اكبر از تو گرد و غبار انفجار خمپاره ها دوان دوان طرفم آمد. ترس برم داشت.
فهمیدم كه اتفاق ناگواری افتاده. اكبر رسیده نرسیده، نفس نفس زنان گفت:
«! مجتبی مژدگانی بده »
با تعجب نگاهش كردم. دو تا خمپاره كمی آن طرف تر منفجر شدند.
داد و فریاد فرمانده از پشت بی سیم می آمد، حاجی: گوشی را به گوش چسباندم و گفتم: از عقب گفتند كه ماشین تو راه است امرتان انجام شد.
بعد از اكبر پرسیدم: مژدگانی چی
نیش اكبر تا بناگوش باز شد و گفت: « بادمجان بم، چهار چرخش رفت هوا! »
قلبم هُری پایین ریخت. پس رحیم مجروح شده!
اكبر گفت: بچه ها دارند می آورندش. تو راه هستند. دم دستت آمبولانس هست كه ببردش عقب
یك ماشین پر از مهمات دارد می آید. جان من، راست راستی رحیم مجروح شده؟
دروغم چیه؟ الان می آوردندش و می بینی. چه خونی هم ازش می رود!
رحیم از نیروهای قدیمی گردان بود. در عملیات زیادی شركت كرده بود، اما تا
آن لحظه حتی یك تركش نخودی هم قسمتش نشده بود و این شده بود باعث
كنجكاوی همه. در عملیات كربلای پنج كه دشمن نیم متر به نیم متر منطقه را با
توپ و خمپاره شخم می زد و حتی پرندگان بی گناه هم در آن سوز و بریز مجروح
و كشته می شدند، رحیم تا آخرین لحظه ساق و سلامت تو منطقه چرخید و آخ
هم نگفت. از آن به بعد، پُز می داد كه من نظر كرده هستم و چشمتان كور كه
چشم ندارید یك معجزة زنده را با آن چشمهای باباقوری تان ببینید!
و ما چقدر حرص می خوردیم. همه لحظه شماری می كردیم بلایی سرش بیاید تا
كمی دلمان بابت نیش و كنایه اش خنك بشود و حالا آن حادثه اتفاق افتاده بود.
لحظه ای بعد، چهار تا از بچه ها در حالی كه یك برانكارد را حمل می كردند، از راه
رسیدند. رحیم خونی و نیمه جان تو برانكارد دراز به دراز افتاده بود. همه می خندیدند!
رحیم گفت: حیف از من... كه... معجزه بودم و ... شما ... قدرم... را... ندانستید
اكبر گفت: باید آن تركش به زبانت می خورد، معجزه
اكبر و بچه ها، رحیم را كنار خاكریز گذاشتند و هرّ و كّر كنان رفتند طرف خط
مقدم. من ماندم و رحیم. داشت زیر چشمی نگاهم می كرد. خنده ام گرفته بود. از
شانس خوبش، یك آمبولانس از راه رسید پر از مهمات. راننده اش
كه یك جوان دیلاق و لاغر مردنی بود، پرید پایین و با هراس گفت: آقا، تو را
به خدا بیایید كمك. اگر یك تیر و تركش به اینها بخورد، واویلا می شود تا
چشمش به رحیم افتاد، ناله ای كرد و به آمبولانس تكیه داد. رحیم گفت: مرا
با این ابوطیّاره... می خواهید... ببرید
پس رفتم طرف آمبولانس و گفتم : توقع داشتی بنز سلطنتی برایت بفرستند؟
رو به راننده گفتم: بیا كمك تا زودتر مهماتها را خالی كنیم
با حالی زار كمكم كرد و با مصیبت و بدبختی، جعبه های مهمات را پای خاكریز
بردیم. داشتیم آخرین جعبه را می بردیم كه ناغافل یك خمپاره در نزدیكی مان
منفجر شد و چند تا تركش به كمر و پاهایم خورد. راننده می خواست فرار كند
كه جیغ زدم: كجا؟ من خودم یك طوری سوار می شوم. به این بنده خدا كمك كن سوار شود
رفتم و جلو نشستم. با پایین پیراهنم، زخمهایم را بستم. راننده سوار شد. گفتم: پس رحیم كو
با چشمان گرد شده از وحشت، گفت:« عقب گذاشتمش، برویم! »
گاز داد. از ترس جانش چنان پدال گاز را فشار می داد كه آمبولانس درب و
داغان، مثل ماشین مسابقه از روی چاله چوله ها پرواز می كرد. بس كه سرم به
سقف خورده بود، داشتم از حال می رفتم كه فریاد زدم چه خبرته؟
بندة خدا كه گریه اش گرفته بود، گفت: من اصلاً این كاره
نیستم. راننده قبلی مجروح شد و مرا فرستادند. من بهیارم دوباره گاز داد.
خمپاره و توپ دور و بر جاده منفجر می شد و تركش بود كه به بدنة آمبولانس
می خورد. گفتم: فكر رحیم بیچاره باش كه عقب افتاده
از دریچه به عقب نگاه كرد و جیغ كشید: پس دوستت چی شد ترمز كرد. پریدم پایین و رفتم عقب. درهاى آمبولانس باز و بسته می شد و
خبری از رحیم نبود! راننده ضعف كرد و نشست روی زمین. با
ناراحتی گفتم: چنان با سرعت آمدی و از چاله چوله ها رد شدی كه حتماً پرت
شده بیرون.
باید برگردیم،تا آمد حرفی بزند، بهش چشم غره رفتم. ترسید و پرید پشت فرمان. راه آمده
را دوباره برگشتیم. دو سه كیلومتر جلوتر، دیدم یكی وسط جاده افتاده. خودش
بود، آقای معجزه!
از آمبولانس با زحمت پیاده شدم. راننده هم پشت سرم آمد. رحیم بیهوش
وسط جاده دراز شده بود. هر چه صدایش كردم و به صورتش سیلی زدم، به هوش نیامد
رو به راننده گفتم :مگر بهیار نیستی؟ بیا ببین چِش شده، همه اش تقصیر تو است
روی رحیم خم شد و رحیم ناگهان چنان نعره ای كشید كه من یكی بند دلم
پاره شد، چه برسد به آن بیچاره. بهیار مادرمرده هم جیغی كشید و غش كرد.
با ناراحتی گفتم: تو كی می خواهی آدم شوی؟ این چه كاری بود، حالا چطوری به اورژانس صحرایی برویم رحیم نشست و شروع كرد به خندیدن.
رحیم كه هنوز می خندید، گفت: من كه رانندگی بلد نیستم. این هم كه غش كرده. خودت باید زحمتش را بكشی!
اما من كه پاهام...
به جهنم. تا تو باشی مردم را نترسانی.
زیر بغل رحیم را گرفتم. درد خودم كم بود، حالا باید او را هم تا پشت فرمان
می رساندم. بعد از رحیم، سراغ بهیارِ غش كرده رفتم. با مصیبت، او را هم انداختم
عقب آمبولانس و رو به رحیم گفتم: فقط تو را به جدّت آهسته برو. من هم عقب می نشینم
پرت مان نكنی بیرونها.
رحیم خندید و گفت: یك مثل قدیمی می گوید: مرده بلند شده، مرده شور را می شوید. این شده وضعیت حال ما
و گاز داد!
منبع : ترکشهای ولگرد