تبیان، دستیار زندگی

به گزارش گروه «حماسه و مقاومت» خبرگزاری فارس، شهید عبدالرضا سوری متولد 1334 در نهاوند است؛ وی در سال 1354 به استخدام ارتش جمهوری اسلامی در می‌آید. شهید سوری سرانجام در خرداد سال 1361 به شهادت رسید. ایشان خاطرات خود را ثبت کرده که در قسمتی از آن می خوانیم:

21 و 22 آذر ماه 59

موقعیت ما نسبت به دشمن، در محل جدید که برای استقرار در نظر گرفته شده، تقریبا بدین قرار است:

دشمن مزدور پس از تحمل شکست در سوسنگرد، اینک قسمتی از نیروهای خود را در شمال غربی سوسنگرد مستقر کرده است و تیپ دشمن میشان روبروی این قسمت از نیروی دشمن قرار دارد و کوچکترین حرکات آن را زیر نظر دارد.

جبهه دوم دشمن در جنوب سوسنگرد است و خط این جبهه به طرف شمال شرق امتداد داده شده است. با توجه به این موقعیت‌ها، محل استقرار فعلی ما، درست سمت چپ دشمن است.

به محض رسیدن به محل جدید استقرار، با کوششی جمعی به آماده سازی و ایجاد مواضع لازم می‌پردازیم.

اینجا دشتی وسیع و صاف است و جان پناه طبیعی خبری نیست. روی همین اصل، لودرها به سرعت دست به کار می‌شوند و خاکریزها و سنگرها و پناهگاه‌های لازم را جهت استقرار ادوات زرهی آماده می‌سازند. تلاش و کوشش تا پاسی از شب گذشته ادامه می‌یابد و آنگاه می‌نشینیم و پس از رفع خستگی، از هر دری صحبت می‌کنیم.

منطقه کاملا آرام است و یا حداقل در موضع جدید ما وضع چنین است. آن چنان که بچه‌ها از بعضی فرماندهان شنیده‌اند، علت تغییر موضع ما و حرکت به این نقطه، در حقیقت نقل و انتقالات جدید دشمن بوده است که برابر اطلاعات کسب شده، حکایت از تدارک او برای حمله‌ای همه جانبه و گسترده به سوسنگرد دارد. گویا تصمیم دشمن بر آن است که پس از این حمله نهایی چنانچه موفق به اشغال سوسنگرد نشود، (که مطمئنا نخواهد شد) بتواند حداقل هویزه را اشغال نماید.

استقرار ما در این نقطه در واقع حرکتی برای پیشگیری و در آینده جلوگیری از اجرای نقشه پلیدانه دشمن متجاوز است که اگر دشمن قصد حمله از این مسیر را داشته باشد ما بتوانیم تا رسیدن نیروهای کمکی، متوقفش کنیم.

البته در حال حاضر، دشمن کافر کماکان سوسنگرد را به وسیله توپخانه می‌کوبد و توپخانه خودی نیز متقابلا نیروهای او را زیر آتش دارد.

در بعضی نقاط منطقه هم درگیری‌های پراکنده به وقوع می‌پیوندد. ولی ادامه و عادت شدن این وضع می‌تواند پوششی برای حملات ناگهانی و غافلگیر کننده دشمن باشد که خوشبختانه نیروهای خودی، آمادگی لازم را برای مقابل با حملات احتمالی دشمن دارند.

