در برخی از کتب تاریخی آمده است که پس از واقعه روز عاشورا عده ای از قبیله بنی اسد آمدند تا بدن مطهر امام حسین علیه السلام و یارانش را دفن کنند، ولی چون بیشتر اجساد، بدون سر بودند و بر اثر ضربات شمشیر پاره پاره شده بودند و حتی لباس بر تن نداشتند، قابل شناسایی نبودند.
بنی اسد متحیر مانده بودند که چه کنند، که ناگهان امام سجاد علیه السلام تشریف آورد و بدن‌ها را به بنی اسد معرفی کرد و خود به دفن بدن مطهر و مقدس پدر بزرگوارش پرداخت.

امام سجاد در حالی که به شدت می‌گریست می‌فرمود:« آفرین بر آن زمینی که پیکر پاک تو را در برگرفته است! دنیا پس از تو تاریک و آخرت به تو روشن است. شب ها دیگر خواب ندارم و اندوهم را پایانی نیست، تا این که خداوند، اهل بیتت را به تو ملحق گرداند و در کنار تو جای دهد. درود من و رحمت خداوند بر تو ای فرزند رسول خدا باد.»
سپس روی قبر مطهر پدرش نوشت:« هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً»؛ ( این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است، همان کسی که او را با لب تشنه و غریب کشتند.)

آن گاه بدن مقدس علی اکبر را پایین پای پدر به خاک سپرد. به دستور امام، شهدای اهل بیت علیهم السلام را در نزدیکی قبر امام حسین علیه السلام در یک محل به خاک سپردند. سپس بنی اسد همراه امام علیه السلام به کنار نهر علقمه رفتند و بدن مطهر حضرت عباس بن علی علیه السلام را در همان جا که شهید شده بود، به خاک سپردند.

امام سجاد علیه السلام در حالی که به شدت گریه می کرد خطاب به پیکر بی‌جان و بی‌سر حضرت اباالفضل فرمود:« پس از تو ـ ای ماه بنی هاشم ـ خاک بر دنیا ببارد. بر تو درود می‌فرستم و رحمت خداوند را بر تو می‌طلبم.»
آن گاه حبیب بن مظاهر را به خاطر شأن و مرتبه ای که در قبیله خود داشت ( او رئیس بنی اسد بود )، بالای سر امام و حر بن یزید را در همان محلی که به شهادت رسیده بود، به خاک سپرد.

منابع:

• قصه کربلا، ص 416.
• در کربلا چه گذشت، ص 498. ›
• حیاة الامام الحسین، ج 3، ص 324.
• الامام الحسین و اصحاب 375.
• نفس المهموم، ص 388.

منابع:

• ابصار العین، ص 26.
  

حضرت عباس علیه السلام آخرین شهید از اصحاب حسین علیه السلام در کربلا بود و بعد از او کودکانی از آل ابیطالب که سلاح نداشتند شهید شدند.

روز عاشورا، پس از شهادت عباس بن علی علیه السلام، امام حسین علیه السلام به سپاه دشمن حمله کرد و از راست و چپ بر آنان شمشیر می زد و سپاهیان کوفه از مقابلش می گریخت. امام می فرمود:« کجا فرار می کنید؟ شما برادرم را کشتید! کجا فرار می کنید؟ شما بازوی مرا شکستید!»
سپس به خیمه‌ها بازگشت.

کاروان اهل بیت امام حسین علیه السلام در روز جمعه هنگامی که خطیب سرگرم خواندن نماز جمعه بود، وارد مدینه شدند و مصائب حسین علیه السلام و آنچه را که بر او وارد شده بود، برای مردم بازگو کردند.
داغ‌ها تازه شد و باز آنان را حزن و اندوه را فرا گرفت. در سوگ شهیدان کربلا نوحه سرایی و گریه کردند و آن روز همانند روز رحلت نبی اکرم صلی الله علیه و آله شد که تمام مردم مدینه جمع شده بودند و عزاداری می‌کردند.

ام کلثوم در حالی که می‌گریست، وارد مسجد پیامبر شد و روی به قبر پیامبر کرد و گفت:« سلام برتو، ای جد بزرگوار من! خبر شهادت فرزندت حسین را برایت آورده ام.» ناله جانگداز بلندی از قبر مقدس رسول خدا صلی الله علیه و آله برخاست. مردم با شنیدن این ناله به شدت گریستند و ناله و شیون همه جا را گرفت.
آن گاه علی بن حسین علیه السلام به زیارت قبر پیامبر صلی الله علیه و آله رفت و صورت بر قبر مطهر نهاد و گریست.

زینب دوطرف در مسجد را گرفت و شیون‌کنان فریاد زد:« یا جداه، خبر مرگ برادرم حسین را برایت آورده ام.»
زینب هرگاه به علی بن الحسین علیه السلام نگاه می کرد، داغش تازه و غمش افزون می‌شد.
ام سلمه، همسر رسول خدا صلی الله علیه و آله، با شیشه‌ای در دست که تربت حسین علیه السلام در آن به خون مبدل شده بود، دست فاطمه، فرزند حسین علیه السلام، را گرفته بود و از حجره خود بیرون آمد.
اهل بیت وقتی ام سلمه و شیشه‌ی تربت را دیدند، صدا به گریه بلند کردند، ام سلمه را در آغوش گرفتند و بسیار گریستند.

منابع:

• قصه کربلا، ص 543.
• الدمعة الساکیة، ج 5، صفحه 162
• بحار الانوار ج 45 صفحه 198

منابع:

• لهوف سید بن طاووس، ص 233.

منابع:

منابع: اللهوف سید بن طاووس، ص 185

منابع:

• مقتل الحسین مقرم، ص 193.
• وقایع الایام خیابانی، ص 171.

عباس بن علی چهارده سال با پدرش امیرالمؤمنین و بقیه عمر خویش را در کنار دو برادرش زندگی کرد و هنگام شهادت سی و چهار سال از عمر شریفش گذشته بود. او در شجاعت بی نظیر بود و چنان بلندبالا بود که هنگامی که بر اسب سوار می شد، پای مبارکش به زمین می رسید.

منابع:

• ابصار العین، ص 25.

منابع:

• نفس المهموم، ص 173.