تبیان، دستیار زندگی

در حالی که شما می‌توانید در روزهای سرد زمستان لباس گرمی بپوشید و خود را از سرما مصون بدارید، چنین چیزی ممکن است چندان برای گوشی‌های تلفن همراه میسر نباشد.

معمولاً وسایل الکترونیکی و سرما میانه چندان خوبی با یکدیگر ندارند و عقیده عموم بر آن است که سرمای شدید می‌تواند اثری بسیار بدتر نسبت به گرمای زیاد داشته باشد.

اما سرما چه اثری می‌تواند بر روی تلفن همراه بگذارد؟ آیا سرمای زیاد می‌تواند منجر به از کار افتادن و یا بروز اختلالات جدی در آن شود؟ آیا رها کردن تلفن همراه در برف به مدت یک ساعت می‌تواند آن را از کار بیندازد؟

گروهی از افراد ماجراجو این موضوع را با انجام آزمایش امتحان کرده‌اند. آن‌ها تعدادی گوشی موبایل را در معرض سرمای شدید قرار داده‌اند تا ببینند واقعاً چه اتفاقی برای آن‌ها می‌افتد.

نتایج آزمایش‌ها به صورت کلی چنین بود:

• در دمای منفی 12 درجه سانتی‌گراد: صفحه نمایش گوشی‌ها تاریک شد.
• در دمای منفی 23 درجه سانتی‌گراد: برخی گوشی‌ها دچار مشکلات باتری شدند.
• در دمای منفی 29 درجه سانتی‌گراد: برخی گوشی‌ها خاموش شدند.
• در دمای منفی 34 درجه سانتی‌گراد: صفحه‌های نمایش و باتری دچار مشکلات بسیار جدی شدند.
• منفی 40 درجه سانتی‌گراد: تمام تلفن‌ها در این دما از کار افتادند، به جز یک گوشی موتورولا. گوشی مورد نظر تا دمای منفی 48 درجه سرما را تحمل کرد.

این در حالی است که هیچ‌گدام از گوشی‌ها دچار مشکلات دائمی نشدند و تمامی این مشکلات موقتی بودند، بدین معنی که پس از بازگشت تلفن‌های همراه به دمای عادی، مشکلات آن‌ها برطرف شد.

منبع:هندونه 

فکر می کنید دانستن زبان انگلیسی در موفقیت اشخاص نقشی دارد؟

تصویر جمشید دلشاد شهردار شهر بورلی هیلز آمریکا

امید کردستانی معاون ارشد google در حال سخنرانی در سمینار




تصویر فریار شیرزاد معاون مشاور رئیس جمهور و شورای ملی امنیت ایالات متحده




حسین اسلامبولچی رئیس شرکت مخابرات در آمریکا





تصویر علی دیزایی از فرماندهان ارشد پلیس لندن ( مشاور حقوقی انجمن افسران پلیس لندن )




تصویر امیر مجیدی مهر معاون ارشد کمپانی مایکروسافت ( سمت چپ )




تصویر انوشه انصاری اولین زن فضانورد ایرانی




تصویر پروفسور Caro Lucas پدر رباتیک ایران




تصویر ماریا خرند مدیر موفق کمپانی سونی اریکسون




تصویر مینو اخترزند مدیر راه آهن کشور سوئد




تصویر سیما تمدن معاون ارشد شرکت apple



تصویر پروفسور توفیق موسیوند مخترع نخستین قلب مصنوعی داخل بدن انسان

چیزی که آیفون را از گوشی‌های دیگر متمایز می‌کند، سخت‌افزار آن نیست، گرچه ظاهر آیفون و همچنین خصوصیات لمسی آن جذابیت خاصی دارد، اما چیزی که آیفون را در دنیای پررقابت گوشی‌ها، برجسته می کند، اپلیکیشن‌ها یا برنامه‌های آن است. چندی پیش تعداد برنامه‌های فروشگاه اپلیکیشن‌های آیفون، از مرز ۱۰۰ هزار گذشت.

برنامه‌های آیفون تنوع زیادی دارند و شما در مورد هر موضوعی، می‌توانید صدها و شاید هزاران برنامه پیدا کنید، مثلا تنها در حوزه پزشکی، ۷ هزار اپلیکیشن قابل تهیه است!

