تبیان، دستیار زندگی

آسمانم آبی ست
و دلم آبی تر
و خدایم این جاست
در دل هر پاکی
در هوای خنک آزادی
در میان نفس هر کودک
من خدا را دیدم
که دل کوچک یک کودک را
به کف دست بزرگش جا داد
و پر از شادی کرد
غنچه ی سبز بهار ستان را
من خدا را دیدم
که لبالب پر بود
از صدای نفس هستی شاد
ومیان بازی
دل تنهای مرا با خود برد
من از این تنهایی
به خدا پیوستم
من خدا را دیدم
که به من جرات بوسیدن داد
و به روحم آری حس بوییدن داد
من خدا را اینجا
در میان قلبم
عاشقانه دیدم
به خدا پیوستم
و شبانه رفتم
به ته کوچه ی نور
و سراسر دیدم
مهر را با لبخند
به دلم روشن کرد
من نگاهش کردم
و نگاهم را ناب در دلم پیچیدم
و به او پیوستم
آه خدایم را باز عاشقانه دیدم
چه بگویم از او
که بزرگ بود بزرگ
و به اندازه ی حسم در دلم جای خدا بود خدا...

نه تو می مانی
نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه، نه، آیینه به تو خیره شده است
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض
آه از آیینه ی دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه ی دیروزت
پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف!
بسته های فردا، همه ای کاش ای کاش...
ظرف این لحظه ولیکن خالیست
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید
در این سینه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقیست
تا خدا هست،
به غم وعده این خانه مده...

من دلم می خواهد
خانه ای داشته باشم پُر دوست

کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو

هرکسی می خواهد
وارد خانه ی پر عشق و صفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند

شرط وارد گشتن
شست و شوی دلهاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ و ریاست

بر درش برگ گلی می کوبم
روی آن با قلم سبز بهار
می نویسم ای یار
خانه ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر
خانه ی دوست كجاست؟

«فریدون مشیری»

چگونه گویمت که ساده نیست حرف عشق
مرا به لالی ام ببخش
منی که شب تا سپیده را نخفته ام
تمامی وجود خویش را در دلم فقط به ماه گفته ام
ولی دوباره در نگاه تو غرق گشته ام
مرا به لالی ام ببخش
کدام سٌر در نگاه توست
که با دو چشم مهربان مرا به اوج می بری
به اوج، اوج کهکشان
چه گویمت
چگونه گویمت که «عاشقم»
به ماه گفته ام ز مهر تو
به تک تک ستاره
ولی چگونه گویمت که غرق می شوم
تا به روی چهره ام ز مهر میکنی نگاه
درون راز مهر تو ندیده ای چگونه غرق می شوم؟ و
در دلم خدا خدای می کنم نباشد این کرانه نه منزلی نه ساحلی
چگونه گویمت که هیچ ساده نیست
قسم به واژه های کال شعر من
قسم به هرچه خوبی است قسم به عشق که سوختم در تبت ولی چگونه گویمت حقارت کلام را
که دل کباب می شود ولی هنوز واژه های شعر من رو به سردی اند.
چگونه گویمت از این عطش
از این گزنده آتشی که در دلم شراره می زند
مرا به لالی تمام واژه ها ببخش
که سوختم
ولی چه گفتمت؟ جز اینکه ساده گفتمت:
همیشه دوست می دارمت..... همیشه دوست می دارمت

هنگامی كه آوازه كوچت
بی محابا در دل شب می پیچد
سكوت
داغی است بر زبان سایه ها
باز هم یادت
شرری می شود بر قامت باران های اشک
این جا میان غم آباد تنهایی
به امید احیای خاطره ای متروك
روزها گریبان گیر آفتابم
و شب ها
دست به دامن مهتاب
نمی گویم فراموشم نكن هرگز
ولی گاهی به یاد آور
رفیقی را كه میدانم نخواهی رفت از یادش....

ازهوشنگ ابتهاج-سایه