یکشنبه 23 آذر ماه 59

فرمانده توپخانه به همراه چند نفر، برای شناسایی و استقرار احتمالی تو‌پ‌ها به منطقه ما می‌آیند و به محض رسیدن، به اتفاق فرمانده گروه زرهی تیپ، برای شناسایی محل مناسب، گشت در منطقه را آغاز می‌کنند و این برنامه‌ تا غروب ادامه می‌یابد. پاسی از شب گذشته است که خبر می‌دهند در نقطه‌ای از منطقه، با چراغ علامت‌ایی داده می‌شود. به محض وصول خبر، گروه شناسایی، متشکل از برادران نیروی هوایی که با تیپ ما همکاری دارند، برای تجسس می‌روند. فرمانده برای احتیاط بیشتر به وسیله بی سیم به کلیه واحدها دستور می‌دهد که با هوشیاری کامل مراقب اوضاع باشند، دو ساعت بعد گروه تجسس بر می‌گردند و گزارش می‌دهند که چیزی دستگیرشان نشده است. شب را به حالت خواب و بیدار به صبح می‌رسانیم و خوشبختانه حادثه‌ای اتفاق نمی‌افتد.

منطقه ما می‌آیند و به محض رسیدن، به اتفاق فرمانده گروه زرهی تیپ برای شناسایی محل مناسب گشت در منطقه را آغاز می‌کنند و این برنامه تا غروب ادامه می‌یابد.

دوشنبه 24 آذر ماه 59

با یکی از بچه‌ها می‌رویم که ضمن تهیه بعضی لوازم برای دوستان، گشتی هم در هویزه بزنیم هویزه شهرک زیبایی است با مردمی خونگرم و مثل همه مردم جنوب زود جوش و مهربان، بچه‌های سپاه در اکثر نقاط شهر دیده می‌شوند و بیشتر بچه‌های محلی هستند. معلوم می‌‌شود با اطلاع از موقعیت‌ فعلی نیروهای دشمن و احتمال حمله، سپاه نیز خود را برای دفاع از شهر با همکاری نیروهای مردمی آماده کرده است. بعد از قریب دو ساعت گردش در شهر، به اردوگاه برمی‌گردیم و لوازمی را که برای بچه‌ها گرفته‌ایم تحویلشان می‌دهیم.

ساعت حدود 11 و نیم صبح است. در هوای دلچسب آفتابی، کنار بچه‌های نیروی هوایی نشسته‌ایم و صحبت می‌کنیم.

صحبت اطراف جنایت پریروز 22 آذر سفاکان رژیم بعث عراق در دزفول دور می‌زند. آخر این خدانشناسان بی دین، پیش از ظهر پریروز یک خیابان شلوغ دزفول را با توپخانه دورزن هدف قرار داده‌اند و طبق معمول گروهی غیر نظامی، و در حقیقت عابرین از همه جا بی خبر را به خاک و خون کشیده‌اد. حاصل این عملیات جنایتکارانه حدود 60 شهید و د‌ها مجروح و ویرانی چندین مغازه و انهدام چند دستگاه اتومبیل بوده است.

در این صحبت‌ ها هستیم و هر یک از بچه‌ها خونخواری صدامیان را به نوعی تعبیر می‌کند که ناگهان غرش انفجار گلوله‌های توپخانه دشمن، سکوت منطقه را درهم می‌شکند و بلافاصله فرمانده قسمت، به بچه‌ها دستور می‌دهد که در سنگرها موضع بگیرند.

چند دقیقه بعد، دو گلوله دیگر توپ حدود یک کیلومتری مواضع ما گرد و خاک به پا می‌کند و منطقه را می‌لرزاند.

به نظر می‌رسد دشمن تا حدودی از مسیر مواضع جدید ما آگاه شده است ولی هنوز از محل دقیق این مواضع، بی خبر است و شاید موضوع علامت دادن‌های دیشب نیز، با این شلیک‌های بی ارتباط نباشد. دشمن در واقع با این عمل به قول معروف تیر به تارکی انداخت با این امید که اگر گلوله‌هایش هم به هدف اصابت نکرد، با عکس العملی که نیروهای ما به تلافی نشان خواهد داد، محل دقیق استقرار جدید را دریابد و شاید به همین علت بود که فرمانده به توپخانه خودی دستور شلیک نداد.

