گم گشته‏ام تو بودى و كردم چو دیده باز

دیدم به آسمان و زمین و به بام و در

تابنده نور توست

هرجا ظهور توست

دیدم به هیچ نقطه تهى نیست جاى تو

خوش مى‏درخشد از همه سو جلوه‏هاى تو

اى مبدأ وجود

از كثرت ظهور، نهان شد كه كیستى

از هر چه ظاهر است، تویى آشكارتر... مستور نیستى

نزدیك‏تر ز من به منى، دور نیستى

تو آشكاره‏اى... من زین میان گُمم

كور ار نبیند، این گنه آفتاب نیست

نقص از من است، ورنه رُخت را حجاب نیست.

اى مهربان خداى

در قلب من تبى است گدازان و دردناك

احساس مى‏كنم كه به كانون جانِ من

سوزنده آتشى است كه سر مى‏كشد به اوج

احساس مى‏كنم عطشى مست و بى قرار

اندر فضاى هستى من مى‏دود چو موج

این سوز عشق توست،

در من، چو جان نهان

احساس مى‏كنم،

درمان نسازد این تبِ من جز دواى تو

زائل نسازد این عطش، الاّ لقاى تو

اى مهربان خداى

احساس مى‏كنم خلأیى در وجود خویش

كان را نمى‏برد ز میان، جز پرستشت

اى نازنین خداى

احساس مى‏كنم كه بود در سرشتِ من

سوزنده، یك نیاز

داغ نیاز را نزداید ز سینه ام

جز لذّت پرستش و جز نشئه وصال

مخمورى مرا به جز این مى، علاج نیست

مطلب عیان بود، به بیان احتیاج نیست

اى مهربان خداى

تو، راز جان و مایه سرمستى منى

تو هستى منى

در عمق فكر و پرده جانم تویى، تویى

آرام دل، فروغ روانم تویى، تویى

هرجا نگاه مى‏دود، آنجا نشان توست

روشنگر وجود، رخِ دلستان توست

                                           کس نمیداند ز من جز اندکی                            وز هزاران جرم و بد فعلی یکی

                                           من همی آن دانم و ستار من                           جرمهــا و زشتی کـردار من

                                           هر چه کردم جمله ناکرده گرفت                        طاعــت ناورده آورده گرفـت

                                           نام من در نامه پاکان نوشــت                          دوزخی بودم ببخشیدم بهشت

                                           عفو کرد آن جملگی جرم و گناه                        شد سفید آن نامه و روی سیاه

                                           آه کردم چون رسن شد آه من                          گشت آویزان رسن در چاه من

                                           آن رسن بگرفتم و بیرون شدم                          شاد و زفت و فربه و گلگون شدم

                                           در بن چاهی همی بودم نگون                         در دو عالم هم نمیگنجم کنون

                                           آفرینها بر تو بادا ای خـــدا                                ناگهان کردی مرا از غم جدا

                                           گر سر هر موی من گردد زبان                           شکرهای تو نیاید در بیـــان

مرکز توجه!!

وقتی کودکت را به آسمان می اندازی

...و او می خندد

دارید با فرشته ها بازی میکنید

...به همین سادگی

  نجات عشق

در جزیره ای زیبا تمام حواس، زندگی می کردند: شادی، غم، غرور، عشق و ...
روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت. همه ساکنین جزیره قایق هایشان را آماده و جزیره را ترک کردند. اما عشق می خواست تا آخرین لحظه بماند، چون او عاشق جزیره بود.
وقتی جزیره به زیر آب فرو می رفت، عشق از ثروت که با قایقی باشکوه جزیره را ترک می کرد کمک خواست و به او گفت:« آیا می توانم با تو همسفر شوم؟»
ثروت گفت:« نه، من مقدار زیادی طلا و نقره داخل قایقم هست و دیگر جایی برای تو وجود ندارد.»
پس عشق از غرور که با یک کرجی زیبا راهی مکان امنی بود، کمک خواست.
غرور گفت:« نه، نمی توانم تو را با خود ببرم چون تمام بدنت خیس و کثیف شده و قایق زیبای مرا کثیف خواهی کرد.»
غم در نزدیکی عشق بود. پس عشق به او گفت:« اجازه بده تا من باتو بیایم.»
غم با صدای حزن آلود گفت:« آه، عشق، من خیلی ناراحتم و احتیاج دارم تا تنها باشم.»
عشق این بار سراغ شادی رفت و او را صدا زد. اما او آن قدر غرق شادی و هیجان بود که حتی صدای عشق را هم نشنید. آب هر لحظه بالا و بالاتر می آمد و عشق دیگر ناامید شده بود که ناگهان صدایی سالخورده گفت:« بیا عشق، من تو را خواهم برد.»
عشق آن قدر خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع خود را داخل قایق انداخت و جزیره را ترک کرد. وقتی به خشکی رسیدند، پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه شد کسی که جانش را نجات داده بود، چقدر بر گردنش حق دارد.
عشق نزد علم که مشغول حل مساله ای روی شن های ساحل بود، رفت و از او پرسید: « آن پیرمرد که بود؟»
علم پاسخ داد: « زمان»
عشق با تعجب گفت:« زمان؟! اما او چرا به من کمک کرد؟»
علم لبخندی خردمندانه زد و گفت: « زیرا تنها زمان قادر به درک عظمت عشق است.»