اهل بیت
ورود به ماه محرم
شب اشک و شب آه و شب غم
شب دلواپسی و حزن و ماتم
میان سینه قلبم بی قرار است
محرم آمده ای دل محرم
***
سر آمد دوره ی خاموشی من
ببین تاب و تب چاووشی من
رسیده روزهای غربت تو
رسیده وقت مشکی پوشیِ من
***
محرّم ماه ایثار است و غیرت
رسیده موسم تجدید بیعت
اگر تا کربلا رفتی دل من
مشو راضی به کمتر از شهادت
پنج شنبه 2/9/1391 - 1:6
اهل بیت
ورود به ماه محرم
عاشقان کم کم به شور و التهاب افتاده اند
بهر احیای محرم در شتاب افتاده اند
مجمر و اسپند و بیرق را فراهم کرده اند
فکر چای روضه و قند و گلاب افتاده اند
کودکان را در میان کوی و برزن دیده ای؟
در بنای تکیه ها از خورد و خواب افتاده اند
این فراخوان محرم مرزها را هم شکست
ارمنی ها در پی اجر و ثواب افتاده اند
روضه خوان ها را مگر زینب خودش یاری کند
از بیان ماجرا در اضطراب افتاده اند
مقدم هر ناشناسی را غنیمت بشمرید
چون شماری در مسیر انتخاب افتاده اند
میزبان زهرا که باشد نان به هر کس می رسد
دانه ها کم کم به زیر آسیاب افتاده اند
کاظم بهمنی
پنج شنبه 2/9/1391 - 1:6
اهل بیت
همیشه زبان، مترجم عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی
احساس و درد و سوز میریزد، عشق حضور دارد، ولی آنجا که زبان با گردش منظم
خود جملههای منطقی میسازد عقل حاضر است.
به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، اجر و مزد
گریه برای آن حضرت بسیار عظیم و بزرگ است و خداوند خود ضامن آن میباشد.
گریه برای آن حضرت سختیهای زمان احتضار را از بین میبرد.
امام سجّاد(ع) میفرمایند: "هر مؤمنی که چشمانش برای کشته شدن حسین(ع)
گریان شود به طوری که اشک بر گونههایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن، او
را در غرفههای بهشتی جای دهد که روزگاران درازی را در آنها به سر
برد1".
امام صادق علیهالسّلام به مسمع بن عبدالملک فرمودند: "آیا مصائب آن جناب
(امام حسین علیهالسّلام) را یاد میکنی؟ عرض کرد: بلی والله مصائب ایشان
را یاد کرده و گریه میکنم. حضرت فرمودند: آگاه باش که خواهی دید در وقت
مردن پدران مرا که به ملکالموت وصیت تو را میکنند که سبب روشنی چشم تو
باشد. همچنین فرمودند: ای مسمع گریه بر احوالات حسین (ع) سبب میشود که ملک
الموت بر تو مهربانتر از مادر گردد.
گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین (ع) باعث راحتی در قبر، فرحناک و شادان
شدن مرده، شادان و پوشیده بودن او در هنگام خروج از قبر است در حالی که او
مسرور است، فرشتگان الهی به او بشارت بهشت و ثواب الهی را میدهند. اجر و
مزد هر قطره آن این است که شخص همیشه در بهشت منزل کند2".
امام رضا(ع): "بر کسی چون حسین باید که گریندگان بگریند؛ زیرا که گریستن
بر او گناهان بزرگ را میزداید. حضرت سپس فرمود: چون ماه محرّم میرسید
کسی پدرم را خندان نمیدید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آنکه 10 روز
میگذشت. روز دهم روز سوگواری و اندوه و گریه او بود و میفرمود: این
روزی است که حسین علیهالسلام در آن کشته شد3".
منبع:
1- ثواب الأعمال: 108 / 1 منتخب میزانالحکمة: 380
2- بحارالانوار، ج44، ص289 و کامل الزیارات باب32، ص101
3- وسائلالشیعه: 10 / 394 / 8 منتخب میزانالحکمة: 382
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:56
اهل بیت
قاسم اجازه میدان رفتن خواست، ولى امام حسین علیهالسلام نپذیرفت، آنقدر
دست و پاى امام را بوسه زد تا رضایت ایشان را جلب کرد و در حالى که اشک
مىریخت به میدان رفت.
به گزارش حسینیه
598 به نقل از فارس، بنا بر سنتی دیرینه، روز ششم محرم عزاداران و مداحان
از حضرت قاسم بن الحسن علیهالسلام یاد میکنند و برای آن شهید، نوحه
میخوانند. در این یادداشت، کیفیت شهادت قاسم بیان میشود.
شهادت برای قاسم از عسل شیرینتر است
ابوحمزه ثمالى در
روایتى از امام سجّاد علیهالسلام ماجراى وفادارى یاران و خاندان حضرت را
در شب عاشورا بازگو مىکند، تا آنجا که امام علیهالسلام خبر شهادت همه
یارانش را داد. در آن هنگام قاسم بن حسن به امام علیهالسلام عرض کرد:
«أَنَا فِی مَنْ یُقْتَلْ؟؛ آیا من هم فردا در شمار شهیدان خواهم بود؟».
امام حسین
علیهالسلام با مهربانى و عطوفت فرمود: «یا بُنَىَّ کَیْفَ الْمَوْتُ
عِنْدَکَ؟؛ فرزندم! مرگ در نزد تو چگونه است؟». عرض کرد: «یا عَمِّ أَحْلى
مِنَ الْعَسَلِ؛ عموجان! از عسل شیرینتر!».
امام فرمود: «إی
وَاللَّهِ فِداکَ عَمُّکَ إِنَّکَ لَأَحَدُ مَنْ یُقْتَلُ مِنَ الرِّجالِ
مَعِی بَعْدَ أَنْ تَبْلُوا بِبَلاءٍ عَظیمٍ وَابْنی عَبْدُاللَّهِ؛ آرى به
خدا! عمویت به فداى تو باد! تو نیز از شهیدان خواهى بود آن هم پس از
گرفتارى سخت و پسرم عبداللَّه (شیرخوار) نیز شهید خواهد شد!».
قاسم گفت: «اى عمو! آیا آنان به زنان هم حمله مىکنند که عبداللَّه شیرخوار نیز شهید مىشود؟!».
امام علیه السلام
فرمود:«فِداکَ عَمُّکَ یُقْتَلُ عَبْدُاللَّهِ اذْ جَفَّتْ رُوحی عَطَشاً
وَ صِرْتُ الى خِیَمِنا فَطَلَبْتُ ماءً وَ لَبَنَاً فَلا أَجِدُ قَطُّ؛
فَأَقُولُ: ناوِلُونی ابْنِی لِأَشْرَبَ مِنْ فیهِ، فَیَأْتُونی بِهِ
فَیَضَعُونَهُ عَلى یَدی فَأَحْمِلُهُ لِأَدْنِیَهُ مِنْ فِیَّ
فَیَرْمِیَهُ فاسِقٌ بِسَهْمٍ فَیَنْحِرَهُ وَ هُوَ یُناغی فَیَفیضُ دَمُهُ
فی کَفّی، فَأَرْفَعُهُ إِلىَ السَّماءِ وَ أَقُولُ: اللَّهُمَّ صَبْراً
وَ احْتِساباً فیکَ، فَتُعَجِّلُنِی الْأَسِنَّةُ فیهِمْ وَالنَّارُ
تُسْتعِرُ فِى الْخَنْدَقِ الَّذی فِی ظَهْرِ الْخِیَمِ، فَأَکُرُّ
عَلَیْهِمْ فِی أَمَرِّ أَوْقاتٍ فِی الدُّنْیا، فَیَکُونُ ما یُریدُ
اللَّهُ».
«عمویت به فداى تو
باد! عبداللَّه هنگامى کشته خواهد شد که من از تشنگى زیاد بى تابم و در
خیمهها دنبال آب یا شیر مىگردم ولى چیزى نمىیابم. پس فرزندم
«عبداللَّه» را طلب کنم تا از لبانش سیراب شوم. چون او را به دستم دهند.
پیش از آنکه لبهایم را بر دهان او بگذارم، ناگاه فاسقى گلوى او را با تیر
بشکافد و او دست و پا مىزند و خون او در دستانم جارى گردد! در آن حال او
را به آسمان بلند کنم و مىگویم: خدایا! از تو صبر مىطلبم و این را براى
تو و به حساب تو مىگذارم.
آنگاه نیزههاى
دشمن مرا به سوى خود بخواند و آتش از خندق پشت خیمهها زبانه کشد و من بر
آنان در آن تلخترین لحظات زندگیم حمله خواهم کرد و آنچه خدا خواهد، رخ
خواهد داد».
امام سجّاد علیهالسلام فرمود: آنگاه او گریست و ما نیز گریستیم و صداى گریه فرزندان پیامبر در خیمهها پیچید.
زهیر بن قین و حبیب
بن مظاهر اشاره به من کردند و به امام علیهالسلام عرضه داشتند: «سرنوشت
سرور ما على (امام سجّاد علیهالسلام) چه خواهد شد؟». امام علیهالسلام در
حالى که اشک مىریخت، فرمود: «ما کانَ اللَّهُ لِیَقْطَعَ نَسْلی مِنَ
الدُّنْیا فَکَیْفَ یَصِلُونَ إِلیهِ؟ وَ هُوَ ابُو ثَمانِیَةَ ائِمَّةٍ
علیهم السلام؛ (نگران نباشید) خداوند نسل مرا در دنیا قطع نخواهد کرد. به
او (امام سجّاد) چگونه دست مىیابند در حالى که او پدر هشت امام است؟».
