آورده اند که میر ابوالقاسم فندرسکی، در مسیر سیاحت و گشت و گذار خود، به هندوستان رسید. پادشاه آنجا از سید اجازه ملاقات خواست اما چون بر مذهب سنی بود، سید اجازه ملاقات نداد تا این که بعد از اصرار پادشاه، سید اجازه ملاقات داد، اما شرط گذاشت که درباره مذهب گفتگویی صورت نگیرد.
جلسه ملاقات تشکیل شد، بعد از گذشت ساعتی، پادشاه گفت: هر چند قرار بر این شده که از مذهب گفتگو نشود، ولی من یک سؤال دارم که اجازه بدهید بپرسم. شما شیعیان به چه جهت معاویه را دشنام و لعنت می کنید؟
سید گفت: قبل از جواب به سوال شما، من یک سؤال از شما می پرسم. پادشاه. گفت: بپرسید. سید گفت: فرض کنیم هنگام جنگ بین علی و معاویه تو هم بودی. هر یک از آن دو، تو را برای جنگ، به گروه خود دعوت می کردند. آیا امر کدام یک را اطاعت می نمودی؟ پادشاه گفت: چون علی بن ابی طالب به اتفاق مسلمانان خلیفه است و مخالفت او کفر به شمار می آید، نمی توانم او را مخالفت کنم؛ و البته دستور او را اطاعت می کردم.
سید فرمود: بعد از حضور در جنگ، اگر معاویه مبارز می طلبید و تو را به جنگ فرا می خواند و علی به تو امر می کرد که با معاویه جنگ کنی. آیا اطاعت می کردی یا سرپیچی؟ شاه گفت:چون سرپیچی از فرمان علی را کفر می دانم، قطعا اطاعت می کردم.
سید گفت: بعد از این، اگر معاویه بر تو شمشیر می کشید که تو را بکشد، آیا تن به کشته شدن می دادی یا از جهاد فرار می کردی؟ و آیا تو هم برای کشتن او شمشیر می کشیدی؟ شاه گفت: البته سعی در کشتن او می کردم.
سید گفت: این کار خود را طاعت می دانستی یا معصیت؟ شاه گفت: چون به امر علی بود، آن را طاعت می دانستم.
سید گفت: شخصی که تو سعی در کشتن او را طاعت می دانی، چرا در مورد علت مذمت کردن او، از من سؤال می کنی؟! شاه ساکت شد.
کتاب خزائن، اثر مرحوم ملا احمد نراقی، ص178