هیچ کس نمی‌تواند ادعا کند که از عهده معرفی همه برنامه‌های جذاب آیفون در یک وبلاگ یا سایت برمی‌آید. حتی وبلاگی با چند نویسنده تمام‌وقت، هم نمی‌تواند به درستی این کار را انجام دهد.

در این پست، تنها برای نمونه، به معرفی ۳ نمونه از اپلیکیشن‌های آیفون می‌پردازم که امروز شرحشان را خواندم:

مترجم گریه‌ها: هر پدر و مادری، مدتی طول می‌کشد که تا بفهمند که از روی شکل گریه نوزادشان می‌توانند پی به علت گریه او ببرند. تا آن زمان هم جور ترجمه را غالبا پزشکان باید بکشند و مثلا به والدین بگویند که لباس زمختی که تن نوزادشان کرده‌اند، علت گریه بوده و یا مثلا گریه کودک به خاطر کولیک نوزادی بوده و …

چنین مشکلی، انگیزه یک تحقیق شش ساله شد، تحقیقی که منجر به آماده شدن، اپلیکیشنی شد که گریه‌های نوزادان را ترجمه می‌کند. بر اساس این تحقیقات مشخص شد که شیرخوارها، ۵ نوع گریه دارند که شکل آن تحت تأثیر فرهنگ و زبان منطقه محل شکونت شیرخوار قرار نمی‌گیرد. البته به مانند تکلم بزرگسالان، هر نوزاد گریه‌ای با لهجه و تن خاص خود دارد!

حتی در متون پزشکی هم نوشته شده است که از روی فرکانس گریه شیرخوار می توان، پی به علت گریه او برد، ‌مثلا گریه‌هایی با فرکانس بالای ۵۱۰ هرتز، نشای از درد هستند و گریه‌های با فرکانس پایین‌تر از ۴۵۰ هرتز ناشی از گرسنگی می‌باشند.

بدیهی است که تا والدین برای متوجه شدن این نکات به چند ماه زمان نیاز دارند، به خصوص هنگامی که مشغول بزرگ کردن فرزند نخست خود باشند. به همین خاطر، شرکت Biloop Technologic یک اپلیکیشن ۹٫۹۹ دلاری ساخت که قادر است به آرامش را به خانواده‌های جوان هدیه کند و مترجمی باشد برای گریه‌های فرزندانشان!

وداع با ترس‌های مسافرت‌های هوایی: خیلی‌ها از پرواز واهمه دارند، دست خودشان هم نیست. در بعضی‌ها جاها این ترس البته ممکن است منطقی باشد!، اما برخی از مسافران خطوط هواپیمایی معتبر جهان هم، مرتب چنین ترسی را، بی‌دلیل تجربه می‌کنند، ترسی که گاهی موجب می‌شود از پرواز صرف‌نظر کنند و به مسافرت زمینی روی بیاورند.

به همین دلیل، شرکت Virgin Atlantic، به این فکر افتاد که برنامه‌ای به نام «پرواز بی‌ترس» برای آیفون بنویسد که به این دسته از مسافران یاری دهد بر ترسشان غلبه کنند.

این برنامه، حاوی ویدئویی است که اطلاعات لازم درباره پرواز و انواع صداهایی که در طی آن، ممکن است به گوش مسافر برسد، می‌دهد. این برنامه، قسمت دیگری دارد که به نگرانی‌های مسافران پاسخ می دهد، مثلا می‌گوید که اگر یک موتور هواپیما آتش بگیرد، چه خواهد شد.

کاربر این برنامه، ابتدا باید درجه درس خود را مشخص کند، سپس برنامه بر حسب نوع نگرانی مسافر، مثلا ترس او از مشکلات مکانیکی، فرودهای اضطراری یا صداها، جلسات روزانه ریلکسیشن قبل از پرواز برای او ترتیب می‌دهد. در قسمت ریلکسیشن، صحنه‌هایی از پرواز مشخص می‌شود و در همین حین، مردی با صدای آرامش‌دهنده، سعی می‌کند رفته‌رفته ترس مسافر را از بین ببرد.

