تبیان، دستیار زندگی

به گزارش خبرنگار گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، پایگاه‌اطلاع‌رسانی جامعه‌ی نو در تحلیلی با اشاره به تكاپوی جریان فتنه و انحرافی و همنوایی آنان با معاندین در آستانه انتخابات مجلس شورای اسلامی نوشت‌: همزمان با نزدیك شدن به ایام انتخابات مجلس مرور اقدامات و فعالیت‌های مثلث جریان فتنه، جریان انحرافی و جریان معاندین خارجی نظام اسلامی ‌به ویژه امریكا و سردمداران غرب از جمله موضوعاتی است كه شكل‌گیری و ترجمان فضای احتمالی ایام انتخابات و صحنه‌گردانی‌های دشمنان انقلاب اسلامی ‌را برملا خواهد ساخت.ا

از این رو تمركز و هدف‌گذاری مشترك مثلت نكبت در بهره‌برداری از مدت زمان باقی مانده از فضای انتخابات مجلس نهم از مواردی است كه هوشیاری و بیداری جریان ولایت‌مدار را بیش از پیش می‌طلبد.

1- در واقع جریان شكست خورده فتنه 88 از جمله بازیگرانی است كه در این برهه كنونی با حضور در فضای تبلیغاتی و رسانه‌ای و سایبری، شبهه آفرینی و ایجاد ذهنیت‌های منفی خود را ‌دنبال می‌نمایند؛ به گونه ای كه حركات مسموم این جریان شكست‌خورده را مشابه مواضع ایام قبل از انتخابات ریاست جمهوری آشكار می‌سازد. مواردی در خصوص ایجاد فضایی كه احتمال و ایجاد تردید و شك نسبت به نتیجه انتخابات را محتمل می‌سازد تا در صورت عدم بهره‌برداری از نتیجه انتخابات با مسموم سازی اذهان پرده‌های بعدی سناریوی قبلی خود را تكرار كنند. از این رو آنچه در شبكه‌های وابسته به جریان فتنه از هم اكنون می‌توان مشاهده كرد استفاده از همین هجمه‌های روانی و به ویژه تكراری است.

2- عمده فعالیت‌های دیگر در مدت زمان باقی مانده تا انتخابات مجلس نهم را می‌توان فعالیت‌های طمع‌‌ورزانه جریان انحرافی عنوان كرد كه با برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری روی چهره‌های مختلف درصدد نفوذ به خانه ملت برآمده است.

اگر چه نوع رفتارهای كنترلی و امنیتی اخیر در خصوص فعالیت جریان انحرافی موج خزنده این انشعاب مسموم و منحوط را كور نموده است ولیكن آنچه قابل مشاهده و قابل رویت بوده دست و پازدن‌های این جریان در رویارویی با جریان اصولگرا برای تصاحب قدرت قابل ارزیابی است. چرا كه جریان انحرافی كه انتخابات مجلس را مقدمه‌ای ضروری برای از پیش پا برداشتن برخی مشكلات ساختاری پیش روی خود در محیط سیاست داخلی و سكویی برای برداشتن گام‌های بعدی ارزیابی می‌كند با چشم طمع بسیاری، انسجام و وحدت ملی را برای بهره برداری مناسب خود از فضای تنش و تشنج در كشور دنبال می‌كند.

3- البته موضوعی كه در هیچ شرایطی نمی‌توان از آن غافل شد و نقش تهدیدآفرینی و فتنه انگیزی آن را نادیده انگاشت به حضور همراه با دسیسه جریانات معاند نظام و راهبردهای هدایت شده و سناریو‌های طراحی شده آمریكا و سردمداران غرب در قبال ملت ایران می‌توان اشاره كرد كه در هر برهه از زمان و در هر مقطع و هر شرایطی در حال انجام و پیگیری است.

از این رو، آمریكایی‌ها در آستانه انتخابات مجلس نهم به دنبال دخالت در فضای سیاسی كشور بوده چرا كه این موضوع از جمله پروژه‌هایی است كه اختلاف‌آفرینی و ایجاد تنش در شرایط كنونی را به عنوان بستر قابل بهره‌برداری در جهت هر گونه فتنه و آشوب احتمالی محتمل می‌سازد.

از سوی دیگر،‌ انتخابات مجلس نهم با همه اهمیت آن در تركیب چهره‌های اثرگذار در خانه ملت و سرنوشت ملت ایران، نقش به‌سزایی در تشكیل دولت یازدهم و به عبارت دیگر حضور چهره‌ها و جریانات دولت بعدی خواهد داشت. از این رو حركت همراه با آرامش، نشاط و حفظ وحدت در كشور و همچنین رفتارهای ولایت مدار مسئولان از جمله موضوعاتی است كه در این مقطع زمانی منافع امریكا و دشمنان انقلاب اسلامی‌ را متضرر و حركت در مسیر اهداف عالیه نظام اسلامی‌را محقق می‌سازد.

البته باید توجه داشت كه فضای همراه با وحدت و نشاط در ایام انتخابات مجلس نهم نه تنها به برگزاری همراه با شور و شعف این عرصه مردم‌سالارانه كمك می‌كند؛ بلكه تحقق تشكیل مجلس مردمی‌ و ولایت مدار را بیش از پیش محقق خواهد ساخت؛ از این رو مثلث نكبت بااضلاعی همچون جریان شكست خورده فتنه 88، جریان منحوط انحرافی و سردمداران غربی از هم اكنون هم و غم خود را برای بر هم زدن فضای آرامش و وحدت ملی گذاشته و انسجام در روند اصولگرایان را به گونه‌ای مورد هدف قرار داده‌اند. چرا كه این مثلث نكبت به انتخابات مجلس هشتم در ایران چشم طمع دوخته و با ایجاد ائتلاف درصدد می‌باشد كه مجدداً فتنه‌انگیزی و آشوب آفرینی خود را تكرار كنند.

از این رو در شرایط كنونی و با توجه اوج گرفتن اقدامات زود هنگام غرب، اپوزیسیون، جریان فتنه و انحرافی، در اجرایی نمودن پروژه‌های امریكایی خود، از جمله موضوعاتی كه بیش از پیش حائز اهمیت می‌باشد به توصیه‌های مؤكد و اثربخش رهبر فرزانه انقلاب می‌توان اشاره كرد كه همواره به "حفظ وحدت، پرهیز از تنش و حركت بر مبنای اصول انقلاب " تأكید می‌كنند.