(مدینة المعاجز، سید هاشم بحرانی، ج 4 ص 214 ؛ نفس المهموم، ص 116 ؛ عاشورا
ریشهها، انگیزهها، رویدادها، پیامدها ص 398)
کیفیت شهادت قاسم بن حسن علیهالسلام
پس از شهادت حضرت
على اکبر علیهالسلام حضرت قاسم بن حسن آماده پیکار شد. او نوجوانى بود که
هنوز به سنّ بلوغ نرسیده بود. هنگامى که نزد امام علیهالسلام آمد و نگاه
آن حضرت به او افتاد وى را در آغوش گرفت، با هم چنان گریستند که از حال
رفتند.
قاسم اجازه میدان
رفتن خواست، ولى امام حسین علیهالسلام نپذیرفت، آنقدر دست و پاى امام را
بوسه زد تا رضایت امام را جلب کرد و در حالى که اشک مىریخت به میدان آمد و
این رجز را مىخواند:
إِنْ تُنْکِرُونی فَأَنَا ابْنُ الْحَسَنِ / سِبْطُ النَّبِىِّ الْمُصْطَفى وَ الْمُؤْتَمَنِ
هذا حُسَیْنٌ کَالْأَسِیرِ الْمُرْتَهَنِ / بَیْنَ اناسٍ لَاسُقُوا صَوْبَ الْمُزَنِ
«اگر مرا نمىشناسید بدانید من فرزند امام حسنم! که او فرزند پیامبر برگزیده و امین خداست!
این حسین علیهالسلام است که همانند اسیرى است گروگان، میان گروهى که خداوند آنان را از باران رحمت خود سیراب نکند».
چهره مبارکش همانند پاره ماه مىدرخشید، پیکار سختى کرد تا آنجا که با سنّ کمش سى و پنج نفر را بر زمین افکند.
حمید بن مسلم
مىگوید: من در لشکر ابن سعد بودم به این نوجوان مىنگریستم که پیراهن و
لباسى بلند به تن و نعلینى به پا داشت که بند یکى پاره بود. فراموش
نمىکنم که بند نعلین چپش بود.
عمرو بن سعد أزْدى
گفت: به خدا سوگند! من به او حمله مىکنم (تا وى را از پاى درآورم) گفتم:
سبحان اللَّه، این چه تصمیمى است؟ به خدا سوگند! اگر این نوجوان بر من حمله
کند من به سوى وى دست تعدّى دراز نخواهم کرد. همان گروهى که وى را احاطه
کردهاند، او را بس است.
گفت: نه، هرگز! به
خدا سوگند! من بر او یورش خواهم برد، پس حمله کرد و برنگشت تا آن که با
شمشیرش فرق او را شکافت. قاسم علیهالسلام با صورت به زمین افتاد و فریاد
زد: عموجان! مرا دریاب.
امام علیهالسلام
چون باز شکارى صفها را شکافت و مانند شیر ژیان حمله کرد و با شمشیر بر
عمرو -قاتل قاسم- ضربتى زد که دستش را از بدن جدا کرد، عمرو در حالى که
فریاد مىکشید گریخت، کوفیان خواستند وى را از دست امام علیهالسلام نجات
دهند، ولى بدنش زیر سم اسبان قرار گرفت و کشته شد.
هنگامى که گرد و غبار فرو نشست، دیدند امام علیهالسلام بر بالین قاسم علیهالسلام نشسته است و قاسم پاهایش را بر زمین مىساید.
امام حسین
علیهالسلام فرمود: «عَزَّ وَاللَّهِ عَلى عَمِّکَ أَنْ تَدْعوُهُ فَلا
یُجیبُکَ، أَوْ یُجیبُکَ فَلا یُعینُکَ، أَوْ یُعینُکَ فَلا یُغْنی عَنْکَ،
بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوکَ»
«به خدا سوگند! بر
عمویت ناگوار است که وى را بخوانى ولى نتواند به تو پاسخى دهد، یا پاسخى
دهد ولى نتواند تو را یارى کند و یا به کمکت بشتابد ولى تو را بى نیاز
نکند. دور باد (از رحمت خدا) گروهى که تو را کشتند».
در روایت دیگرى
آمده است که امام علیهالسلام فرمود: «بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوکَ، وَ مَنْ
خَصْمَهُمْ یَوْمَ الْقِیامَةِ فیکَ جَدُّکَ. عَزَّ وَ اللَّهِ عَلى
عَمِّکَ أَنْ تَدْعُوهُ فَلا یُجیبُکَ، أَوْ یُجیبُکَ ثُمَّ لا یَنْفَعُکَ،
یَوْمٌ وَاللَّهِ کَثُرَ واتِرُهُ وَ قَلَّ ناصِرُهُ»
«دور باد (از رحمت
خدا) گروهى که تو را کشتند و خونخواه تو از اینان در قیامت جدّ تو خواهد
بود. به خدا سوگند! بر عمویت دشوار است که وى را بخوانى ولى نتواند پاسخ
دهد یا پاسخ دهد ولى به حال تو سودى نبخشد. به خدا سوگند! امروز روزى است
که رنج و مظلومیّت عمویت فراوان و یاورش اندک است».
سپس امام علیهالسلام پیکر خونین قاسم علیهالسلام را برداشت و به سوى خیمهها روانه شد.
راوى مىگوید: گویا
هم اکنون مىبینم سینهاش به سینه امام چسبیده بود و پاهایش به زمین
کشیده مىشد، با خود گفتم: امام چه مىکند؟ دیدم او را آورده کنار شهداى
اهل بیت علیهالسلام قرار داد و آنگاه به خدا عرض کرد: «اللَّهُمَّ
أَحِصَّهُمْ عَدَداً، وَ اقْتُلْهُمْ بَدَداً، وَ لا تُغادِرْ مِنْهُمْ
أَحَداً، وَ لا تَغْفِرْ لَهُمْ أَبَداً؛ صَبْراً یا بَنی عُمُومَتی،
صَبْراً یا أَهْلَ بَیْتی، لا رَأَیْتُمْ هَواناً بَعْدَ هذَا الْیَوْمِ
أَبَدا»
خدایا! از تعدادشان
بکاه و آنان را پراکنده ساز و به قتل برسان و هیچ کس از آنان را باقى
مگذار و هرگز آنان را نیامرز! اى عموزادگانم! صبر پیشه سازید! اى اهل بیتم!
صبر کنید! بعد از این روز هرگز خوارى نبینید!». (مقتل الحسین خوارزمی،ج 2
ص 27 ؛ بحارالانوار علامه مجلسی، ج 45 ص 34 ؛ عاشورا ریشهها، انگیزهها،
رویدادها، پیامدها، ص 482)
داستان شهادت قاسم از زبان استاد شهید مرتضی مطهری
همین طفل سیزده
ساله مىآید خدمت اباعبدالله در حالى که چون اندامش کوچک است و نابالغ و
بچه است، اسلحهاى به تنش راست نمىآید. زرهها را براى مردان بزرگ
ساختهاند نه براى بچههاى کوچک.
کلاهخُودها براى سر افراد بزرگ مناسب است نه براى سر بچه کوچک. عرض کرد:
عمو جان! نوبت من
است، اجازه بدهید به میدان بروم. (در روز عاشورا هیچ کس بدون اجازه
اباعبدالله به میدان نمىرفت. هرکس وقتى مىآمد، اول سلامى عرض مىکرد:
السّلام علیک یا اباعبداللَّه، به من اجازه بدهید.)
اباعبدالله به این
زودیها به او اجازه نداد. او شروع کرد به گریه کردن. قاسم و عمو در آغوش
هم شروع کردند به گریه کردن. نوشتهاند: «فَجَعَلَ یُقَبِّلُ یَدَیْهِ وَ
رِجْلَیْهِ» یعنى قاسم شروع کرد دستها و پاهاى اباعبداللَّه را بوسیدن.
آیا این [صحنه]
براى این نبوده که تاریخ بهتر قضاوت کند؟ او اصرار مىکند و اباعبداللَّه
انکار. اباعبداللَّه مىخواهد به قاسم اجازه بدهد و بگوید اگر مىخواهى
بروى برو، اما با لفظ به او اجازه نداد، بلکه یکدفعه دستها را گشود و گفت:
بیا فرزند برادر، مىخواهم با تو خداحافظى کنم. قاسم دست به گردن
اباعبداللَّه انداخت و اباعبداللَّه دست به گردن جناب قاسم. نوشتهاند این
عمو و برادرزاده آنقدر در این صحنه گریه کردند- اصحاب و اهل بیت
اباعبداللَّه ناظر این صحنه جانگداز بودند- که هر دو بىحال و از یکدیگر
جدا شدند.
این طفل فوراً سوار بر اسب خودش شد. راوى که در لشکر عمرسعد بود مىگوید:
یکمرتبه ما بچهاى
را دیدیم که سوار اسب شده و به سر خودش به جاى کلاه خود یک عمامه بسته است و
به پایش هم چکمهاى نیست، کفش معمولى است و بند یک کفشش هم باز بود و یادم
نمىرود که پاى چپش بود، و تعبیرش این است: «کَانَّهُ فَلْقَةُ الْقَمَرِ»
گویى این بچه پارهاى از ماه بود، اینقدر زیبا بود.
