تبیان، دستیار زندگی

پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر

                     چون شیشه عطری که سرش گم شده باشد...

ما یک پیاله ایم که لبریز باده ایم

این یک پیاله را به مَلَک هم نداده ایم

با هر سلام صبح به آقای بی کفن

انگار رو بروی حرم ایستاده ایم

با نوکری خانه ی ارباب باوفا

احساس میکنیم که ارباب زاده ایم

شکر خدا که نان شب ما«حسین(ع)» شد

ممنون لطف مادر این خانواده ایم

داریم با« حسین حسین» پیر میشویم

خوشحال از این جوانی از دست داده ایم...

پیرغلامان سیدالشهدا(ع)

در حماسه حسینی آن کسی که بیش از همه این درس را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید، خواهر بزرگوارش زینب سلام الله علیها بود. راستی که موضوع عجیبی است، زینب با آن عظمتی که از اول داشته است و آن عظمت را در دامن حضرت زهرا علیهاسلام و از تربیت علی علیه السلام بدست آورده بود، در عین حال زینب بعد از کربلا، با زینب قبل از کربلا متفاوت است، یعنی زینب بعد از کربلا یک شخصیت و عظمت بیشتری دارد.

ما می بینیم در شب عاشورا، زینب یکی دو نوبت حتی نمی تواند جلوی گریه اش را بگیرد، یکبار آنقدر گریه می کند که بر روی دامن حسین بیهوش می شود و حسین علیه السلام با صحبتهای خود زینب را آرام می کند. «لا یذهبن حلمک الشیطان؛ خواهر عزیزم! مبادا هوس شیطانی بر تو مسلط بشود و حلم را از تو برباید، صبر و تحمل را از تو برباید» (بحارالانوار، ج ۴۵، صفحه ۲ و ارشاد شیخ مفید، صفحه ۲۳۲ و اعلام الوری ، صفحه ۲۳۶).

وقتی حسین (ع) به زینب (س) می فرماید که چرا این طور می کنی، مگر تو شاهد و ناظر وفات جدم نبودی؟ جد من از من بهتر بود، پدر ما از ما بهتر بود، برادر همین طور، مادر همین طور، زینب با حسین (ع) این چنین صحبت می کند: برادر جان! همه آنها اگر رفتند بالاخره من پناهگاهی غیر از تو داشتم، ولی با رفتن تو برای من پناهگاهی باقی نمی ماند. اما همینکه ایام عاشورا سپری می شود و زینب، حسین علیه السلام را با آن روحیه قوی و نیرومند و با آن دستورالعملها می بیند، زینب (س) دیگری می شود که دیگر احدی در مقابل او کوچکترین شخصیتی ندارد.

امام زین العابدین (ع) فرمود: ما دوازده نفر بودیم و تمام ما دوازده نفر را بیک زنجیر بسته بودند که یک سر زنجیر به بازوی من و سر دیگر آن به بازوی عمه ام زینب بسته بود. می گویند تاریخ ورود اسرا به شام دوم ماه صفر بوده است. بنابراین بیست و دو روز از اسارت زینب (س) گذشته است، بیست و دو روز رنج متوالی کشیده است که با این حال او را وارد مجلس یزید بن معاویه می کنند، یزیدی که کاخ اخضر او یعنی کاخ سبزی که معاویه در شام ساخته بود، آنچنان بارگاه مجللی بود که هر کس با دیدن آن بارگاه و آن خدم و حشم و طنطنه و دبدبه، خودش را می باخت. بعضی نوشته اند که افراد می بایست از هفت تالار می گذشتند تا به آن تالار آخری می رسیدند که یزید روی تخت مزین و مرصعی نشسته بود و تمام اعیان و اشراف و اعاظم سفرای کشورهای خارجی نیز روی کرسیهای طلا یا نقره نشسته بودند. در چنین شرایطی این اسراء را وارد می کنند و همین زینب (س) اسیر رنج دیده و رنج کشیده، در همان محضر چنان موجی در روحش پیدا شد و چنان موجی در جمعیت ایجاد کرد که یزید معروف به فصاحت و بلاغت را لال کرد. یزید شعرهای ابن زبعری را با خودش می خواند و به چنین موقعیتی که نصیبش شده است افتخار می کند. زینب فریادش بلند می شود:

«شمخت بانفک»! «اظننت یا یزید حیث اخذت علینا اقطار الارض و آفاق السماء فاصبحنا نساق کما تساق الاساری ان بنا علی الله هوانا و بک علیه کرامه» ؟ (بحار الانوار، جلد ۴۵، صفحه ۱۳۳ و مقتل الحسین، مقرم، صفحه ۴۶۲ و اللهوف، صفحه ۷۶)، ای یزید! خیلی باد به دماغت انداخته ای تو خیال می کنی اینکه امروز ما را اسیر کرده ای و تمام اقطار زمین را بر ما گرفته ای، و ما در مشت نوکرهای تو هستیم، یک نعمت و موهبتی از طرف خداوند بر تو است؟! به خدا قسم تو الان در نظر من بسیار کوچک و حقیر و بسیار پست هستی، و من برای تو یک ذره شخصیت قائل نیستم.

