تبیان، دستیار زندگی

بنابر این گزارش، حدیث نبوی ای که این شرکت استرالیایی بر روی بطری های آب معدنی منتشر کرده آن حدیث معروف است که حضرت رسول(ص) می فرماید: «آب را اسراف نکنید هرچند در کنار نهر جاری باشید.»

زندگی پراست از گره هایی که تو آن را نبسته ای
اما باید تمام آنها را به تنهایی باز کنی
تنهای تنها ، نه ، نمی توان
با یاد و کمک خدا ، البته می توان

آرامش چیست.؟؟؟نگاه به گذشته و شکر خدا.نگاه به آینده و اعتماد به خدا

باران می بارد ، آسمان ابری است ، قلب من می تپد ، تند تند می تپد ، چشمانم بارانی است ، نه به خاطر آسمان به خاطر یک خبر ، خبری به خاطر یک مهمانی ، خبری بد ، شاید هم خبری خوب عـیـــــد است ولی دلم می گیرد ، دل من کوچک است ، دل من طافت فراق یار را ندارد.

دلم برای خدا تنگ می شود ، دلم برای سفره تنگ می شود ، سفره افطار ، سفره ای بزرگ ، بزرگی این سفره به خاطر خودش نیست ، بزرگی سفره به خاطر صاحب سفره است خدا سفره دار است . ماه ، ماه خدا ، ماه مهمانی خدا تمام می شود . دل من می گیرد دلهوره ی پرستو از نباریدن باران است قلب من دلشوره ی رحمت را دارد . شمع  خدا پروانه ی دلم را می خواند ولی دل من توفیق ندارد.

خدایا تمام شد ، همه ی آرزو های من تمام شد . همه آرزو های من شب های رمضان بود ، شب های رمضان تمام شد.

ماه رمضان رفت قلب من ماند برای دیدن آستانی بلند مرتبه ، خدا حبیب است ، من ذره ای در این آستان  بلند مرتبه ، قلب من قدم گاه خدا بود ،  رد پای خدا بر روی قلب من ابدی است . من وداع می کنم با آستان این حبیب . رمضان رفت.

عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت          صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

معصومین(علیهم‏ السلام) ترسیم این بینش صحیح را تحت قالب مثال به ما آموخته‎اند. پیغمبر اکرم(صلّی‏ الله ‏علیه ‏وآله ‏وسلّم) می‏فرمایند: «أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ مَنْ فِی الدُّنْیَا ضَیْفٌ وَ مَا فِی أَیْدِیهِمْ عَارِیَةٌ وَ إِنَّ الضَّیْفَ مُرْتَحِلٌ وَ الْعَارِیَةَ مَرْدُودَه».  در این روایت شریفه، پیغمبر اکرم دیدگاه انسان نسبت به خود و دنیا را در قالب مثال فرموده است. دیدگاه انسان نسبت به خودش باید مانند مهمانی باشد که از اینجا می‎رود و کوچ می‎کند؛ امّا نسبت به دنیا باید مانند مالی عاریه‏ای باشد که باید آن را پس داده و برود و تنها می‏تواند از آن استفاده کند.  مالکیت انسان در دنیا اصالت ندارد. اصالت آنجایی است که انسان مالک آن باشد؛ در حالی که دنیا در نزد ما عاریه است.

انسانی که ادّعا می‎کند مؤمن است و نشئه دیگر را قبول دارد، باید دیدگاهش نسبت به خودش در ارتباط با دنیا این‏گونه باشد که در این دنیا مهمان است و  دنیا برای او اصالت ندارد و او مالک دنیا نیست. پیغمبر اکرم(صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلم) می‏فرمایند: «كُونُوا فِی الدُّنْیَا أَضْیَافاً». دیدگاه شما باید این‏گونه باشد که چند صباحی در این دنیا مهمان هستید و این دنیا برای شما اصالت ندارد.

