تبیان، دستیار زندگی

1 - با دوستی راز دل كنید
2 – اشك بریزید
3- باغبانی كنید
4- پاكیزه  باشید
5- به صدای آواز پردنگان گوش كنید.
6-  نظم را رعایت كنید
7- طلوع و غروب را تماشا كنید.
8- صادق باشید.
9- گلها را ببویید.
10- به كسانی كه دوستشان داریید ابراز علاقه كنید.
11- به دامان طبیعت برویید
12- همه كائنات را دئست بدارید
13- ساعت موچی را رها كنید
14- گاهی شقیقه هایتان را ماساژ دهید
15- بیش از ده ساعت در رختخواب نمانید
16- مودب و مهربان باشید
17- موهای خود را شانه بزنید
18- به قولهایتان عمل كنید
19- به موسیقی ملایم گوش كنید
20- مشكلات خود را بنویسد
21- همیشه لبخند بزنید
22- لیستی از موفقیتهایی را كه كسب كرده ایید را فراهم كنید
23- گاهی نفس عمیق بكشید
24- مثبت اندیش باشید
25- هر روز استحمام كنید
26- خود و دیگران را ببخشید
27-شیر بنوشید
28- گذشته را رها و به امروز فكر كنید
29- ظرفی پر از میوه را تماشا كنید
30- بخشش كنید
31- هر روز 8 لیوان آب بنوشید
32- برای رسیدن به اهداف خود برنامه ریزی كنید
33- تغذیه مناسب داشته باشید
34- اهداف خود را برای زندگی برنامه ریزی كنید
35-راز نگهدار باشید
36- لیستی از كارهایی كه تا به حال برای آنها تشویق شده ایید را بنویسید
37- به خود و دیگران احترام بگذاریید
38- به خدا ایمان داشته باشید
39- به جریان رود نگاه كنید
40- هرگز فراموش نكنید كه انسانید

بکوش تا زیبایی در نگاه تو باشد نه در آنچه که مینگری. آینده متعلق به کسانی است که زیبایی رویاهای خویش را باور دارند من به خورشید اعتقاد دارم حتی اگر ندرخشد من به عشق اعتقاد دارم حتی اگر تنها باشم من به خدا معتقدم حتی اگر ساکت باشد.

« زندگی هدیه خداست به تو . طرز زندگی کردن تو، هدیه ی توست به خدا »

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد

نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

گلویم سوتکی باشد بدست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریزو پی در پی دم گرم خویش را در گلویم سخت بفشارد

و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکند دایم سکوت مرگبارم را 

چرا دعا نمی کنیم؟

شهری بود به نام شهر پابرهنه ها. در یک صبح سرد زمستانی مردی وارد این شهر شد. وقتی که از قطار پیاده شد، متوجه شد ایستگاه قطار آنجا، همانند همه ایستگاه های قطار مملو از جمعیت است و مسافران می کوشند از میان جمعیت راه خود را باز کنند و به قطار مورد نظرشان برسند. مرد در نهایت شگفتی متوجه شد که همه آنها پابرهنه هستند. هیچ کس کفش به پا نداشت. او از ایستگاه بیرون آمد و سوار تاکسی شد. در تاکسی متوجه شد که راننده هم کفش نپوشیده است.

بنابراین از راننده پرسید: ببخشید، چرا مردم این شهر برخلاف مردم شهرهای دیگر کفش به پا ندارند؟

راننده گفت: بله، درست است، چرا ما کفش نمی پوشیم؟ چرا؟

مرد وقتی به هتل رسید، دید که مردم آنجا هم پابرهنه هستند. مدیر، صندوق دار، باربرها، پیشخدمت ها، همه پابرهنه بودند. از یکی از آنها پرسید: می بینم که شما کفش به پا ندارید. آیا چیزی درباره کفش نمی دانید؟

پیشخدمت گفت: چرا، ما کفش را می شناسیم.

-        پس چرا کفش نمی پوشید؟

-        بله درست است. چرا کفش نمی پوشیم؟

-        نمی دانید که کفش پا را در برابر سرما محافظت می کند؟

مرد گفت: البته که می دانم. آیا آن ساختمان را می بینی؟ آن ساختمان یک کارخانه تولید کفش است. ما از داشتن آن به خود می بالیم و هر یکشنبه آنجا جمع می شویم تا به سخنان مدیر کارخانه درباره فواید کفش گوش دهیم.

-        پس چرا کفش نمی پوشید؟

-        آه درست است، چرا کفش نمی پوشیم؟ 

آری! مانند اهالی آن شهر همه ما به دعا اعتقاد داریم. همه ما ایمان داریم که دعا می تواند بسیاری از خواسته های ما را تحقق بخشد. می دانیم که دعا می تواند معجزه بیافریند، ما را تغییر دهد، زندگیمان را متحول کند و ما را احیا کند. ما از نیروی اعجازانگیز دعا آگاهیم. با این حال دعا نمی کنیم. چرا؟

سوال همین جاست. چرا دعا نمی کنیم؟

تو می دانی چه سخت است و چه دشوار

در این دنیا انسان بودن و ماندن

و چه رنجی می کشد آنکس

که انسان است و از احساس سرشار . . .

زندگی یک آرزوی دور نیست

زندگی یک جست و جوی کور نیست

 زیستن در پیله پروانه چیست؟زندگی کن

زندگی افسانه نیست ٬ گوش کن ! دریا صدایت میزند

هرچه ناپیدا صدایت میزند ٬ جنگل خاموش میداند تو را

با صدایی سبز میخواند تو را٬  زیر باران آتشی در جان توست

قمری تنها پی دستان توست٬  پیله پروانه از دنیا جداست

زندگی یک مقصد بی انتهاست٬  هیچ جایی انتهای راه نیست

این تمامش ماجرای زندگیست

مرد کور 

روزی مرد کوری روز پله های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود روی تابلو خوانده می شد : من کور هستم لطفا کمک کنید . 

روزنامه نگار خلاقی از کنار او می گذشت نگاهی به او انداخت فقط چند سکه در داخل کلاه بود.او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت آن را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و آن را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد. 

عصر آن روز روزنامه نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است . مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت و خواست او اگر همان کسی است که تابلو را نوشته بگوید که بر روی آن چه نوشته است ؟ 

روزنامه نگار جواب داد : من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشته ام و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد . 

مرد کور هیچگاه نفهمید او چه نوشته است ولی روی تابلو او خوانده می شد :  

امروز بهار است اما من نمی توانم ببینم !!!!!!!!!  

از رسول اکرم(صلی‌الله‌علیه‌واله) منقول است:" از بالاترین درجات ایمان مرتبه‌ای است یگانه ، که هر کس به آن رسید رستگار و پیروز شد وآن درجه این است که درون و نهان خود را طوری در خوبی و راستی بگذارد که اگر آشکار شد باکی نداشته باشد و اگر هم پنهان ماند از عاقبتش بهراسد ".