نگاهم میل طغیان دارد ا مشب

 گلویم بغض باران دارد امشب

                     برای خلوت خود همزبانی

                             دل من چشم گریان دارد امشب  

تو استدلال لفظ آبی آب

            به سبزه زار چشمت پونه خواب

                             شب دلتنگی و طولانیت را

                                  بنوشد جرعه جرعه نور مهتاب

 به نازک طبعی یک ریشه بودی

                   نمی داند کسی در هیئت سنگ

                     خیال نازک یک شیشه بودی

پشت هر دیوار دل دیوار بود

خستگی سرمایه تکرار بود

در مسیر کوچه های انتظار

یادتو بر دوش من آوار بود

بعد تو بر آیینه نقشی نبست

آیینه در حسرت دیدار بود

زخم های بی کسی بر شانه ام

همچو داغ لاله ها بسیار بود

در خیال آبی دستان تو

دست من نیلوفری تب دار بود

بغض گریه بر گلوی زخمی ام

چون فشار حلقه های دار بود

برده اند هر لاله را در مسلخی

عاشقی هم معنی پیکار بود

بعد تو ماندن دگر طرحی نداشت

زندگی در حجم یک پیکار بود

کردم

 که چون

 درآب دریا

غوطه ور شوم

به سان یک پری گردم

همان که تو می خواستی

زیبا ، چون یک پری دریا

اما!

این نکته از خاطر بردم که

چون چنین شود

کبوتر با کبوتر

باز با باز  !

گناهمان چیست ؟

...

که دیگر عشق را

باورمان نیست

گویی عشق را در صفحات

کتاب بزرگ تاریخ دفن کرده ایم

اما من

قلبم را

به پای عشق

پیشکش می کنم!

...

عزیزم

عشقم را بپذیر.

سکوتم را به باران هدیه کردم

تمام زندگی را گریه کردم

نبودی در فراق شانه هایت

به هر خاکی رسیدم تکیه کردم.

الماس کربنی است که تحت فشار به این زیبایی و گرانقیمتی در آمده است

فشار زندگی را تحمل کن تا ارزشمند شوی