همان راوى مىگوید:
قاسم که داشت مىآمد، هنوز دانههاى اشکش مىریخت. رسم بر این بود که
افراد خودشان را معرفى مىکردند که من کى هستم. همه متحیّرند که این بچه
کیست؟ همین که مقابل مردم ایستاد، فریادش بلند شد:
انْ تَنْکُرونى فَا نَا ابْنُ الْحَسَن / سِبْطُ النَّبِىِّ الْمُصْطَفَى الْمُؤْتَمَن
هذَا الْحُسَیْنُ کَالاسیرِ الْمُرْتَهَن / بَیْنَ اناسٍ لاسُقوا صوبَ الْمَزَن
جناب قاسم به میدان
مىرود. اباعبداللَّه اسب خودشان را حاضر کرده و [افسار آن را] به دست
گرفتهاند و گویى منتظر فرصتى هستند که وظیفه خودشان را انجام بدهند.
من نمىدانم دیگر قلب اباعبداللَّه در آن وقت چه حالى داشت. منتظر است، منتظر صداى قاسم که ناگهان فریاد «یا عمّاه» قاسم بلند شد.
راوى مىگوید: ما
نفهمیدیم که حسین با چه سرعتى سوار اسب شد و اسب را تاخت کرد. تعبیر او این
است که مانند یک باز شکارى خودش را به صحنه جنگ رساند.
نوشتهاند بعد از
آنکه جناب قاسم از روى اسب به زمین افتاده بود در حدود دویست نفر دور بدن
او بودند و یک نفر مىخواست سر قاسم را از بدن جدا کند ولى هنگامى که دیدند
اباعبداللَّه آمد، همه فرار کردند و همان کسى که به قصد قتل قاسم آمده
بود، زیر دست و پاى اسبان پایمال شد.
از بس که ترسیدند،
رفیق خودشان را زیر سم اسبهاى خودشان پایمال کردند. جمعیتْ زیاد، اسبها
حرکت کردهاند، چشم چشم را نمىبیند. به قول فردوسى:
ز سمّ ستوران در آن پهن دشت / زمین شد شش و آسمان گشت هشت
هیچ کس نمىداند که
قضیه از چه قرار است. «وَ انْجَلَتِ الْغَبَرَةُ» همینکه غبارها نشست،
حسین را دیدند که سر قاسم را به دامن گرفته است. (من
این را فراموش نمىکنم؛ خدا رحمت کند مرحوم اشراقى واعظ معروف قم را، گفت:
یک بار من در حضور مرحوم آیت اللَّه حائرى این روضه را- که متن تاریخ است،
عین مقتل است و یک کلمه کم و زیاد در آن نیست- خواندم. به قدرى مرحوم حاج
شیخ گریه کرد که بى تاب شد. بعد به من گفت: فلانى! خواهش مىکنم بعد از این
در هر مجلسى که من هستم این قسمت را نخوان که من تاب شنیدنش را ندارم).
درحالى که جناب قاسم آخرین لحظاتش را طى مىکند و از شدت درد پاهایش را به زمین مىکوبد (وَالْغُلامُ یَفْحَصُ بِرِجْلَیْهِ)
شنیدند که اباعبداللَّه چنین مىگوید: «یَعِزُّ وَاللَّهِ عَلى عَمِّکَ انْ تَدْعُوَهُ فَلایَنْفَعُکَ صَوْتُهُ»
پسر برادرم! چقدر
بر من ناگوار است که تو فریاد کنى یا عمّاه، ولى عموى تو نتواند به تو پاسخ
درستى بدهد؛ چقدر بر من ناگوار است که به بالین تو برسم اما نتوانم کارى
براى تو انجام بدهم.
و لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظیم و صلّى اللَّه على محمّد و اله الطاهرین. (مجموعه آثار استاد مطهری ج 17 ص376)
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:56
اهل بیت
به تعبیر استاد شهید مطهرى: «حادثه
عاشورا و تاریخچه كربلا دو صفحه دارد: یك صفحه سفید و نورانى، و یك صفحه
تاریك، سیاه و ظلمانى كه هر دو صفحهاش یا بىنظیر است یا كم نظیر.»
قیام كربلا، قیامى بریده از گذشته و تمامشده در ظرف زمانى و مكانى خویش
نبود و نیست بلكه حلقه وصل از گذشته تا آینده بیكرانههاست و هر دو چهره
زیبا و زشت آن (كه زیبایى از آن حسین علیهالسلام و اصحابش و زشتى از آن
یزید و انصارش است.) از دو فرهنگ، ایدئولوژى، باورها و از دو طرز تفكر
درباره هستها و بایدها حكایت مىكند در حقیقت، تقابل بین نماد اسلام ناب
محمدى صلىاللهعلیهوآله و علوى و اسلام ابوسفیانى و اموى است؛ یك چهره
تربیت شده آداب الهى و نبوى و دیگرى فاقد ادب و آداب الهى ـ انسانى بلكه
ظهور كمال بىادبى است كه یكى مع الله و عندالله است و دیگرى مع الشیطان و
عند الشیطان. امام یك چهره، امام نور و امام چهره دیگر، امام نار است؛ پس
كربلا وارث حقیقى دو چهره توحید و شرك، اطاعت و عصیان است به تعبیر استاد
شهید مطهرى:
«حادثه عاشورا و تاریخچه كربلا دو صفحه دارد: یك صفحه سفید و نورانى، و یك
صفحه تاریك، سیاه و ظلمانى كه هر دو صفحهاش یا بىنظیر است یا كم نظیر.»
طبق فرمایش امام على علیهالسلام : «تعرف الاشیاء باضدادها.» نور را از
ظلمت، حیات را از ممات، عقل را از جهل، و ادب را از بى ادبى مىتوان
دریافت.
ویژگی های اخلاقی دو جبهه حق و باطل در کربلا
متّصف بودن انبیای گرامی و پیروان راستین آنان به صفات ارزشمند اخلاقی
بیانگر این حقیقت است که بندگان مۆمن خدا همواره کوشیدهاند که در پرتو
اعتقادات صحیح و اعمال صالح، از ویژگیهای بارز اخلاقی نیز برخوردار باشند و
درون و بیرون خویش را از آلوده شدن به رذایل اخلاقی منزه دارند.
امام حسین(علیه السلام) خود را این چنین معرفی میکند که «انا اهل بیت
النّبوه و معدن الرّساله و مختلف الملائکه» و ویژگیهای یزید را «رجلٌ
فاسد» و «شاربُ الخمر» بیان میکند . این اختلاف تفکر اجازه بیعت نمیدهد و
کسانی با امثال یزید بیعت میکنند که جبهه خود و دشمن را درست نمینشناسند
و این است که به دین آسیب میزند
ویژگیهای حق پویان
شهید مطهری (ره) فرمود: «داستان کربلا... یک داستان دو صفحهای است که از
نظر آن صفحه دیگر بیشتر قابل مطالعه است. از نظر آن صفحه، جنبه مثبت دارد،
صورت فعّالی دارد، نمایشگاهی است از عظمت و علوّ بشریت، از رفعت بشریت،
نمایشگاه معالی و مکارم انسانیت است، سراسر حماسه است، عظمت و شجاعت و
حقخواهی و حقپرستی در آن موج میزند. از این نظر، دیگر قهرمان داستان ما
پسر معاویه و پسر زیاد و پسر سعد و دیگران نیستند. از این نظر قهرمان
داستان، پسران علی (علیه السلام) هستند. حسین بنعلی (علیه السلام) است،
عباس بنعلی است، دختر علی، زینب است، یک عده از مردان فداکار درجه اولی
هستند که خود حسین (علیه السلام) که حاضر نیست یک کلمه مبالغه و گزاف در
سخنش باشد، آنها را ستایش میکند.»
در این مقاله برآنیم تا قطرهای از دریا و نمونهای از بیشمار فضایلی
کهدر سرور شهیدان و یاران فداکار او تبلور یافته است را اندک تأملی
کنیم،باشد که الگویی برای جهانیان باشد.
غیرت و حماسه
در دوران حکومت بنیامیه - که سایه شوم ارعاب و اختناق و ترور و وحشت بر
همه سرزمینهای اسلامی سایه افکنده بود و نفس هر نفسکشی به راحتی قطع
میشد، اظهار مخالفت و گفتن «نه» به حاکمان سنگدل و خونخوار اموی، زهره شیر
میطلبید و تاریخ، چنین روحیه و شجاعت را جز در حسین بنعلی (علیه
السلام)، سراغ ندارد.
این حمیّت و غیرت حسینی بود که در برابر قدرت شیطانی بنیامیه به فریاد
بدل شد و لرزه بر کاخ سبز دمشق انداخت و اسوه جاوید و حماسهسازی را رقم
زد.
اصحاب امام نیز، جملگی از چنین
روحیهای برخوردار بودند و یا آن را کسب کردند چنانکه وقتی امام در راه
کوفه، با زهیر بنقین ملاقات میکند و او را به شرکت در نهضت دعوت
مینماید، دعوت امام را میپذیرد و تا آخرین قطره خون خود پای آن میایستد.
