تبیان، دستیار زندگی

ایشان می فرمودند:
« روزی به همراه جمعی از رفقا، در خدمت آمیرزا تقی نشسته بودیم. یکی از دوستان به میرزا گفت:
به نظر شما، سر موفقیت شیخ رجبعلی در سلوک چه بوده است؟
میرزا هم در عالم معنا تصرفی کرد و گذشته شیخ رجبعلی را به آن شخص نشان داد.
لذا او مشاهده کرد که جناب شیخ در جوانی، پا برهنه و بر روی برف ها، به طرف مجلس عزاداری حضرت سید الشهدا علیه السلام حرکت می کند.»

گریه بر سیدالشهداء - علیه السلام

مرحوم کل احمد آقا نیز، به این نکته شگرف اشاره کرده و می فرمودند:
« هر کس قطره ای خالصانه برای امام حسین علیه السلام گریه کند، خداوند درهای جهنم را تا ابد بروی او می بندد.
زیرا خداوند که تنور حمام نساخته، تا درونش آدم بسوزاند! او می خواهد که به بهانه ای از سر تقصیرات این یک مشت خاک بگذرد؛ و گریه برای امام حسین علیه السلام، بهترین بهانه است.»
در این میان شخصی از ایشان پرسید که: آقا جان، بر طبق فرمایشات شما، خداوند از گناهان همه خلقش به واسطه گریه بر سید الشهدا علیه السلام خواهد گذشت.
پس دیگر عذاب الهی و عقاب، چه معنا و مفهومی خواهد داشت؟
ایشان نیز در پاسخ فرمودند:
« خداوند، آن طرف ( قیامت) همه اعمالت را به رخت می کشد. وقتی که نمایش کردارت را دیدی و حسابی شرمنده شدی، آن وقت است که تو را می آمرزد.»

ایشان همیشه به دوستان و نزدیکان سفارش می کردند که:
« سعی کنید تا پایتان را از کشتی حضرت سید الشهدا علیه السلام بیرون نگذارید؛ و دائما" به امری از امور دستگاه امام حسین علیه السلام مشغول باشید.
آشپزی، چای دادن، سینه زدن، کفش جفت کردن و ... تا بواسطه آن، از همه شیعیان دستگیری شود. و الا حساب و کتاب آنطرف، دقیق تر از این حرفهاست.
تمام این عزاداریها و مجالس و روضه ها، برای این است که فاسق و فاجر و مؤمن، همگی بر سر سفره احسان سیدالشهدا علیه السلام نورانی شده؛ و مورد مرحمت حضرت باریتعالی قرار گیرند.
احیای مجالس اهل بیت علیهم السلام و یاد آنها، علاوه بر اینکه مؤمنین را شیرین می کند، عبادت نیز به شمار آمده و عاقبت به محفل انس و الفت بین مؤمنین نیز تبدیل می شود.
خود من، هر چه را که در این عالم دیده ام، یک گره کوری دارد که باز شدنی نیست، غیر از روضه امام حسین علیه السلام.»

همچنین می فرمودند:
« از عالم غیب به کل موجودات، خیری جاری می باشد که وصف ناشدنی است؛ و هر کس که مجالس اهل بیت علیهم السلام را احیا کند، در این خیر شریک خواهد شد.»

و باز سفارش کردند که:
« زمانی که احیای مجالس اهل بیت علیهم السلام را می کنید، حتما" باید با سور همراه باشد، تا مجالس شگون بیشتری پیدا کند.»

مرحوم کل احمد آقا، ارادتی عجیب به مقتل خوانی و گریه بر سید الشهدا علیه السلام داشتند؛ و همیشه در مجالس و نشست های دوستانه، چند جمله ای هر چند کوتاه، مقتل خوانی کرده و سپس، مدح امیرالمؤمنین علیه السلام را آغاز می کردند؛ و به دوستان و رفقا می فرمودند:
« مقتل سید الشهدا علیه السلام و مدح امیرالمؤمنین علیه السلام، عصاره توحید است.»
و همیشه به دوستان سفارش می کردند که:
« در جلسات دوستانه و محافل انس، حتما" چند جمله ای مقتل قرائت کنید؛ و پس از آن، فضایل و مدایح امیرالمؤمنین علیه السلام را نقالی کنید، که نمک عالم در این است.»