با این همه اگر باز هم مسافر، در هنگام پرواز دچار حمله ترس شود، می تواند بر روی قسمت مخصوص حمله ترس، کلیک کند تا او به او توصیه‌های متناسب، مثلا توصیه به کشیدن نفس‌های آرام و عمیق داده شود.

از آنجا که در ارتفاع پایین و در هنگام فرود و برخاستن هواپیما، طبق مقررات گوشی‌های موبایل باید خاموش شوند، این برنامه فقط در این زمان‌ها محدودیت کارکرد دارد.

چشمی برای کوررنگ‌ها: اپلیکیشن سوم Retina نام دارد و به افراد کوررنگ کمک می‌کند.

«استفان فورست»، شخصی است که این برنامه را نوشته است. انگیزه او برای نوشتن این برنامه که نوعی برنامه «واقعیت افزوده» محسوب می‌شود، جالب است:

روزی او متوجه شد که دوستش که مبتلا به کوررنگی قرمز – سبز است، متوجه نیست که دوچرخه‌ای که به مدت دو سال صاحب آن بوده، بر خلاف تصورش سبز نیست و در واقع قرمز است! او مشتاق شد که که به این افراد که تعداد آنها کم هم نیست و مرتب در هنگام خرید در انتخاب رنگ لباس و اجناس دیگر، دچار مشکل می‌شوند، کمک کند. به همین خاطر برنامه‌ای به نام Retina نوشت که وقتی جلوی چیزی گرفته می‌شود، رنگ آن نمایش می‌دهد.

منابع: cultofmac، pcworld، gizmag، نیویورک تایمز

دیدن پیدا شدن راهی کارآمد و ساده برای کمک به بیماران ناتوان، بسیار هیجان‌انگیز است، مخصوصا وقتی که بنا کردن این راه به یاری «اپن سورس»، ممکن شده باشد.

بیماری‌های ناتوان‌کننده زیادی وجود دارند، اما در میان آنها، بیماری‌هایی که در عین وارد نیاوردن خدشه به قوای ذهنی و خلاقیت بیمار، از لحاظ جسمی او را دچار محدودیت شدید می‌کنند، نسبت به بقیه، رنج‌آورتر هستند. چنین بیماری‌هایی وقتی طولانی شود، با شکنجه تفاوتی ندارند، چرا که بیمار می‌بیند یک محدودیت فیزیکی باعث شده که نتواند از شایستگی‌ها و ایده‌های ذهنی‌اش استفاده کند.

ALS، که یک بیماری پیشرونده عصبی است، در همین دسته قرار می‌گیرد. این بیماری به تدریج باعث فلج شدن کامل مبتلایانش می‌شود، طوری که آنها در نهایت دچار مشکل تنفسی و تکلم می‌شوند و حتی در تنفس هم با دشواری مواجه می‌شوند. بی‌شک، مشهورترین بیمار مبتلا به این عارضه، «استفان هاوکینگ» است، به احتمال زیادی بارها زندگی‌نامه را او خوانده‌اید یا مستندهایی در مورد او دیده‌اید. این فیزیکدان برجسته می‌تواند با حرکت دادن چشمانش، به یاری یک کامپیوتر، حرف بزند، مقاله بنویسد و حتی سخنرانی کند.

اما بر سر بیماران دیگری که همین عارضه را دارند، چه می‌آید؟ آیا همگی به نرم‌افزارها و سخت‌افزارهایی مشابه دسترسی دارند و از عهده خرید آنها برمی‌آیند؟ مهم‌تر از آن، آیا این ابزارها جوابگوی نیازها و استعدادهای متفاوت این بیماران هستند؟

چنین نیازی، منجر شد که گروهی از افراد، یک پروژه پژوهشی مشارکتی را با هدف ابداع سخت افزارها و نرم‌افزارهای ارزان و کارا، شروع کنند.

آنها در نخستین گام، ‌تصمیم گرفتند که به یاری یک هنرمند به نام «تونی خوآن» بشتابند. تونی، یک هنرمند graffitiبود، اگر با graffiti آشنا نیستید، می‌توانم آن را با تسامح، هنر نقاشی با حروف برایتان تعریف کنم. تونی از سال ۲۰۰۳ مبتلا به ALS ‌شده بود و به جز چشم‌ها، قادر به حرکت دادن هیچ عضو دیگری از بدن نبود. او تصور می‌کرد مجبور است، در باقیمانده عمر، با حسرت به طرح‌های گذشته‌اش نگاه کند.