نتیجه هدف‏انگاریِ دنیا

اگر انسان برای دنیا اصالت قائل شد، پی‏آمدش این می‏شود که دنیا برای انسان هدف می‎شود؛ بنابر این بیشترین تلاش خود را صرف رسیدن به هدف خود می‏کند. اگر برای دنیا اصالت قائل شدم، دنیا هدف می‎شود نه وسیله؛ و به طور طبیعی اگر انسان به هدفش نرسد، بالاترین غصّه‎اش دنیا می‎شود. اگر دنیا در دستم بود و از بین رفت، بالاترین غصّه‏ام دنیا می‏شود. اگر تلاش کردم و دنیا را به دست نیاوردم، باز هم بالاترین غصّه‏ام دنیا می‏شود. چون هدفم از دست رفته است.

یکی از راه‎های تلاش برای رسیدن به هدف، دعا کردن و از خدا خواستن است. تا جایی که بتوانم، تلاش می‏کنم و پس از آن که از تلاش خود ناامید شدم، به خدا رو می‎آورم و از خدا می‏خواهم که  کمکم کند تا به هدفم برسم و دنیایم را به دست بیاورم. چه چیز موجب شد که من به این وادی آمدم؟ بینش غلط من نسبت به دنیا و به خودم در ارتباط با دنیا مرا به این سمت کشاند. پس انسان باید دیدگاهش را در این دو رابطه تصحیح کند.

فقر و غصّه، نتیجه دنیاخواهی

ابن ابی‏یعفور که از اصحاب امام صادق(علیه‎السلام) است، از ایشان نقل می‏‌کند: «مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الدُّنْیَا أَكْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ یَنَلِ الدُّنْیَا إِلَّا مَا قُسِّمَ له»؛ کسی که صبح و شام کند در حالی که دنیا بزرگ‎ترین همّ او باشد، خداوند نیازمندی را بین دو چشمش قرار می‎دهد. یعنی همیشه احساس کمبود می‎کند و  از دنیا جز به مقداری که برای او مشخص شده برخوردار نمی‏گردد.

«همّ» دو معنا دارد؛ یکی آهنگ به سوی هدف و هدف‎گیری و دومی غصّه و غم و اندوه. کسی که شب تا صبح و صبح تا شب به دنبال دنیا باشد، همیشه در ترس به سر می‏برد؛ چرا که دنیا بزرگ‎ترین غصّه او است. می‏گوید هرچه می‎خواهد بشود، ولی این دنیا از بین نرود! اگر «همّ» را به معنای غصّه بگیریم، بزرگ‎ترین غصّه، آن‏جایی است که انسان به هدفش نرسد. اگر بزرگ‎ترین همّ انسان دنیا باشد- چه به معنای هدف و چه به معنای غصّه- دنیا هدف انسان می‏شود و انسان برای دنیا اصالت قائل می‏شود و دیگر آن را به عنوان ابزار و وسیله نمی‏بیند.

بی‏نیازی و آرامش، نتیجه آخرت‏طلبی

امام صادق(علیه‏السلام) در ادامه روایت می‏فرمایند: «وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الْآخِرَةُ أَكْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْغِنَى فِی قَلْبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَه».  در مقابل گروه پیشین، کسی که بزرگ‎ترین هدف و غصّه‎اش آخرت باشد، خداوند بی‎نیازی را در دل او قرار می‎دهد. چنین فردی که از دنیا به مقدار کفاف بهره‏مند است، هیچ‏گاه احساس نیاز نمی‎کند. او نشئه آخرت را بزرگ‎ترین مقصد، هدف، اندوه و غصّه خود قرار می‎دهد و خداوند بی‎نیازی را در دل او قرار می‏دهد و به اندازه نیازش او را از نعمات دنیوی بهره‏مند می‏سازد. در روایت مذکور هر دو بینش مطرح شده است؛ چرا که بین صدر روایت و ذیل آن مقابله برقرار است. ابتدا به نشئه دنیا می‏پردازد و سپس نشئه آخرت را مدّ نظر قرار می‏‌دهد. مسئله این است که ما باید بینشمان را تصحیح کنیم.

