یک شعر تازه دارم ، شعری برای دیوار شعری برای بختک ، شعری برای آوار تا این غبار می مرد ، یک بار تا همیشه باید که می نوشتم ، شعری برای رگبار این شهر واره زنده است ،اما بر آن مسلط روحی شبیه چیزی ، چیزی شبیه مردار چیزی شبیه لعنت ، چیزی شبیه نفرین چیزی شبیه نکبت ، چیزی شبیه ادبار در بین خواب و مرداب ، چشم و دهان گشوده است گمراهه های باطل ،بن بست های انکار تا مرز بی نهایت ، تصویر خستگی را تکرار می کنند این ، ایینه های بیمار عشقت هوای تازه است ، در این قفس که دارد هر دفعه بوی تعلیق ، هر لحظه رنگ تکرار از عشق اگر نگیرم ، جان دوباره ،من نیز حل می شوم در اینان این جرم های بیزار بوی تو دارد این باد ،وز هفت برج و بارو خواهد گذشت تا من ، همچون نسیم عیار
در این جا چار زندان است به هر زندان دو چندان نقاب، در هر نقاب چندین حجره، در هر حجره چندین مرد در زنجیر ... از این زنجیریان، یک تن، زنش را در تب تاریک بهتانی به ضرب دشنه ئی کشته است . از این مردان، یکی، در ظهر تابستان سوزان، نان فرزندان خود را، بر سر برزن، به خون نان فروش سخت دندان گرد آغشته است . از اینان، چند کس، در خلوت یک روز باران ریز، بر راه ربا خواری نشسته اند کسانی، در سکوت کوچه، از دیوار کوتاهی به روی بام جسته اند کسانی، نیم شب، در گورهای تازه، دندان طلای مردگان را شکسته اند. من اما هیچ کس را در شبی تاریک و توفانی نکشته ام من اما راه بر مردی ربا خواری نبسته ام من اما نیمه های شب ز بامی بر سر بامی نجسته ام .
در این جا چار زندان است به هر زندان دو چندان نقاب و در هر نقاب چندین حجره، در هر حجره چندین مرد در زنجیر ... در این زنجیریان هستند مردانی که مردار زنان را دوست می دارند . در این زنجیریان هستند مردنی که در رویایشان هر شب زنی در وحشت مرگ از جگر بر می کشد فریاد . من اما در زنان چیزی نمی یابم - گر آن همزاد را روزی نیابم ناگهان، خاموش - من اما در دل کهسار رویاهای خود، جز انعکاس سرد آهنگ صبور این علف های بیابانی که میرویند و می پوسند و می خشکند و می ریزند، با چیز ندارم گوش . مرا اگر خود نبود این بند، شاید بامدادی همچو یادی دور و لغزان، می گذشتم از تراز خاک سرد پست ... جرم این است ! جرم این است
بی گاهان به غربت به زمانی که خود در نرسیده بود چنین زاده شدم در بیشه جانوران و سنگ، و قلبم در خلاء تپیدن آغاز کرد
گهواره تکرار را ترک گفتم در سرزمینی بی پرنده و بی بهار نخستین سفرم باز آمدن بود ازچشم اندازهای امید فرسای ماسه و خار، بی آن که با نخستین قدم های نا آزموده نوپائی خویش به راهی دور رفته باشم نخستین سفرم باز آمدن بود
دور دست امیدی نمی آموخت لرزان بر پاهای نوراه رو در افق سوزان ایستادم دریافتم که بشارتی نیست چرا که سرابی در میانه بود
دور دست امیدی نمی آموخت دانستم که بشارتی نیست: این بی کرانه زندانی چندان عظیم بود که روح از شرم ناتوانی دراشک پنهان می شد
اینه ی خورشید از آن اوج بلند شب رسید از ره و آن اینه ی خرد شده شد پرکنده و در دامن افلک نشست تشنه ام امشب ، اگر باز خیال لب تو خواب تفرستد و از راه سرابم نبرد کاش از عمر شبی تا به سحر چون مهتاب شبنم زلف تو را نوشم و خوابم نبرد روح من در گرو زمزمه ای شیرین است من دگر نیستم ، ای خواب برو ، حلقه مزن این سکوتی که تو را می طلبد نیست عمیق وه که غافل شده ای از دل غوغایی من می رسد نغمه ای از دور به گوشم ، ای خواب مکن ، این نعمه ی جادو را خاموش مکن زلف چون دوش ، رها تا به سر دوش مکن ای مه امروز پریشان ترم از دوش مکن در هیاهوی شب غمزده با اخترکان سیل از راه دراز آمده را همهمه ای ست برو ای خواب ، برو عیش مرا تیره مکن خاطرم دستخوش زیر و بم زمزمه ای ست چشم بر دامن البرز سیه دوخته ام روح من منتظر آمدن مرغ شب است عشق در پنجه ی غم قلب مرا می فشرد با تو ای خواب ، نبرد من و دل زینت سبب است مرغ شب آمد و در لانه ی تاریک خزید نغمه اش را به دلم هدیه کند بال نسیم آه ... بگذار که داغ دل من تازه شود روح را نغمه ی همدرد فتوحی ست عظیم
عجب رسمیه رسم زمونه قصه برگ و باد خزونه میرن آدما‚ از اونا فقط خاطره هاشون به جا می مونه کجاست اون کوچه ‚ چی شد اون خونه آدماش کجان خدا می دونه بوته ی یاس باباجون هنوز گوشه ی باغچه توی گلدون عطرش پیچیده تا هفت تا خونه خودش کجاهاست خدا می دونه میرن آدما ‚ از اونا فقط خاطره هاشون به جا می مونه تسبیح و مهر بی بی جون هنوز گوشه ی طاقچه توی ایوونه خودش کجاهاست خدا می دونه خودش کجاهاست خدا می دونه میرن آدما از اونا فقط خاطره هاشون به جا می مونه پرسید زیر لب یکی با حسرت پرسید زیر لب یکی با حسرت از ماها بعد ها چه یادگاری می خواد بمونه خدا می دونه میرن آدما از اونا فقط خاطره هاشون به جا می مونه میرن آدما از اونا فقط خاطره هاشون به جا می مونه
ستاره ای تو را خواهد چید مانند گل نسترن شاید شعر گره ای از تو بازگشاید
تیره می گردد ز بخت خام ما سر کشد گر آفتاب از بام ما معنی آه گرفتاران ببین می کند مشق پریدن دام ما ما گذشتیم از چمن چون صبح و ماند در دِماغ غنچه بوی گام ما آنچه در کار دو عالم کرده اند می توان خواند از سواد جام ما منزلت بین صبح دولت می برد کاسه ی در یوزه پیش شام ما حاصلی غیر از پریشانی نداشت سبزه ای رویید گر از بام ما
ببخشید خسته نباشید.
طوری شده که خبری از به روز شدن نیست؟