روز آفتابی خوبی است، بعد از ناهار حدود ساعت 3 بعد از ظهر با تعدادی از بچه‌ها، در بستر خشک جوی آبی که حکم نیمچه سنگری دارد، نشسته‌ایم که انفجاری در پنجاه متری ما را مجبور بخوابیدن در کف جوی می‌کند. منتظر انفجارهای بعدی، دقایقی را به همان حالت می‌مانیم ولی دیگر خبری نیست. با احتیاط سرک می‌کشیم. هنوز گردو خاک ناشی از از برخورد گلوله توپ کاملا نخوابیده است. به سرعت به سنگرهای خود می‌رویم و آماده می‌شویم اما سکوت دوباره در منطقه پنجه می‌اندازد.

ساعت حدود چهار بعد از ظهر، گشتی‌ها شخصی را که وضع مشکوکی دارد در چند متری سنگرها دستگیر می‌کنند. او در جواب همه سوال‌ها یا سکوت می‌کند یا به طرز احمقانه‌ای لبخند تحویل می‌دهد. یکی از بچه‌ها که در دستگیری او نقشی داشته است، از این رفتار آنچنان عصبی و ناراحت است که از فرمانده اجازه می‌خواهد فرد جاسوس را مطابق قوانین جنگ، به درک واصل نماید اما فرمانده او را به خونسردی دعوت می‌کند و به چند نفر دیگر از بچه‌ها دستور می‌دهد شخص مشکوک را دست بسته به سپاه پاسداران مستقر در هویزه تحویل دهند.

با اتفاقاتی که امروز در اطراف ما رخ داد، استقرار توپخانه در این منطقه منتفی می‌شود و فرمانده توپخانه اطلاع می‌دهد که توپخانه را در محل دیگری استقرار خواهد داد.

سه شنبه 25 آذر ماه 59

امروز هم بدون حادثه مهمی سپری می‌شود، غروب خبر می‌رسد که توپخانه خودی پس از شناسایی لازم، یکی از ارودگاه‌های دشمن مزدور را که حدود 500 نفر و 35 تانک در آن مستقر بوده‌اند، کوبیده است حاصل این عملیات موفقیت آمیز، هلاکت بیش از 50 نفر از مزدوران فریب خورده و انهدام چند دستگاه تانک بوده است.

تیپ 3 دشت آزادگان که جزء لشکر اهواز است و در منطقه جنگی و حساس کوه‌های الله اکبر استقرار دارد، روزهای 23 و 24 آذر شکست سختی به دست وارد آورده است. به موجب خبر رسیده این تیپ که حدود 30 کیلومتر با مواضع ما فاصله دارد، با یورشی جانانه و دشمن شکن، با درهم شکستن مواضع صدامیان حدود 10 کیلومتر آنان را عقب رانده است و دشمن با بجای گذاشتن بیش از سی دستگاه تانک منهدم شده و قبول تلفات بسیار و خسارات سنگین، مفتضحانه اقدام به عقب نشینی و فرار کرده است.

فرماندهان تیپ مزبور به خاطر این موفقیت بزرگ و پیروزی پر ارزش از سوی مقامات مسئول مورد تشویق قرار گرفته‌اند.

چهارشنبه 26 آذر ماه 59

حوالی ساعت 2 بعد از ظهر از پاسگاه ژاندارمری هویزه خبر می‌رسد که دشمن حمله‌ای گسترده را آغاز کرده است و پس از اشغال پاسگاه کیاندشت دارد به سوی پاسگاه هخامنش که در بیست کیلومتری هویزه قرار دارد، پیشروی می‌کند.

فرمانده تیپ پس از شنیدن خبر، به بچه‌ها دستور می‌دهد مواضع خود را کماکان حفظ نمایند و از بی سیم چی نیز می‌خواهد که مراتب را به پاسگاه ژاندارمری هویزه اطلاع دهد تا نیروهای لازم را برای مقابله با حمله دشمن اعزام دارند.

باران از ساعت 3 بعد از ظهر شروع به باریدن می‌کند. منطقه تقریبا آرام است و همه نگران حمله‌ای هستیم که دشمن آغاز کرده است.

