تبیان، دستیار زندگی

شب را نوشیدم ...

و بر این شاخه های شکسته می گریم ...

مرا تنها گذار ...

ای چشم تبدار سرگردان ...

مرا با رنج بودن تنها گذار ...

مگذار خواب وجودم را پرپر کنم ...

مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم ...

و به دامن بی تار و پود رویا ها بیاویزم ...

سپیدی های فریب ...

روی ستون های بی سایه رجز می خوانند ...

طلسم شکسته ی خوابم را بنگر ...

بیهوده به زنجیر مروارید چشمم آویخته ...

او را بگو :

تپش جهنمی مست !

او را بگو : نسیم سیاه چشمانت را نوشیدم ...

نوشیده ام که پیوسته نا آرامم ...

جهنم سرگردان ...

مرا تنها گذار ...

گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند ...

شب سلیس است و یکدست و باز ...

شمعدانی ها ...

و صدادار ترین شاخه ی فصل ... ماه را می شنود ...

پلکان جلو ساختمان ...

در فانوس به دست ...

و در اسراف نسیم ...

گوش کن جاده صدا می زند از دور قدم های ترا ...

چشم تو زینت تاریکی نیست ...

پلک ها را بتکان ... کفش به پا کن و بیا ...

و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد ...

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو ...

و مزامیر شب اندام ترا مثل یک قطعه ی آواز به خود جذب کند ...

پارسایی است در آنجا که تو را خواهد گفت :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی ست که از حادثه ی عشق تر است ...

عید فطر بر تمام تبیانی های گل مبارک

همینطور به همه ی مسلمانان جهان

هر شب سریال روز حسرت را می بینیم ...

غافل از روزهای حسرت خودمان که در راه اند ...

همه اش می نالی اینجا ایران است

من در ایران پیشرفت نمی کنم

حال بگو ببینم

برای ایران که هیچ ...

تا به حال برای همسایه ات کاری کرده ای ؟!!

بدون حمایت و دل سوزی و تلاش

چیزی پیشرفت نمی کند دوست من !

دیوانه نیستم !

چرت و پرت نویس هم نیستم !

به خدا فقط ...

دل نویسم !

نخواستی حرفهایم را بشنوی

همه اش را با قلمم گفتم ...

دل تنگی هایم را برایت در نامه ای نوشتم

و پست کردم

اما تو بگو ...

چگونه اشک هایم را برایت پست کنم ؟!

می خواهم شبیه او شوم که می دانست انسان چیست ...

آیا حاضری تاوان مرگ

اشکهایی که از گونه ام چکیدند

و آرام و بی گناه مردند را بدهی ؟!