تبیان، دستیار زندگی

اگر از ما بپر سند شما در روز عاشورا که دائما حسین حسین می کنید وبه سر خودتان می زنید چه می خواهید بگویید؟

بباید بگوییم ما هر سال تجدید حیات ماست در این روز می خواهیم در کوثر حسینی شستشو بدهیم خودمان را زنده کنیم

واز نو مبادی ومبانی اسلام را بیاموزیم روح اسلام را از نو به خودمان تزرسق کنیم این هم بگویم  نه گناه کردن بعد به نام

حسین بن علی بخشیده شدن! گناه کنیم بعد در مجلس شرکت کنیم و بگوییم خوب دیگر گناهانمان بخشیده می شود.. که روح ما پیوندی با روح حسین

بن علی بخورد اگر پیوند بخورد گناهان ما قطعا  بخسیده می شود ولی علامت بخشیده شدنش این است که دومرتبه دیگر دنبال آن گناه نمیرویم امام اینکه از مجالس حسین بن علی بیرون برویم.  ودومرتبا دنبال آن گناه برویم. نشانه این است که روح ما با روح حسین بن علی پیوند نخورده است

ای عزیزی که تا پاسی از شب برای مولایت عزاداری می کنی آیا نمی دانی که مولا زیر تیر و نیزه نمازش خواند؟

پس چرا نماز صبح تو قضا می شود؟ ـمولا که جانش داد که ما را به خدا نزدک کند نه دور کند..

دآمده عزاداری امام حسین اشک ریخته ولی برای غذا حاضر است نفر اولی را زیر دست وپا له کند دو دست غذا می گیرد ولی فکر نمی کند

که شاید  به نفر بعدی نرسد// چرا غذا ی آقا می بری که فردا از پختن غذا راحت باشی آیا نمی دانی که نام حسین غذای حسین و تربت حسین

شفاست؟بگذار خاطره ای تعریف کنم دوستی می گفت فرزندم مریض بود تبش خیلی بالا بود دکتر هم بردیم آمپول زد ولی تب بچه پایین نیامد

می گوید باوضو و به نیت شفا چند دانه برنج غذای نذری امام حسین در دهان بچه ام گذاشتم بعداز یک ساعت بچه تبش پایین آمد و شروع به راه

رفتن کرد می گفت این بچه 13 ماهه کنار تلویزیون ایستاد ه بود نگاه به عزاداری ها می کرد و سینه می زد و با صدای کودکانه می گفت

بیا..بیا 

این که گفتم که شفا در چند دانه برنج هم هست احتیاج ندارد که از سر شانه همدیگر بالا بروید بگذارید اینهم بگویم از بسکه نگفته ام زخم معده

بسیار شدید گرفته ام می ترسم بروم زیر تیغ جراح .آفتاب عمرم غروب کند.. ای آنکه نذر ی می دهی مگر قصد تو نذری دادن نیست؟

پس چرا هی می گویی ای آنکه دوتا غذا بر می داری حرامت باشد بنظرم کار زیبایی نیست 

خوب التماس دعا دارم یا علی مولا عزادری هایتان هم قبول اللهم صل علی محمد وال محمد ادامه دارد

پیامبر فرمود

هرکه حسین (ع) را زیارت کند خداوند نود حج مرا به همراه عمره های آن حج ها .. در کارنامه ی کردار آن شخص می نویسد..

خدایا مارا از یاران واقعی آمام حسین  (ع) قرار بده..آمین.

پیامبر فرمود

هرکه حسین (ع) را زیارت کند خداوند نود حج مرا به همراه عمره های آن حج ها .. در کارنامه ی کردار آن شخص می نویسد..

خدایا مارا از یاران واقعی آمام حسین  (ع) قرار بده..آمین.

سلام بر باب الحوائج علی اصغر

سلام بر عبداللّه بن الحسین،

كودك شیرخواره تیر خورده ضربت خورده به خون تیپده

كه خونش به آسمان، پرتاب شد و در دامان پدرش، با تیر، سر بُریده شد!

خدا لعنت كند حَرمَلَه بن كاهِل اسدى و همراهانش را كه به او تیر زدند

غریبی

       یعنی غریبی مولایم

             دربین عاشقانش

ای کوفه تو
شرم از روی پیغمبر نکردی
ای کوفه
حیا از ساقی کوثر نکردی
ای کوفه
تو بچه های پیغمبر را بی پدر کردی
ای کوفه
این شرط مهمانی نبود
ای کوفه...........ای کوفه
التماس دعا. یا علی اللهم عجل لولیک الفرج ادامه دارد.....

عبد شاکر آن انسانى است که با نعمت خدا معصیت نکند و با تکیه بر نعمت الهى، با امر و نهى حضرت او- که به مصلحت انسان تنظیم شده- به مخالفت با وجود مقدس پروردگار برنخیزد.

راستى چه جنایت بزرگ و سنگینى است که انسان نعمت الهى را که عبارت از تمام اعضا و جوارح انسانى و زمین و هوا و خوراک و پوشاک و تمام مواد مادى است صرف گناه و مخالفت با حضرت دوست که از باب کرم و لطف و عنایت این همه نعمت در اختیار آدمى گذارده بنماید!!

گناه‏کار براى گناه ابزارى جز نعمت‏هاى الهى در اختیار ندارد، کسى که مى‏خواهد به نامحرم نظر کند و راه خیانت به ناموس یک مملکت را به روى خود باز کند جز این نیست که باید از نعمت چشم و قدم و مال و شهوت براى رسیدن به امیال شیطانى و جهنمى‏اش مایه بگذارد.

کسى که مى‏خواهد از صداى حرام و آواز محرم و لهو و لعب و موسیقى‏هاى ایمان برانداز، لذّت ببرد جز این نیست که باید از گوش و مال که هر دو نعمت حق‏اند مایه بگذارد.

کسى که مى‏خواهد دروغ بگوید، تهمت بزند، استهزا کند، افترا ببندد و دو به‏ هم زنى نماید، نفاق افکنى پیشه سازد، فحش بدهد، باطل بگوید، حق را ناحق کند، زورگویى کند، شهادت ناحق بدهد، جز این نیست که باید از نعمت زبان استفاده کند.

کسى که مى‏خواهد کار خلاف خدا انجام دهد، مگر نباید تمام هستى خود را براى افتادن در حرام به کار بگیرد؟!

مواظب باشیم نعمت، عامل غفلت و بدبختى ما نشود، تمام این نعمت‏ها را خداوند مهربان براى خوشبختى ما قرار داده، قدرشناس نعمت باشید و راه خرج کردن نعمت را از انبیا و ائمه و قرآن بیاموزید

معناى واقعى شکر چیست؟

داوود پیامبر از خدا پرسید: اى مولاى من! اگر بخواهم شکر تو را در آن حدّى که خشنودى تو در آن است انجام دهم چه کنم؟

جواب آمد: آنچه نعمت به تو عنایت کردم در همان راهى خرج کن که به آن دستور داده‏ام که خرج نعمت در جایى که براى آن معیّن شده عین شکر من است.

پس هر گناهى برابر این روایت، عین ناسپاسى و کفران نعمت اوست و حق این است که خداى بزرگ، نعمت‏هاى خود را از ناسپاسان سلب کند.

بیایید در مرحله اوّل، خالق نعمت‏ها را بشناسیم، سپس به شناخت نعمت‏ها و این که تمام نعم عنایت و مرحمت اوست اقدام کنیم، آن‏گاه به شکر نعمت که خرج کردن آن در راه اوست دست زده و از این راه، هم به تثبیت نعمت برخیزیم، هم درِ خیر دنیا و آخرت را به روى خود باز کنیم.

نعمت خدا را خرج هوا و هوس و خواسته‏هاى غلط شیاطین درون و برون نکنیم، از نعمت‏ها براى آبادى دنیا و آخرت استفاده کنیم، وگرنه به عذابى دچار خواهیم شد که هیچ قدرتى ما را از آن عذاب نتواند نجات دهد.

مواظب باشیم نعمت، عامل غفلت و بدبختى ما نشود، تمام این نعمت‏ها را خداوند مهربان براى خوشبختى ما قرار داده، قدرشناس نعمت باشید و راه خرج کردن نعمت را از انبیا و ائمه و قرآن بیاموزید.

در برابر نعمت‏هاى معنوى بیش‏تر احساس مسؤولیت کنید، با اتصال به‏ نعمت‏هاى معنوى و به کارگیرى صحیح آنها، خود را به رشد و کمال و خیر دنیا و آخرت برسانید.

بى‏تفاوتى در برابر قرآن، نبوّت انبیا، امامت امامان علیهم السلام، فقه فقیهان، عرفان عارفان، عین ناسپاسى و کفران است.

روز قیامت روزى است که از همه انسان‏ها نسبت به نعمت‏هایى که در اختیار داشتند سؤال خواهد شد. روایت زیر یکى از روایات مهمّى است که در این زمینه وارد شده:

قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله:

لا یَزُولُ قَدَمُ عَبْدٍ یَوْمَ الْقِیامَةِ مِنْ بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ حَتّى‏ یَسْأَلَهُ عَنْ أَرْبَعَ خِصالٍ:
عُمْرُکَ فِیما أَفْنَیْتَهُ وَجَسَدُکَ فیما أَبْلَیْتَهُ وَمَالُکَ مِنْ أَیْنَ اکْتَسَبْتَهُ وَأَیْنَ وَضَعْتَهُ وَعَنْ حُبِّنا أَهْلَ الْبَیْتِ فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْقَوْمِ وَما عَلامَةُ حُبِّکُمْ یا رَسُولَ اللّهِ فَقالَ مَحَبَّةُ هذا وَوَضَعَ یَدَهُ عَلى‏ رَأْسِ عَلِى بْنِ أَبى‏طالِبٍ‏« بحار الأنوار: ۲۷/ ۱۰۳، باب ۴، حدیث ۷۰٫».

پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله فرمود: قدم بنده‏اى در برابر حضرت حق حرکت نمى‏کند مگر این که از چهار چیز از او سؤال شود: عمرت و بدنت را در چه راهى صرف کردى، ثروتت را از کجا آوردى و در کجا خرج کردى و از عشق ما اهل بیت از او سؤال مى‏شود، مردى به حضرت گفت: علامت حبّ شما چیست؟ حضرت فرمود: عشق به این مرد، آن‏گاه دست بر سر على بن ابى‏طالب گذاشت.

شکر نعمت عمر، به این است که این گوهر گرانبها خرج طاعت حق گردد و شکر بدن، عبادت حق و خدمت به خلق و شکر مال، از حلال به‏دست آوردن و در حلال و خیر خرج کردن و شکر نعمت امامت، فرمان بردن از امر و نهى امام علیه السلام و عشق به اوست.

امیرالمؤمنین علیه السلام در سفارشى به فرزند عزیزش حضرت مجتبى علیه السلام مى‏فرماید:

أُوصیکَ بِتَقْوَى اللّهِ وَإقامَ الصَّلاةِ لِوَقْتِها وَایتاءَ الزَّکاةِ عِنْدَ مَحَلِّها وَأُوصیکَ بِمَغْفِرَةِ الذَّنْبِ وکَظْمِ الْغَیْظِ وَصِلَةِ الرَّحِمِ وَالْحِلْمِ عِنْد الجاهِلِ وَالتَّفَقُّهِ فِى الدّینِ وَالتَّثَبُّتِ فِى الأَمْرِ وَالتَّعَهُّدِ لِلْقُرآنِ وَحُسْنِ الْجَوارِ وَالأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْىِ عَنِ الْمُنْکَرِ وَاجْتِنابِ الْفَواحِشِ کُلِّها فى کُلِّ ما عُصِىَ اللّهُ فیهِ‏ « تحف العقول: ۲۲۲؛ بحار الأنوار: ۷۵/ ۶۲، باب ۱۶، حدیث ۱۴۲٫»؛

فرزندم تو را به خویشتن دارى از گناه و نماز به وقت و پرداخت زکات در محل خودش سفارش مى‏کنم از تو مى‏خواهم از گناه دیگران چشم بپوشى و خشم را فرو ببرى و صله رحم به جا آورى و در برابر جاهل بردبار باشى و در دین راه فهم پیش بگیرى و در امر خود پا برجا باشى و نسبت به قرآن متعهّد بوده و با همسایه نیک رفتارى پیشه کنى، امر به معروف و نهى از منکر کن، از تمام فواحش، در آنچه خدا در آن معصیت مى‏شود بپرهیز.

اگر عمر بر طبق این روایات صرف شود، به حقیقت، شکر عمر به جا آورده شده و وقت و نعمت در گناه حق مصرف نشده.

اقسام انسانها در برابر نعمت‏ها
در این‏جا لازم است تذکر داده شود که انسان‏ها در برابر نعمت‏هاى حق به‏خصوص نعمت‏هاى معنوى بر چهار دسته‏اند:

اوّل: گروهى که از ابتدا از قبول نعمت حق روى گردانده و از ریشه، نعمت مادّى یا معنوى را قبول نکرده‏اند، تن به کار نداده و تنبلى پیشه کرده و سربار مردم و دچار فساد شده‏اند یا دین خدا را نپذیرفته و راه ضلالت و گمراهى و جنایت و خیانت پیشه کردند.

دوّم: گروهى که نعمت مادّى یا معنوى را پذیرفته ولى از خرج آن بخل ورزیده و نعمت خدا را معطّل گذاردند در مال قرار گرفتند و انفاق نکردند، عالم شدند و به خاطر عافیت‏طلبى به گوشه‏اى خزیده و از خرج نعمت دانش دریغ ورزیدند!

سوّم: گروهى که نعمت را قبول کردند، ولى در راه غیر دوست مصرف کردند، مانند ثروتمندان طاغى و عالمان دربارى.

چهارم: گروهى که نعمت مادى و معنوى را پذیرفتند و خویش را نسبت به مال و علم یا نعمت دیگر، امین خدا دانستند و برابر با خواسته حضرت حق به مصرف کردن نعمت اقدام کردند، اینان همان دسته‏اى هستند که قرآن مجید از آنها تحت عنوان بندگان شاکر یاد کرده است، در هر صورت حضرت صادق علیه السلام مى‏فرماید:

وَأَنْ لا یَعْصِیَهُ بِنِعْمَتِهِ أَوْ یُخَالِفَهُ بِشَىْ‏ءٍ مِنْ أَمْرِهِ وَنَهْیِهِ بِسَبَبِ نِعْمَتِهِ‏
شکر به این است که با نعمتش معصیت نکنى و از قدرت و قوّتِ نعمت در امر و نهى او به مخالفت برنخیزى.

منبع :tebyan.net

اَللّهُمَّ یا اَجْوَدَ مَنْ اَعْطای وَ یا خَیْرَ مَنْ سُئِلَ وَ یا اَرْحَمَ مَنِ سْتَرْحِمَ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ فِی الْأوَّلینَ وَ صَلِ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِه فِی الْاخِرینَ وَ صَلِ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِهِ فِی الْمَلاَءِ الْأعْلی وَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ الِهِ فِی الْمُرْسَلینَ اَللّهُمَّ اَعْطِ مُحمَّدٍ وَ الَهُ الْوَسیلَهَ وَ الْفَضیلَهَ وَالشَّرَفَ وَالرَّفْعَهَ وَالدَّرَجَهَ الْکَبیرَهَ اَللّهُمَّ اِنّی امَنْتُ بَمُحَمَّدٍ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ الِهِ وَ لَمْ اَرَهُ فَلا تَحْرِمَنی فی الْقیمَهِ رُؤْیَتَهُ وَرْزُقْنی صُحْبَتَهُ وَ تَوَفَّنی عَلی مِلَّتِهِ وَاسْقِنی مِنْ حَوْضِهِ مَشْرَباً رَوِیّاً سائِغاً هَنیئاً لا اَظْمَأُ بَعْدَهُ اَبَداً اِنَّکَ عَلی کُلِ شَیءٍ قَدیرُ اَللّهمَّ اِنّی امَنْتُ بِمُحَمَّدٍ صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ لَمْ اَرَهُ فَعَرَّفْنی فِی الْجِنانِ وَجْهَهُ اَللّهُمَّ بَلَّغْ مُحَمَّداً صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ الِهِ مِنی تَحِیَّهً کَثیرَهً وَ سَلاماً

منبع:گنج های معنوی

رسیدن انسان به درجات بالاى معنوى، شرایطى دارد كه یكى از آنها انفاق كردن از اموالى است كه مورد علاقه انسان است و علاقه انسان به خداوند آن گاه روشن مى شود كه، ثروتى را كه مورد علاقه شدید اوست در راه خدا انفاق كند.

نظر اسلام درباره وام و قرض‏ الحسنه چیست؟

اولًا: اسلام، وام و قرض دادن به دیگران را وام و قرض‏ دادن به خدا مى‏داند و براى آن پاداشى چند برابر قرار داده است. «من ذا الذى یقرض اللّه قرضاً حسناً فیضاعفه له أضعافاً كثیرةً و اللّه یقبض و یبسط» (بقره، 245)

ثانیاً: در تفاسیر براى قرض الحسنه شروطى بیان شده است، از جمله:

1. از مال حلال باشد.
2. سالم باشد.
3. براى مصرف ضرورى باشد.
4. بى‏منّت باشد.
5. بى‏ریا باشد.
6. مخفیانه باشد.
7. با عشق و ایثار پرداخت شود.
8. سریع پرداخت شود.
9. قرض دهنده خداوند را بر این توفیق شكرگزار باشد.
10. آبروى گیرنده حفظ شود.

رسیدن انسان به درجات بالاى معنوى، شرایطى دارد كه یكى از آنها انفاق كردن از اموالى است كه مورد علاقه انسان است. علاقه انسان به خداوند آن گاه روشن مى شود كه، ثروتى را كه مورد علاقه شدید اوست در راه خدا انفاق كند
انتخاب بهترین چیزها براى صدقه
رسیدن انسان به درجات بالاى معنوى، شرایطى دارد كه یكى از آنها انفاق كردن از اموالى است كه مورد علاقه انسان است. علاقه انسان به خداوند آن گاه روشن مى شود كه، ثروتى را كه مورد علاقه شدید اوست در راه خدا انفاق كند. خداوند متعال در آغاز جزء چهارم قرآن مى فرماید: (لَن تَنَالُوا البِّرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَیْء فَإِنَّ اللهَ بِهِ عَلِیمٌ); هرگز به نیكوكارى نمى رسید، مگر اینكه آنچه را كه دوست دارید انفاق كنید و آنچه انفاق مى كنید خداوند از آن با خبر است. (آل عمران (3)، آیه 92)

صاحب مجمع البیان در ذیل آیه شریفه این جریان را بیان كرده است:

هنگامى كه آیه مذكور نازل شده، یكى از یاران پیامبر(صلى الله علیه وآله) به نام ابوطلحه انصارى، باغ بسیار زیبایى در مدینه داشت و این باغ را در میان بستگان خود تقسیم كرد و پیامبر(صلى الله علیه وآله)درباره او فرمود: آفرین بر تو، آفرین بر تو، این ثروتى است كه براى تو سودمند خواهد بود.

صدقه باید از مال حلال باشد
خداوند سبحان در سوره بقره مى فرماید: (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِن طَیِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَكُم مِنَ الاَْرْضِ وَلاَ تَیَمَّمُوا الْخَبِیثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ); اى كسانى كه ایمان آورده اید، از اموال پاكیزه خود كه به دست آورده اید و از آنچه از زمین براى شما رویاندیم، انفاق كنید و به سراغ قسمت هاى ناپاك آن نروید تا از آن انفاق كنید. (بقره (2)، آیه 267)

در تفسیر مجمع البیان در شأن نزول آیه شریفه چنین آمده است:

از امام صادق (علیه السلام) نقل شده است كه این آیه درباره جمعى نازل شد كه ثروت هایى از طریق رباخوارى در زمان جاهلیت جمع آورى كرده بودند، و از آن در راه خدا انفاق مى كردند. خداوند آنها را از این كار نهى كرد و دستور داد از اموال پاك و حلال انفاق كنند.

امام باقر (علیه السلام) فرمودند: زكات، صدقه، حج و عمره از مال حرام قبول نمى شود. (سفینة البحار، ج 2، ص 24)

در این قسمت این نوشتار را با دو پرسش و پاسخ در این مورد ادامه می دهیم:

آیة الله مکارم شیرازی(دام ظله):
سوال: عموماً در منازل پول خرد به عنوان صدقه کنار گذاشته می شود. گروهی بیان می دارند که حتماً باید این پول خرد صدقه داده شود و حق عوض کردن پول را نداریم و در صورتی که پول جابجا شود مشکل دارد. آیا این مسأله صحیح می باشد؟

جواب: تعویض صدقات با پول دیگر در صورتی که کسری در آن نشود اشکالی ندارد.

آیة الله خامنه ای (دام ظله):
سوال: وظیفه انسان در برابر گدایانى که در برابر دیگران دست دراز مى‏کنند و زندگى خود را با گدایى اداره مى‏نمایند چیست؟ آیا کمک به آنان جایز است؟

جواب: سعى کنید صدقات را به فقرایى که متدیّن و عفیف هستند بدهید.

منابع:

کتاب رمضان ماه خدا ـ زین العابدین احمدی، حسنعلی احمدی

سایت شیعه سرچ

پرسش و پاسخهاى قرآنى(ج‏1)، محسن قرائتی

پایگاه اطلاع رسانی مراجع عظام: خامنه ای و مکارم شیرازی(دام ظلهم)