به گزارش خبرگزاری فارس، هفته اول از لیگ یازدهم فوتبال شب گذشته (سه‌شنبه) با برگزاری 8 دیدار آغاز شد.
در هفته ابتدایی شاگردان امیرقلعه‌نویی با شكست آغاز كردند و شاگردان علی دایی در دقیقه 90 از شكست فرار كردند و برابر نایب قهرمان آسیا به تساوی 2 بر 2 دست یافتند.
تیم فوتبال تراكتورسازی در حالی میزبان صبای قم بود كه به علت محرومیت از وجود تماشاگران خود بهره نبرد و در پایان با نتیجه 3 بر 2 مغلوب شاگردان عبدالله ویسی شد.
همچنین در دیگر دیدار شب گذشته شاگردان حمید استیلی برابر ملوان قرار گرفتند كه در پایان سرخ‌پوشان پایتخت با تساوی یك بر یك برابر حریف خود متوقف شدند.
*نتایج هفته نخست به شرح زیر است:

پرسپولیس یك - ملوان یك
گل‌ها: علیرضا دغاغله 76 برای ملوان و حسین بادامكی 79 برای پرسپولیس

داماش گیلان صفر - نفت آبادان صفر

فجر سپاسی صفر - نفت تهران صفر

مس یك - شهرداری تبریز یك
گل‌ها: سعید دقیقی 41 (پنالتی) برای شهرداری و فرزاد حسین‌خانی 62 (پنالتی)

سایپا 3 - مس سرچشمه یك
گل‌ها: كریم انصاری‌فر 47 و 2+90 و مهدی خیری 73 برای سایپا و علی سامره 81 برای مس سرچشمه

تراكتورسازی 2 - صبای قم 3
گل‌ها: رسول برشی 23، محسن بیات 45 و رضا عنایتی 78 (پنالتی) برای صبا و محمدحسن ابراهیمی 27(پنالتی) و فرزاد آشوبی 65 برای تراكتورسازی

راه آهن 2 - ذوب آهن 2
گل‌ها: حسین كاظمی 15 (گل به خودی) و ایگور كاسترو 83 برای ذوب‌آهن و امید عالی‌شاه 60 و علیرضا عباسفرد 90 برای راه‌آهن

فولاد صفر - شاهین صفر

آخرین دیدار هفته نخست امشب (چهارشنبه) بین تیم‌های سپاهان اصفهان و استقلال تهران از ساعت 22:30 برگزار خواهد شد.

-------------------------------

به گزارش فارس، پایگاه خبری "آمریكن نیوز پراجكت " در فیلمی به تهیه‌كنندگی "دیوید مورداك " و "نیك پنیمن "، مسئله استفاده سربازان آمریكایی از "سلاح‌های انتسابی " را مورد توجه قرار داد. منظور از سلاح‌های انتسابی، سلاح‌هایی است كه آمریكایی‌ها از پلیس‌های عراق و افغان گرفته بودند و هنگامی كه یك سرباز آمریكایی به اشتباه یك فرد غیر نظامی را در این كشورها به قتل می‌رساند، سلاح‌های مورد نظر را روی بدن فرد كشته شده قرار می‌داد تا وی را جنگجوی نظامی یا شورشی جا زده و از دادگاهی شدن خودش جلوگیری كند. در این فیلم، مشاهدات كهنه سربازان آمریكایی از این مسئله به نمایش درآمده و مسئله اطلاع مقامات نظامی ارشد امریكایی از این موضوع مورد بررسی قرار گرفته است.

* سربازان آمریكایی باید مطمئن می‌شدند اگر به اشتباه كسی را كشتند، خطری آنها را تهدید نمی‌كند

"جیسون واش بورن "، كهنه سرباز آمریكایی با سابقه سه دوره ماموریت در عراق، می‌گوید:
"این یكی از مسائلی است كه از صحبت كردن درباره آن بسیار متاسف می‌شوم... اگر من تكاور دریایی باهوشی بودم، باید داخل وسیله نقلیه خودم چیزی یا وسیله‌ای (یا هر چیزی از این قبیل) نگاه می‌داشتم كه اگر در مواقعی كسی بر حسب تصادف [و به اشتباه] كشته می‌شد، من توی دردسر نمی‌افتادم؛ وسیله‌ای كه به وضوح نشان می‌داد مقتول، مثل یك فرد شورشی، سلاح به همراه داشته است؛ در این حالت من در مظان اتهام نبودم، چون یك شورشی را كشته بودم. "

* در عراق به سربازان آمریكایی سلاح آكا داده می‌شد تا در شرایط خاص از آن استفاده كنند

"سرجیو كوچرگین "، كهنه سرباز آمریكایی كه سابقه دو دوره ماموریت در عراق دارد، در این گزارش چنین اظهار می‌كند:
- سرجیو: وقتی ما وارد عراق شدیم، به ما چند تا سلاح آكا دادند و گفتند اینها را برای وقتی كه اتفاق خاصی بیفتد، پیش خودتان نگه دارید.
- خبرنگار: كه با آن چه كاری انجام دهید؟
- سرجیو: برای اینكه، همین كار را [منظور استفاده از آن به جای "سلاح انتسابی " است] انجام دهیم... برای اینكه از سلسله دستوراتی كه به ما می‌رسید، اطاعت كنیم و در واقع، آن روزها همه این كار را انجام می‌دادند.

* استفاده از سلاح‌های جمع‌آوری شده از پلیس‌های عراقی به عنوان "سلاح انتسابی "

"جان ترنر "، كهنه سرباز آمریكایی با دو دوره ماموریت در عراق، در همین رابطه توضیحات زیر را مطرح می‌كند:
"وقتی مرتكب اشتباه می شدیم از "سلاح‌های انتسابی " استفاده می‌كردیم. این اسلحه‌هایی كه در اینجا (در فیلم) می‌بینید از پلیس عراق گرفته شده بودند؛ این یك نمونه از مواردی است كه ما در دوره اول اعزام [به عراق] ، سلاح‌های آنها (عراقی‌ها) را می‌گرفتیم و وقتی‌كه خرابكاری می‌كردیم و فردی را به اشتباه می‌كشتیم، این سلاح‌ها را در كنار فرد كشته شده می‌گذاشتیم. "

* گزارش یك شاهد عینی از استفاده سربازان از "سلاح‌های انتسابی "

"وینسنت امانوئل "، كه سابقه هشت ماه خدمت در عراق دارد، مشاهدات خود را شرح می‌دهد:
"من در موارد بسیاری شاهد بودم كه وقتی غیر نظامی‌ها كشته می‌شدند، سربازها و تكاورهای نیروی دریایی بلافاصله روی بدن آنها سلاح یا سیم می‌گذاشتند. "

* عكس‌های كشته شدگان مدركی برای اثبات جرم یا بی‌گناهی سربازان آمریكایی

"گرت رپناگر " كه سابقه دوازده ماه ماموریت در عراق دارد نیز چنین افزود:
"ما از همه كشته شده‌ها عكس می‌گرفتیم. داخل این عكس‌ها، اشیایی كه همراه كشته شده ها بود ـ خواه بیل كشاورزی بود و خواه آكا 47ـ معلوم بود. این مدرك خوبی بود كه از تك تك سربازها در برابر دادگاهی شدن به هر جرمی، محافظت می‌كرد. "

* در حالی‌كه هنوز مسئله "سلاح‌های انتسابی " در امریكا به صورت رسمی پیگیری نمی‌شود، روزنامه‌ها به آن می‌پردازند