ساعت حدود پنج بعد از ظهر است که از پاسگاه ژاندارمری هویزه خبر می‌رسد که دشمن را متوقف کرده‌اند و نیروهای خصم با استعداد ده تانک در منطقه کیاندشت موضع گرفته است و فعلا نیازی به کمک نیست.

پنجشنبه 27 آذر ماه 59

حدود ساعت دو و نیم بعد از ظهر دو هلیکوپتر عراقی در منطقه نمایان می‌شوند و از جلو یگان ما می‌گذرند قریب نیم ساعت بعد یکی از هلیکوپترها که همچنان در منطقه سرگردان است و نمی‌داند کجا را باید بکوبد، هدف قرار می‌گیرد و سرنگون می‌شود شعله‌های آتش هلیکوپتر از فاصله دور دیده می‌شود بچه‌ها شادمانه تکبیر سر می‌دهند.

از 28 تا 30 آذر ماه 59

چند روزی است که منطقه ما تقریبا آرام است و جز شلیک‌های گاه به گاه و پراکنده خبری نیست.

غروب فرمانده گروه رزمی از راه می‌رسد و به من پیشنهاد می‌کند چند روزی به مرخصی بروم. علتش را می‌دانم سرما خوردگی شدیدی است که از آن روز بارانی به دنبال خود می‌کشم و به قول فرمانده اگر استراحت نکنم، ممکن است کار دست بچه‌ها و خودم بدهم. با دلخوری می‌پذیرم چرا که جبهه را دوست دارم و دلم می‌خواهد حتی لحظه‌ای هم بچه‌ها و همپایی آنها در نبرد علیه خصم کافر را رها نکنم.

شب، کف سنگر دراز کشیده‌ام و بچه‌های نیروی هوایی هم هستند و از حوادث مهم دیگر جبهه‌ها حرف می‌زنند.

از جمله خبرها انهدام بیش از بیست تانک و یک عراده توپ و تعدادی نفر بر و خودرو دشمن در جبهه‌های الله اکبر و کرخه کور و فارسیاب است. در این حملات نیروهای اسلام همچنین موفق شده اند تلفات زیادی به بعثیون مزدور وارد آوردند.

خبر دیگر، حمله گروه چریکی به مزدوران عراقی در حاشیه کرخه کور است آنچنان که بچه‌ها می‌گویند نیروهای بعثی بلافاصله متوجه ماجرا شده‌اند و دستپاچه و وحشت زده چریک‌ها را با سلاح‌های سنگین زیر آتش گرفته‌اند و بعد هم به طرز مضحک با سه نفر بر زرهی به تعقیب بچه‌ها پرداخته‌اند و جالب‌تر اینکه، چریک‌ها حین گریز، موفق شده‌اند تعدادی از مزدوران را به هلاکت برسانند.

در منطقه سوسنگرد نیز پاسداران و نیروهای بسیج، حوالی ساعت 3 بامداد دیروز، در یک شبیخون جمعی از کافران بعثی را به هلاکت رسانیده‌ند و چند سنگر آنها را نیز منهدم نموده‌اند.

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه فارس، شیخ مرتضی انصاری در سال 1214 قمری به دنیا آمد و پس از طی مراحل تحصیل، سال‌ها بر کرسی تدریس تکیه زد و شاگردانی محقق و مجتهد در مکتبش پرورش یافتند؛ همه فقها و مراجع بعد از ایشان، بی‌واسطه یا با واسطه، خوشه‌چین محضر پرفیضش بودند.

دو کتاب گرانسنگ وی، مکاسب و فرائد، سال‌هاست که محور تدریس در حوزه‌های علمیه است، سال‌های متمادی زمام مرجعیت و رهبری جهان تشیع به دست با کفایت شیخ مرتضی انصاری اداره شد. این فقیه عالی‌قدر سرانجام در سال 1281 قمری به سوی حق شتافت و در جوار ضریح سالار شهیدان، حسین بن علی علیه‌السلام، به خاک سپرده شد.