در روز تاسوعا گفتگویی میان غررة بنقیس - از لشکر یزید - و زهیر اتفاق
افتاد؛ غرره به زهیر گفت: «ای زهیر تا آنجا که من سراغدارم، تو از شیعیان
اهل بیت نبودی، تو فردی عثمانیبودی!» زهیر در پاسخ او گفت: «اینک نمیبینی
که به آنان پیوستهام؟ من با اینکه برای امام حسین (علیه السلام) نامه
ننوشتهام و فرستادهای را به سویش نفرستادهام، ولی در راه که به چهره او
نظر کردم، به یاد رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و مقام او افتادم و تشخیص
دادم که باید در حزب او قرار گیرم و یاریاش نمایم و جانم را فدایش کنم چرا
که شما حق خدا و پیامبرش را پایمال کردهاید.»
شب عاشورا اوج نمایش روحیه حماسی یاران امام است، آنچنان که به تعبیر
شهید مطهری؛ چنین روحیهای فرشتگان را از گفتن جمله «اَتَجْعَلُ فیها مَنْ
یُفْسِدُ فیها وَ یَسْفِکُ الدِّماءَ» شرمنده کردند!
در شب عاشورا امام اصحاب خود را آزاد گذاشت و فرمود: «هر کسی دوست دارد در
تاریکی شب، راه خود را پیش گیرد و به شهر و دیار خویش باز گردد، چرا که
این لشکر در طلب من گرد آمدهاند و اگر به من دسترسی بیابند، با دیگرانشان
کاری نیست.»
پس از ادای این سخنان، شور و ولولهای در میان یاران امام برپا شد، به
ناچار گروهی یا فردی برخاستند و به امام خویش چنین پاسخ دادند؛ بنیهاشم
جملگی ابراز داشتند: آیا ما چنین کنیم تا پس از تو زنده بمانیم، خدا نیارد
چنین روزی را.
مصلحت اندیشی سبب بی غیرتی دینی
مصلحت اندیشی در اسلام جایی ندارد و این کار باعث بی غیرتی دینی می شود.
حادثه عظیم کربلا از آنجا رقم خورد که حضرت کوچک ترین تعاملی با ظالم نداشت.
امام حسین(علیه السلام) خود را این چنین معرفی میکند که «انا اهل بیت
النّبوه و معدن الرّساله و مختلف الملائکه» و ویژگیهای یزید را «رجلٌ
فاسد» و «شاربُ الخمر» بیان میکند . این اختلاف تفکر اجازه بیعت نمیدهد و
کسانی با امثال یزید بیعت میکنند که جبهه خود و دشمن را درست نمینشناسند
و این است که به دین آسیب میزند.
دشمنی شناسی را باید از امام یاد گرفت
نتیجه فشار ظالمان این میشود که حضرت از مدینه خارج می شود، باز از مکه
خارج می شود و در بیابانها آواره میشود ولی زیر بار ذلت نمیرود.
برای افزایش بصیرت حداقل مقتل
خوارزمی را بخوانید، خواهید دید که غربت امام حسین(علیه السلام) ناشی از
عدم منفعت مادی برای مردم کوردل آن زمان بود.
کسانی که تفکر مادی دارند بدانند که امام دنیا را رها کرد و در کربلا خونش
را فدای دین خدا کرد که این نشانه همراهی نکردن مردم دنیا پرست با امام
است.
حر به ولایت ارادت نشان داد و خداوند او در دنیا و آخرت عاقبت به خیر کرد .
حر را سر لوحه قرار دهید و عبرت بگیرید از کسانی که مانند زبیر بر اساس
میل به دنیا و دوری از ولایت در مقابل ائمه ایستادند و آسیب دیدند.
مانند حر در اسلام مصلحت اندیشی نکنید و شفاف خط خود را مشخص کنید و به جبهه حق بپیوندید.
ژرف اندیشی
بینش ژرف و گرایش صادقانه، خصلت دیگر حماسهآفرینان کربلا بود؛ آنان به
نیکی میدانستند چه میخواهند، چه میکنند، در چه راهی گام نهادهاند و با
چه کسانی سر ستیز دارند، ایشان بیشتر نسل دوم اسلام بودند که پیام خدا را
در دل نشانده بودند و بسان مجاهدان زمان پیامبر (صلی الله علیه وآله) با
توصیف امیر مۆمنان صلوات اللَّه علیه؛ «حَمَلُوا بَصائِرَهُمْ عَلی
اَسْیافِهِمْ؛
بینش ژرف خویش را بر تیغه شمشیرهایشان حمل میکردند.» آنان جملگی چنان
بودند که سیدالشهدا (علیه السلام) فرمود: «اَلا تَرَوْنَ اَنَّ الْحَقَّ لا
یُعْمَلُ بِهِ وَ اَنَّ الْباطِلَ لا یُنْتَهی عَنْهُ لِیَرْغَبِ
الْمُۆمِنُ فی لِقاءِ اللَّهِ مُحِقّا فَاِنّی لااَری الْمَوْتَ اِلاَّ
سَعادَةً وَ لاَ الْحَیاةَ مَعَ الظَّالِمینَ اِلاَّ بَرَماً؛ آیا
نمیبینید که به «حق» عمل نمیشود و کسی از «باطل» جلوگیری نمیکند؟
حقیقتاً مۆمن باید به دیدار خدا مشتاق باشد. من، مرگ را جز سعادت و زندگی
با ستمگران را جز خسران نمیبینم.»
پستی و زبونی
تاریخ بر این نکته تأکید کرده است که امویان و هواداران آنها کسانی بودند
که از پستی و دنائت، عقده حقارت و کمبود شخصیت رنج میبردهاند. زید
بنارقم در مجلس عبیداللَّه بنزیاد حضور یافت، وقتی مشاهده کرد او با چوب
بر لب و دندان امام حسین (علیه السلام) میکوبد، به حالت اعتراض آنجا را
ترک کرد و گفت: «بردهای، به برده دیگر امارت بخشیده است، ای مسلمانان از
این پس شما نیز چون بردگان خواهید بود. پسر فاطمه را کشتید و پسر مرجانه
بدکاره را امیر خویش کردهاید، او خوبان رامیکشد و بدان را به بردگی
میگیرد، شما به زبونی تن دادهاید و نفرین بر هر کس که چنینباشد.»
شهید مطهری (ره) فرمود: «داستان کربلا... یک داستان دو صفحهای است که
از نظر آن صفحه دیگر بیشتر قابل مطالعه است. از نظر آن صفحه، جنبه مثبت
دارد، صورت فعّالی دارد، نمایشگاهی است از عظمت و علوّ بشریت، از رفعت
بشریت، نمایشگاه معالی و مکارم انسانیت است، سراسر حماسه است، عظمت و شجاعت
و حقخواهی و حقپرستی در آن موج میزند
پس از بازگشت عمر سعد از کربلا و درخواست حکم فرمانروایی ری، میان او و
عبیداللَّهمشاجره لفظی رخ داد، عثمان - برادر عبیداللَّه - با ناراحتی
اظهار داشت، به خدا سوگندمایل بودم تا قیامت بر سر و دهان فرزندان زیاد
افسار میزدند ولی حسین بنعلی (علیه السلام) کشته نمیشد!
عقّاد تصریح میکند کسانی چون شمر، عبیداللَّه، مسلم بنعقبه و عمر سعد
علاوه بر منع سیرت انسانی، برخی از آنها از زشتی صورت و پستی نسب و شرافت
ظاهری نیز محروم بودند و با احساس حقارت همهجانبه تلاش میکردند با قتل و
غارت و جنایت، کیش شخصیت خود را جبران کنند و حاضر بودند ایمان خویش را
فدای حقد و کینه و مال و منال دنیا نمایند، به همین دلیل مسلم بنعقبه وقتی
به مدینه حمله کرد، حرم پیامبر (صلی الله علیه وآله) را در مدت سه روز
برای هر کاری آزاد اعلام کرد، اهل مدینه را قصابی کرد و در آنجا حمام خون
جاری ساخت، فرزندان مهاجران و انصار و بدریّون را قتل عام کرد و از همه
اصحاب پیامبر و تابعان تعهد گرفت که برده حلقه به گوش یزید باشند!
طبری نیز مینویسد: اصحاب عمر سعد نوعاً افرادی فاسق، فاجر و با سوء سابقه بودند.
پس از شهادت سیدالشهدا (علیه السلام)، ده نفر داوطلب شدند بر بدن مطهرش
اسب بتازند و استخوانهایش را خرد کنند، آنها نزد عبیداللَّه به این عمل
ننگین خود افتخار کردند و جایزه ناچیزی دریافت کردند. ابوعمرو زاهر میگوید
ما در باره این ده نفر «تحقیق کردیم، معلوم شد همگی فرزندان نامشروع
هستند!»
چنانکه سرکرده آنان، عبیداللَّه بنزیاد، و پدرش نیز چنین بودند و حضرت
اباعبداللَّه (علیه السلام) در باره او فرمود: «اَلا وَ اِنَّ الدَّعِیّ
ابْنَ الدَعِیّ قَدْ تَرَکَنی بَیْنَ السِلَّةِ وَ الذِلَّةِ وَ هَیْهاتَ
لَهُ ذلِکَ؛
آگاه باشید که ناپاک فرزند ناپاک، مرا میان کشتن و خواری قرار داده و هرگز او به خواستهاش نخواهد رسید.»
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:56
اهل بیت
آیت الله جوادی آملی : چیزی که مایه وهن اسلام و پایه هتک حرمت عزاداری
است جایز نیست، انتظار میرود از قمه زنی و مانند آن پرهیز شود.
