تبیان، دستیار زندگی

گاهی وقتا موقع نوشتن ، یه نقطه می تونه بیانگر هزاران جمله ی نا گفته باشه ، حرفایی که تو دل داری ولی نمی تونی به زبان مکتوب بیان کنی.
وقتی بغض راه گلوتو میگیره
وقتی اشکا تو چشات حلقه میزنه و تو می خوای یه جوری پنهان کنی
تنها راه چاره منتظر موندنه تا شب از راه برسه ، تا وقتیکه همه بخوابن
اون وقتی که تنها شدی ، تنهای تنها
خودتو وجدانت.
می دونم که می دونی چه حس لطیفی داره اون وقتی که آدم بعد از خدا درد دلاشو واسه ی خودش میگه ، واسه دل خودش
وقتی حس می کنی بغیر از خودتو خدا دیگه هیچ کس حرفاتو نمی شنوه.
چه لذتی داره حس پرواز تو آسمونی که می دونی فقط مال خودته و هر کسی رو که دلت بخواد می تونی توی اون دعوت به پرواز کنی...

كمی دیر شده...
اما آمده ام.آن قدر دویده ام تا به گرد راهت رسیده ام
چهره ات خاموش است اما زبانه های آتش را روی سینه ات می بینم
زبانه هایی كه هست ونیست را می سوزاند
آمده ام تا به صحرای چشمانت شكوفه بدهم
آمده ام تا دل خسته ات را در كنار اقاقیها بگذارم
می دانم دیر شده اما آمده ام
نا امیدم مكن!!

هرچی شعر عاشقونست

من برای تو نوشتم

تو جهنم سوختم اما

مینوشتم تو بهشتم

اگه عاشقونه گفتم

عشق تو باعثشه

اگه مردم تو بدون

چه کسی باعثه شه

اشک چشمام جاری شده چطوری میخواهی جواب اشکهای من را بدی ای روزگار بی مرفت

خدا دلم براش تنگ شده دیگه بسه  دیگه نمیتونم مگه خودت نمیبینی که دیگه ...

... سه تا نقطه می گذارم برای همه دلتنگیهام

کاش میشد داخل این سه تا نقطه را ببینی ای ...