همگام با فقیران

شیخ انصاری با وجود آن همه وجوهات که از 40 میلیون شیعه نزدش می‌آوردند، مانند فقرا زندگی می‌کرد، حتی اموالی که به عنوان هدایا خدمتش داده می‌شد را بین طلاب و مستمندان قسمت می‌کرد و مقداری از آن را هم برای آزادی زائرانی که در راه مشهد اسیر ترکمان می‌شدند، ارسال می‌کرد.

چه هنری؟

استاد شهید مرتضی مطهری درباره دقت شیخ انصاری در مصرف بیت‌المال می‌نویسد: «شیخ انصاری آن مردی که مرجع کل فی الکل شیعه می‌شود، آن روزی که می‌میرد،‌ با آن ساعتی که به صورت یک طلبه فقیر دزفولی وارد نجف شده است، فرقی نکرده است. وقتی که خانه او را نگاه می‌کنند، می‌ببینند، مثل فقیرترین مردم زندگی می‌کند. یک نفر به ایشان می‌گوید: آقا! خیلی هنر می‌کنید که این همه وجوه به دست شما می‌رسد، هیچ تصرفی در آنها نمی‌کنید.

می‌فرماید: چه هنری کرده‌ام؟ عرض می‌کند: چه هنری از این بالاتر؟!

می‌فرماید: «حداکثر کار من، کار خرک‌چی‌های کاشان است که تا اصفهان می‌روند و برمی‌گردند، خرک‌چی‌های کاشان را که پول به آنها می‌دهند که بروند از اصفهان کالا بخرند و کاشان بیاورند، آیا دیده‌اید که به مال مردم، خیانت کنند؟ آنها امین هستند و حق ندارند.

شیخ و شاهزاده

آن روز دختر ناصر‌الدین شاه، برای دیدار شیخ انصاری، وارد منزل وی در نجف اشرف شد، کمی سرگین که به جای ذغال در منقل مشتعل بود، سفره حصیری آویزان به دیوار و پیه‌سوز سفالی که اتاق را نیمه روشن کرده بود، توجهش را جلب کرد، شاهزاده وقتی وضع اتاق را دید، نتوانست احساس خویش را پنهان کند، از این روز گفت: اگر مجتهد این است، پس حاج ملا علی کنی چه می‌گوید؟ هنوز سخنش تمام نشده بود که شیخ انصاری از جا برخاست و با ناراحتی فرمود: «چه گفتی؟ این کلام کفرآمیز چه بود؟ بدان که خود را جهنمی کردی، برخیز و از نزد من دور شو، حتی یک لحظه هم در اینجا نمان، زیرا می‌ترسم عقوبت تو، مرا هم بگیرد ...»

شاهزاده از تهدیدات شیخ به گریه افتاد و گفت: آقا توبه کردم، نفهمیدم، مرا عفو کنید، شیخ خطایش را بخشید و فرمود: «تو کجا و اظهار نظر درباره ملا علی کنی کجا؟! او حق دارد و باید آن طور زندگی کند، زیرا در مقابل پدر تو باید به همان گونه زندگی کرد، ولی من در میان طلاب و مستمندان هستم؛ باید وضعم و امور زندگیم همانند همین انسان‌ها باشد»

جهیزیه دختر شیخ

سبط الشیخ نوه دختری شیخ انصاری نقل می‌کند: مرحوم شیخ دخترش را شوهر داده بود و طبق معمول بین عقد و عروسی فاصله‌ای می‌افتد، خانواده ایشان به خدمت شیخ رسید عرض کردند: آقا امشب شب عروسی دختر شماست دستوری دهید همراه دختر چه بفرستیم؟ شیخ فرمود: یک سبد خرما! خانم آشفت و گفت: شب عروسی است و مردم همراه دخترانشان چیزهای گرانبها می‌فرستند، من چگونه دخترم را با دست خالی بفرستم؟!

