دورم زتو اي گلشن جانا چه نويسم من مور ضعيفم به ســلـيـمان چـه نويسم
ترسم كه قلم شعله كند نامه بسوزد با اين دل سوزان برتوعزيزم چه نويسم
وقتی طلوع کردی !تو نمیدانستی من چه بازی غریبی را شروع کردهام.تو آنجا مثل یک حجم آبی میدرخشیدی و من به هر چه رنگ آبی بود حسودیام میشد. بعد هر دو سوار آن اسب سفید شدیم که بال نداشت و فقط مثل دیوانهها خیابانهای سبز را میژیمود و میشمرد و میبویید و تمام میکرد و دوباره میشمرد و تمام میکرد و سه باره میشمرد و تمام میکرد و دل من چقدر کوچک و تنگ بود.میخواستم بگذارمش هزار بار خیابانها را تمام کند تا دلم بزرگ شود و بزرگ شود و باز هم بزرگ شود و بزرگتر شود و آنقدر بزرگ شود تا تو در آن جا بگیری. اما نشد ونمیشود. تو گفتی برو آنجا.کنار دیوار . من میخواستم دیوار را چنان بکوبم که تکه تکه شود تا هر دو از بنبست رها شویم اما تو جیغ کشیدی و من به خاطر تو جلئ دیوار ایستادم و هر دو به دیوار زل زدیم که چقدر بلند بود و ضخیم بود و سخت. دیوار به ناتوانی و حقارت ما پوزخند میزد و من لجم گرفته بود. بعد تو چشمهای مشکیات را به من دادی که چقدر آبی بودند و من چشمهایم را به تو و تو هنوز نمی دانستی من چه بازی غریبی را شروع کردهام. بعد من به دستهات خیره شدم و همه معصومیت زندگی را در آنها دیدم و بر خود لرزیدم. مثل دریا آبی بودند یا انگار تکهای از آسمان بودند که روی زمین افتادهبودند. بعد من با قلم سبزی ،تمامی حرمت آن دستهای آبی را بوسیدم و فهمیدم که خدا هم آبی است.
من ميگم بهم نگاه كن تو ميگي كه جون فدا كن من ميگم چشمات قشنگه تو ميگي دنيا دو رنگه من ميگم دلم اسيره تو ميگي كه خيلي ديره من ميگم چشمات و واكن تو ميگي من و رها كن من ميگم قلبم رو نشكن تو ميگي من مي شكنم من ؟ من ميگم دلم رو بردي تو ميگي به من سپردي ؟ من ميگم دلم شكسته است تو ميگي خوب ميشه خسته است من ميگم بمون هميشه تو ميگي ببين نمي شه من ميگم تنهام مي ذاري تو ميگي طاقت نداري من ميگم تنهايي سخته تو ميگي اين دست بخته من ميگم خدا به همرات تو ميگي چه تلخه حرفات من ميگم كه تا قيامت برو زيبا به سلامت من ميگم خدا به همرات تو ميگي چه تلخه حرفات من ميگم كه تا قيامت برو زيبا به سلامت