تبیان، دستیار زندگی

اگر سودای لیلی در سرت افتاد،مجنون شو

که هر شهری به صحرای جنون،دروازه ای دارد

"هر که مرا طلب کند خواهد یافت

و هر که مرا یافت عاشقم می شود

و هر کس عاشقم شد ،عاشقش می شوم

و هر کس من عاشقش شوم، عاقبت او را شهید می کنم

و هر که را شهیدش کنم، خودم خون بهای او می شوم"

 با شنیدن این حدیث قدسی،یه حسی درون من بیدار شد،یه حس عجیب و غریب!

خدایا! در سایه ی وجودت آرامش می گیرم،انگار هیچ وقت متولد نشدم،

انگار هیچ وقت وجودم متحمل هیچ درد و رنجی نشده، انگار همیشه فقط من بودم و تو.

چقدر لذت بخشه،رسیدن به این نقطه که تو همیشه هستی و توی لحظه های دلتنگی و تنهایی حضور داری؛

حضورت را در قطره قطره ی اشکم حس می کنم؛وقتی از یاد تو لبریز می شوم،مطمئنم که خوشبخت ترین آدم رویِ زمینم.

ای کاش می شد فقط یک بار و یک لحظه از یه دریچه ی دیگه،از روزنه ای بالاتر از همه روزنه ها،به زندگی و بودن و شدن،فکر کرد.

متاسفانه ما آدم ها توی دنیای واقعی خودمون زندگی نمی کنیم.حتی بعضی هامون از خودمون هم فراری هستیم!

منظورم خودِ خودمونه،نه چیزی که نشون می دیم!

 خداوند تنها معشوقیه که خودش به عاشقش برای رسیدن به عشق،یاری می رسونه...

خدا عشوه ها و کرشمه های بقیه معشوق ها رو نداره و با لذت توی مسیر عشقش میتوان قدم برداشت؛

هر چقدر جلوتر می ری،اشتیاقت بیشتر می شه و از چیزی هم نمی ترسی و تازه از کوتاهی های خودت شرمگین می شی

 و این که چقدر دیر فهمیدی درست کدومه!!!

الآن حال عجیبی دارم؛حال آدمی که میخواد از همه ی دنیا ،دست بکشه...

دل کندن و بریدن،همون ماجرای همیشگی انتهای دلدادگی هاست و چقدر سخته بریدن،بریدن از همه ی چیز هایی که یه عمر بهشون دل بستی!

کاش می شد یه لحظه و فقط یه لحظه دور از همه دغدغه ها به سفر فکر کرد،بدون هیچ حسرتی برای راه های نرفته و حرف های نگفته.

دوست دارم خودمو برای سفر آماده کنم.می دونم باید از خودم هجرت کنم تا به خودِ خودم برسم؛

باید بار سفر ببندم؛

دلتنگی ها و دلواپسی ها فقط کوله بارم رو سنگین می کنند.

باید سبک سفر کنم تا به او برسم...

باید از خودم هجرت کنم... 

سبک سبک مثل پَر...