امام باقر علیه السّلام مى‏فرماید: پیش امیر المؤمنین علیه السّلام «إِذا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزالَها» «هنگامى كه زمین، به سخت‏ترین زلزله خود به لرزه در آید» تلاوت شد تا رسید به «وَ قالَ الْإِنْسانُ ما لَها  یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبارَها».  «و در آن روز، آدمى گوید (اى عجب) زمین را چه پیش آمده است؟!» آن هنگام زمین، مردم را به حوادث (بزرگ آگاه سازد) (سوره زلزال: آیه 1- 4)

حضرت فرمود: من «الانسان» هستم و به من اخبار گفته مى‏شود.

ابن الكوّاء گفت: یا امیر المؤمنین «وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِیماهُمْ» (سوره اعراف آیه 46) در اعراف، مردانى هستند كه همه آنها به سیماى خود شناخته مى‏شوند چه كسانى هستند؟

حضرت فرمود: «ما اعراف هستیم و یاران خود را از سیماى آنها مى‏شناسیم و ما اعرافیها بین بهشت و جهنم مى‏ایستیم. كسى وارد بهشت نمى‏شود مگر اینكه ما او را بشناسیم و او ما را بشناسد. و كسى وارد آتش نمى‏شود مگر اینكه ما او را نشناسیم و او ما را نشناسد».

ابن الكوّاء اظهار تشیع مى‏كرد و على علیه السّلام او را با جمله «واى بر تو» مخاطب قرار مى‏داد، وقتى كه جنگ نهروان پیش آمد، ابن الكوّاء طرف مقابل قرار گرفت و با آن حضرت جنگید! مردى پیش آن حضرت آمد و گفت: من تو را دوست دارم.

حضرت فرمود: «دروغ مى‏گویى».

آن مرد گفت: سبحان اللَّه! مثل اینكه قلبم را مى‏داند.

یك نفر دیگر آمد و گفت: من شما اهل بیت پیامبر را دوست دارم.

حضرت فرمود: «دروغ مى‏گویى، ما را نه مخنّثى دوست مى‏دارد و نه دیّوثى و نه ولد الزّنایى و نه كسى كه در حیض نطفه‏اش بسته شده است».

آن مرد رفت و وقتى كه جنگ بر پا شد در لشكر معاویه قرار گرفت.

جلوه‏هاى اعجاز معصومین علیهم السلام، ص  به نقل از 151بحار 42/ 17، حدیث 2.

اى عیسى! هنگامه سختى از من، فریاد یارى برآور كه همانا من فریادرس پریشان حالان و پاسخ گوى واماندگان باشم و من رحم آورترین رحم آوران هستم.

تحف العقول (ترجمه حسن زاده)، ص 53

 پیامبر اكرم صلّى اللَّه علیه و آله  على علیه السّلام و ابو بكر و عمر را به سوى اصحاب كهف فرستاد: و فرمود: سلام مرا به آنها برسانید.

وقتى كه از نزد پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله بیرون رفتند، آن دو به على علیه السّلام گفتند: جاى آنها را مى‏شناسى؟

حضرت فرمود: «پیامبر ما را جایى نمى‏فرستد. مگر اینكه خدا ما را به آنجا هدایت كند!» هنگامى كه بر در غار رسیدند، على علیه السّلام به ابو بكر گفت: «تو سلام‏ كن چون تو سالمندتر از ما هستى».

او سلام كرد ولى به او جواب ندادند.

امام به عمر گفت: «اى ابا حفص «1» تو سلام كن، چون سن تو نیز از سن من زیادتر است».

عمر سلام كرد ولى به او نیز جواب ندادند.

اما وقتى كه على علیه السّلام سلام داد، جواب او را دادند و حضرت سلام پیامبر را به آنها رساند و آنها نیز بر پیامبر سلام رساندند.

ابو بكر گفت: از اینها بپرس چرا جواب ما را ندادند ولى جواب تو را دادند؟

حضرت فرمود: خودت بپرس. ابو بكر پرسید، ولى با او سخن نگفتند: عمر نیز پرسید باز هم حرف نزدند. به حضرت گفتند: اى ابا الحسن! تو سؤال كن.

حضرت فرمود: رفقاى من مى‏گویند: چرا جواب آنها را ندادید، ولى جواب مرا دادید. گفتند: «ما فقط با پیامبر و وصى او سخن مى‏گوییم».

جلوه‏هاى اعجاز معصومین علیهم السلام، ص 158 به تقل از بحار 39/ 136، حدیث 3.

متوكل عباسى مى كوشید با اتكاء بر نیروى نظامى خویش مخالفانش را بترساند.
به همین جهت، یك بار لشگر خود را  (كه به نود هزار تن مى رسید) دستور داد كه توبره اسب خویشش را از خاك سرخ پر كنند و در صحراى وسیعى، آنها را روى هم بریزند.
سربازان به فرمان متوكل عمل كردند و از خاك هاى ریخته شده، تپه بزرگ به وجود آمد، كه آنرا تپه توبره ها نامیدند. متوكل بر بالاى تپه رفت و امام هادى علیه السلام را به نزد خود فراخواند و گفت شما را خواستم تا لشگر مرا تماشا كنى! به علاوه، او دستور داده بود همه، لباس هاى جنگ بپوشند و سلاح بر گیرند و با بهترین آرایش و كاملترین سپاه از كنار تپه عبور كنند.
منظورش ترسانیدن كسانى بود كه احتمال مى داد بر او بشورند و در این میان بیشتر از امام هادى علیه السلام نگران بود كه مبادا به پیروانش ‍ فرمان نهضت علیه متوكل را بدهد.
حضرت هادى علیه السلام به متوكل فرمود:
آیا مى خواهى من هم سپاه خود را به تو نشان دهم ؟
متوكل پاسخ داد: آرى !
امام دعایى كرد! ناگهان میان زمین و آسمان از مشرق تا مغرب از فرشتگان مسلح پر شد. خلیفه از مشاهده این منظره غش كرد! وقتى كه بهوش آمد، امام هادى علیه السلام به او فرمود: ما در كارهاى دنیا با شما مسابقه نداریم ما به كارهاى آخرت (امور معنوى ) مشغولیم ، آنچه درباره ما فكر مى كنى درست نیست.