تبیان، دستیار زندگی

خدایــــــــا ،

تو پناه منی آنگاه كه راه ها با همه وسعتشان

 بر من تنگ می شود.

خدایا!

چـنان نزدیکی

کــه نمی توانم ببینمت .

صدای تو هر لحظه با من سخن می گوید ، امـا من آنرا نمی شنوم .

مرا به اعماق درونم ببر تا شکوه بی پرده جمال تو را بشنوم .

مـرا بــیـامـوز تــا پـیـوستـه تـو را بــجــویــم

و همواره به عنوان یگانه پناهم

به تو رو کنم.

  
بخوان به نام خداوند

ای محمد (ص)

ای محمد (ص)

و تو هر چند" امی " بودی خواندی

نوبت عاشقی دستهایی بهارآور رسیده بود، نوبت آخر واپسین و والاترین پیامبر.

تو آمدی و باید می ماندی تا تمام جان و جهان را به خدای خویش فرا خوانی.

چهل سال تمام از غم انسان كامت شرنگ ماتم بود و دلت سرریز اندوه و غم .

ای سوار سبز پوش حرا ،

ای در دستانت چراغ درخشان رهگشا برای رهایی آدم ها ،وقتی هزار چشمه نور در نهانت نشست و فروغ روحت به ملك جان پیوست، خدا - فقط خدابرای تو مرزهای زمان و مكان را شكست.

نغمه سروش هرگز تو را نترسانید و هیچ كس جز خدا آرامشت نبخشید.بعثت تو كلید رهایی از قفس خودخواهی هاست و مژده پرواز در اوج انسانیت.

بعثت تو بشارت بهار است و نوید سرور ...

 
 بعثت رسول مهربانی ها بر عاشقان مبارك باد

((‌ اگر كوه های به لرزه در آمدند تو ثابت قدم و استوار باش )) 

امام علی (ع)

خدایا دستهایمان را بگیر و رها مكن ، تمام امیدمان به خودت است...

ای خدا

     ای آرزوی چشمام

                         ای امید دستام

                                        ای عشق وجودم

                                                           خدایا دوست دارم

بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید.
صداش
به شكل حزن پریشان واقعیت بود.
و پلك هاش
مسیر نبض عناصر را
به ما نشان داد.
و دست هاش
هوای صاف سخاوت را
ورق زد
و مهربانی را
به سمت ما كوچاند.
به شكل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را
برای آینه تفسیر كرد.
و او به شیوه باران پر از طراوت تكرار بود.
و او به سبك درخت
میان عافیت نور منتشر می شد.
همیشه كودكی باد را صدا می كرد.
همیشه رشته صحبت را
به چفت آب گره می زد.
برای ما، یك شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا كرد
كه ما به عاطفه سطح خاك دست كشیدیم
و مثل لهجه یك سطل آب تازه شدیم.
و ابرها دیدیم
كه با چقدر سبد
برای چیدن یك خوشه بشارت رفت.
ولی نشد
كه روبروی وضوح كبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله نورها دراز كشید
و هیچ فكر نكرد
كه ما میان پریشانی تلفظ درها
برای خوردن یك سیب
چقدر تنها ماندیم

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ترا با لهجه گلهای نیلوفر صدا کردم

تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

پس ازیک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس

تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم

و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی

دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم

همین بود آخرین حرفت

و من بعد از عبور تلخ و غمگینت

حریم چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم

نمی دانم که چرا رفتی

نمی دانم چرا شاید خطا کردم

و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی

دانم کجا تا کی برای چه

ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید

و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد

و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر می داشت

تمام بال هایش غرق در اندوه غربت شد

و بعد از رفتن تو آسمان چشمهایم خیس باران بود

و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت

کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد

کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد

و من با آنکه می دانم تو هرگز یاد من را با عبور نخواهی برد

هنوز آشفته چشمان زیبای توام

برگرد

ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید

کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت

تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم

و من در حالتی ما بین اشک و حسرتو تردید

کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست

و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل

میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر

نمی دانم چرا شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز

برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

 مریم حیدر زاده

ما نمي تونيم به دلمون ياد بديم كه نشكنه ولي ميتونيم به دلمون ياد بديم كه اگه شكست لبه هاي تيزش دست اوني رو كه شكستش نبره.