همه جا سردو سیاه رو لبام ناله و آه سر من بی سایبون نگهم مونده به راه دست من غمگین و سرد تو دلم یه گوله درد نه بهاری نه گلی پاییزِ پاییزِ زرد
غربت دیرینه ام را با تو قسمت می کنم، تا ابد با درد و رنج خویش خلوت می کنم، رفتی و با رفتنت کاخ دلم ویرانه شد، من در این ویرانه احساس غربت می کنم...
من چه کنم خیال تو منو رها نمی کنه اما دلت به وعده هاش یه کم وفا نمی کنه من ندیدم کسی رو که مثل تو موندگار باشه آدم خودش رو که تو دل اینجوری جا نمی کنه
بوی غربت میدهم اما غریبه نیستم گرچه میدانم که عمری در غریبی زیستم . مثل رودی بستر این خاک را طی کرده ام . تا بفهمم عاقبت در جستجوی چیستم . در عبور از لحظه ها بر روی پای اشتیاق . لب شکست از خشکی اما همچنان می ایستم . دستهایت برگهای عمر سبزم را ربود .گرچه اینجا هستم اما در حقیقت نیستم . ای فریماه شب تار یاریم کن تا بدانم سایه گمگشته ای از کیستم
از معنی انتظار یک لحظه بایست دیوانه شدن به خاطرت کافی نیست یک لحظه بایست و یک جمله بگو تکلیف دلی که عاشقش کردی چیست؟
دوست دارم تو سخن گویی و من گوش کنم غم دل را به کلام تو فراموش کنم سینه بشکافم و قلبم به تو تقدیم کنم تا بدانی که فقط جای تو در قلب من است
کاش رویاهایمان روزی حقیقت می شدند تنگنای سینه ها دشت محبت می شدند سادگی مهر و وفا قانون انسان بودن است کاش قانون هایمان یکدم رعایت می شدند اشکهای همدلی از روی مکر است و فریب کاش روزی چشمهامان با صداقت می شدند گاهی از غم می شود ویران دلم ای کاش بین دلها غصه ها مردانه قسمت می شدند
وقتی میشی نیاز من اگه نباشی پیش من اشکای چشمامو ببین که میریزه به پای تو بازم که بی قرارمو دلواپس نگاه تو تموم هستی منی بمون همیشه پیش من اگر شدم عاشق تو نزار که بی تاب بمونم لالایی شبام تویی نزار که من خواب بمونم دارم برات شعر می خونم شاید به یادم بمونی فقط یه چیز ازت می خوام همیشه عاشق بمونی دوست دارم خیلی کمه اما جز این چیزی نبود واژه ها رو ولش کنیم عشقمو از چشام بخون
تکیه به شونه هام نکن من از تو افتاده ترم ماکه به هم نمی رسیم بسه دیگه بزار برم کی گفته که به جرم عشق یه عمری پرپرت کنم حیف تو نیست کنج قفس چادر غم سرت کنم من نه قلندر شبم نه قهرمان قصه ها نه بنده حلقه به گوش نه ناجی فرشته ها من عاشقم همینو بس غصه نداره بی کسی قشنگی قصه ماست که ما به هم نمی رسیم