ببینید اینها مردمی هستند که بجز ایمان و شخصیت روحی و معنوی همه چیزشان را از دست داده اند. آن وقت شما توقع ندارید که یک همچون شخصیتی مانند شخصیت زینب (س) چنین حماسه ای بیافریند و در شام انقلاب به وجود بیاورد؟ همان طور که انقلاب هم به وجود آورد. یزید مجبور شد در همان شام روش خودش را عوض بکند و محترمانه اسراء را به مدینه بفرستد، بعد تبری بکند و بگوید خدا لعنت کند ابن زیاد را، من چنان دستوری نداده بودم، او از پیش خود این کار را کرد. چه کسی این کار را کرد؟ زینب (س) چنین کاری را کرد. در آخر جمله هایش اینطور فرمود: «یا یزید کد کیدک واسع سعیک ناصب جهدک فوالله لا تمحو ذکرنا و لا تمیت وحینا» (بحار الانوار، جلد ۴۵، صفحه ۱۳۵ و اللهوف، صفحه ۷۷). زینب علیهاسلام به کسی که مردم با هزار ترس و لرز به او یا امیرالمؤمنین می گفتند، خطاب می کند که یا یزید به تو می گویم، هر حقه ای که می خواهی بزن و هرکاری که می توانی انجام بده، اما یقین داشته باش که اگر می خواهی نام ما را در دنیا محو بکنی، نام ما محو شدنی نیست، آنکه محو و نابود می شود تو هستی.

چنان خطبه ای در آن مجلس خواند که یزید لال و ساکت باقی ماند و خشم سراسر وجود آن مرد شقی و لعین را فرا گرفت و برای اینکه دل زینب (س) را آتش بزند و زبان او را ساکت کند و برای اینکه زینب منقلب بشود، دست به یک عمل ناجوانمردانه زد، با عصای خیزران خود به لب و دندان اباعبدالله (ع) اشاره کرد.

امام صادق علیه السلام:

هیچ پیامبرى در آسمانها و زمین نیست مگر این كه مى خواهند خداوند متعال به آنان رخصت دهد تا به زیارت امام حسین علیه السلام مشرف شوند، چنین است كه گروهى به كربلا فرود آیند و گروهى از آنجا عروج كنند.

مستدرك الوسائل، ج 10، ص244

خیال می کنم فضیلت گریه برسید الشهدا(ع) بالاتر از نماز شب باشد، زیرا نماز شب عمل قلبی صرف نیست بلکه کالقلبی است ،ولی حزن واندوه بکاء عمل قلبی است به حدی که بکاء و دمعه (اشک چشم) از عوامل قبولی نماز وتر است.

پنج كس بسیار گریسته اند:
آدم(ع)،یعقوب(ع)،یوسف(ع)،فاطمه زهرا(س) و على بن حسین(ع)

• آدم براى بهشت به اندازه اى گریست كه رد اشك بر گونه اش ‍ افتاد.

• یعقوب به اندازه اى بر یوسف خود گریست كه نور دیده اش را از دست داد. به او گفتند:
یعقوب ! تو همیشه به یاد یوسف هستى یا در این راه از گریه ، آب یا هلاك مى شوى . یوسف از دورى پدرش یعقوب آن قدر گریه كرد كه زندانیان ناراحت شدند و به او گفتند:
یا شب گریه كن روز آرام باش ! یا روز گریه كن شب آرام باش ! با زندانیان به توافق رسید، در یكى از آنها گریه كند.

• فاطمه زهرا آن قدر گریست ، اهل مدینه به تنگ آمدند و عرض كردند:
ما را از گریه ات به تنگ آوردى ، آن بانوى دو جهان روزها را از شهر مدینه بیرون مى رفت و در كنار قبرستان شهداء (احد) تا مى توانست مى گریست و سپس به خانه برمى گشت .

• و على بن حسین (امام چهارم ) بیست تا چهل سال بر پدرش حسین گریه كرد. هر گاه خوراكى را جلویش مى گذاشتند گریه مى كرد.
غلامش عرض كرد:
سرور من ! مى ترسم شما خودت را از گریه هلاك كنى .
حضرت فرمود: من از غم غصه خود به خدا شكوه مى كنم ، من چیزى را مى دانم كه شما نمى دانید من هرگاه قتلگاه فرزندان فاطمه را به یاد مى آورم گریه گلویم را مى فشارد.

بحارالانوارجلد 12، ص 264 و ج 43، ص 155 و ج 82، ص86.

پنج كس بسیار گریسته اند:
آدم(ع)،یعقوب(ع)،یوسف(ع)،فاطمه زهرا(س) و على بن حسین(ع)

• آدم براى بهشت به اندازه اى گریست كه رد اشك بر گونه اش ‍ افتاد.

• یعقوب به اندازه اى بر یوسف خود گریست كه نور دیده اش را از دست داد. به او گفتند:
یعقوب ! تو همیشه به یاد یوسف هستى یا در این راه از گریه ، آب یا هلاك مى شوى . یوسف از دورى پدرش یعقوب آن قدر گریه كرد كه زندانیان ناراحت شدند و به او گفتند:
یا شب گریه كن روز آرام باش ! یا روز گریه كن شب آرام باش ! با زندانیان به توافق رسید، در یكى از آنها گریه كند.

• فاطمه زهرا آن قدر گریست ، اهل مدینه به تنگ آمدند و عرض كردند:
ما را از گریه ات به تنگ آوردى ، آن بانوى دو جهان روزها را از شهر مدینه بیرون مى رفت و در كنار قبرستان شهداء (احد) تا مى توانست مى گریست و سپس به خانه برمى گشت .

• و على بن حسین (امام چهارم ) بیست تا چهل سال بر پدرش حسین گریه كرد. هر گاه خوراكى را جلویش مى گذاشتند گریه مى كرد.
غلامش عرض كرد:
سرور من ! مى ترسم شما خودت را از گریه هلاك كنى .
حضرت فرمود: من از غم غصه خود به خدا شكوه مى كنم ، من چیزى را مى دانم كه شما نمى دانید من هرگاه قتلگاه فرزندان فاطمه را به یاد مى آورم گریه گلویم را مى فشارد.

بحارالانوارجلد 12، ص 264 و ج 43، ص 155 و ج 82، ص86.