پرفسور "گری سالیس "، حقوقدانی كه سابقه 26 سال خدمت در نیروی دریایی دارد و به مدت 5 سال در دانشگاه "وست‌پینت " به تدریس "حقوق جنگ " اشتغال داشته است، در همین رابطه می‌افزاید:
" شنیده‌های ما حاكی از آنند كه درعراق و افغانستان تقریبا هیچ پیگرد قانونی‌ای انجام نشده است؛ اما از پیگردهایی كه روزنامه‌ها متولی آن بوده‌اند، سه مورد بلادرنگ به ذهن من خطور می‌كند كه به قضیه "سلاح‌های انتسابی " مربوط می‌شوند؛ بنابراین باید گفت، بله؛ قضیه سلاح‌های انتسابی اتفاق می‌افتد و موارد رخداد آن نیز بیش از آن چیزی است كه ما دوست داریم باور كنیم و قطعا بیشتر از آن چیزی است كه ما از آن اطلاع داریم. "

* استفاده ابزاری آمریكا از سلاح‌هایی كه نگهداری آنها در خانه مجاز است، به عنوان "سلاح‌های انتسابی "

(نوشته فیلم:) در افغانستان و عراق، تقریبا در تمام خانه‌ها اسلحه یافت می‌شود؛
براساس سیاست آمریكا، نگهداری یك سلاح در هر خانه مجاز است؛
بقیه سلاحها ضبط می‌شوند.

- گرت رپناگر ": شما گروهی متشكل از سه نفر دارید كه هر روز از كامیون یكسانی استفاده می‌كنند؛ سلاح آكا چهل و هفتی كه از یك خانه ضبط كرده‌اید را داخل كامیون‌تان می‌اندازید؛ این سلاح را تحویل نمی‌دهید و آن را فقط داخل كامیون مورد نظر نگاه می‌دارید. در واقع این سلاح آكا 47 چیزی است كه جایش همیشه در داخل این كامیون است و كاری به كار آن ندارید تا اگر اتفاقی افتاد خیالتان راحت باشد و بگویید : بسیار خوب، سلاح آكا 47 كه هست!

* منعی علیه قاعده "سلاح‌های انتسابی " وجود ندارد

- "جیسون واش بورن " : تقصیر مقامات عالی رتبه بود كه زیردست‌ها به سرعت این قاعده را بین خودشان سرایت دادند؛ و می‌بینیم كه هیچ منعی نیز علیه انجام آن اعمال نمی‌شود. بنابراین این كار انجام می‌شد. من "سلاح‌های انتسابی " حمل می‌كردم.
- خبرنگار: ببخشید؟ ....
- من خودم "سلاح‌های انتسابی " حمل می‌كردم، بنابراین ... [شانه بالا می‌اندازد]
- خبرنگار: چطور این كار را می‌كردی؟
- با كامیون؛ من در واقع داخل یك كامیون هفت تُنی بودم كه فضای زیادی دارد. در ضمن ما آنقدر ابزار آلات و خرت و پرت آن تو چپانده بودیم كه كاری نداشت سلاح مورد نظر را لای آنها رد كنی.

* اتهام‌های متعدد متصل به جرم "سلاح انتسابی "

- خبرنگار: واقعیت‌هایی كه لاجرم این قضیه كتمان می‌كند ـ آن‌طور كه من فرض می‌كنم ـ تا چه حد جدی هستند؟
- "پرفسور گری سالیس ": "كشتار از پیش طرح‌ریزی شده " یكی از موارد احتمالی اتهام است [كه می‌تواند مطرح شود]؛ "عدالت‌ستیزی " مورد دیگری است؛ توطئه ـ در صورتی كه بیش از یك نفر مطرح باشد ـ (توطئه قتل، توطئه عدالت ستیزی) باز هم اتهام دیگری است. اگر دروغ به NCIS یا هر بازرس دیگر در كار باشد _ خود من بازرس اداره آگاهی هستم _ ، "اظهار رسمی دروغ " نیز به جرایم اضافه می‌شود. بنابراین می‌بینید كه تنها همین عمل انداختن و انتساب اسلحه، پیامدهای در هم تنیده و متعددی دارد.

* استفاده از "سلاح انتسابی " معقول و منطقی به نظر می‌رسید

- "جیسون واش بورن ": انجام دادن این كار، معقول به نظر می‌رسید؛ مثل این بود كه عقل سلیم حكم می‌كرد كه اگر نمی‌خواهید به خاطر كشتن یك عراقی به زندان بیفتید، حتما باید "سلاح انتسابی " همراه می‌داشتید. اینطور نبود كه ما به عراق رفته باشیم تا عده‌ای از مردم بیگناه این كشور را به كشتن بدهیم؛ اما با توجه به ماهیت اتفاقاتی كه در جریان بود، "سلاح انتسابی " تضمینی بود كه اتفاق بدی نمی‌افتد. مثل اینكه این قضیه ـ یعنی "سلاح‌های انتسابی " و مواردی از این قبیل ـ یكی از مرحله‌های طبیعی گام گذاشتن به اینجا بود. و به این دلیل بود كه استفاده از آن معقول و منطقی به نظر می‌رسید.

* فرماندهان ترجیح می‌دادند به جای اینكه خطری متوجه نیروهای خودی باشد، غیرنظامیان عراقی را بكشند

- "گرت رپناگر ": فرمانده‌ای را در نظر بگیرید كه مسئولیت تمام این نیروهای جوان را به گردن گرفته است و وظیفه‌اش این است كه همه آنها را سالم به خانه برگرداند؛ كدام یك برای او بدتر است: اینكه یكی از سربازانش را از دست بدهد و بعد پیش مادرش رفته و به او بگوید كه پسرت كشته شد؛ و یا اینكه تعدادی عراقی را بكشد، سطل آشغال را روی آنها وارونه كند، دیوار را روی سرشان آوار كند، و بعد، آنها را در بین علفهای هرز پنهان كند و تفنگی روی آنها بیندازد و بگوید كه اقتضای شرایط جنگ این بوده است؟

* افسران نظامی بلندپایه آمریكا و عادی بودن قضیه "سلاح‌های انتسابی "

- "جیسون واش بورن ": من با گوش‌های خودم صحبت‌های افسران ارشد و مقامات بلندپایه را در مورد این قضیه شنیده‌ام؛ "افسران ارشد " كه می‌گویم، یعنی اینكه در مورد گروهبان‌ یا ستوان‌ یا افرادی با این درجه‌های نظامی صحبت نمی‌كنم؛ منظور من افسرانی درحد، مثلا، سرگردی است. مثلا یكدفعه می‌دیدید كه یك سرهنگ دو، خیلی بی‌پرده دارد با یك گروهبان یك در مورد این موضوع صحبت می‌كند؛ با لحنی شبیه این: "بله، [این كار‍] خلاف قوانین است، ولی باید یك جوری روی گندی كه زده‌ایم را بپوشانیم ".

