پنج کار است كه من انجام می دهم و تا هنگام مرگ آنها را رها نمى‏كنم، تا پس از من سنّت باشد: 1. غذا خوردن روى زمین با برده‏ها  2. سوار شدن بر الاغ پالان شده 3. دوشیدن شیر بز با دست خودم 4. پوشیدن لباس پشمى 5. سلام دادن بر كودكان

آن حضرت كم خرج، بلند طبع، خوش معاشرت و خوشرو بود. همیشه لبخند بر لب داشت ولى بلند نمى‏خندید، و غمگین به نظر مى‏رسید اما عبوس و دژم نبود. فروتن بود اما خود را كوچك نمى‏نمود، بخشنده بود اما اسراف نمى‏ورزید، و نازكدل و مهربان با همه مسلمانان بود.

نیازمندیهاى خود را شخصا ً از بازار تهیه می كرد و خود به خانه برد.

با ثروتمند و فقیر دست مى‏داد و دست خود را نمى‏كشید تا طرف مقابل دست خود را بكشد.

با هر كس روبرو مى‏شد از ثروتمند و فقیر و بزرگ و كوچك سلام مى‏كرد.

چیزى را كه به آن دعوت مى‏شد كوچك نمى‏شمرد، گرچه پست‏ترین نوع خرما بود.

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در آینه نگاه مى‏كرد و موى سر را صاف مى‏كرد و شانه مى‏زد، و بسا به آب نگاه مى‏كرد و موى سر را مرتب مى‏ساخت. نه تنها براى خانواده خود كه براى یارانش نیز خود را مى‏آراست، و مى‏فرمود: خداوند دوست دارد كه بنده‏اش هنگامى كه براى دیدن برادران از خانه بیرون مى‏رود، خود را آماده و آراسته نماید.

على علیه السّلام فرمود: هرگز نشد كه رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله با كسى دست دهد و زودتر از او دستش را بكشد، بلكه درنگ مى‏كرد تا او دستش را بیرون كشد.

هرگز كسى با آن حضرت در كارى یا سخنى مشاركت نكرد كه حضرت زودتر از او دست از كار كشد بلكه صبر مى‏كرد تا وى دست از كار بكشد.

هیچگاه نشد كسى با آن حضرت گفتگو را آغاز كند و حضرت پیش از او سكوت كند.

هرگز دیده نشد كه نزد كسى پاى خود را دراز كند.

هرگز میان دو كار مخیّر نشد، مگر اینكه دشوارترین آنها را اختیار مى‏فرمود.

در ستمى كه به او مى‏شد، در صدد انتقام بر نمى‏آمد، مگر آنكه محارم خدا هتك شود، كه در این صورت به خاطر خدا خشم مى‏گرفت.‏

چون از راه مى‏رسید از بوى خوشش شناخته مى‏شد.

بیشتر لباسهایش سفید بود.

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: گرفتن از موى شارب به حدى كه خط لب آشكار شود از سنّت است.

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: مجوس (زرتشتیان) ریش خود را مى‏تراشند و سبیل را پر پشت مى‏گذارند، و ما سبیل خود را مى‏زنیم و ریش خود را بلند مى‏گذاریم.

على علیه السّلام فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله موى خود را شانه مى‏زد و بیشتر اوقات آن را با آب صاف و مرتب مى‏كرد، و مى‏فرمود: آب براى خوشبو كردن مؤمن كافى است.

منبع: کتاب آداب، سنن و روش رفتارى پیامبر گرامى اسلام، ترجمه کتاب سنن النبى صلّى اللَّه علیه و آله

امام حسین علیه السّلام فرمود: از پدرم از وضع داخلى رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله پرسیدم، فرمود: به منزل رفتنش به اختیار خود بود و چون به منزل مى‏رفت، اوقات خویش را سه قسمت مى‏كرد: قسمتى براى عبادت خداوند، قسمتى براى خانواده و قسمتى براى خود. اما قسمت خودش را باز میان خود و مردم قسمت مى‏كرد و پس از فراغت از كار خواص به كارهاى عموم مى‏پرداخت و چیزى از آن وقت را براى‏ خود باقى نمى‏نهاد.

و از پدرم امیر مؤمنان علیه السّلام از وضع رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله در خارج از منزل پرسیدم كه چگونه رفتار مى‏كرد؟ فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله زبان خود را از سخنان غیر لازم باز مى‏داشت. با مردم انس مى‏گرفت و آنان را از خود رمیده نمى‏ساخت.

بزرگ هر قومى را گرامى مى‏داشت و او را بر آنان مى‏گماشت.

هر كار نیكى را تحسین و تقویت مى‏كرد و هر كار زشتى را تقبیح مى‏كرد و خوار مى‏شمرد.

در كارها میانه رو بود و افراط و تفریط نداشت.

برترین آنان در نظر او كسانى بودند كه نسبت به مسلمانان خیرخواه و دلسوزتر بودند، و بزرگترین آنان كسانى بودند كه با برادران دینى خود بهتر همدردى و همكارى داشته باشند.

در مجالس جاى مخصوصى براى خود انتخاب نمى‏كرد و از این كار نیز نهى مى‏نمود. هر گاه به گروهى مى‏پیوست هر جا كه خالى بود مى‏نشست و دیگران را نیز دستور مى‏داد كه چنین كنند.

خوى نیكش شامل همه بود به حدّى كه مردم او را پدرى مهربان مى‏دانستند و همه در حق، نزد او برابر بودند.

مجلس او مجلس حلم و حیا و صداقت و امانت بود. در آن آوازها بلند نمى‏شد و عرض و آبروى كسى نمى‏ریخت و اگر از كسى لغزشى سر مى‏زد جاى دیگر بازگو نمى‏شد. اهل مجلس با یك دگر عادلانه رفتار مى‏كردند و بر اساس تقوا با هم رفاقت و دوستى مى‏نمودند. با یك دگر فروتن بودند

امام صادق علیه السّلام فرمود: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله هیچ گاه سائلى را از خود نراند، اگر چیزى داشت به او مى‏داد، و اگر نداشت مى‏فرمود: خدا برساند.

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: یكى از سنن این است كه شخص مؤمن در روز عید غدیر صد مرتبه این ذكر را بگوید: