دانستنی های علمی
مردی در عالم رویا فرشته ای دید که در یک دستش مشعل و در
دست دیگرش سطل آبی گرفته بود و در جاده ای روشن و تاریک راه می رفت. مرد
جلو رفت و از فرشته پرسید: این مشعل و سطل آب را کجا می بری؟ فرشته جواب
داد: می خواهم با این مشعل بهشت را آتش بزنم و با این سطل آب جهنم را
خاموش کنم. آن وقت ببینم چه کسی واقعا خدا را دوست دارد!
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:55
دانستنی های علمی
چند روز به کریسمس مانده بود
که به یک مغازه رفتم تا برای نوه ی کوچکم عروسک بخرم. همان جا بود که
پسرکی را دیدم که یک عروسک در بغل گرفت و به خانمی که همراهش بود گفت:
"عمه جان..." اما زن با بی حوصلگی جواب داد: "جیمی، من که گفتم پولمان نمی
رسد!" زن این را گفت و سپس به قسمت دیگر فروشگاه رفت. به ارامی از پسرک
پرسیدم: "عروسک را برای کی می خواهی بخری؟" با بغض گفت: "برای خواهرم، ولی
می خوام بدم به مادرم تا او این کادو را برای خواهرم ببرد." پرسیدم: "مگر
خواهرت کجاست؟" پسرک جواب داد خواهرم رفته پیش خدا، پدرم میگه مامان هم
قراره بزودی بره پیش خدا"پسر ادامه داد: "من به پدرم گفتم که از مامان
بخواهد که تا برگشتنم از فروشگاه منتظر بماند. "بعد خودش را به من نشان
داد و گفت: "این عکسم را هم به مامان می دهم تا آنجا فراموشم نکند، من
مامان را خیلی دوست دارم ولی پدرم می گوید که خواهرم آنجا تنهاست و غصه می
خورد." پسر سرش را پایین انداخت و دوباره موهای عروسک را نوازش کرد. طوری
که پسر متوجه نشود، دست به جیبم بردم و یک مشت اسکناس بیرون آوردم. از او
پرسیدم: "می خواهی یک بار دیگر پولهایت را بشماریم، شاید کافی باشد!" او
با بی میلی پولهایش را به من داد و گفت: "فکر نمی کنم چند بار عمه آنها را
شمرد ولی هنوز خیلی کم است "من شروع به شمردن پولهایش کردم. بعد به او
گفتم: "این پولها که خیلی زیاد است،حتما می توانی عروسک را بخری!" پسر با
شادی گفت: "آه خدایا متشکرم که دعای مرا شنیدی!" بعد رو به من کرد وگفت:
"من دلم می خواهد که برای مادرم هم یک گل رز سفید بخرم، چون مامان گل رز
خیلی دوست دارد، آیا با این پول که خدا برایم فرستاده می توانم گل هم
بخرم؟"اشک از چشمانم سرازیر شد، بدون اینکه به او نگاه کنم، گفتم:" بله
عزیزم، می توانی هر چقدر که دوست داری برای مادرت گل بخری." چند دقیقه بعد
عمه اش بر گشت و من زود از پسر دور شدم و در شلوغی جمعیت خودم را پنهان
کردم. فکر آن پسر حتی یک لحظه هم از ذهنم دور نمی شد؛ ناگهان یاد خبری
افتادم که هفته ی پیش در روزنامه خوانده بودم: "کامیونی با یک مادر و دختر
تصادف کرد" دختردر جا کشته شده و حال مادر او هم بسیار وخیم است." فردای
آن روز به بیمارستان رفتم تا خبری به دست آورم. پرستار بخش خبر نا گواری
به من داد: "زن جوان دیشب از دنیا رفت." اصلانمی دانستم آیا این حادثه به
پسر مربوط می شود یا نه، حس عجیبی داشتم. بی هیچ دلیلی به کلیسا رفتم. در
مجلس ترحیم کلیسا، تابوتی گذاشته بودند که رویش یک عروسک، یک شاخه گل رز
سفید و یک عکس بود.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:54
دانستنی های علمی
شبی راهزنان به قافله‌ای شبیخون زدند و اموال آنان را به غارت بردند،
بعد از مراجعت به مخفیگاه نوبت به تقسیم اموال مسروقه رسید، همه جمع شدند
و هرکس آنچه به دست آورده بود به میان گذاشت، رئیس دزدان از جمع پرسید
چگونه تقسیم کنیم ؟ خدایی یا رفاقتی ؟ جمع به اتفاق پاسخ دادند خدایی.
رئیس
دزدان شروع به تقسیم کرد، بیش از نیمی از اموال را برای خود برداشت و
الباقی را به شکل نامساوی میان سه تن از راهزنان تقسیم کرد و به بقیه هیچ
نداد، دیگران اعتراض کردند که ما گفتیم خدایی تقسیم کن تا تساوی رعایت شود
و همه راضی باشیم این چه تقسیمیست ؟؟؟ رئیس پاسخ داد : خداوند به یکی زیاد
بخشیده و به یکی کمتر و به یکی هم هیچ، خود شاهدی بر این ادعا هستید، آن
تقسیمی که شما در نظر دارید تقسیم رفاقتی بود که نپذرفتید پس حق اعتراض
ندارید…
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:43
دانستنی های علمی
توکای پیری تکه نانی پیدا کرد ، آن را برداشت و به
پرواز در آمد . پرندگان جوان این را که دیدند ، به طرفش پریدند تا نان را
از او بگیرند .
وقتی توکا متوجه شد که الان به او حمله می کنند ، نان را به دهان ماری انداخت و با خود فکر کرد:
-
((وقتی کسی پیر می شود ، زندگی را طور دیگری می بیند : غذایم را از دست
دادم ؛ اما فردا می توانم تکه نان دیگری پیدا کنم . اما اگر اصرار می کردم
که آن را نگه دارم ، در وسط آسمان جنگی به پا می کردم ؛ پیروز این جنگ ،
منفور می شد و دیگران خود را آماده می کردند تا با او بجنگند و نفرت قلب
پرندگان را می انباشت و این وضعیت می توانست مدت درازی ادامه پیدا کند.
فرزانگی پیری همین است : آگاهی بر این که باید پیروزی های فوری را فدای فتوحات پایدار کرد.))
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:42
دانستنی های علمی
در افسانه ای هندی آمده است که مردی هر روز دو کوزه بزرگ آب به دو
انتهای چوبی می بست...چوب را روی شانه اش می گذاشت و برای
خانه اش آب می برد.
یکی از کوزه ها کهنه تر بود و ترک های کوچکی داشت. هربار که مرد مسیر
خانه اش را می پیمود نصف آب کوزه می ریخت.
مرد دو سال تمام همین کار را می کرد. کوزه سالم و نو مغرور بود که
وظیفه ای را که به خاطر انجام آن خلق شده به طورکامل انجام می دهد. اما
کوزه کهنه و ترک خورده شرمنده بود که فقط می تواندنصف وظیفه اش را
انجام دهد. هر چند می دانست آن ترک ها حاصل سال ها کار است.
کوزه پیر آنقدر شرمنده بود که یک روز وقتی مرد آماده می شد تا از چاه آب
بکشد تصمیم گرفت با او حرف بزند : " از تو معذرت می خواهم. تمام مدتی
که از من استفاده کرده ای فقط از نصف حجم من سود برده ای...فقط نصف
تشنگی کسانی را که در خانه ات منتظرند فرو نشانده ای. "
مرد خندید و گفت: " وقتی برمی گردیم با دقت به مسیر نگاه کن. "
موقع برگشت کوزه متوجه شد که در یک سمت جاده...سمت خودش...
گل ها و گیاهان زیبایی روییده اند.
مرد گفت: " می بینی که طبیعت در سمت تو چقدر زیباتر است؟ من همیشه
می دانستم که تو ترک داری و تصمیم گرفتم از این موضوع استفاده کنم. این
طرف جاده بذر سبزیجات و گل پخش کردم و تو هم همیشه و هر روز به آنها
آب می دادی. به خانه ام گل برده ام و به بچه هایم کلم و کاهو داده ام. اگر
تو ترک نداشتی چطور می توانستی این کار را بکنی؟ "
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:41
دانستنی های علمی
راما کریشنا تعریف می کند که مردی می خواست از رودی بگذرد
که استاد بیبهی شانا نزدیک شد ، نامی را بر روی کاغذ نوشت و آن را بر پشت
مرد چسباند و گفت :
(( نگران نباش . ایمان تو کمکت می کند تا بر آب راه بروی . اما هر لحظه ایمانت را از دست بدهی ، غرق خواهی شد .))
مرد
به بیبهی شانا اعتماد کرد و پایش را بر آب گذاشت و به راحتی پیش رفت . اما
ناگهان هوس کرد ببیند که استاد بر کاغذی که به پشت او چسبانده چه نوشته
است .
آن را برداشت و خواند : (( ایزد راما ، به این مرد کمک کن تا از رود بگذرد.))
مرد فکر کرد : همین ؟ این ایزد راما اصلا کی هست ؟
در همان لحظه ، شک در ذهنش جای گرفت ، در آب فرو رفت و غرق شد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:40
دانستنی های علمی
یک اگر با یک برابر بود...
معلم پای تخته داد می زد،صورتش از خشم گلگون
بود
و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود
ولی آخر كلاسی ها لواشك بین خود
تقسیم می كردند
وان یكی در گوشه ای دیگر "جوانان" را ورق می زد
برای اینكه
بی خود های و هو می كرد
و با آن شور بی پایان تساوی های جبری را نشان می
داد
با خطی خوانا به روی تخته ای كز ظلمتی تاریك غمگین بود
تساوی را چنین
نوشت : یك با یك برابر است.
از میان جمع شاگردان یكی برخاست،
همیشه یك نفر
باید به پا خیزد...
به آرامی سخن سر داد: تساوی، اشتباهی فاحش
و محض
استنگاه بچه ها ناگه به یك سو خیره گشت
ومعلم مات برجا ماندو او پرسید
اگر
یك فرد انسان، واحد یك بودآیا باز یك با یك برابر بود؟
سكوت مدهشی بود و
سوالی سخت.
معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود.
و او با پوزخندی گفت: اگر
یك فرد انسان واحد یك بود
آنكه زور و زر به دامن داشت بالا بود آنكه قلبی
پاك و دستی فاقد زر داشت پایین بود؟
اگر یك فرد انسان، واحد یك بودآنكه
صورت نقره گون، چون قرص مه می داشت بالا بودوان سیه چرده كه مینالید پایین
بود؟
اگر یك فرد انسان، واحد یك بوداین تساوی زیر و رو می شد
حال می پرسم یك
اگر با یك برابر بود نان و مال مفتخواران از كجا آماده می گردید؟
یا چه كس
دیوار چین ها را بنا می كرد؟
یك اگر با یك برابر بودپس كه پشتش زیر بار فقر
خم می شد؟یا كه زیر ضربت شلاق له می گشت؟
یك اگر با یك برابر بودپس چه كس
آزادگان را در قفس می كرد؟
معلم ناله آسا گفت: بچه ها در جزوه های خویش
بنویسید: یك با یك برابر نیست...
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:37
دانستنی های علمی
با یك شكلات شروع شد. من یك شكلات گذاشتم كف دستش. او هم یك
شكلات گذاشتم توی دستم. من بچه بودم، او هم بچه بود. سرم را بالا كردم.
سرش را بالا كرد. دید كه مرا می شناسد. خندیدم. گفت: «دوستیم؟» گفتم:
«دوست دوست» گفت: «تا كجا؟» گفتم: «دوستی كه تا ندارد» گفت: «تا مرگ؟»
خندیدم و گفتم: «من كه گفتم تا ندارد» گفت: «باشد، تا پس از مرگ» گفتم:
«نه، نه، گفتم كه تا ندارد». گفت: «قبول، تا آن جا كه همه دوباره زنده می
شود، یعنی زندگی پس از مرگ. باز هم با هم دوستیم. تا بهشت، تا جهنم، تا هر
جا كه باشد من و تو با هم دوستیم.» خندیدم و گفتم: «تو برایش تا هر كجا كه
دلت می خواهد یك تا بگذار. اصلأ یك تا بكش از سر این دنیا تا آن دنیا. اما
من اصلأ تا نمی گذارم» نگاهم كرد. نگاهش كردم. باور نمی كرد. می دانستم.
او می خواست حتمأ دوستی مان تا داشته باشد. دوستی بدون تا را نمی فهمید.
گفت: «بیا برای دوستی مان یك نشانه بگذاریم». گفتم: «باشد. تو بگذار.»
گفت: «شكلات. هر بار كه همدیگر را می بینیم یك شكلات مال تو و یكی مال من،
باشد؟» گفتم: «باشد»هر بار یك شكلات می گذاشتم توی دستش، او هم یك شكلات
توی دست من. باز همدیگر را نگاه می كردیم. یعنی كه دوستیم. دوست دوست. من
تندی شكلاتم را باز می كردم و می گذاشتم توی دهانم و تند تند آن را می
مكیدم. می گفت: «شكمو! تو دوست شكمویی هستی» و شكلاتش را می گذاشت توی یك
صندوق كوچولوی قشنگ. می گفتم «بخورش» می گفت: «تمام می شود. می خواهم تمام
نشود. می خواهم برای همیشه بماندصندوقش پر از شكلات شده بود. هیچ كدامش را
نمی خورد. من همه اش را خورده بودم. گفتم: «اگر یك روز شكلات هایت را
مورچه ها بخورند یا كرم ها، آن وقت چه كار می كنی؟» گفت: «مواظبشان هستم»
می گفت «می خواهم تا موقعی كه;" دوستهستیم » و من شكلات را می گذاشتم توی
دهانم و می گفتم: «نه، نه، تا ندارد. دوستی كه تا ندارد یك سال، دو سال،
چهار سال، هفت سال، ده سال و بیست سال شده است. او بزرگ شده است. من بزرگ
شده ام. من همه شكلات ها را خورده ام. او همه شكلات ها را نگه داشته است.
او آمده است امشب تا خداحافظی كند. می خواهد برود آن دور دورها. می گوید
«می روم، اما زود برمی گردم». من می دانم، می رود و بر نمی گردد. یادش رفت
به من شكلات بدهد. من یادم نرفت. یك شكلات گذاشتم كف دستش. گفتم «این برای
خوردن» یك شكلات هم گذاشتم كف آن دستش: «این هم آخرین شكلات برای صندوق
كوچكت». یادش رفته بود كه صندوقی دارد برای شكلات هایش. هر دو را خورد.
خندیدم. می دانستم دوستی من «تا» ندارد. مثل همیشه. خوب شد همه شكلات هایم
را خوردم. اما او هیچ كدامشان را نخورد. حالا با یك صندوق پر از
شكلات نخورده چه خواهد كرد؟
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:30
دانستنی های علمی
دانه کوچک بود و کسی او را نمی دید. سال های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه ی کوچک بود.
دانه
دلش می خواست به چشم بیاید اما نمی دانست چگونه. گاهی سوار باد می شد و از
جلوی چشم ها می گذشت. گاهی خودش را روی زمینه ی روشن برگ ها می انداخت و
گاهی فریاد می زد و می گفت: « من هستم ، من این جا هستم. تماشایم کنید.»
