حرف آخر

هیچکس فنجان قهوه ام را نخورده است

بی آنکه تو را در آن ببینم

هیچکس خطوط کف دستم را ندیده است

 بدون آنکه حروف اسم تو را بگوید

همه چیز را می شود حاشا کرد جز عطر آنکه دوستش داری

 همه چیز را می شود نهان کرد

جز صدای گامی که در درونت راه می سپارد

بر ما چه خواهد آمد در آمد و شد هایمان

 اکنون که تمامی پیاده رو هابه نغمه گام هایمان خو کرده اند

ما در معرض جهانیم چون مهتابی رو به دریا

خیلی ساده بود آمدنی که گاه شروع اش برایم تولدی دوباره بود اما کاش می شد آن را همان طور که بوده ادامه دهم. افسوس... نمی دانم شاید بگویی چرا ؟ اگر خودم به جوابی رسیدم قطعا به شما خواهم گفت. ابتدا ؛ حرف زیاد داشتم، نیاز داشتم به گوشی شنوا؛ اما حالا دیگر نمی دانم حرفایم به پایان رسیده یا اینکه نمی توانم مانند گذشته حرفایم را در مدت زمان اندکی بر روی کاغذ بیاورم . در کارهای خود مانده ام !! ای زندگی چه با من کردی که اکنون اینگونه شده ام ؟ گاه می مانم در این همه مشقت ات کاش می شد ؛ کاش های زندگانی ام برآورده شوند.!

مردی کنار بیراهه ای ایستاده بود.

ابلیس را دید که با انواع طنابها به دوش درگذر است.

کنجکاو شد و پرسید: ای ابلیس ، این طنابها برای چیست؟

جواب داد: برای اسارت آدمیزاد.

طنابهای نازک برای افراد ضعیف النفس و سست ایمان ،

طناب های کلفت هم برای آنانی که دیر وسوسه می شوند.

سپس از کیسه ای طناب های پاره شده را بیرون ریخت و گفت:

اینها را هم انسان های باایمان که راضی به رضای خدایند و اعتماد به نفس داشتند، پاره کرده اند و اسارت را نپذیرفتند.

مرد گفت طناب من کدام است ؟

ابلیس گفت : اگر کمکم کنی که این ریسمان های پاره را گره زنم،
خطای تو را به حساب دیگران می گذارم ...

مرد قبول کرد .

ابلیس خنده کنان گفت :

عجب ، با این ریسمان های پاره هم می شود انسان هایی چون تو را به بندگی گرفت!

چون قایق شكسته ز توفانم

ساحل مرا به خویش نمی خواند

امواج می خروشند

امواج سهمگین

آیا كدام موج

اینك مرا چو طعمه به گرداب می دهد ؟

گرداب می ربایدم از اوج موجها

در كام خود گرفته مرا تاب می دهد

فریاد می كشم

آیا كدام دست

برپای این نهنگ گران بند می زند ؟

ساحل مرا به وحشت گرداب دیده است

لبخند می زند

هرگز وقتت رو برای کسی که حاضر نیست وقتشو برای تو بگذرونه ، نگذار !