دعا برای کسب بینش صحیح نسبت به دنیا

علی(علیه السلام) در وصیت خود به امام حسن(علیه‎السلام) فرمودند: «لَا تَكُنِ الدُّنْیَا أَكْبَرَ هَمِّک». مبادا بزرگ‎ترین هدف و یا غم و غصّه‎ات دنیا باشد! لذا در دعاهایی که به ما آموخته‏اند، یکی از مسائلی که بیان می‏شود، دعا در جهت تصحیح بینش‏ نسبت به امور دنیوی است. اهل بیت(علیهم‏السلام) نمی‏گویند برای دنیایت دعا نکن، بلکه می‏گویند با بینش صحیح برای دنیایت دعا کن!

در روایتی نقل شده است: «رُوِیَ أَنَّ النَّبِیَّ كَانَ یَدْعُو دَائِماً بِهَذَا الدُّعَاءِ»؛ پیغمبر اکرم همیشه این دعا را می‎کرد: «اللَّهُمَّ اقْسِمْ لَنَا مِنْ خَشْیَتِكَ مَا یَحُولُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ مَعَاصِیک»؛ خدایا! به من خشیتی عطا کن که بین من و معصیت تو فاصله اندازد. سپس می‏فرمودند: «وَ لَا تَجْعَلِ الدُّنْیَا أَكْبَرَ هَمِّنَا وَ لَا مَبْلَغَ عِلْمِنَا».  مبادا دنیا مقصد من و یا بزرگ‎ترین غصّه من شود. مبادا منتهای دیدِ من، دنیا شود و به آخرت نرسد.

اگر می‏خواهی دعا کنی، ابتدا در پی این باش که خدایا، بینش من را نسبت به دنیا تصحیح کن تا دنیا هدف و بزرگ‎ترین غصّه من نشود. اگر دعایت اِن‏شاءالله مستجاب شد، آن‏وقت برای دنیایت دعا کن. اگر بینشت تصحیح شد، از خدا کفاف می‎خواهی و بیش از آن نمی‎خواهی. هر چه دنیا در پی تو باشد، تو از آن گریزان هستی. چنین فردی صاحب بینش صحیح در ارتباط با دنیا است.

توسل به امیرالمؤمنین(ع)

در روایات داریم که وقتی آن حادثه عظیم در صبح روز نوزدهم ماه رمضان واقع شد، علی(علیه‏السلام) فرمودند: «فُزتُ وَ رَبِّ الکَعبَه»؛ قسم به پروردگار کعبه که به هدفم رسیدم؛ از این نشئه عبور کردم و به نشئه آخرت رسیدم. حضرت بعد از آن ضربه نمی‎توانستند خود را نگه دارند و دائماً به راست و چپ متمایل می‎شدند. امام حسن(علیه‏السلام) نماز را ادامه دادند و علی(علیه‏السلام) بقیه نماز را نشسته خواندند و سپس حضرت را به صحن مسجد آوردند.

امام حسن(علیه‏السلام) سر پدر را به دامن گرفته و شروع به گریه کردند و سپس رو به پدر فرمودند پدر! کمر من را شکستی. علی(علیه‎السلام) گفت فرزندم گریه نکن؛ این را بدان که پدرت از این به بعد دیگر غم و غصه‎ای ندارد. سپس فرمودند جدت پیغمبر اکرم، جده‎ات خدیجه، مادرت فاطمه و حوریان بهشتی، همه در انتظار من هستند.

می‏‌گویند سر مبارک حضرت را بسته بودند، ولی از اطراف پارچه خون بر روی صورت حضرت جاری بود؛ رنگ صورت به سپیدی مایل شد. امام حسن(علیه‎السلام) گریه می‎کرد. علی(علیه‎السلام) بی‎هوش شد؛ اشک‎های امام حسن(علیه‏السلام) روی چهره علی(علیه‎السلام) ریخت؛ حضرت چشمش را باز کرد، دید امام حسن(علیه‏السلام) گریه می‎کند. گفت فرزندم گریه مکن؛ از گریه‎های تو ملائکه آسمان به گریه در می‎آیند. بعد، علی(علیه‏السلام) شروع کرد به دعا کردن: «إلَهِی أسألُکَ مُرَافَقَةَ الأنبِیَاءِ وَ الأوصِیَاءِ وَ أعلَی دَرَجَاتِ جَنَّةِ المَأوَی». این دعای علی(علیه‏السلام) در مسجد کوفه بود؛ امّا صدای منادی به خانه علی(علیه‏السلام) که رسید، دختر علی شروع کرد صدا زدن: «وَا أبَتَاهُ وَا أمِیرَالمُؤمِنینَاه»... .