مرحوم علامه امین عاملی قدسسره دربارهی قمهزنی و مراسم عزاداری حسینی مینویسد:
قمهزنی و اعمالی دیگر از این قبیل در مراسم عزاداری حسینی به حکم عقل و شرع حرام است و زخمی ساختن سر، که نه سود دنیوی دارد.
و نه اجر اخروی، ایذاء نفس است که خود در شرع حرام است و در مقابل این
عمل، شیعهی اهل بیت را در انظار مردم مورد تمسخر قرار داده و آنها را وحشی
قلمداد میکنند و شکی نیست که این اعمال ناشی از وساوس شیاطین بوده و موجب
رضایت خدا و پیامبر و اهل بیت اطهار نیست و البته تغییر نام این اعمال در
ماهیت و حکم شرعی آن که حرمت است، تغییری نمیدهد (اعیان الشیعه، ج 10، ص
363.1)
چند استفتاء از مقام معظم رهبری درباره قمه زنی و عزاداری
1ـ آیا قمه زدن در عزاداری امام حسین علیهالسلام چه حکمی دارد؟
جواب: اگر موجب وهن مذهب در زمان حاضر و یا مستلزم خوف خطر جان یا ضرر معتنی به باشد جایز نیست.
2ـ پدر و مادری که نذر میکنند اگر خدا به
آنان فرزند پسر داد روز عاشورا به سر او تیغ بزنند و آن پسر بعد از بلوغ
روزهای عاشورا قمه بزند آیا این نذر صحیح است و آیا بر آن پسر عمل به نذر
والدین واجب است؟
جواب: صحت چنین نذری محل اشکال است و در هر صورت وفا به آن بر فرزند واجب نیست.
3ـ اگر قمه زدن در عزاداریها موجب مرگ کسی شد آیا این عمل خودکشی و گناه محسوب میشود.
جواب: اگر با خوف خطر جان اقدام کرده باشد حکم انتحار دارد.
4ـ آیا سوراخ کردن گوشت بدن و قفل زدن و
وزنه آویزان کردن به بهانه عزاداری بر امام حسین علیهالسلام که اخیرا شایع
شده است جایز است؟
جواب: چنین اعمالی که موجب وهن مذهب در انظار عموم است صورت شرعی ندارد.
5ـ عزادارانی که خودشان را در مقابل مزار
مقدس ائمه علیهمالسلام به خاک میاندازند و سینه و صورت خود را به خاک
میمالند و خراشیده میکنند و خون جاری میشود و با همان حال به داخل حرم
ائمه علیهمالسلام وارد میشوند چه صورت دارد؟
جواب: اینگونه رفتارها که از شیوه اظهار تأثر و عزاداری
سنتی به دور است صورت شرعی ندارد بلکه اگر موجب ضرر معتنی به بدنی و یا وهن
مذهب در انظار عموم باشد جایز نیست.
نظر حضرت آیة اللّه صالحی مازندرانی پیرامون قمهزنی
باسمه العلیم
از منابع فقه چه لُبیّه و چه لفظّیه بالخصوص او بالاطلاق او العموم جواز و
اباحه قمه زنی = فضلاً از رجحان آن = در مراسم عزاداری سالار شهیدان امام
حسین علیهالسلام مستفاد نمیگردد، بلکه مقتضای ادلّه و عناوین ثانویّه
حرمت و عدم جواز است لذا اجتناب از آن واجب و لازم است.
برادران ایمانی میدانند که قمه را باید بر فرق قمه کشان خائن و قدّاره
بندان جانی زد. (قم المقدّسة، اسماعیل الصالحی المازندرانی محرم الحرام
1415 ـ خرداد 1373)
نظر حضرت آیةاللّه جوادی آملی پیرامون قمه زنی:
چیزی که مایه وهن اسلام و پایه هتک حرمت عزاداری است جایز نیست، انتظار میرود از قمه زنی و مانند آن پرهیز شود. (4 محرم الحرام 1415 جوادی آملی)
نظر حضرت آیةاللّه نوری همدانی پیرامون عزاداری و قمهزنی
از آنجا که مکتب سالار شهیدان حضرت ابی عبداللّه علیهالسلام مکتب امر به معروف و نهی از منکر و چشمهی جوشان ارزشهای اسلامی است
و تاریخ خونبار عاشورا همیشه با آفریدن حماسهها و موجها و با به حرکت
درآوردن احساسات و عواطف الهام بخش کلیّهی نهضتها و قیامهایی که علیه
ظالمان و جبّاران روزگار صورت گرفته بوده است .
و همواره مجاهدین اسلام با قیامهایی علیه ظلم و ستم به جا آوردند ـ که
نمونهی آن را در زمان خود دیدیم ـ نام حسین بر لب و اشک حسینی در چشم و
هوای کربلا و عاشورا در سر داشتند تا موفق شدند که پیروزی خون بر شمشیر را
ثابت و بیان بلند حضرت رسول اکرم صلیاللهعلیهوآلهوسلم «حسین منی و انا
من حسین» را معنا کنند و ایام محرم و عاشورا همیشه زنده کنندهی آن خاطره و
به جوش آورندهی خونهایی است.
که در دل علاقهمندان این مکتب موج میزند لذا لازم است مخصوصا در جهان
کنونی که دشمنان اسلام از اسلام سیلی خورده و منافع نامشروع خود را از دست
رفته میبینند و در فکر انتقام گرفتن از اسلام ناب محمّدی هستند مراسم
عزاداری کار زینبی بکند یعنی با منطق اسلام توأم و از هر گونه حرکتی که این
دین مقدّس را بیمنطق قلمداد نماید منزّه باشد.
و عزاداران محترم و متعهّد به جای اینکه قمه را بر فرق خود
بکوبند در فکر آن باشند قمه را بر سر دشمنان اسلام که اراضی آنان را اشغال و
در فکر تضعیف آنان میباشند و منابع آنان را غارت و بالاخره هر
روزی با ترفند جدیدی حیات اسلامی آنها را به مخاطره میاندازند بکوبند.
خداوند توفیق بیشتر برای پیمودن این راه به همهی مسلمانان عنایت بفرماید.
(7 محرم الحرام 1415 الاحقر حسین نوری همدانی)
نظر حضرت آیةاللّه العظمی فاضل لنکرانی درباره قمهزنی
با توجه به گرایشی که نسبت به اسلام و تشیع بعد از پیروزی انقلاب
اسلامی ایران در اکثر نقاط جهان پیدا شده و ایران اسلامی به عنوان ام
القرای جهان اسلام شناخته میشود و اعمال و رفتار ملت ایران به عنوان الگو و
بیانگر اسلام مطرح است .
لازم است در رابطه با مسائل سوگواری و عزاداری سالار شهیدان حضرت ابی
عبداللّه الحسین علیهالسلام به گونهای عمل شود که موجب گرایش بیشتر و
علاقمندی شدیدتر به آن حضرت و هدف مقدس وی گردد پیدا است.
در این شرایط مسئله قمه زدن نه تنها چنین نقشی ندارد و بلکه به علت عدم
قابلیت پذیرش و نداشتن هیچ گونه توجیهی نتیجه سوء بر آن مترتب خواهد شد لذا
لازم است شیعیان علاقمند به مکتب امام حسین علیهالسلام از آن خودداری
نمایند و چنانچه در این مورد نذر وجود داشته باشد نذر واجد شرایط صحت و
انعقاد نیست. (محمد فاضل، 4 محرم الحرام، 1415)
نظر حضرت آیةاللّه مشکینی در پاسخ به سۆال از قمه زنی
بعد التسلیم و التحیة امور مذکوره فوق بنفسه در شرع اسلام مورد
اشکال و بلکه بعضی از آنها ذاتا محرم است مسلمین باید از وارد کردن آنها در
مراسم تعزیه حضرت حسین علیهالسلام که یکی از عبادات است.
جدا خودداری نمایند علاوه آن که عزاداری آن حضرت عمل عبادی سیاسی است پس
باید از مخلوط شدن کارهایی که جنبه سیاسی آن را مخدوش ویا به عنوان خرافیت و
وهن اسلام میبخشد اجتناب نمود .
گذشته از اینها اعمال فوق مورد نهی مقام معظم ولایت امر مسلمین قرار گرفته
و حکم معظم له واجب الاتباع است خداوند بر ملت معتقد و هوشیار و سیاست فهم
ایران توفیق تبعیت از احکام الهی و عزاداری مورد رضایت حضرت بقیةالهی
عنایت فرماید. (8 محرم الحرام 1415، هجری قمری، علی مشکینی)
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:56
اهل بیت
سلام
فرارسیدن ایام محرم رو به همه شما بزرگواران تسلیت می گم و التماس دعا دارم
توی این
ایام سعی می کنم مطالبی رو متناسب با واقعه ی کربلا و چگونگی به وقوع
پیوستنش بنویسم تا ان شاالله کمی با معرفت بیشتری بر مظلومیت حضرت اشک
بریزیم مطالب رو از کتاب لهوف و یکسری منابع پراکنده ی دیگه می نویسم
در این روزها و شبهای سوگواری با اشکهاتون برای این حقیر هم دعا بفرمایید
__________________________________________________
سرانجام امام حسین (ع) در روز پنجشنبه دوم محرم الحرام سال 61 هجری وارد سرزمین کربلا شدند پرسیدند نام این سرزمین چیست؟
گفتند : کربلا
حضرت
فرمودند: « پیاده شوید که به خدا سوگند اینجا محل فرود و ریختن خونهای
ماست، به خدا سوگند اینجا محل کندن قبرهای ماست، به خدا سوگند اینجا همان
جایی است که ناموسمان به اسارت می رود (بدانید که) جدم این اخبار را به من
داده است.»
