تبیان، دستیار زندگی

لاله ای بودیم و سر برداشتیم

آرزوی کامرانی داشتیم

ناگه از ره باد و طوفان در رسید

سرنگون شد پرچمی کافراشتیم

چون بنفشه سر به زیر انداختیم

دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد

جز تو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد

آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد

هیچ سنگین دل بیدادگر این کار نکرد

این ستمها دگری با من بیمار نکرد

 نامردمی ها دیدم و لب تر نکردم

کاش باور کرده بودم باد را

آنچه اینجا اتفاق افتاد را

بر تمام کوچه های خیس دل

می نوشتم "زنده باد اعداد" را

 این لحظه های خاطره انگیز بگذرد

 دوران وصل و دوری و پرهیز بگذرد

  هرشب برا ی صبح دعا کرده ایم و حال

 غافل که صبح روشن ما نیز بگذرد

 چندی به گریه رفت و کنون خنده می کنیم

 دانیم همین خنده ی ناچیز بگذرد

 کی می رسد شتاء و سپس نوبت بهار؟

 اصلاً قرار هست که پاییز بگذرد

 ای عشق همچنان که شب و روز بگذرد

 هم روزگار فانی ما تیز بگذرد

 <زین کاروانسرای بسی کاروان گذشت

 ناچار کاروان شما نیز بگذرد> 

شعر از بنده ی حقیر

بلبل به انتظار گلی مانده تا بهار

من با چه انتظار بخواهم بهار را؟؟؟ 

ای که گفتی گره از مشکل من باز کنی

کی بر آنی ز نخستین گره آغاز کنی.......؟؟؟

  از برگ ها شنیده ام آواز ماه را

  وز آب ها ترانه ی خواب گیاه را

  آموختم ز برق سرشک ستاره ها

  فریاد اشک را و زبان نگاه را

  وآن چشم آهوانه که یک عمر روز و شب

  بر گریه سر نکرد

  غم را به من نمود و شبان سیاه را

  با آنکه در تبسم مهر تو یافتم

    اما همیشه زمزمه واری است بر لبم:

  کای عشق ، پیش از آنکه تو خاکسترم کنی 

 ای کاش می شناختم از راه ، چاه را