تبیان، دستیار زندگی

ماه گفت:نمی دانم اما رخسار من از نگاههایی که هر شب عاشقانه با آهی به من می رسد اینچنین شده...

شاید خوبتر اگر دقت کنی گوشه گوشه دل ماه از نگاههایی که از هم دورند و تنها تلاقی نگاه آنها ماه است سوراخ سوراخ شده...

شاید کسی در کهکشان بدنبال دلیلی جز این برای رخسار ماه بگردد

اما من منی که از تو دورم و به تنها جایی که می دانم نگاه تو و من با آن دوخته شده نگاه می کنم رخساره ی ماه دلیلی جز این ندارد...

امشب دوباره به ماه درخشان نگاه می کنم بیادت...

روزگاری نیچه با موهای ژولیده و چشمانی گود رفته در کوچه ای تنگ

 و خلوت در پی افکار خود می رفت ناگهان چشمانش به بساط پیره زن مندرس پوش رسید. دلش بحال این مندرس پوش خشکید ،وبا دستان نحیف خود دست در جیب های چرکین خورده اش کرد وکمی از بساط را خرید مغموم تر از خویش براه افتاد و در ذهن خود خرسند ازآنکه توانست روزی این پیرزن را بپردازد ،

 و کمی آنطرف تر مندرس پوش خشنودتر ازآنکه سبب رزق این مرد آشفته حال گشت.....

 شایدم نیچه هرگز مندرس(كهنــه) پوش را ندیده بود!!

فکر یک برهء روشن هستم

که بیاید علف خستگی ام را بچرد

من در این تاریکی

امتداد تر بازوهایم را

زیر بارانی میبینم

که دعای نخستین بشر را تر کرد

من در این تارکی

در گشودم به چمن های قدیم

به طلایی هایی که به دیوار اساطیر تماشا کردیم

من در این تاریک

ریشه هارا دیدم

و برای بتهء نورس مرگ آب را معنی کردم.

ای آن که چشمانم به آرزوی رویش به این جهان چشم گشود،

ای آن که جمالش از صبح ازل مرا از عمق چشمانم ربود،

ای آن که او هر چه از دل آفرید از برای تو بود،

و ای آن که کاشت دل بر سینه ی انسان با مهر نام تو بود،

فاصله ی بسیار میان من تا خودت را چون فاصله ی خود تا اینی چون من بشکن و هبوط رحمت اللهی در خودت را با قدم هایی که به سوی کعبه بر می داری و به وسعت بانگ "انا المهدی" بر ما نازل کن.

ای پادشه خوبان...         ... وقت است که باز آیی!

در تمام لحظات مبهم وسرد و دراوج ویرانی دلم
و در زیر خروارها خروار خاك یاس
به تو پناه آوردم
وتو
ویرانه قلبم را دوبار آباد ساختی و لحظات مبهم و سرد را پر از شور ونشاط
و مرا كه به مرز نابودی رسیده بودم حیات دوباره بخشید
هر روز طلوع را می نگرم
اما
طلوع خورشید بی تو چه دلگیر است و برایم لحظات غروب را تداعی میكند
دلم میخواهد هر روز در كنارت باشم
هر روز و لحظه زندگی ام
و در هر تپش قلبم به یاد تو
نگاهم را به نگاهت بدوزم
ولی تو مثل من نبودی
دوست نداشتی مرا ببینی
می گفتی چه سخت است هر بار كه تو را میبینم دلتنگ تر ازقبل میشوم
آیا این جواب قانع كننده است؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
نمی دانم شاید چون خودت میدانی وصالمان خیالی بیش نیست نمی خواهی خود را وابسته كنی
نمی دانم
براستی نمیدانم بر سر عشق ما چه خواهد آمد ؟
آیا روزگار آن را در زیر گامهای خویش پایمال میكند؟
یا نه
آسمان عشق ما را به افلاك میبرد؟
نمیدانم به خدا نمیدانم

فقط موج های دریا هستند که عاشقن

اره فقط اونا هستن

با اینکه می دونن اگه برسن به ساحل می میرن