سپس همگی
پیاده شدند، حر و سربازانش نیز در گوشه ای مستقر شدند. سپس امام حسین(ع) در
حالی که بر زمین نشسته بودند و شمشیر خود را اصلاح می کردند در ضمن اشعاری
فرمودند:
اف بر تو ای روزگار چه صبحگاه و شامگاهی برتو گذشت
و تو در آن یاران و دوستانی را کشتی که روزگار کسی را به جای آنان نمی پذیرد
همانا پایان کار به دست خدای بزرگ است، و هر زنده ای این راه را خواهد رفت
چه نزدیک است زمان کوچ کردن به بهشت و محل آرامش...
راوی می گوید: زینب دختر فاطمه(س) این اشعار را شنید و عرض کرد:
ای برادر اینها سخنان کسی است که به مرگ یقین کرده باشد.
امام فرمود: آری خواهرم
در این هنگام زینب (س) فرمودند « وای چه مصیبتی ، حسین (ع) خبر مرگ خود را به من می دهد»
زنها همگی
گریستند و گونه های خود را مجروح کردند و گریبانها را چاک زدند و ام کلثوم
مدام فریاد می زد: ای وای یاعلی(ع) ای وای مادر، ای وای یا فاطمه(س)، ای
وای ای حسن(ع) ، ای وای یا حسین(ع) ای وای از بیچارگی بعد از تو یا
اباعبدالله...
راوی می گوید: امام حسین او را دلداری داده و فرمودند:
«خواهرم
، دلت را به وعده ی الهی محکم ساز، زیرا اهل آسمان ها می میرند و اهل زمین
هم باقی نمی مانند و تمام مخلوقات هلاک و نابود خواهند شد»
سپس فرمودند: « خواهرم،
ام کلثوم و تو ای زینب و تو ای رقیه و تو ای فاطمه و تو ای رباب گوش کنید،
هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت مخراشید و سخن
بیهوده نگویید»
حر نامه ای به ابن زیاد نوشت. ابن زیاد نیز در نامه ای برای امام حسین (ع) چنین نوشت: « از
ورودت به سرزمین کربلا آگاه شدم. یزید به من دستور داده که سر بر بستر
نگذارم و از شراب سیر نگردم ، مگر آنکه تو را به قتل رسانم یا آنکه به
فرمان من و یزید درآیی. والسلام»
امام حسین (ع) پس از خواندن نامه آن را به زمین پرتاب کردند و فرمودند: « مردمی که خرسندی مخلوق را بر خشم خالق ترجیح دهند، هرگز روی رستگاری نمی بینند.»
ابن زیاد
که از پاسخ ندادن امام حسین (ع) به نامه اش خشمگین شده بود مردم را به مسجد
خواند و برای آنها سخنرانی کرد و به آنان وعده افزایش کمکهای مالی داد تا
برای جنگ با امام حسین (ع) آماده خروج شوند. و عمر ابن سعد
پسر سعد ابن ابی وقاس را برای فرماندهی سپاه تعیین کرد و به او وعده حکومت
ری را داد. عمر بن سعد ابتدا تقاضای انصراف کرد اما ابن زیاد نپذیرفت،
بنابراین یک شب مهلت خواست و در آن شب با نزدیکان خود مشورت کرد، همه او را
از این ماموریت بازداشتند اما او که انسانی جاه طلب و دنیا پرست بود
سرانجام تن به رذالت داد و آمادگی خود را برای انجام این ماموریت به اطلاع
ابن زیاد رساند ، سپس با چهار هزار نفر کوفه را ترک کرد و روز سوم محرم
وارد کربلا شد و حر و سوارانش که در حدود 1000 نفر بودند نیز به نیروی ابن سعد ملحق شدند...
ابن زیاد نامه ای به عمربن سعد نوشت که « ای
عمر! با رسیدن این نامه بین حسین و شریعه ی فرات حائل شو و نگذار یک قطره
آب بچشد ، چنانکه این عمل را با عثمان کردند و آنقدر سخت گیری کن تا با
یزید بیعت کند»
نامه ی
ابن زیاد در روز هفتم ماه محرم به دست فرمانده جبهه ی کربلا رسید و
بلافاصله از جانب عمر بن سعد اجرا شد و عمر بن حجاج را با 500 اسب سوار
مامور مراقبت از شریعه ی فرات کرد. آنگاه عبدالله بن حصین ازدی با صدای
بلند فریاد زد:« ای حسین! آیا این آب را نمی نگری که همچون شکم آسمان با صفا و زلال است، به خدا قطره ای از این آب را نخواهی نوشید تا از تشنگی بمیری»
اما حسین(ع) فرمودند: « بارخدایا! او را تشنه کام بمیران و هرگز او را میامرز»
حمید بن مسلم گوید « او را بعد از واقعه کربلا دیدم که در بستر بیماری بود
و هرچه آب می نوشید باز صدای العطش او برمی خاست تا سرانجام جانش بدرآمد»
دیری
نپایید که تشنگی بر خاندان و یاران امام حسین (ع) مستولی شد از این رو به
دستور امام(ع) حضرت عباس(ع) به همراه بیست نفر که مشک در دست داشتند و
سیاستگذاری نفر سوار که محافظ اینان بودند به سوی فرات حرکت کردند...
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:55
اهل بیت
دیری
نپایید که تشنگی بر خاندان و یاران امام حسین (ع) مستولی شد از این رو به
دستور امام(ع) حضرت عباس(ع) به همراه بیست نفر که مشک در دست داشتند و سی
نفر سوار که محافظ اینان بودند به سوی فرات حرکت کردند. وقتی
به نزدیک آب رسیدند لشکریان ابن سعد ممانعت کردند که با مقاومت حضرت عباس
(ع) و یارانش روبرو شدند و کاری از پیش نبردند و به این ترتیب آب به خیمه
گاه رسید که تا دو روز برای آنها کافی بود.
رفته رفته
با پایان یافتن ذخیره آب کار بر امام حسین (ع) و یارانش سخت شد. در این
میان بریربن خضیر همدانی اجازه خواست تا با مردم صحبت کند. بریر به سوی
لشکر ابن سعد آمد و ندا داد:
«... اینک این آب فرات است که حتی خوکها و سگها از آن می آشامند، اما پسر پیامبر خدا را از آن محروم کرده اند.» مردم سر و صدا به راه انداختند و بریر را به سکوت خواندند و گفتند که :« این حسین بن علی تشنه خواهد ماند هممانگونه که کسان پیش از او تشنه ماندند.»
امام به بریر اشاره فرمودند که بنشیند، آنگاه در حالی که بر قبضه شمشیر تکیه داده بود فرمود:
« ای گروه انبوه! شما را به خدا سوگند می دهم ، آیا مرا می شناسید؟ آیا باور دارید که جدم رسول خدا(ص) است؟ آیا باور دارید که مادر من فاطمه(س) دختر رسول الله (ص)است؟ آیا می دانید پدرم علی ابن ابیطالب(ع) است؟ آیا باور دارید که جده ی من خدیجه(س) ، نخستین بانوی مسلمان این امت است؟ آیا باور دارید حمزه سیدالشهدا عموی پدرم بود؟ آیا باور دارید جعفر طیار که
در بهشت است عموی من است؟ آیا خبر دارید که این شمشیر رسول الله(ص) است که
من به کمر بسته ام و این عمامه ی آن حضرت است که بر سر دارم؟ شما را به
خدا سوگند آیا می دانید علی (ع) اولین نفری بود که اسلام آورد و برترین این
امت از جهت علم و بردبارترین ایشان بود و ولی و امام هر مرد و زن مومنی
است؟...»
مردم همگی تصدیق می کردند که آری به خدا قسم می دانیم آنگاه امام فرمود: «
پس چرا خون مرا حلال می دانید؟ در حالی که فردای قیامت پدرم مراقب حوض
کوثر است و مردمانی را مانند شترانی که از آب رانده می شوند از حوض کوثر
خواهد راند و علم حمد در روز قیامت در دست اوست»
مردم پاسخ دادند: « ما همه ی این سخنان را قبول داریم اما دست از تو بر نخواهیم داشت تا آنکه با لب تشنه از دنیا بروی.» در
این هنگام دختران و خواهران امام که سخنان امام (ع) و کوفیان را می شنیدند
شروع به گریستن کردند به طوری که صدای ناله ی آنان به گوش حضرت رسید. امام
(ع) حضرت عباس(برادرش) و علی(فرزندش) را خواست و فرمود: « آنها را ساکت به خدا سوگند که آنان گریه های زیادی در پیش دارند.»