* علت اینكه فرماندهان "سلاح‌های انتسابی را عادی جلوه داده و آن را تشویق می‌كنند، شاید این باشد كه آنها احتمال نمی‌دهند به خاطر آن تحت پیگرد قرار گیرند

- "پرفسور گری سالیس ": افراد دوست ندارند مجبور شوند به مسئله مرگ اشتباه یا قتل رسیدگی كنند؛ منظورم این است كه اگر سربازان بیرون بروند و كسی را بكشند، این اداره آگاهی است كه باید وارد ماجرا شود؛ و یكدفعه می‌بینید كه دارند از "شما "!، به خاطر عملكردتان در آموزش سربازانتان و یا به خاطر گزارش دادن یا ندادن مسائلی كه می دانسته‌اید و یا ملزم به دانستن آنها بوده‌اید ، بازجویی می‌كنند! و بعد می‌بینیم كه این وضعیت مشكلات مهمی برای فرمانده به وجود می آورد؛ و فرماندهان ممكن است ـ [در واقع] بعضی فرماندهان ضعیف‌ترـ حتی كاری بكنند كه [سربازان] را [برای به وجود آوردن چنین وضعیتی] تشویق كنند.

(نوشته فیلم): هیچ كدام از كهنه سربازان حاضر در این گزارش، به جرم استفاده از سلاح‌های انتسابی [برای افراد عراقی]، اعتراف نكردند.

* تاكید آمریكا به استفاده سربازان از "سلاح‌های انتسابی " از یكسو و سری نگهداشتن آن از سوی دیگر

- "جیسون واش بورن ": مهم‌ترین نكته در قاعده [استفاده از] "سلاح های انتسابی " این است كه در این مورد چیزی به كسی گفته نشود؛ چون بار دومی كه حتی اسم این كلمه ( "سلاح انتسابی ") به زبان آورده شود، آدم را می‌سوزانند. این چیزی است كه همه به خوبی از آن آگاهند؛ اما از یك طرف دیگر، آنها خودشان آدم را تشویق می‌كنند كه این سلاح‌ها را حتما همراه خودش داشته باشد و در شرایط خاص از آن استفاده كند....این قضیه یكی از آن مسائل شیطانی‌ای است كه آنها دوست دارند آن را در پس‌پرده نگاه دارند.

* اطلاع بالاترین مقامات نظامی آمریكا از قضیه "سلاح‌های انتسابی "

- خبرنگار: آیا مسئله ای وجود دارد كه آنها (مقامات) باید به صراحت علیه آن موضع بگیرند و صحبت كنند؟
- "پرفسور گری سالیس ": فكر كنم تردیدی در این نیست كه در سلسله مراتب فرماندهی، مقامات عالی‌رتبه از مسئله "سلاح‌های انتسابی " آگاهند و كاملا می‌دانند كه این قضیه دارد اتفاق می‌افتد. وقتی صحبت از فرماندهان گروهان و گردان به میان می‌آید ـ كه در قیاس با سایرین ارتباط نزدیكتری با سربازان دارند ـ باید گفت حتما آنها از این مسئله، با تمام جزئیات آن، آگاهند. اگر باز هم به همین ترتیب در سلسله مراتب فرماندهی بالا برویم تا به ژنرال چهار ستاره (ارتشبد) برسیم، شكی ندارم كه بالا رتبه‌ترین افسرها در عراق و افغاانستان ـ و حتی خود ژنرال پترائوس ـ از قضیه باخبرند. اما آنها (مقامات) باید چه كار كنند؟ تا وقتی كه آنها سلاح‌های قدرتمند را در اختیار نوجوانان 18-19 ساله قرار می‌دهند، باید منتظر اتفاق‌های ناگوار نیز باشند؛ و بهترین كاری كه می‌توانیم انجام دهیم این است كه این موارد را با جدیت پیگیری كنیم؛ بگذارید از خواب خرگوشی بیدار شویم!

* امریكا و كنترل ذهن جوانان خام برای دستیابی به مقاصد نظامی خود

- "سرجیو كوچرگین ": در دوران حضورمان در عراق، هر كاری كه انجام می‌دادیم، كسی آن را اشتباه نمی دانست! همه چیز درست بود چون افرادی كه مسئول ما بودند، افرادی كه مورد اعتماد ما بودند و افرادی كه مسئولیت مراقبت از ما را به عهده داشتند، می‌گفتند كه این كارها پسندیده هستند؛ چون قوانین جنگ در دست انها بود و هنوز هم هست؛ ما فقط... متاسفانه ما جوان هستیم و ذهن پاكی داریم و آنها این ذهن پاك را كنترل می‌كنند. وقتی به یك بچه معصوم نوزده یا بیست ساله می گویند كه... وقتی این بچه می‌بیند كه دوستش كشته شده است، خونش جوش می‌آید و چیزی برایش مهم نیست؛ آن وقت است كه هر كاری كه شما بگویید، او انجام می‌دهد.

* سلاح‌های انتسابی " تنها گزینه پیش روی سربازان آمریكایی برای زنده ماندن

- "جیسون واش بورن ": اینكه ‌بدانید كاری اشتباه است اما در عین حال احساس كنید كه برای زنده ماندن و برگشتن نزد خانواده‌تان مجبور به انجام همان كار اشتباه هستید، مثل این است كه در موقعیتی قرار بگیرید كه گزینه‌ای جز بد بودن پیش رو نداشته باشید. فكر می‌كنم قرار دادن افراد در چنین موقعیتی به منزله تحمیل بار سنگینی بر دوش آنها است؛ به نظر من، چنین باری نباید بر دوش افراد گذاشته شود. به نظرم این كار درست نیست.

* بی‌اطلاعاتی عموم مردم آمریكا از مسئله "سلاح‌های انتسابی "

- "پرفسور گری سالیس ": مردم آمریكا نمی دانند چه اتفاقاتی در جریان است، و [این موضوع] برای آنها اهمیتی هم ندارد. تا جایی كه آنها برادر، پسر، شوهر، زن و یا خواهری آنجا نداشته باشند، مسئله اهمیتی برایشان ندارد و احساساتشان را جریحه دار نمی‌كند؛ و الزاما تقصیری هم متوجه آنها نیست، به نظر من رهبران ما مقصر هستند.

* ادامه روند استفاده از " سلاح‌های انتسابی "

- "جیسون واش بورن ": مطمئن هستم كه از قاعده "سلاح های انتسابی " همچنان استفاده می شود؛ و الان نیز اوضاع درست همان‌طوری است كه در گذشته بوده است؛ و قاعده "سلاح‌های انتسابی " كماكان پابرجاست. من از این لحاظ كاملا مطمئنم.

(نوشته فیلم): پنتاگون از هرگونه اظهار نظر درباره این گزارش امتناع كرد.

اینجا سومالی است؛ غذایی برای خوردن یافت نمی‌شود + تصاویر

خبرگزاری فارس: اوضاع مردم سومالی در آستانه ماه مبارك رمضان همچنان وخیم است و گزارش ها حاكی از آن است كه ابعاد قحطی درحال گسترش است.