در اینجا بود که پروژه EyeWriter شروع شد. اعضای گروه موفق شدند، در مدت کوتاهی نرم‌افزار کدباز و رایگان به همراه سخت‌افزار ارزانی با هزینه تنها ۵۰ دلار، ابداع کنند که تونی را از انزوای ناخواسته‌اش در آورد.

حالا تونی در حالی که در بستر خوابیده است، می‌تواند با حرکت چشم طرح‌های هنری‌اش را بکشد. در ابتکاری دیگر، آنها سیستم را به پروژکتورهایی در فاصله چند مایلی بیمارستان متصل کردند که طرح‌های کشیده شده تونی را روی دیوارهای شهر نیویورک می‌اندازند، تا همه مردم بتوانند آنها را ببینند.

سیستم ساخته شده در پروژه EyeWriter می‌تواند توسط همه هنرمندانی که مشکل مشابه دارند، مورد استفاده قرار بگیرد.

دیدن این ویدئوی کوتاه را به شما توصیه می‌کنم.

در پزشکی نام بسیاری از شیوه‌های جراحی یا ابزارهای پزشکی، و همچنین بسیاری از سندرم‌ها، نشانه‌ها یا بیماری‌های خاص، همان نام پزشکان ابداع‌کننده یا کشف‌کننده آنهاست. معمولا آنقدر درگیر خواندن خود مبحث علمی می‌شویم که از این نکته غافل می‌شویم که در پشت هر یک از این نام‌ها داستان و تاریخچه مفصلی قرار دارد و چه بسا هر یک از این نام‌ها ثمره زندگی پرتلاش یک پزشک بوده است.

به نوشته روزنامه لس آنجلس تایمز، یکی از همین پزشکان که مخترع یکی از ابزارهای روتین در پزشکی یعنی«کاتتر سوان- گنز» بود، دیروز درگذشت:

دکتر «ویلیام گنز» William Ganz، دیروز در ۹۰ سالگی به مرگ طبیعی چشم از دنیا فروبست. او پزشکی بود که کاتتر شریان ریوی یا کاتتر سوان گنز را اختراع کرد.

بعضی مواقع در پزشکی، نیازمند دانستن لحظه به لحظه فشارهای دهلیزها و بطن‌های قلب یا فشار خون در شریان‌های ریوی هستیم. مثلا در بیماری که مبتلا به نارسایی شدید قلبی یا عفونت شدید (sepsis) است، یا بیمارانی که سوختگی شدید دارند، هستند، برای تعیین مقدار تجویز مایع یا تعیین دوز داروهای قلبی، نیازمند پایش مداوم فشار دهلیز و بطن راست و شریان ریوی هستیم. کاتتر سوان- گنز به همین کار می‌آید.

کاتتر سوان گنز، لوله انعطاف‌پذیری است که در انتهای آن بالونی تعبیه شده که پس از رسیدن به مقصد، می‌تواند باد شود. تا پیش از ابداع کاتتر سوان گنز، پزشکان مجبور بودند، کاتترهای سخت و غیر قابل انعطاف را از طریق عروق بزرگ کشاله ران و با راهنمایی فلوروسکوپی به سمت قلب هدایت کنند، کاری که هم وقت‌گیر بود و هم مخاطرات زیادی داشت.

اما دکتر گنز، به دنبال راه ساده تری بود. ایده اختراع کاتتر سوان -گنز هم خیلی غیرمترقبه به ذهن او خطور کرد: روزی او مشغول تماشای حرکت قایق‌های بادبانی بود و ناگهان به فکرش رسید که اگر در انتهای کاتتر، بالونی تعبیه شود، فشار جریان خون می‌تواند، کاتتر را با دقت به جای درست راهنمایی کند. او در سال ۱۹۷۰ با همکاری پزشک دیگری به نام دکتر «سوان» H.J.C. “Jeremy” Swan موفق به این مهم شد.