امام حسین
که با آمدن لشکریان اعزامی ابن زیاد برای کمک به عمربن سعد وقوع جنگ را
قطعی دید پیکی نزد این سعد فرستاد تا با وی گفتگو کند. بنابراین شبانگاه در
محلی بین دو لشکر این سعد با بیست نفر و امام(ع) با بیت نفر از یارانش
یکدیگر را ملاقات کردند. امام (ع) از ابن سعد علت جنگ با حضرتش را سئوال
کرد و او را از عذاب آخرت ترساند، او در جواب ترس خود را از ویرانی خانه ،
مصادره ی اموالش اعلام کرد، امام (ع) به او وعده ی خانه و تامین مال و ثروت
داد ، اما عمربن سعد که در سر هوای تصرف حکومت ری را داشت بهانه اورد امام
پاسخی به او نداد و در حالی که بازمی گشتند فرمود: « چه
می پنداری؟ دیری نخواهد گذشت که بر بسترت کشته خواهی شد و در روز رستاخیز
خدا تو را نخواهد آمرزید امیدوارم که گندم عراق را جز مدت اندکی نخوری.» ابن سعد به تمسخر گفت:« به جای گندم از جو استفاده می کنم»
این
ملاقاتها تا چهاربار انجام شد ، سرانجام ابن سعد برای عبیداللهنامه ای نوشت
و در آن از ابن زیاد در خواست کرد که با بازگشت حسین به سرزمینی که قبلا
بوده موافقت کرده و از بروز جنگ جلوگیری کند. وقتی عبیدالله ابن زیاد نامه
را خواند آن را خیرخواهانه دید اما شمر بن ذی الجوشن نظر او را تغییر داد و گفت: «
اینک او در قلمرو فرماندهی تو وارد شده چنانچه او را رها کنی قدرت او
افزونتر و تو ضعیف تر خواهی شد بهتر است که او را به تسلیم واداری»
ابن زیاد نامه ای به عمربن سعد نوشت و آن را به شمر داد در این نامه خطاب به عمربن سعد به تندی نوشته بود: « تو
را نفرستادم که از مبارزه با حسین خودداری کنی و او را به زنده ماندن
امیدوار سازی و از طرف وی عذرخواهی کنی و نزد من به شفاعت او برخیزی. اگر
حسین و یارانش تسلیم فرمان شدند آنان را به خفت و خواری به نزدم بفرست و
اگر نپذیرفتند جنگ را شروع کن تا کشته شوند. سپس گوش و بینی کشتگان انان را
ببر که سزاوار این مجازات اند. و اگر حسین را به قتل رساندی سینه و پشت او
را زیر سم اسبان لگدکوب کن که او انسانی رانده شده، سرکش، بدبخت و ستمکار
است! می دانم این کار پس از مرگ او را رنج نمی دهد ولی این مطلبی است که
گفته ام. اگر او را کشتم این کار را انجام می دهم. اگر فرمان مرا اجرا کردی
پاداش مطیعان را خواهی داشت و اگر از انجام آن سرپیچی کردی از مقام خود
کناره بگیر و فرماندهی سپاه را به شمربن ذی الجوشن واگذار نما که ما دستور
خود را به وی داده ایم.»
وقتی
عمربن سعد نامه را خواند به شمر گفت: « وای بر تو! امیدوارم خداوند تو را
از خانه و کاشانه ات دور گرداند، به یقین تو نظر ابن زیاد را تغییر دادی.
به خدا سوگند! حسین هرگز تسلیم نمی شود و مانند پدرش تن به ذلت نمی دهد.»
شمر گفت:
«اکنون به من بگو آیا فرمان امیر را اجرا می کنی یا کار را به دست من می
سپاری؟» عمربن سعد که دنیا او را فریفته بود پاسخ داد: « نه ، تو کرامتی
نداری. من خود این کار را انجام می دهم و تو همچنان فرمانده پیادگان باش.»
این نامه روز نهم به دست عمر بن سعد رسید و او پس از این دستور آماده ی جنگ
با امام(ع) و یارانش شد...
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:55
اهل بیت
ابن سعد
بعد از دریافت نامه ی ابن زیاد آماده جنگ با امام (ع) و یارانش شد. شمر که
از طرف مادری با حضرت عباس (ع) خویشاوندی داشت از ابن زیاد امان نامه ای
برای آن حضرت و برادرش یعنی جعفر، عبدالله و عثمان گرفت و عصر روز پنجشنبه
نهم محرم به سوی خیمه گاه امام (ع) آمد و آنان را صدا زد و امان نامه را
برای آنان خواند که ای خواهر زاده های من شما در امانید، خودتان را با
برادرتان حسین به کشتن ندهید و از امیر المومنین یزید بن معاویه اطاعت
کنید. در این هنگام حضرت عباس(ع) فرمود: « دو
دستت بریده باد، لعنت بر امانی که آوردی، ای دشمن خدا! آیا تو ما را امان
می دهی تا برادر و سرور خود حسین بن فاطمه (ع) را تنها گذاریم و از نفرین
شدگان و فرزندان نفرین شدگان فرمان بریم؟! » بعد از این سخنان شمر خشمگین به میان سپاه خود بازگشت.
وقتی امام
حسین(ع) اشتیاق و عجله ی دشمن را در شروع جنگ مشاهده کرد و فهمید که نصیحت
و گفتگو فایده ی چندانی ندارد به برادرش عباس(ع) فرمود: « اگر
می توانی ، امروز آنها را از جنگیدن با ما منصرف کن شاید امشب بتوانیم با
خدایمان نیایش کرده و نماز بخوانیم، خداوند می داند که من چقدر نماز خواندن
و تلاوت قرآن را دوست دارم.»
حضرت
عباس(ع) از دشمن خواست که جنگ را به تاخیر بیاندازند، عمربن سعد سکوت کرد و
پاسخی نداد، عمروبن حجاج زبیدی به او گفت: « به خدا سوگند اگر اهل دیلم یا
ترک چنین درخواستی از ما می کردند می پذیرفتم و حال آنکه اینان اهل بیت
محمد(ص) هستند. پس از این سخنان دشمن درخواست امام حسین(ع) را پذیرفت.
شب که فرارسید امام حسین (ع) یارانش را جمع کرد و پس از حمد و ثنای الهی رو به آنان کرده فرمودند: « اما
بعد، همانا من یارانی بهتر از شما و خاندانی برتر و نیکوتر از اهل بیت خود
سراغ ندارم، خداوند به شما جزای خیر دهد، سیاهی شب شما را در برگرفته، آن
را غنیمت شمرده و هرکدام از شما دست یکی از خاندان مرا بگیرد و در تاریکی
شب پراکنده شوید و مرا با این قوم (دشمن) تنها بگذارید زیرا آنان به غیر از
من با دیگران کاری ندارند...»
برادران و
فرزندان حسین(ع) و فرزندان عبدالله بن جعفر گفتند: چرا این کار را بکنیم،
برای اینکه بعد از تو زنده بمانیم، خداوند هرگز چنین چیزی را برای ما
نخواهد. این سخن را ابتدا عباس بن علی(ع) بر زبان آورد و دیگران نیز به
تبعیت از او تکرار کردند. و سپس هر یک از یاران امام برخاسته و سخنانی را
در حمایت از امام (ع) بیان کردند.
آن شب
امام حسین(ع) ویارانش به شب زنده داری پرداختند و صدای مناجات و راز و نیاز
آنان همانند صدای بال زنبوران عسل به گوش می رسید در حالی که در رکوع و
سجود و برخی ایستاده وبرخی نیز نشسته سرگرم عبادت بودند به همین دلیل در آن شب سی و دو نفر از سپاه عمربن سعد به یاران امام(ع) پیوستند.
صبح
عاشورا که اصحاب عمر بن سعد برای جنگ سوار اسبهاشان شدند امام حسین (ع)
بریر بن حصین را برای نصیحت به سوی آنان فرستاد بریر هم آنها را نصیحت کرد
ولی گوش ندادند و هرچه تذکر داد بهره ای نبردند.
در این
هنگام امام حسین(ع) بر مرکب خود سوار شد و از لشکر دشمن خواست که ساکت
شوند، آنها هم ساکت شدند، سپس حضرت حمد و ثنای الهی را به جا آورد و با
اوصافی که شایسته خداست او را یاد نمود. آنگاه بر حضرت محمد(ص) و ملائکه و
انبیا و فرستادگان الهی درود فرستاد و به بهترین وجه خطبه خوانده و
فرمودند: «ای مردم ننگ و ذلت و غم و
اندوه بر شما باد که از شدت پریشانی و سرگردانی با اشتیاق فراوان ما را به
یاری خود خواندید و آنگاه که ما با سرعت به یاریتان شتافتیم شمشیرهایتان را
به جای اینکه مطابق سوگندتان برای ما باشد علیه ما به کار گرفتید و آتشی
را که برای دشمنان خود و شما آماده کرده بودیم به روی ما برافروختید و به
نفع دشمنان خود نیرویی شدید در مقابل پیشوایانتان بدون آنکه دشمنانتان قدم
عدل و دادی به نفع شما بردارند و شما امیدی به آنان داشته باشید.
وای بر
شما آیا ما را تنها گذاشته و رهایمان می کنید، در حالی که هنوز شمشیرهایتان
در غلاف است و دلهایتان از ما نرنجیده و تصمیم محکم و درستی نگرفته اید؟
با این حال مانند ملخ به سرعت به سوی دشمن شتافتید و پروانه وار بر گرد
آنها چرخیدید. رحمت خدا از شما دور باد ای کنیز پرستان و ای بدترین گروه ها
و تارکان کتاب خدا و ای کسانی که سخنان حق را وارونه می کنید. ای گروه
عصیانگر و دور ریختگان شیطان و ای خاموش گران سنتهای الهی... بدانید که این
زنازاده فرزند زنازاده (عبیدالله بن زیاد)مرا میان دو کار مخیر کرده: یکی
شهادت و دیگری ذلت، و دور باد از ما که زیر بار ذلت برویم، زیرا خداوند ما
را از این کار باز داشته و پیامبرش و مومنان و مادران پاکدامن م مطهر و
مردمان با غیرت و جانهای با عزت ابا دارند از اینکه ما اطاعت و پیروی از
فرومایگان و افراد پست را بر قتلگاه بزرگواران و مردمان نیک قدم بداریم.