-------------------------------

به گزارش مانیتورینگ فارس به نقل از شبكه الجزیره، همزمان با آغاز ماه مبارك رمضان كمك‌های انسانی به مناطق قحطی زده سومالی افزایش یافته ولی اوضاع همچنان اسف بار است.

این شبكه در گزارشی با اشاره به اینكه در اغلب كشورهای اسلامی ماه رمضان فرصتی برای جشن است تاكید كرد كه اوضاع در سومالی متفاوت با دیگر نقاط است و هیچ شادی در سومالی نیست، جایی كه بدترین قحطی در طی ده‌ها آغاز شده است.

الجزیره در ادامه تاكید كرد كه صف های طولانی گرسنگان كه برای دریافت كمك‌های غذایی تشكیل شده‌اند هر روز طولانی تر می‌شوند.

این شبكه در گزارشی از یكی از بزرگترین اردوگاه‌ها كه در آنجا بیش از ده‌هزار آواره سومالی زندگی می‌كردند، ابراز داشت كه گرسنگان برای دریافت جیره غذایی ساعت ها در صف می‌مانند.

مردم درحالی كه پس از مدت ها از دریافت غذا خوشحال بودند، تاكید كردند كه بسیاری از اقوام و نزدیكانشان همچنان گرسنه هستند.

سازمان ملل نیز از سومالی گزارش داده كه جان 12 میلیون نفر به ویژه در سومالی با خطر مرگ بر اثر گرسنگی و تشنگی مواجه است.

بنا بر همین گزارش‌ درحالی كه تا مدتی قبل اوج قحطی در جنوب سومالی بود بنا بر آخرین گزارش‌ها ابعاد این قحطی به مركز سومالی نیز سرایت كرده و كارشناسان نسبت به وضع انسانی در این منطقه هشدار داده‌اند.

الجزیره تاكید كرد كه جنگ داخلی در سومالی تلاش‌ها برای كمك رسانی به سومالی را با مشكل اساسی مواجه كرده است ولی صلیب سرخ برای اولین بار اعلام كرده كه در روزهای اخیر بیش از 130 هزار نفر در سومالی كمك‌های انسانی را دریافت كرده‌اند.

این شبكه در ادامه تصریح كرد كه این كمك‌ها تنها بخش بسیار كمی از نیازهای مردم را در سومالی تامین می‌كند.

در ادامه این گزارش عمر محمود خبرنگار الجزیره در ارتباطی زنده از موگادیشو پایتخت سومالی اظهار داشت كه همزمان با آغاز ماه مبارك كمك‌های بشردوستانه به سومالی برای مسلمانان روزه دار توسط كشورهای اسلامی افزایش یافته است.

محمود تصریح كرد كه كمك‌های انسان دوستانه از طریق هواپیماهای غول پیكر برای مردم فرستاده می‌شود و سازمان‌های اسلامی نقش پررنگی در این كمك رسانی داشته‌اند.

وی در ادامه افزود: این كمك‌ها برای حجم گرسنگان در سومالی كافی نیست ولی گروه‌های وابسته به كشورهای اسلامی و عربی به این مناطق رسیده است.

خبرنگار الجزیره در پایان تاكید كرد كه بحران درحال سرایت به نقاط مختلف سومالی است.

انواع شكنجه‌ها در زندان‌های آمریكا در جهان-6

واداشتن زندانیان به راه رفتن بر روی خرده شیشه‌

خبرگزاری فارس: پس از پایان بازجویی مرا به جایی بردند كه كف آن پر از شیشه بود، مجبورم كردند، سه بار از این مكان عبور كنم، یك‌بار با صورت بر زمین خوردم و تمام صورت زخم شد، این درحالی است كه این شیشه‌ها در چشم برخی از زندانیان رفته و آنها را كور كرده بود.

به گزارش خبرگزاری فارس، آمریكا در زندانهای خود در جهان برای گرفتن اعتراف یا موارد دیگر به شكنجه زندانیان می پردازد.
در این گزارش سلسله وار سعی شده لیستی از انواع شكنجه در این زندان ها بصورت مستند ارائه شود؛ شكنجه‌هایی كه گاه شرح و بیان آنها در قالب كلمات و جملات نمی‌گنجد و از تصور آدمی خارج است.

در ششمین بخش از این مجموعه قسمت اول نامه یك شهروند سعودی را می‌آوریم كه در این زندان‌ها در بازداشت بسرمی‌برد.

* جمعه الدوسری نمونه‌ای از هزاران

به گزارش ماهنامه "صدی المقاومه " مطلب زیر نامه یك شهروند سعودی به نام "جمعة الدوسری " است كه در زندان گوانتانامو در بازداشت بسرمی برد، وی در این نامه علاوه بر شرح آنچه بر وی گذشته از فروش تعداد زیادی از اعراب به نظامیان آمریكایی سخن می‌گوید كه از یك پایگاه آمریكایی در قندهار به گوانتانامو منتقل شدند.

* برخی از سخنان ممكن است، توهم یا خیال تصور شود، اما واقعیت محض است

الدوسری در ابتدای نامه خود ذكر می‌كند كه این داستان ربوده شدن من از مرزهای پاكستان و فروخته شدن من نظامیان آمریكایی و انتقال من به گوانتانامو است و آنچه در این نامه آمده زاده فكر و خیال نیست بلكه حقایق تلخی است كه بر من گذشته است.

* پایگاه نظامی كوهات اولین شكنجه‌گاه

الدوسری در ادامه می‌نویسد: مصایب من از آنجا شروع شد كه از افغانستان به سوی مزهای پاكستان به راه افتادم، برسر مرز با گروهی از نظامیان پاكستانی مواجه شدم و از آنها خواستم مرا به سفارت عربستان در پاكستان راهنمایی كنند، آنها با رویی خوش از خواسته من استقبال كردند، غافل از این كه مرا فریب داده و زندانی به زندانی دیگر منتقل می‌كردند، یكی از زندان‌هایی كه در آنجا بسربردم، در یك پایگاه نظامی پاكستانی در منطقه مرزی كوهات بود، اوضاع در این زندان بسیار اسفبار بود، مرا به همراه 59 نفر دیگر در یك اتاق 4در 4 بدون هیچ امكاناتی قرار دادند و تنها در وسط اتاق یك سطل وجود داشت كه زندانیان برای قضای حاجت از آن استفاده می‌كردند،‌ فضا آنقدر در این اتاق تنگ بود كه گاهی به دلیل نبود هوا احساس خفگی می‌كردیم و چند روز را در این وضعیت بسرمی‌بردم.

* بستن دست و پاها به شدیدترین شكل و قضای حاجت بر روی خود

پس از آن به زندان‌های دیگر پاكستان منتقل شدیم به امید این كه اوضاع در آنها بهتر باشد، اما این فقط یك رویا می‌نمود، در این زندان‌ها همه چیز ما حتی لباس‌هایمان هم به سرقت رفت و هنگام بازجویی بارها و به شدت مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفتیم، اما بدترین شكنجه در این دوره بستن دست و پاهای ما بود، آنها چنان با شدت دست و پاهای ما را می‌بستند كه دست‌ها و پاهایمان باد می‌كرد و كمبود می‌شد، آنها یك روز كامل ما را به نفربرهای خود با این وضعیت می‌بستند، بگونه‌ای كه در همان حال و بر روی خود قضای حاجتمان را انجام می‌دادیم.

