«یك دعای زیبا»

از خدا خواستم عادتها ی زشت مرا ترك بدهد.

خدا فرمود:خودت باید آنها را رها كنی.

از او در خواست كردم فرزند معلولم را شفا دهد.

فرمود: لازم نیست روحش سالم است، جسم هم كه موقت است.

ار او خواستم لااقل به من صبر عطا كند.

فرمود:صبر ،حاصل سختی و رنج است. عطا كردنی نیست آموختنی است.

گفتم مرا خوشخت كن.

فرمود:نعمت از من ،خوشبخت شدن از تو.

از او خواستم مرا گرفتار درد و عذاب نكند.

فرمود:رنج از دلبستگی های دنیا جدا و به من نزدیكترت می كند.

از او خواستم روحم را رشد دهد.

فرمود:نه،توخودت باید رشد كنی.من  فقط شاخ و برگ اضافی را هرس می كنم تا بارور شوی.

از خدا خواستم كاری كند كه از زندگی لذت كامل ببرم.

فرمود: برای این كار من به تو زندگی داده ام.

از خدا خواستم كمكم كند همان قدر كه او مرا دوست دارد كاری كند من هم دیگران را دوست بدارم.

نظر هم بدین

شعاع درد مرا ضرب در هزار كنید مگر مساحت رنج مرا حساب كنید.

یکی بود یکی نبود، زیر این سقف کبود، یه غریب آشنا، دل و جونمو ربود، اینجوری نیگام نکن  مهربون، اون غریبه خودتی، همیشه با من بمنون.

«دقیقا نكته همین جاست»

وقتی خودم را از بالای ساختمان پرت كردم ....

در طبقه دهم زن و شوهر به ظاهر مهربانی را دیدم كه با خشونت مشغول دعوا بودند.

در طبقه نهم مردی قوی جثه و پر زوری را دیدم كه گریه می كرد.

در طبقه هشتم خانمی داشت گریه می كرد چون نامزدش تركش كرده بود.

در طبقه هفتم كسی را دیدم كه داروی ضد افسردگی هر روزش را می خورد

در طبقه ششم ورد بیكاری را دیدم كه هنوز هم روزنامه می خواند تا بلكه كاری پیدا كند.

در طبقه پنجم آقایی به ظاهر ثروتمند را دیدم كه در خلوت حساب بدهكاری هایش را می رسید.

در طبقه چهارم جوانی را دیدم كه بازهم با همسرش كتك كاری می كرد.

در طبقه سوم پیرمردی را دیدم كه چشم به راه است تا شاید كسی به دیدنش بیاید.

در طبقه دوم خانومی را دیدم كه به عكس شوهرش كه شش ماه قبل مفقود شده بود زل زده است.

قبل پریدنم فكر می كردم از همه بیچارترم . امّا حالا می دانم كه هر كس گرفتاری ها و نگرانی های خودش را دارد. و تازه فهمیدم كه وضعم آنقدر بد نبود.

«پایان»