تبیان، دستیار زندگی

در تو ,تا دور دستهای زندگی سفر خواهم کرد
و بامدادان ,از جشن هزاره های آتش باز خواهم گشت.

چشمای من میل به گریه داره

می خواد بباره

دل نمی دونی كه چه حالی داره

چه حالی داره

از درو دیوار واسه دل می باره

غصه به جز گریه دوا نداره

زندگی آی زندگی خسته ام خسته ام

گوشه ی زندون غم دستو پا بسته ام

هر چی تو دنیا غمه ماله منه

روزی هزار بار دل من می شكنه

دل دیگه اون طاقتا رو نداره

  پشت سر هم داره بد میاره

از درو دیوار واسه دل می باره

به نام الله خالق انسانها

 به نام انسانها خالق عشقها

 به نام عشقها خالق اشكها

به نام اشكها خالق دریاها

هزار مرتبه 900 جمله عاشقانه را در 800 جای مختلف به 700

 زبان پیش 600 نفر مطرح كردم 500 نفر ان  400 

جمله ی مرا به 300 زبان در 200 برگ ترجمه كردند و 100

بار برگ آن  را آوردم 90 روز روزی 80 دقیقه 70 جمله را 60

بار در 50 روز روزی 40 مرتبه برای خودت تكرار كردی 30

 تا از جمله های مرا آموختی پس از 2 دقیقه 10 بار 9 سوال كردم 

8 مرتبه به 7 سوال من 6 جواب دادی و در فاصله 5 روز روزی

 4 مرتبه  تو را 3 بار دعوت كردم  2 ساعت خواهش كردم كه 1 بار بگویی:

 دوستت دارم

Mostafa2_g

وقتی کسی شما را عاشقانه دوست میدارد شیوه بیان اسم شما در صدای او متفاوت است

به می خانه روم بهر نگه داری دل

تا بر پیر کنم شکوه زه بیماری دل

او شب وروز بسوزد زه غم عشق بتان

من شب وروزبسوزم زه غم و گرفتاری دل

رخ من زرد و اشک من سرخ شد و موی سفید

روز من گشت چو شب بهر سیه کاری دل

هر چه کردیم علاج دل بیمار نشد

تنگ شد حوصله از بهره نگه داری دل

به پایان رسیدیم اما نکردیم آغاز 

                        فروریخت پرهامان نکردیم پرواز
ببخشای ای روشن عشق بر ما  ببخشای  ... 

  ببخشایم پریزاد

کاش در دهکده ی عشق فراوانی بود *

* توی بازار صداقت کمی ارزانی بود

کاش اگر گاه کمی لطف به هم میکردیم *

* مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود

کاش به حرمت دلهای مسافر هر شب *

* روی شفافترین خاطره مهمانی بود

کاش دریا کمی از درد خودش کم میکرد *

* قرض میداد به ما هر چه پریشانی بود

کاش به تشنگی پونه که پاسخ دادیم *

* رنگ رفتار من و لحن تو انسانی بود

چقدر شعر نوشتیم برای باران *

* غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود

کاش اسم همه دخترکان اینجا *

* نام گلهای پر از شبنم ایرانی بود

کاش چشمان پر از پرسش مردم کمتر  *

* غرق این زندگی سنگی و سیمانی بود

کاش دنیای دل ما شبی از این شبها *

* غرق هر چیز که میخواهی و میدانی بود

دل اگر رفت شبی کاش دعایی بکنیم *

* راز این شعر همین مصرع پایانی بود

غربت آن نیست که تنها باشی

 فارغ از فتنه ی فردا باشی

 غربت آن است که چون قطره ی آب

در پی دریا باشی

غربت آن است که مثل من و دل

در میان همه کس

یکه و تنها باشی

Mostafa2_gh

Mostafa2_gh