* آغاز نقل و انتقال‌های شبانه

همان‌گونه كه گفتم،‌ پس از آن ما را به پایگاه نظامی كوهات بردند، در آنجا به ما اطلاع دادند، شما را به نیروهای آمریكایی تحویل می‌دهیم و عملا نیز اینگونه شد و در همان زندان با نطامیان آمریكایی از من و مابقی زندانیان بازجویی كردند، درحالی كه در طول تمام مراحل بازجویی آنها به اسلام و علمای مسلمین و ما فحش و ناسزا می‌دادند.. دو روز بعد لباس‌هایی برای ما آوردند كه یك دست آبی بود و بار دیگر اما این‌بار با دست‌بندهای آمریكایی دست و پای ما را بسته و شبانه ما را به جای دیگر منتقل كردند، در واقع از این به بعد نقل و انتقال ما توسط نظامیان آمریكایی شبانه و 11 شب به بعد صورت می‌گرفت.

* انتقال به اردوگاهی صحرایی

پس از این كه كار بستن دست‌ها و پاها و چشم‌هایمان به پایان رسید، از پایگاه نظامی كوهات ما را به فرودگاه بردند كه در آنجا یك هواپیمای نظامی آمریكایی به همراه یك مترجم كه به عربی صحبت می‌كرد، در انتظار ما بود؛ او به ما توصیه كرد كه باید از دستورات اطاعت كنیم و حرفی نزنیم،‌بعد از آن با خشونت مورد بازجویی بدنی توسط نظامیان آمریكایی قرار گرفتیم و پس از بازجویی ما را به داخل هواپیما برده و در كف هواپیما با زنجیر گویی كه مجموعه كالا یا جنس هستیم به هم زنجیر كردند، و هریك از ما را كه دست‌ها و پاهایمان بسته بود به حلقعه‌هایی كه كف هواپیما قرار داشت بستند، سپس چشم‌بندها را باز كرده و به جای آن كیسه زبری برسرمان گذاشتند و چون زنجیرها بلند بودند و دست و پا گیر و هنگام رفت و آمد نظامیان آمریكایی برای آنها مشكل ایجاد می‌كرد، بنابراین آنها را یا بر كمرهایمان می‌گذاشتند یا شكم‌هایمان كه زنجیرهای من بر روی شكمم قرار داده شد و چون من مدتی پیش یك عمل جراحی در ناحیه شكم انجام داده بودم این كار آنها درد شدیدی در شكم برای من ایجاد كرد و هنگامی كه از آنها خواستم این زنجبرها را از روی شكمم بردارند، یكی از نظامیان آمریكایی درحالی كه پوتین نظامی به پا داشت لگدی به شكمم زد كه تا وقتی به فرودگاه قندهار رسیدم خون بالا می‌آوردم و به این ترتیب 30 زندانی درحالی‌كه به هم زنجیر شده بودند، از كوهات به قندهار منتقل شدند.

* در فرودگاه قندهار

نیمه شب بود كه به فرودگاه قندهار رسیدیم، هوا بسیار سرد بود، ما را از هواپیما بیرون آورده و دتسور دادند، درآن سرما بر روی زمین دراز بكشیم و درحالی كه روی شكم برزمین دراز كشیده بودیم شروع به راه رفتن بر روی ما كرده و سپس ما را مورد ضرب و شتم شدید قرار دادند. پس از چند ساعت ضرب و شتم شدید در سرما ما را از زمین بلند و در یك ردیف به صف كردند و سپس با زنجیرهایی كه بین هریك از زندانیان 2 متر فاصله ایجاد می‌كرد، به هم متصل كرده و بستند، این زنجیرها چنان محكم به دست و پاها بسته می‌شد و هنگام راه رفتن سخت می‌نمود كه صدای ضجه و ناله بسیاری از زندانیان را به هوا بلند می‌كرد و چون برخی از زندانیان در این اوضاع راه رفتن برایشان بسیار سخت بود، بر زمین می‌افتادند، اما نظامیان آمریكایی بی‌توجه به این امر آنها را به زمین می‌كشیدند و از جمله همین افراد یكی من بودم كه آنقدر بر زمین كشیده شدم كه از هوش رفتم.

* شكنجه همیشه همراه ما بود

پس از ساعت‌ها راه رفتن به این شكل ما را به اردوگاهی بردند كه در آن چادرهای بسیاری نصب شده بود، وقتی به اردوگاه رسیدیم، ضرب و شتم شدید ما توسط نظامیان آمریكایی دوباره آغاز شد و من طی همین ضرب و شتم‌ها بود كه بارها از هوش رفتم؛ وقتی یكبار به هوش آمدم، پای یكی از نظامیان آمریكایی را دیدم كه روی سرم قرار گرفته و چون دید من به هوش آمده‌ام، زدن مرا دوباره آغاز كرد تا این كه دوباره از هوش رفتم، بار دیگر مرا به هوش آوردند و این بار درحالی كه در تمام این مدت به روی شكم بر زمین دراز كشیده بودم، دو نظامی آمریكایی یكی روی سرم و دیگری روی كمرم در حالی كه قهقه می‌زدند و میخندیدند، قضای حاجت كردند و بعد دوباره شروع به زدن من كردند تا دوباره از هوش رفتم، وقتی برای بار سوم به هوش آمدم، یكی از آن نظامیان چنگ به موهایم انداخت و سرم را از روی زمین بلند كرد و پای خود را در حالی كه پوتین نظامی به پا داشت در دهانم كرد و آن‌قدر این كار را انجام داد تا این كه تمام دهان و صورت زخم شد و متورم گردید.

* اتهام به عضویت در القاعده

این پایان اولین مرحله عذاب و شكنجه بود،‌ كشان كشان درحالی كه سرو صورتمان بر زمین كشیده می‌شد، یكی یكی ما را به این خیمه‌ها بردند، در انجا یك مترجم مصری بود كه به شدت شروع به ناسزا گفتن با ركیك‌ترین الفاظ ممكنه نمود و ما را به تروریست و عضو القاعده بودن متهم كرد، بعد ما را برهنه كردند، البته دیگر چیزی از لباس‌‌هایمان باقی نمانده بود و تمام بدنمان از شدت ضرب و شتم و شكنجه زخمی و خون‌آلود بود، در همان حال برهنگی از ما عكس گرفتند و در این میان اگر كسی لب به اعتراض می‌گشود به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت، ضربات آنها جاهای حساس بدن از جمله چشم و دماغ و آلت تناسلی را دربرمی‌گرفت،‌ به همین دلیل ما مجبور به سكوت بودیم.

