تبیان، دستیار زندگی

در کودکی بازی،در جوانی مستی،در پیری سستی،پس کی خدا را می پرستی!

تا کی می خواهی این طور بمانی؟!

شعری از رهی معیری

چه رفته است ،که امشب سحر نمی آید
                                شب فراق به پایان مگر نمی آید
جمال یوسف گل ، چشم باغ روشن کرد
                            ولی ز گمشده ی من خبر نمی آید
تو را مگر به تو نسبت کنم به جلوه ناز
                                که در تصور از این خوبتر نمی آید
طریق عقل بود ترک عاشقی ، دانم
                            ولی زدست من این کار بر نمی آید
دو روزه نوبت صحبت عزیزدار رهی
                         که هر که رفت از این در دگر نمی آید 

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

همان یك لحظه اول

 كه اول ظلم را می‌دیدم از مخلوق بی وجدان

جهان را با همه زیبایی و زشتی

 به روی یكدگر ویرانه می‌كردم

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

كه در همسایه صدها گرسنه

چند بزمی گرم عیش و نوش می‌دیدم

نخستین نعره مستانه را آندم بر لب پیمانه می‌كردم

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

برای خاطر تنها یكی مجنون صحراگرد بی‌سامان

هزاران لیلی نازآفرین را كو به كو آواره و دیوانه می‌كردم

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

بگرد شمع سوزان دل مشتاق سرگردان

سر و پای وجود بی وفا معشوق را پروانه می‌كردم

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

بعرش كبریایی با همه صبر خدایی

تا كه می‌دیدم عزیز نابجایی

 ناز بر یك ناروا گر دید خواری می‌فروشد

گردش این چرخ را وارونه بی صبرانه می‌كردم.

عجب صبری خدا دارد

چرا من جای او باشم

همین بهتر كه خود جای خود نشسته

و تاب تماشای زشتكاری‌های این مخلوق را دارد

وگرنه من به جای او چو بودم یك نفس كی عادلانه

 سازشی با جاهل و فرزانه می‌كردم

عجب صبری خدا دارد ... ! 

کوچکترین پل دنیا