شیخ در گنجه‌ای (کمدی) را که کنارش بود، به روی خانم گشود، خانم شیخ دید از پایین تا بالای گنجه کیسه‌های پول روی هم چیده شده است، شیخ فرمود: آن مقدار که من می‌توانم در حضور پیامبر خدا جواب بدهم، همین سبد خرماست، شما هم هر چه می‌توانید جواب بدهید بردارید.»

خانم عرض کرد: شما که شیخ انصاری هستید و نمی‌توانید جواب دهید، من چگونه می‌توانم جواب دهم؟!

فروش فرش

زمانی حدود بیست هزار تومان نزد شیخ آوردند، شیخ مشغول تقسیم آن شد، شخصی آمد و درخواست چهار تومان طلب خود را از شیخ کرد و گفت فلان وقت گندم برایتان آورده‌ام و مبلغ آن را نداده‌اید، شیخ فرمود: چند روز مهلت بده،‌ آن مرد قبول کرد و رفت، یکی از علما پرسید: استاد، این مقدار اموال در دست شماست، چرا طلب مرد کاسب را ندادید؟

شیخ پاسخ داد: اینها مال فقراست، ربطی به من ندارد، از مال خود چیزی ندارم که بدهم، قصد دارم این فرش را بفروشم و ادای دین خود کنم به این لحاظ مهلت خواستم.

نان و تره

دختر شیخ می‌گفت: در روزگار کودکی که به مکتب می‌رفتم، رسم بود بعضی از روزها ناهار دانش‌آموزان را به مکتب می‌آوردند و دسته جمعی با خانم معلم غذا می‌خوردیم.

روزی به مادر گفتم: از منزل ... (نام چند نفر از علما) سینی‌های غذا که در آن چند نوع از طعام یافت می‌شود، به مکتب می‌آورند؛ ولی شما همیشه برایم نان و قدری تره می‌فرستید، طوری که من شرمنده می‌شوم.

شیخ تا کلام مرا فهمید، با حالت تغییر فرمودند: دفعه بعد نان تنها برای او بفرستید تا نان و تره به دهنش خوش آید!

دارایی شیخ هنگام وفات، معادل با هفده تومان پول ایرانی بود که همان مقدار هم بدهکار بود، حتی بازماندگانش توان تهیه لوازم معمولی اقامه عزا را نداشتند.

اعتراض مادر شیخ

روزی مادر شیخ زبان به اعتراض گشود و گفت: با این همه وجوهاتی که شیعیان از اطراف نزد شما می‌آورند، چرا برادرت منصور را کمتر رعایت می‌کنی و به او مخارج مکفی نمی‌دهی؟

شیخ بی‌درنگ کلید اطاقی را که وجوه شرعیه در آنجا بود، در آورد و گفت: «هر قدر صلاح می‌دانی به فرزندت بده، ولی در روز واپسین هم با خودت باشد، مادر از این کار امتناع ورزید و گفت: هیچ گاه برای رفاه چند روزه فرزندم، خود را در قیامت گرفتار نخواهم کرد.

چادر شب

همسر شیخ انصاری خواهش کرد؛ تا چادر شبی برای پوشاندن رختخواب‌های منزل خریداری کند. شیخ به این کار، تن نداد، همسرش که از مشخص بودن رختخواب‌ها در گوشه اطاق، در برابر دوستان، ناراحت بود پس از مأیوس شدن از جلب موافقت شیخ در خرید گوشت صرفه‌جویی کرد، او به جای سه سیر، تا مدتی دو سیر و نیم گوشت خرید کرد و از راه ذخیره پول نیم سیر گوشت، چادر شبی خرید.