* بازجویی و آغاز دوران اسارت

بعد از این خیمه‌ها به سوله‌ای آهنی منتقل شدیم كه به نظر می‌رسید، آشیانه هواپیماهاست، درون سوله را بسان اسطبل به چند قسمت تقسیم كرده بودند و اطراف آن را با چند لایه سیم خاردار محاصره كرده بودند، در طول راه منتقل شدن به آن مكان نیز در معرض ضرب و شتم نظامیان آمریكایی قرار داشتیم، بسیاری از ما از جمله من كفش‌هایمان را از دست داده بودیم با این حال نظامیان آمریكایی ما را وادار می‌كردند، به راه رفتن خود ادامه دهیم، اطراف این سوله نورافكن‌های بسیار قوی كار گذاشته بودند تا امكان دیدن چهره نظامیان آمریكایی برای ما وجود نداشته باشد، ما در یكی از این بخش‌ها جای دادند و وادارمان كردند ساعت‌ها بدون حركت در جای خود بمانیم، بگونه‌ای كه با كمترین تكان و حركت با داد و فریاد نگهابانان مواجه می‌شدیم. نظامیان آمریكایی برای بازجویی ما را به اینجا آورده بودند، چند ساعت بعد وقتی نوبت به من رسید، مانند زندانیان دیگر مرا به اتاق بازجویی بردند، درحالی كه حتی در طول راه هم از شكنجه دادن زندانیان دست نمی‌كشیدند، مثلا من چون كفش به پا نداشتم، وادارم می‌كرند، از روی سیم‌های خاردار عبور كنم، یا این كه دست‌ها مرا كه از پشت بسته شده بودند، آنقدر بالا می‌آوردند كه احساس می‌كردم هم اكنون از ناحیه كتف از جا كنده می‌شود.

* آیا واقعا شكنجه‌ای هم وجود دارد

وقتی وارد اتاق بازجویی شدم، دو آمریكایی را دیدیم یكی سفید پوست بود و دیگری سیاه پوست، به آنها اعتراض كردم كه چرا با ما این‌گونه برخورد می‌كنند، مگر ما چه اطلاعات مهمی داریم؛ اما آنها در یك جمله به من گفتند كه اصلا در اینجا آزار و شكنجه‌ای وجود ندارد.

* واداشتن زندانیان به راه رفتن بر روی خورده شیشه‌ها

پس از پایان بازجویی مرا به جایی بردند كه كف آن پر از شیشه بود، مجبورم كردند، سه بار از این مكان عبور كنم، یك‌بار با صورت بر زمین خوردم و تمام صورت زخم شد، این درحالی است كه این شیشه‌ها در چشم برخی از زندانیان رفته و آنها را كور كرده بود، نظامیان آمریكایی عمدا زندانیان را بر روی خورده شیشه‌ها می‌انداختند و عمدا می‌خواستند، چشم آنها اسیب ببیند؛ پس از آسیب دیدن و حتی كور شدن، آسیب دیدگی بینی یا شكستگی آن در مرحله دوم قرار داشت و من از جمله كسانی بودم كه در یكی از مواردی كه مورد ضرب و شتم قرار گرفتم، بینی‌ام شكست.
هنگام ظهر ما را به وسط محوطه بردند، در كنار من زندانی دیگر بودند كه وقتی چشم گرداندم، دیدم همان بلایایی كه برسر من آمده، سر آنها هم آمده است، از گفتگو با یكدیگر منع شده بودیم، بعد به هریك‌ از ما دو پتو دادند كه یكی رو انداز و یكی دیگر زیر اندازمان بشمار می‌آمد.

ادامه دارد...

"قاسم الهاشمی " از معارضان رژیم منامه و عضو كنگره جهانی یاری رسانی به ملت بحرین در گفت‌ وگو با خبرنگار بین‌الملل فارس با "دردناك " توصیف كردن تحولات بحرین تاكید كرد كه نظام آل خلیفه همه خط‌های قرمز و موازین حقوق بشری را زیر پا گذاشته و فجیع‌ترین جنایت‌ها را علیه انقلابیون مرتكب شده است كه این امر تحرك بین‌المللی را ضروری می‌سازد.

*خاك سعودی در اشغال صهیونیست‌ها و بی‌تفاوتی نیروهای سپر جزیره

وی با یادآوری دشمن صهیونیستی به عنوان دشمن مشترك همه مسلمانان كه قدس شریف را اشغال كرده و چندین كشتار دسته جمعی را علیه ملت‌های مسلمان به راه انداخته است، گفت: رژیم صهیونیستی همچنان به اشغال جزایر صنافیر ، تیران و مناطق آبی اطراف آنها ادامه می‌دهد بدون اینكه با مقاومتی از سوی نیروهای موسوم به سپر جزیره كه امروزه حاكمیت بحرین را نقض كرده‌اند، روبرو شود و بر ریاض بود كه به جای اشغال بحرین، تسلیحات و نیروهای نظامی خود را برای آزادسازی سرزمین‌های خود از دشمن صهیونیستی بسیج می‌كرد.


*گفت‌وگوهای منامه به مثابه بازی برای كودكان

این فعال سیاسی بحرین با صوری خواندن موضوع گفت‌وگوی ملی كه توسط رژیم منامه صورت می‌گیرد، گفت: این گفت‌وگوها مرده به دنیا آمده و هدفی جز سر كار گذاشتن ملت و فرونشاندن قیام ملی آنها را دنبال نمی‌كند. در حقیقت این گفت‌وگوی موسوم به گفت‌وگوی ملی همانند اسباب بازی برای سرگرم نگه داشتن بچه‌ها است.


*نسل كشی در بحرین و لزوم تحرك كشورهای اسلامی

الهاشمی با اشاره به موارد نقض حقوق بشر توسط رژیم منامه سركوب قیام فراگیر ملت مسلمان بحرین را نمونه بارز نسل كشی خواند و افزود: به رغم همه تبلیغاتی كه توسط رسانه‌های دولتی كشورهای خلیج فارس مبنی بر خاموش شدن انقلاب ملت بحرین صورت می‌گیرد من به شما می‌گویم كه قیام ملت بحرین تا تحقق كامل اهداف ادامه خواهد یافت.
این فعال سیاسی افزود: اعتراضات و مطالبات مردم بحرین حتی با مشت آهنین نظامیان منامه و اشغالگران سعودی متوقف نخواهد شد آهسته‌تر به پیش برود. ولی نكته مهم‌تراینكه چنانچه كشورهای جهان بویژه كشورهای اسلامی برای حمایت از ملت بحرین به پا نخیزند؛ این مردم بی پناه سركوب خواهند شد زیرا نظامیان رژیم‌های سعودی و آل خلیفه به دنبال راه انداختن كشتار گسترده علیه این مردم بیگناه هستند. مردمی كه با سینه‌های عریان و بدون هیچ سلاح و وسیله دفاعی خواسته خود را به به صورت مسالمت آمیز و به دور از خشونت بیان كرده‌اند.


