم که سفیدی استخوان هایم از زیر پوستم مشخص بشود، باور کنید طوری می شود که همین حاح جاسم می آید کنارم گریه می کند می گوید؛ تو رو به خدا ببخش اگه یه روزی بهم بدهکار بودی، تو رو به خدا حلالم کن. من خر بودم نفهم بودم از بیماری ناشناخته ی  منگلیسم رنج می بردم که با تو اینگونه رفتار می کردم و آتش جهنم را برای خود تلنبار می کردم.

انشاالله اگر قسمت کنید در راه روزه آنچنان می میرم که سالروز مرگم، تعطیل رسمی بشود، فکر کنم ظهر روز دوم رمضان با زبان روزه بدن مطهرم از زیر آب رودخانه ی بیرون بیاید، وای آری خیلی رمانتیک است. آنوقت  همین حاج جاسم در سالروز مرگم می آید نظری می دهد و هی به همه برای ریابازی و افتخار می گوید: "به من بی همه چیز بدهکاربود، انشاالله به جایش شفاعتمان را می کند." ولی کور خوانده است پدرش را هم در می آورم عجب آدم هایی پیدا می شوند، از مرگ آدم هم سوء استفاده می کنند یادم باشد یعد بهش بگویم برای هر کاری ریا بازی در می آوری در بیاور ولی برای ما نه، حیف است این ثواب عظیم نابود بشود.

خدای آنچنان روزه ای بگیرم، ا ببخشید خدایا، مثل اینکه افطار شد انشاالله بقیه اش برای بعد.

یه مدتیه از گوشه وکنار می شنویم که هوا گرمه و تابستونه و نمی تونیم چادر بپوشیم به مادر خودم گفتم : گرمت میشه وقتی عبا می پوشی؟ گفت حتی اگه یخورده گرمم بشه مگه اتفاقی میافته یا بستنی ام که آب شم بعدش ادامه داد : این پوشش حتی اگه باعث افزایش چند درجه ای گرما بشه ارزش این رو نداره که جلوی بسیاری از مزاحمت ها رو بگیره؟

چند وقت پیش نوشته ای در مورد چادر نوشتم . یه بنده خدایی کامنت گذاشت که یعنی چی چادر بپوشیم ؟ چادر بغیر از اینکه زن رو مثل هیولا کنه کار دیگه ای نمیکنه ! چندروزی به این حرفش فکر میکردم و به این نتیجه رسیدم که میشه زن چادری که در شب هست رو به قرص ماه تشبیه کرد که زیبایی آسمان سیاه اون رو قشنگ تر وجذاب تر میکنه والبته در عین حال اُبُهت زن چادری اونقدر بالا میره که باعث افزایش احترام به اون در جامعه میشه .

گاهی وقتا می بینم که می نویسن چه اشکالی داره که زن واسه نماز خوندن تو خونه خودش که نامحرم نیست بدون چادر ولی با بلوز و دامن نماز بخونه! بله هیچ مشکلی نیست ولی ترسم از اینه که این پوشش رو به مرور زمان تغییر بدن یادمه ایامی که در مدرسه راهنمایی درس می خوندیم به مادر بزرگ فحش می دادن البته به شوخی و بعد پیشرفت کرد و به نوبت خاله ، عمه و فحش به مادر شوخی شد که پارسال تو سربازی که محیطی متشکل از بچه های چند شهر بود دیدم که راحت به خانواده و خواهر همدیگه فحش می دادن به شوخی!!!!!!!!!!!!!!!!

حالا هم حرفم اینه که امسال چادر رو برداشتن و به ترتیب سال های دیگه شال رو بر میدارن و مانتو نازک و کم کم .... و اما در مورد تحمل کردن گرمای چادر خواهر من جنسش که برزنت نیست که نتونی تحمل کنی یعنی تحمل شنیدن متلک آسون تر از تحمل گرمای یکی دو درجه ست؟ ولی اگه گرمت شه و خدا شاد بشه بهتر نیست دیشب تو قرآن خوندم خدا میگه به عهد من وفا کنید تا به عهدی که دادم عمل کنم راستی ترسم از آن روزیست که تو نماز خوندن بگیم خدا که میدونه زیر لباس چی به چیه چه اشکالی داره همونطور که مرد می تونه با یه لباس ساده نماز بخونه ما هم بخونیم غریبه که نیست تو خونه خودم نشستم می دونی که گذر زمان همه چی رو تغییر می ده حواسمون باشه که تغییر نکنیم با گذر زمان و با طوفان ها این ور اون ور نشیم.

اما حرف آخر در مورد حجاب (البته از نگاه رهبر) اینه :

مثلاً بیاییم با خودمان فکر کنیم که حجاب داشته باشیم، اما چادر نباشد؛ این فکر غلطى است. نه این‌که من بخواهم بگویم چادر، نوع منحصر است؛ نه، من مى‌گویم چادر بهترین نوع حجاب است؛ یک نشانه‌ى ملى ماست؛ هیچ اشکالى هم ندارد؛ هیچ منافاتى با هیچ نوع تحرکى هم در زن ندارد. اگر واقعاً بناى تحرک و کار اجتماعى و کار سیاسى و کار فکرى باشد، لباس رسمى زن مى‌تواند چادر باشد و - همان‌طور که عرض کردم - چادر بهترین نوع حجاب است.

البته مى‌توان محجبه بود و چادر هم نداشت؛ منتها همین‌جا هم بایستى آن مرز را پیدا کرد. بعضیها از چادر فرار مى‌کنند، به خاطر این‌که هجوم تبلیغاتى غرب دامنگیرشان نشود؛ منتها از چادر که فرار مى‌کنند، به آن حجاب واقعى بدون چادر هم رو نمى‌آورند؛ چون آن را هم غرب مورد تهاجم قرار مى‌دهد!

شما خیال کرده‌اید که اگر ما چادر را کنار گذاشتیم، فرضاً آن مقنعه‌ى کذایى و آن لباسهاى «و لیضربن بخمرهنّ على جیوبهنّ و همانهایى را که در قرآن هست، درست کردیم، دست از سر ما بر مى‌دارند؟ نه، آنها به این چیزها قانع نیستند؛ آنها مى‌خواهند همان فرهنگ منحوس خودشان عیناً این‌جا عمل بشود.

منبع: مشرق