آگاه باشید که من با این گروه اندک و یاران کم تعداد با اینکه کمک دهندگان، به من پشت کردند آماده جهاد هستم.»
سپس ابن
سعد فرمان آماده باش صادر کرد و آنان را به بهشت بشارت داد و خود تیری به
طرف خیمه های امام حسین(ع) افکند و اطرافیانش را شاهد گرفت که در نزد امیر
ابن زیاد بگویند که او اولین تیر را به سوی خیمه های اباعبدالله الحسین
پرتاب کرده است. بعد از آن باران تیر از جانب دشمن بر لشکر امام(ع) باریدن
گرفت...
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:54
اهل بیت
پس از
خطابه ی امام(ع) در صبح روز عاشورا زهیربن قین که مردی شریف و شجاع و از
دلاوران نامی حضرت بود سوار بر اسب در مقابل کوفیان ایستاد و آنها را اندرز
داد که شما راه ضلالت می پویید، از شفاعت پیغمبر دورید، زیرا ذریه ی او را
به قتل می رسانید. ای اهل کوفه! شما را اغفال کرده و به کربلا آورده اند.
امیر شما پسر مرجانه و فردی خونخوار و سفاک است او روسای شما را چون حجربن
عدی و هانی بن عروه را
به قتل رسانده و سپس مثله کرده است. شمر چون دریافت که سخنان زهیر می
تواند طغیانی در لشکر ایجاد کند با سخنان زشت و ناسزا بیانات زهیر را قطع
کرد. امام (ع) زهیر را خواستند و فرمودند « این نصایح بر این قوم گمراه اثر نمی کند.»
حر بن
یزید ریاحی با مشاهده ی این منظره دریافت که این گروه تصمیم قطعی بر کشتن
امام (ع) دارند. پس نزد عمربن سعد آمد و از او پرسید: « آیا با این مرد
خواهی جنگید؟» عمربن سعد گفت:« آری جنگی خواهم کرد که کمترین اثرش افتادن سرها و دستها باشد!»
حر گفت: «
آیا نمی توانی درباره ی پیشنهاد امام راه مسالمت را پیش گیری؟» ابن سعد
گفت:« اگر کار به دست من بود چنین می کردم اما امیر و فرمانروای تو ،
عبیدالله از این کار سرباز زده است.» حر آزرده خاطر بازگشت و در دل گفت من
باعث تمام گرفتاری امام (ع) شده ام، اگر من راه را بر امام حسین(ع) نمی
بستم اینک ناظر چنین حوادث تلخی نمی شد...
حر با قلبی شکسته و چشمی اشکبار در حالی که زیر لب زمزمه می کرد : « بارالها
به سوی تو باز می گردم و امیدوارم که توبه ام را بپذیری. خدایا! من دلهای
دوستان تو و فرزندان پیامبرت را به هراس افکندم این گناه بزرگ را بر من
ببخشای .» به بهانه ی آب دادن به اسب خود از لشکریان بنی امیه دور
شد و در حالی که لرزه سراسر وجودش را گرفته بود رو به خیمه گاه امام حسین
(ع) آورد و با چشم گریان و شرمندگی و زبان عجز به امام (ع) عرض کرد:
« ای
پسر رسول خدا! فدایت شوم. من همان کسی هستم که از بازگشت شما جلوگیری کردم
و راه را بر شما بستم و شما را در بیابانها گرداندم تا به این سرزمین
رساندم. هرگز گمان نمی کردم که این قوم با شما اینگونه رفتار کنند و
پیشنهادشما را رد نمایند و حرمت شما را نگه ندارند. به خدا سوگند اگر می
دانستم که آنان کار را به این مرحله می رسانند هرگز مرتکب کاری که انجام
داده ام نمی شدم. اینک از کرده ی خود پشیمانم و به درگاه خدا توبه می کنم و
آماده ام تا در راه شما جانبازی کنم و در پیشگاهتان به فوز شهادت نائل
آیم. آیا توبه ی من پذیرفته خواهد شد؟»
امام (ع) فرمودند:« آری خدای مهربان توبه پذیر است، از مرکب فرود آی.» حر گفت: « اگر من در راه شما سواره کارزار نمایم از جنگیدن پیاده بهتر است»
امام (ع) پس از دعای خیر ، او را اجازه داد و حر در مقابل لشکریان عمربن
سعد ظاهر شد و پس از وعظ و خطابه و اعتراف به گناه خود و عفو و کرم امام
(ع) کوفیان را از راهی که در پیش گرفته اند بر حذر داشت. اما لشکریان عمربن
سعد که تحمل شنیدن سخنان آتشین او را نداشتند به سوی او تیر افکندند ، حر
نیز برآنان حمله ور شد و پس از اینکه گروه زیادی از آنان را به خاک افکند
به سوی امام بازگشت تا اینکه در حمله عمومی پس از شهادت حبیب بن مظاهر به
درجه رفیع شهادت نائل آمد و امام در حالی که گرد و خاک را از چهره ی او پاک
می کرد فرمود:« تو آزادی! همان گونه که مادرت تو را حر نامید.»
ابن سعد
که ادامه ی این وضع را خطرناک می دید و می ترسید تزلزلی در سپاهش ایجاد شود
فرمان آماده باش صادر کرد و خود تیری به طرف خیمه های امام حسین(ع) افکند و
اطرافیانش را شاهد گرفت که در نزد امیر ابن زیاد بگویند که او اولین تیر
را به سوی خیمه های اباعبدالله الحسین پرتاب کرده است. بعد از آن باران تیر
از جانب دشمن بر لشکر امام(ع) باریدن گرفت...
در این
هنگام امام حسین(ع) به یاران خود فرمودند:« خداوند شما را رحمت کند،
برخیزید و برای مرگی که گریزی از آن نیست آماده شوید که این تیرها پیامهای
دشمن است که شما را به نبرد فرا می خواند.» عاشقان شهادت و دلباختگان لقای
الهی به کارزاری سخت مشغول شدند و مدتی به نبرد ادامه دادند. پس از آنکه
گرد و غبار حاکی از اولین حمله ی عمومی نشست پنجاه نفر از یاران امام (ع)
به شهادت رسیده بودند.
باردیگر امام به دشمنان فرمود: « آیا هیچ فریاد رسی نیست که به خاطر خدا ما را یاری دهد؟ آیا هیچ انسان شرافتمندی نیست که از حریم مقدس رسول خدا پاسداری نماید؟»
در این لحظه فردی به نام یزید بن زیاد بن مهاصر که جزء سپاه ابن سعد بود
به خود آمد و به یاری امام شتافت و در حمایت از امام (ع) به سوی دشمن تیر
اندازی کردو با هر تیری که پرتاب می کرد امام دست به دعا برمی داشت که :«
بارالها تیرش را به هدف برسان و پاداش او را بهشت قرار ده» ، و سرانجام نیز
ردای شهادت بر تن پوشید...
دشمنان یک
به یک به میدان آمده مبارز می طلبیدند و یاران امام (ع) بی درنگ به سویشان
می شتافتند. نخستین کسانی که از سپاه اموی به میدان آمدند ، یسار غلام
زیاد و سالم غلام عبیدالله بودند. عبدالله بن عمیر کلبی از سپاه امام
برخاست و برای نبرد اجاز ه خواست. او مردی بلند قامت و درشت هیکل بود که
پیاده همراه همسرش برای یاری حضرت از کوفه گریخته بود.
عبدالله
ابتدا بر یسار حمله کرد و با ضربه شمشیر او را از پای درآورد. در این هنگام
سالم از پشت بر وی تاخت، عبدالله دست خود را سپر قرار داد و در نتیجه
انگشتانش قطع شد. بلافاصله بر سالم ضربه ای کاری زد و او را به هلاکت رساند
ام وهب همسر او بی درنگ میله ی بزرگی به دست گرفت و نزد شوهر آمد تا با او
به نبرد با دشمنان بپردازد عبدالله از وی خواست که نزد زنان بازگردد اما
چون نپذیرفت امام فرمود:« خداوند به شما پاداش نیکو دهد. ای بانوی محترم
نزد زنان بازگرد. زیرا جهاد بر زنان واجب نیست.» ام وهب فرمان امام را
پذیرفت و بازگشتعبدالله بار دیگر به میدان شتافت و کارزاری سخت کرد و دو
نفر دیگر را نیز به هلاکت رساند انگاه هانی بن ثبیت حضرمی و بکیربن حی وی
را به درجه شهادت رساندند. ام وهب بر بالین همسرش حاضر شد و گرد و خاک را
از چهره اش پاک کرد در این هنگام شمر به یکی از غلامان خود به نام رستم گفت
که ام وهب را بکشد و به این گونه ام وهب نیز در کنار همسر خود به فیض
شهادت نایل شد...
پنج شنبه 2/9/1391 - 0:54