شیخ وقتی چادر شب را در منزل دید و به نحوه خرید آن پی برد، با ناراحتی گفت: «ای وای که تا به حال مقداری از وجوه بیت‌المال بی جهت مصرف شد، خیال می‌کردم، سه سیر گوشت حداقلی است که ما می‌توانیم با آن زندگی کنیم»، آن‌گاه دستور داد تا چادر شب را پس بدهند، از آن پس به جای سه سیر گوشت دو سیر و نیم خریداری کنند.

وجوه شرعی در نظر شیخ

در دوران مرجعیت شیخ انصاری هنگامی که سیل حقوق شرعی از اطراف جهان تشیع به سوی او سرازیر بود، خانواده‌اش در وضع سختی به سر می‌بردند، آنان از نظر اقتصادی در تنگنا بودند، زیرا شیخ برای هزینه منزل، مبلغ بسیار ناچیزی اختصاص داده بود.

خانواده شیخ پیش یکی از علما که نزد شیخ از احترام و منزلتی برخوردار بود، از کمی مقرری خود شکایت کردند و از او خواستند تا در این باره، با شیخ گفتگو کند، شاید اندکی بر مقرری افزوده شود.

آن عالم بزرگوار خدمت شیخ آمد و خواسته خانواده را باز گفت، شیخ که به سخنان وی، کاملاً گوش می‌داد، هیچ پاسخی نداد. روز بعد، وقتی شیخ انصاری به منزل آمد، به همسرش فرمود: وقتی لباس‌های مرا می‌شورید، پساب آنها را نگه‌دار و دور مریز، همسر شیخ نیز چنین کرد.

استاد اعظم فرمود: آب را بیاور، وقتی حاضر شد رو به همسر کرد و فرمود: بنوش!

- بنوشم؟! این چه دستوری است؟ هیچ عاقل چنین کاری نمی‌کند!

-این مال‌هایی که نزد من است، در نظرم مانند همین آب چرکین است، همان‌گونه که تو نمی‌توانی از این آب بنوشی؛ من هم حق ندارم و برایم جایز نیست، بیش از آنچه اکنون می‌دهم، به شما بپردازم، زیرا این اموال، حقوق فقراست، در مقابل آن شما و سایر مستمندان در نظرم برابرید.

دام‌های شیطان

یکی از شاگردان شیخ انصاری(ره) می‌گوید: «زمانی که در نجف اشرف و نزد شیخ انصاری به تحصیل مشغول بودم، شبی شیطان را در خواب دیدم که طناب‌های متعددی در دست داشت، پرسیدم: این بندها برای چیست؟ پاسخ داد: اینها را به گردن مردم می‌اندازم و آنها را به سمت خویش می‌کشم و به دام می‌اندازم، روز گذشته یکی از طناب‌های محکم را، به گردن شیخ مرتضی انصاری انداختم و او را از اتاقش تا وسط کوچه کشیدم، ولی افسوس که علی‌رغم زحمات زیادم، شیخ از قید رها شد و برگشت.

وقتی از خواب بیدار شدم، در تعبیر آن به فکر فرو رفتم. پیش خود گفتم: خوب است از خود شیخ بپرسم؛ از این رو، به حضور ایشان شرفیاب شده، خواب خود را برایش باز گفتم.

شیخ فرمود: شیطان راست گفته است؛ زیرا آن ملعون می‌خواست مرا فریب دهد که به لطف خدا از دامش گریختم.

دیروز، من پول نداشتم، اتفاقاً چیزی در منزل لازم داشتیم، با خود گفتم: یک ریال از مال امام زمان (عج) نزدم موجود است و هنوز وقت مصرفش نرسیده است، به عنوان قرض بر می‌دارم و روزهای بعد ادا خواهم کرد.

یک ریال برداشته از منزل خارج شدم، همین که خواستم پول را خرج کنم، با خود گفتم: از کجا که من بتوانم این قرض را ادا کنم؟ و در همین اندیشه و تردید بودم که تصمیم خود را گرفتم، چیزی نخریدم و به خانه برگشتم، پول را سر جای خود گذاشتم.