اختراع کاتتر سوان -گنز تنها کار برجسته گنز نبود، گنز نقش کلیدی در ابداع ترومبولیز یا حل کردن لخته‌های مسدودکننده عروق با استفاده از آنزیم، داشت. با این شیوه درمان طبی، او روی زندگی و بقای میلیون‌ها بیمار تأثیرگذار شد. در سال ۱۹۸۲، بعد از انجام چند آزمایش روی حیوانات، او نخستین پزشکی بود که یک کارآزمایی بالینی ترومبولیز روی انسان‌ها انجام داد.

جالب است بدانید که دکتر گنز برای رسیدن به این موفقیت‌ها و درجات علمی، راه ساده‌ای را طی نکرد.

ویلیام گنز در سال ۱۹۱۹ در شهر کوچکی به نام کوزیک Kosice در اسلواکی به دنیا آمد. او یک دانش‌آموز خوب و یک بازیکن خوب فوتبال در دوره دبیرستان بود، در سال ۱۹۳۷ او موفق به ورود به دانشکده پزشکی دانشگاه چارلز در پراگ شد، ولی دو سال بعد نازی‌های چکسلواکی را اشغال کردند و دانشجویان را مورد کنکاش نژادی قرار دادند. یهودی بودن گنز باعث فرستاده شدن او به یک اردوگاه در مجارستان شد و خوش‌شانسی محض باعث شد که او به آشویتس فرستاده نشود.

یک سال بعد از پایان جنگ جهانی دوم، او به دانشگاه برگشت و در سال ۱۹۴۷ به عنوان یک دانشجوی ممتاز فارغ‌التحصیل شد.

گنز، ۲۰ سال در چکسلواکی زندگی کرد، ولی سیستم انعطاف‌ناپذیر کمونیست‌ها را نتوانست تاب بیاورد. در سال ۱۹۶۶ او با همسر و دو پسرش به بهانه سفر تفریحی به ایتالیا از کشور خارج شدند و وقتی به وین رسیدند، تقاضای ویزای آمریکا درخواست کردند. به خاطر اینکه او خویشاوندانی در لس آنجلس داشت به او اجازه ورود داده شد. بعد از رسیدن به آمریکا، به او کاری در مرکز پزشکی Cedars-Sinai داده شد. یکی از پسران گنز هم‌اکنون متخصص ریه و دیگری متخصص قلب در هاروارد است.

بنابراین بار دیگر که یک کتاب پزشکی را ورق می‌زنید و نام بیماری یا ابزاری را می‌خوانید، بد نیست، جستجویی در گوگل کنید، تا ببینید در پشت‌صحنه، چه مغزها و دستان پرتوانی درگیر بوده‌اند.

اصطلاح سایبورگ Cyborg به موجودی اطلاق می‌شود که علاوه بر اعضای طبیعی بدن، دارای ارگان‌های عملکردی مصنوعی هم باشد. زمانی این اصطلاح، اختصاصا در داستان‌های علمی- تخیلی مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما این روزها دیگر «سایبورگ» یک اصطلاح انتزاعی نیست. در این پست با یک سایبورگ و همچنین مردی آشنا می‌شوید که یکی از اعمال فیزیولوژیکش را تنها به یاری یک کنترل از راه دور می‌تواند انجام دهد!

کسانی که وبلاگم را دنبال می‌کنند، می‌دانند که موضوع پیوند انسان و ماشین، یکی از موضوعات مورد علاقه من است، حال این عضو مصنوعی می‌خواهد تراشه‌های پیوند شده در مغز باشد، یا لنزهای چشمی واقعیت افزوده.

با این مقدمه می‌رسیم به معرفی نخستین سایبورگ:

مورد عجیب «راب اسپنس»: راب اسپنس Rob Spence یک فیلمساز مستند ۳۷ ساله مقیم کانادا است. در ۹ سالگی، به دنبال یک حادثه، بینایی چشم راست او به شدت آسیب دید. ۳ سال قبل، پزشکان مجبور شدند که چشم راست او را تخیله کنند. از آن زمان به بعد او از یک چشم‌بند برای پوشاندن، کاسه چشم خالی استفاده می‌کرد. تا اینکه سرانجام تصمیم گرفت، یک پروتز نصب کند، اما نه یک پروتز معمولی!