 
گزیده:
اگر می‌‏خواهی دعا کنی، ابتدا در پی این باش که خدایا، بینش من را نسبت به دنیا تصحیح کن تا دنیا هدف و بزرگ‎ترین غصّه من نشود. اگر دعایت اِن‏شاءالله مستجاب شد، آن‏وقت برای دنیایت دعا کن. اگر بینشت تصحیح شد، از خدا کفاف می‎خواهی و بیش از آن نمی‎خواهی. هر چه دنیا در پی تو باشد، تو از آن گریزان هستی. چنین فردی صاحب بینش صحیح در ارتباط با دنیا است.

*از حاج آقای دولابی نقل شده است که:

از حضرت امیر علیه السلام نقل شده است که هر جا بسم الله بگویند و صلوات بفرستند- یعنی بگویند و صلی الله علی جمیع الانبیاء و المرسلین-خداوند ملکی می فرستد که درآن مجلس غیبت نمی شود.من به این حدیث احتیاج داشتم که خدا آن را رساند،‌ زیرا در اکثر مجالس،‌ روضه ها و مساجد وقتی نگاه می کنید می بینید غیبت وجود دارد . غیبت چند جور است. یک وقت غیبت از برادر ایمانی است. یک وقت هم هست که گوینده از امامش غائب است و حرف میزند. این هم غیبت است. تو که امامت را ندیده ای چرا حرف میزنی؟ غیبت خواص این است. غیبت عوام این است که پشت سر مردم حرفی بزنند که خوششان نیاید. وقتی امام آدم غائب است چه؟ آیا این غیبت نیست که حرف بزند؟ این هم یک نوع غیبت است که دهان و زبان خواص را می بندد.وقتی این معنا پیاده شود دیگر کسی حرف نمی زند. برای خاصها غیبت این جوراست. علما و روحانیون که روز و شبشان را در دین خدا زحمت میکشند خواص ملتند. راهنمایند به سوی خدا و حجت و عزیز خدا و به سوی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف. اینها هم نباید غیبت کنند. غیبت اینها مال خودشان است. حسابشان هم باخودشان است. با من وشما نیست. خواستم بگویم غیبت چند قسم است.

کسی هست که او را ملاقات کرده است. برای اودیگر غیبت نیست،‌ هرچه بگوید،‌ هرجا برود ،‌هرچه بکند و هرحرفی بزند. مگر امامان ما علیهم السلام هم غیبت می کنند؟ آنها هرکاری بکنند زیبا از آب در می آید. جوانی مادرش کولش بود و میرفت. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود چرا نمی گذاری خودش راه برود؟ گفت نمی تواند. به هیچ کار نمی رسم. خسته شده ام،‌به نمازم نمی رسم. حضرت فرمود شوهرش بده.

گفت: چی؟ اورا شوهر بدهم؟ زن خوشش آمد. گفت تو بهتر میدانی یا پیامبر صلی الله علیه و آله. منظور این است که بزرگان وقتی حرفی میزنند آن درست است و قشنگ از آب در می آید.

خداوند ان شاءالله مارا از غیبت نجات دهد،‌ چه در دنیا و چه درآخرت. چه در امور اخروی و چه در امور دنیا و طبیعت. طبیعت مال مردم معمولی است. امور اخروی مربوط پیامبر صلی الله علیه وآله وامام علیه السلام است. کلمات مال آنهاست. ما اهل آن نیستیم.مگر آنکه یا غافل باشیم و حالیمان نشود و لبمان در اختیار آنها باشد که حرف بزنند، یا اینکه به سلامتی،‌ خودشان تشریف بیاورند.