*آل سعود مسئول اصلی جنایت در بحرین

وی رژیم آل سعود را جنایتكار اصلی در سركوب انتفاضه منامه و به راه انداختن حمام خون در بحرین خواند و تاكید كرد كه جنایاتی كه علیه ملت بحرین روا داشته شد جز با مشاركت و رضایت آمریكا و تل‌آویو و انگلیس عملی نمی‌شود. در حقیقت رژیم حاكم در ریاض بازیگر اصلی این توطئه است كه از سوی رژیم حاكم در منامه حمایت و پشتیبانی می‌شود.


*انتقاد از سكوت مجامع بین‌المللی در قبال سركوب قیام ملت بحرین

عضو كنگره جهانی یاری دادن به ملت بحرین با انتقاد شدید از سازمان‌های حقوق بشری و بین‌المللی به خاطر سكوت مشكوك‌شان در قبال نقض حقوق بشر و سركوب ددمنشانه مطالبات مشروع ملت بحرین گفت: با وجود همه دسیسه چینی‌های سازمان بین‌المللی، ملت ما خودشان توان دفاع از خود را دارند و تداوم این تظاهرات نیز چنین موضوعی را ثابت كرده است.


*تداوم تحولات بحرین و شكایت از رژیم‌ آل سعود و آل خلیفه

الهاشمی با تاكید بر لزوم استمرار اعتراضات مردمی جهت وادار ساختن رژیم منامه برای تن دادن به مطالبات مردمی، آزادی همه بازداشت شدگان و بازگشت اخراج شدگان از كار بر سر شغل‌های سابق و عذرخواهی رژیم حاكم از مردم را خواستار شد و افزود: عملیات پلیسی كه همه انقلابیون را هدف قرار داده است بایستی هر چه سریع‌تر متوقف شوند و جنایتكاران تحولات اخیر مجازات شوند.
وی با بیان اینكه شكایت‌هایی علیه رژیم آل خلیفه ، آل سعود و جنایتكاران تحولات اخیر بحرین را به محافل بین‌المللی ارائه داده‌ایم، تاكید كرد كه جنایاتی كه در بحرین رخ داده‌ نمونه بارز "ترور هدفمند " علیه ملتی بی‌دفاع است.

به گزارش گروه «حماسه و مقاومت» خبرگزاری فارس، آنچه كه مسلم است دفاع مقدس برهه ای بود كه در تاریخ ایران تكرار نشدنی است. جوانانی غیور كه این مملكت در تاریخ خود كمتر به خود دیده با رشادتی وصف ناشدنی در برابر متجاوز ایستادند تا وجبی از خاك این مرز و بوم از دست نرود. ما میراث داران آن بزرگ مردان هستیم تمامی زندگی خود را بدهكار آنها و خانواده شان خواهیم بود.
آنچه كه پیش روی شماست روایت خاطراه ای است پیرامون رساندن خبر شهادت سردار «حاج علی موحد دانش» به خانوده اش. مطلبی كه دل هر ایرانی را به لرزه در می آورد:

برادر حاج علی (شهید محمدرضا موحد دانش)تازه به شهادت رسیده بود. هنوز داغ خانواده التیام نبخشیده بود كه حاج علی هم به شهادت رسید.

به خاطر همین موضوع كسی حاضر نبود خبر شهادت حاج علی را به خانواده اش برساند. بچه های سپاه به من گفتند: هیچ كس بهتر از تو نمی تواند خبر شهادت حاج علی را برای خانواده اش برساند.

گفتم: چرا من؟!

گفتند: چون تو با پدرش رفیق هستی و هیچ بهتر از تو نمی تواند این كار انجام بدهد.

گفتم: تو رو به خدا این ماموریت را به یكی دیگه بدهید!

هر چه بر عدم انجام این كار اصرار كردم اما بچه ها زیر بار نرفتند و گفتند: الا و بلا تو باید خبر را ببری.

چند وقت قبل تر از شهادت حاج علی، موقعی كه مجروح شده بود. من چند روز با او هم اتاقی بودم. اونجا كلی با هم رفیق شدیم و خاطراتی دارد كه هیچ گاه فراموش نمی كنم. حالا با این اتفاق، از یك طرف شنیدن خبر شهادت حاج علی برایم خیلی سخت بود. از طرف دیگر هم باید این خبر را به خانواده اش می رساندم كه این خود قضیه را سخت تر می كرد. چون این خانواده دو پسر بیشتر نداشت، یكی كه قبلا شهید شده بود و حالا هم خبر شهادت علی باید برایشان می رسید. شده بود قوز بالای قوز شده بود.

بچه‌ها گفتند سر راهت یك قرآن از ستاد می گیری و می بری جماران، خدمت امام. تا ایشان مطلبی را بر حاشیه قرآن بنویسند و امضا كنند و ببری برای خانواده حاج علی.

به همراه آقای رسولی رفتیم ستاد فرماندهی و بعد هم با رفتیم خدمت امام. ایشان قرآن را امضا كردند. آن موقع منزل علی موحد دانش خاورشهر بود. از تهران تا منزلشان با رسولی تمرین می كردیم كه چكار كنیم تا رسیدیم یك دفعه نزنیم زیر گریه و حتی به لب تبسمی داشته باشیم كه خانواده اش یكدفعه شوكه نشوند.

نهایتا رسیدیم جلوی خانه حاج آقا موحد دانش. زنگ زدیم و رفتیم داخل خانه. قرآن را هم گذاشتیم داخل ماشین.

در منزل نشستیم و پدر حاج علی هم نشسته بود. رو به ایشان كردم و گفتم خب حاج آقا چطوری؟ حالت خوبه؟ حاج علی چطوره؟

پدرش گفت: حرف آخر را بزنید.

روحیه خود رو به سختی حفظ می كردم . با این حال گفتم: آمدیم دیدن حاج علی.

پدرش دوباره حرف را تكرار كرد و گفت: حرف آخر را بزنید.

گفتم: حرف آخر چیه؟! مگه علی خونه نیست؟ ما آمدیدم دیدن او.

مجددا پدرش گفت: حرف آخر را بزنید.

گفتم: من نمی فهمم منظورت چیه؟ حرف آخرتون رو بزنید یعنی چه؟

پدر حاج علی گفت: آخه دیشب حاج علی را به خواب دیدم. در خواب بهم گفت فردا خبر شهادت من را می آورند. اول اینكه آماده باش، دوم برنامه ریزی كنید كه خبر شهادت را آوردند جا نخورید و گریه و شیون هم نكنید.

پدرش ادامه داد: صبح با محل كارم تماس گرفتم و مرخصی گرفتم. با خانمم دوتایی پشت در نشسته ایم كه خبر را بیاورند. ماشین شما را می شناختم. وقتی ماشینت پیچید داخل كوچه به حاج خانم گفتم: خبر را آوردند. شما نگران نباشید من از صبح چشم انتظار شما بودم.

*راوی: دكتر محمد ابراهیم شفیعی

قربان این دستت عزیز زهرا بروم