اما
هیچ کس جز پرنده هایی که قصد خوردنش را داشتند یا حشره هایی که به چشم
آذوقه ی زمستان به او نگاه می کردند، کسی به او توجه نمی کرد.
دانه
خسته بود از این زندگی ، از این همه گم بودن و کوچکی خسته بود . یک روز رو
به خدا کرد و گفت: « نه، این رسمش نیست. من به چشم هیچکس نمی آیم. کاشکی
کمی بزرگتر، کمی بزرگتر مرا می آفریدی.» خدا گفت: « اما عزیز کوچکم! تو
بزرگی، بزرگتر از آن چه فکر می کنی. حیف که هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ شدن
ندادی. رشد ماجرایی است که تو از خودت دریغ کرده ای. راستی یادت باشد تا
وقتی که می خواهی به چشم بیایی، دیده نمی شوی. خودت را از چشم ها پنهان کن
تا دیده شوی.»
دانه ی کوچک معنی حرف های خدا را خوب نفهمید اما رفت زیر خاک و خودش را پنهان کرد. رفت تا به حرف های خدا بیشتر فکر کند.
سالهای بعد دانه ی کوچک، سپیداری بلند و باشکوه بود که هیچکس نمی توانست ندیده اش بگیرد؛ سپیداری که به چشم همه می آمد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:27
خواستگاری و نامزدی
کمی پس از آن که آقای داربی از "دانشگاه مردان سخت کوش" مدرکش را گرفت و تصمیم داشت از تجربه خود در کار معدن استفاده کند، دریافت که "نه" گفتن لزوماً به معنای "نه" نیست. او در بعد از ظهر یکی از روزها به عمویش کمک می کرد تا در یک آسیاب قدیمی گندم آرد کند.
عمویش مزرعه بزرگی داشت که در آن تعدادی زارع بومی زندگی می کردند. بی سرو صدا در باز شد و دختر بچه کم سن و سالی به درون آمد، دختر یکی از مستاجرها بود؛ دخترک نزدیک در نشست. عمو سرش را بلند کرد، دخترک را دید، با صدایی خشن از او پرسید: "چه می خواهی؟ " کودک جواب داد : "مادرم گفت 50 سنت از شما بگیرم و برایش ببرم."
عمو جواب داد: " ندارم، زود برگرد به خانه ات" کودک جواب داد: "چشم قربان" اما از جای خود تکان نخورد. عمو به کار خود ادامه داد. آن قدر سرگرم بود که متوجه نشد کودک سر جای خود ایستاده. وقتی سرش را بلند کرد، کودک را دید بر سرش فریاد کشید که: "مگر نگفتم برو خانه. زود باش."
دخترک گفت:" چشم قربان" اما از جای خود تکان نخورد. عمو کیسه گندم را روی زمین گذاشت ترکه ای برداشت و آن را تهدید کنان به دخترک نشان داد. منظور او این بود که اگر نرود به دردسر خواهد افتاد. داربی نفسش را حبس کرده بود، مطمئن بود شاهد صحنه ناخوشایندی خواهد بود. زیرا می دانست که عمویش عصبانی است. وقتی عمو به جایی که کودک ایستاده بود، نزدیک شد، دخترک قدمی به جلو گذاشت و در چشمان او نگاه کرد و در حالی که صدایش می لرزید با فریادی بلند گفت: "مادرم 50 سنت را می خواهد." عمو ایستاد. دقیقه ای به دختر نگاه کرد، بعد ترکه را روی زمین گذاشت، دست در جیب کرد و یک سکه 50 سنتی به دخترک داد. کودک پول را گرفت و عقب عقب در حالی که همچنان در چشمـان مردی که او را شکسـت داده بود می نگریست به سمت در رفت. وقتی دخترک آسیاب را ترک کرد، عمو روی جعبه ای نشست و از پنجره مدتی به فضای بیرون خیره شد. این نخستین بار بود که کودکی بومی به لطف اراده خود توانسته بود سفید پوست بالغی را شکست داد
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:27