در واقع هم تا آنها هستند ما نباید حرف بزنیم. برای همین است که بسم الله می گویند.یعنی آقا شما بفرمایید. بسم الله در هر امری یعنی آقا شما جلو باشید. آیا ندیده ای هر وقت بسم الله میگویی آن کار خوش عاقبت میشود؟ با بسم الله به صاحب عمل میگویی بفرمائید،‌ لذا آن کار خوب از آب در می آید.

آیا حقیقت بسم الله را گرفتی؟ هیچ کاری بدون بسم الله انجام نمی گیرد.اگر هم انجام بگیرد دم بریده است، ناقص است، نصفش نیست، خراب است ،‌ فاسد است. البته اگر انجام بگیرد، بلکه انجام نمی گیرد. بسم الله است که درست می کند.

بسم الله معنای حقیقی اش این است که آقا شما بفرمایید. آیا بعضی اوقات چنین نمی گوییم؟ حالا این را به خدا میگویی یا به پیامبر صلی الله علیه و آله میگویی ، نمی دانم!‌ آنها خودشان می دانند، بینشان دعوا نیست. هر کدام نیتت بود،‌ قلبت و روحت متوجه بود یا اینکه اصلاً توجه نداشت- آنها خودشان می دانند چه کسی باید جلو برود.

پس بسم الله در هرکاری یک خاصیتش این است که شما دیگر نیستی. کمک از خداست،‌و کار تا آخر خوب از آب در می آید.

چقدر اخلاق حمیده خوب است . تمام نعمت روی زمین یک طرف ، یک صفت خوب از اخلاق محمد (صلی الله علیه و آله) یک طرف . امیدوارم به اخلاق و صفاتتان رسیدگی کنید . هر وقت هم دیدی ، سجده کنید و خدا را شکر کنید . هر وقت فعل خوبی از تو سر زد ، حرف خوبی به مادرت یا اقوامت گفتی ، گذشت کردی یا اگر ظلمی به تو شد عفو کردی ، سجده کن ؛ همین جور نشینی و بگویی خدا به من داده ولش کنی ! پشتش را بگیر و خودت را سیر کن . اگر چیز خوبی گیرت آمد ، قشنگ نگاه کن . پس هر وقت یک صفت خوب در کار و در عبادتت و در اعمال خیرت پیدا شد ، سجده کن.

امام یعنی هادی انسان
*تقلید یعنی قلاده ،محبت همین است انسان با دست خودش قلاده گردن خودش می اندازد .محبت طوق عجیبی است هرجا که رضای محبوب باشد می برد بعضی جاها را دوست دارد خودش می رود اما بعضی جاها را دوست ندارد طوق را می کشندو می برند.

*عالم با تقوایی بود شبی در نجف خواب دید که شیطان طوق های زیادی بر کول حمل می کند عالم به شیطان گفت این ها چیست؟ شیطان گفت اینها طوق است می برم برای کسانی که می خواهند به سمت خدا بروند را بکشم طرف خودم که نرود عالم پرسید طوق من کدام است شیطان گفت تو طوق نمی خواهی خودت می آیی. بنده می گویم یکی خواب ندید که بگوید سیدی طوق بر کولش بود وبپرسد اینها را کجا می برید وسید بگوید اینها را می برم که هرکس می خواهد اطاعت شیطان کند به گردنش بیندازم وبه طرف خودمان بکشم بعد طرف بگوید مال من کدام است وسید بگوید تو خودت می آیی .ببینید آن خواب را می بینند ودر کتابها می نویسند اما این جور خوابی نه کسی می بیند هرکس هم که دیده نگفته است این را گفتم که عبرت بگیریم که چقدر بشر جاهل است پایین افتاده که اونجور خواب می بیند. اون خواب حزن آور و غصه آور ویأس آور است ببین مردم چقدر به خدا و ائمه بدبین هستند بشر کوچک است که این طور می بیند.

*از خدا بخواه خواب خوب ببینی بلند وخوب وزیبا بگو بیداری هایم را قشنگ کن که قشنگ ببینم اگر بیداری ها را لیاقت ندارم کاری کن که خواب خوب ببینم.* هر کاری را که در رابطه با خدا انجام می دهی، کامل و زیبا از کار در بیاور تا به حقیقت آن برسی؛ مثلا نماز را.