او که یکی از علاقه‌مندان سریال محبوب دهه ۷۰ میلادی یعنی «مرد شش میلیون دلاری» است، زمانی که قرار شد، پروتزی برایش کار گذاشته شود، ایده‌ای ذهش راه یافت، او به دوربین موبایلش نگاه کرد و با خود فکر کرد که چقدر خوب است دوربینی به همین کوچکی به جای چشم آسیب‌دیده‌اش می‌داشت.

راب اسپنس، سرمایه زیادی برای عملی کردن ایده نداشت، ولی خیلی‌ها بعد از مطلع شدن از این ایده، کمکش کردند. مهندسانی داوطلب شدند که به صورت پاره‌وقت روی این پروژه کار کنند. نقش «استیو مان» Steve Mann ،استاد دانشگاه MIT، که سال‌ها روی پروژه کامپیوترهای قابل پوشیدن کار کرده بود، در این میان، برجسته بود. یک مهندس تجربی ماهواره به نام «کوستاس گراماتیس» هم در راه رسیدن به این هدف بسیار کمک کرد.

شرکت OmniVision، شرکتی که در ساخت دوربین‌های کوچک برای موبایل، لپ‌تاپ و آندوسکوپ‌ها تخصص دارد، دوربینی را به او هدیه کرد و سرانجام ایده او عملی شد. او حالا پروتزی دارد که مجهز به یک دوربین کوچک است، این دوربین با حرکت ماهیچه‌های چشمش، به طور طبیعی حرکت می‌کند و دقیقا مناظری را که او در حال دیدن آنهاست، ثبت می‌کند.

دوربینی که اکنون راب اسپنس بر روی پروتز خود دارد، گرچه بینایی را به او بازنمی‌گرداند، اما در عوض می‌تواند با انتقال بی‌سیم تصاویری که او در حال دیدنشان است، کار بی‌نظیری انجام دهد. اسپنس، ‌امیدوار است که چشم جدیدش در ساختن فیلم‌های مستند به او بسیار کمک کند.

این ابتکار و اختراع آنقدر جالب بود که مجله تایم پروژه Eyeborg را به عنوان یکی از ۵۰ اختراع برتر سال ۲۰۰۹ برگزید.

پروژه Eyeborg

——————

اما همین امروز مطلب جالب دیگری را در تلگراف خواندم:

«جد کالوین»  ۵۵ ساله، یک مدیر پروژه‌های آی‌تی مقیم انگلستان، مدتی پیش، بعد از یک تصادف با موتورسیکلت به شدت آسیب دید و متأسفانه روده‌ها و ناحیه مقعد او هم در میان اعضای آسیب‌دیده بودند. جراحان مجبور شدند، کولوستومی برای او کار بگذارند، یعنی روده بزرگش را طی عملی به جدار شکمش متصل کنند، تا مدفوع به جای مقعد از جدار شکم خارج شود.

بعد از مدتی جراحان  بیمارستان سلطنتی لندن طی عمل پیچیده‌ای موفق شدند، ‌ناحیه مقعد او را بازسازی کنند. آنها برای این کار از عضلات بالای زانوی استفاده کردند و این عضلات را دور اسفنکتر خروجی روده بزرگ او قرار دادند. برای کنترل دفع هم الکترودی را به اعصاب این ماهیچه‌های پیوند شده وصل کردند.

اما نکته جالب این است که، کنترل این الکترودها با یک کنترل از راه دور کوچک صورت می‌گیرد که آقای کالوین همیشه در جیبش قرار می‌دهد. همین مطلب باعث شده که این داستان بسیار رسانه‌ای شود!

اما، کالوین اصلا از اینکه همه جا از او به عنوان مردی یاد می‌کنند که با کنترل از راه دور، توالت می‌رود، ناراحت نیست و کار پزشکان جراحش را در حکم یک معجزه می‌داند که او را از رنج و عذاب زیاد نجات داده است. او که قبلا مجبور بود همیشه یک کیسه کولوستومی با خود داشته باشد، حالا عملا زندگی‌اش تغییر کرده است و اعتماد به نفس از دست‌داده‌اش را بازیافته است.