یکی از دوستان ایشان نقل می کردند که:
فرصتی دست داده بود، تا برای زیارت خانه خدا، به سرزمین حجاز رهسپار شویم. اما قبل از حرکت، به خدمت کل احمد آقا رسیدم؛ و از ایشان خواستم تا بنده را مقداری نصیحت کنند.
کل احمد آقا تنها به یک جمله اشاره کردند که در من تأثیر زیادی گذاشت. ایشان فرمودند:
« سعی کن! تا هر چقدر که دور خانه خدا طواف می کنی، به عشق امام حسین علیه السلام باشد. به آن امید که طواف تو جلوه حسینی پیدا کند.»

کل احمد آقا می فرمودند:
« محبت امام حسین علیه السلام، باعث وسعت رزق می شود.
مردم ایران نیز به واسطه محبتی که نسبت به سالار شهیدان دارند، در وسعت و نعمتت بسر می برند.
هم چنین دست ولایت به انسان نمک می دهد، لذا دوستان اهل بیت علیهم السلام، همه شیرین و دوست داشتنی هستند؛ و از طرفی کشور ایران نیز متعلق به امام حسین علیه السلام است. بخاطر همین موضوع، ایران نمک خاصی دارد، که در هیچ کجای عالم، این شیرینی و ملاحت به چشم نمی خورد.»

پیغام دوست

روزی یکی از دوستان ایشان، که قصد زیارت کربلا داشت، برای خداحافظی به خدمت کل احمد آقا رسید؛ و از آن جهت که رسم و آئین زائران است، تا سلام و ادب بندگان را به درگاه پادشاه عالی مقام برسانند، در هنگام رفتن، کل احمد آقا به وی فرمودند:
« به حرم امام حسین علیه السلام که وارد شدی، از طرف من، به حضرت سلام برسان!
سپس بگو: جونم، جونم، جونم، فقط همین. زیرا من، چیزی بیشتر از جانم ندارم، که فدای امام حسین علیه السلام کنم.»

شخصی روحانی، در یکی از شب های جمعه، پس از اتمام جلسه به خدمت کل احمد آقا رسید و به ایشان گفت :
دیشب وجود مقدس امیرالمؤمنین علیه السلام را در عالم خواب دیدم که با جلال و عظمتی مثال زدنی، جلوس کرده بودند؛ و رفعت و عطوفت چشمگیری از چهره ایشان نمایان بود.
در آنجا شما را نیز دیدم که روی زانوی مبارک حضرت، همانند پسر بچه ای کوچک، نشسته بودید، در حالی که چشم از چشمان مولی بر نمی داشتید؛ و دائما" نگاهتان معطوف به ایشان بود.
کل احمد آقا، تبسمی کرده و فرمودند:
« ان شاء الله که همه ما نگاهمان به آن طرف باشد!»
و پس از لحظه ای تأمل، باز فرمودند:
« رفقا، قبله اهل دل، علی ولی است. اگر از قبله دل، که کعبه حقیقی و باطنی است روی برگردانیم، دینمان را به وادی بطلان کشانده ایم.
ما تا زلف هایمان را به زلف حضرت گره نزنیم، از وجودش نیز بهره ای نخواهیم برد.
ما همه، هسته تلخیم. باید با هسته مولی پیوند بخوریم، تا شیرین شویم.»

آیت الله کوهستانی ، بنده خدا

کل احمد آقا درباره آشنایی و مؤانست با آیت الله کوهستانی می فرمودند:
« با هم رفیق بودیم، و هر از چند گاهی یکدیگر را ملاقات می کردیم.
در وصف او همین بس که بندگی خداوند را به کوهستانی داده بودند، که روح همه چیزهاست.»
 

7. دستور العمل هفتم

بسمه تعالی
من کلام علی علیه السلام:
« إعلم أن کل شیء من عملک تبع لصلاتک: بدان که هر چیزی از عمل تو تابع نماز توست »؛
علیکم بالمحافظة علی الصلوات الخمس فی اوائل أوقاتها و بالإقبال بالکل إلیه تعالی فیها، لا تفوتکم السعادة إن شاء الله تعالی: بر شما باد به محافظت بر نمازهای پنج گانه در اولین وقتهای آنها؛ و بر شما باد به روی نمودن و توجّه با تمام وجود بسوی خدای تعالی؛ { در این صورت } سعادت را از دست نخواهید داد إن شاء الله تعالی.
وفقنا الله و ایاکم لمراضیه و جنبنا سخطه بمحمد و آله الطاهرین صلوات علیهم أجمعین.