پناه عالمیان فقط امام "حسین" علیه السلام

***

به حسین بن علی (ع) پشت و پناهم گرم است

ای خدا شکر عجب پشت و پناهی دارم

***

 الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللّهُ

 سپاس خدایی را که ما را بدین راه رهبری کرده و اگر ما را رهبری نکرده بود ، راه خویش نمی یافتیم

اعراف - 43

***

گفتی ز خود فنا شو ، تا محرم من آیی

بندی است سخت محکم ، این هم تو می توانی

عطار

بی جهت دنبال برهان و کلام و منطقیم

"چای" بعد از روضه کافر را مسلمان می کند

از دیرباز در محافل ادبی و انجمن‌های شعر مقوله‌ای به نام "مطروحه" وجود داشته است.

مطروحه بیتی بوده كه معمولا بزرگ یک انجمن شعر در پایان محفل مطرح میكرده

و از شاعران میخواسته تا براساس همان بیت و در همان وزن و با همان ردیف و قافیه

یا براساس آن مضمون شعری بسرایند و در جلسه بعد در آن محفل بخوانند.

در دیدار شاعران آئینی با رهبر معظم انقلاب كه روز چهارشنبه 25 خردادماه سال 1390 برگزار شد

معظم‌له در رهنمودهایشان شاعران را به موضوع دفاع مقدس و پاسداشت یاد شهیدان دعوت كردند

و از مباحث مهم در این‌باره كه كمتر به آن پرداخته شده به مقوله‌ی "جانبازان شهید" اشاره فرمودند:

" یكى از همین چیزهائى كه مربوط به جنگ است و از چیزهائى است كه ذهن من را مشغول میكند

این جانبازهائى هستند كه بعد از مدتى به شهادت میرسند، این خودش یك موضوع ویژه است،

این غیر از شهیدى است كه در جبهه شهید شده و درباره‌اش هم شعر گفته شده،

این انسانى است كه یک تجربه‌اى را گذرانده و رنجى را تحمل كرده

آخرش هم شهید شده. بگردید موضوعات اینجورى را پیدا كنید"

در پایان این دیدار یكی از شاعران از مقام معظم رهبری دام عزه العالی خواست كه در این موضوع

"مطروحه‌ای"

 را طرح فرمایند تا شاعران به استقبال آن، شعر بسرایند

ایشان نیز ساعتی پس از پایان محفل مطروحه‌ی زیر را بر صفحه‌ی كاغذ نگاشتند

و از شاعران آئینی خواستند تا بر اساس آن شعر بسرایند.

متن مرقومه به شرح زیر است:

بسمه تعالی
بفرمائید اگر دوستان مایل‌اند، این مطلع را بسازند
خطاب به جانبازِ شهید:

"رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه‌ی دل"
"خونین چو برگ شقایق، رنگین چو افسانه‌ی دل"

دلم خوش است که عمری به پای گل زارم

مباد آنکه برون افکنی ز گلزارم

چگونه یار بخوانم ترا که می بینم

تو خوب تر ز گل و من کم از خارم

دو قطره اشک خجالت ، هزار کوه گناه

کرامتی که همین است جنس بازارم

محبت تو نیاید ز سینه ام بیرون

اگر کشند به تیغ و کِشند بر دارم

به چشم پادشهان ناز می کند پایم

که خاک راه غلامان حضرت یارم

به حشر هم که برانی مرا ز خویش هنوز

از اینکه نام تو بردم به تو بدهکارم

پر از توام به تهی دستی ام نگاه مکن

مگو هیچ ندارم ، ببین ترا دارم

من و رفاقت تو حیف ، حیف از تو

من و زیارت تو ، خواب یا که بیدارم

 سفری در پیش است٬ 

 سفری در ره دوست٬ 

 سفری سوی خدائی که همه عالم از اوست٬ 

 توشه ات کو؟ که سفر دشوار است٬ 

 کوله بارت خالی است!  

 سفر دور و درازی داری 

 نه به دل حال نیاز٬ 

 نه به سر شوق نمازی داری 

 می رسد روز دریغت ای دوست  

 رسد آن روز که از کرده پشیمان باشی 

 وقت رفتن ز تهی دستی خویش 

 سخت گریان باشی 

 دردمندی و از آن بی خبری  

 بهر بیماری خویش 

 کوششی کن که به هر دم پی درمان باشی 

 آید آن دم که زدیدار اجل 

 سخت گریان وهراسان باشی 

 همسفر آگه باش! روز دگر دیرست  

 نکند سود تو را وقت رحیل٬ اگر از کرده پشیمان باشی 

 « سهیلی » 

زندگی بافتن یک قالی است

نه به آن نقش و نگاری که خودت می خواهی

نقشه را اوست که تعیین کرده است

تو در این بین فقط می بافی

نقشه را خوب ببین!

نکند آخر کار

قالی زندگیت را نخرند.