تبیان، دستیار زندگی

تاریک و روشن

چو نیلوفر...

تصاویر "فهیمه علیجانیها"

صبح می شود و باز كودكی بهانه گیر

خستگی، ملال، غم، نان وچایی وپنیر

چشم را نمیشود روی صبح وا كنی

صبح چادری بسر،رفته پشت نان و شیر

صبح رخت های چرك، صبح كوه ظرف ها

در اتاق كوچكی،بازمیشوی اسیر

در خودت فشرده ای ابرهای تیره را

صبح تازه ات بخیر...آسمان دور و دیر

نه به دست و پا زدن دل رها نمی شود

یا پرنده شو بپر! یا به خانه خو بگیر

صبح، سیب صبح گل از دقیقه ها بچین

پیش از آنكه بسپری ، دل به خاك ناگزیر

از گلوی خسته ام، زندگی غزل بخوان

زیر دست و پای غم ای ترانگی نمیر!
 

                                             محبوبه ابراهیمی

یه خونه ی گرم...

"محمد ابراهیمی"

می‌نوشتم عشق

می‌نوشتم عشق دستم بوی شبنم می‌گرفت

آهِ حوای درون دامان آدم می‌گرفت

می‌نوشتم شعر یک توده شقایق بود و آه

آشنا دستی ز دست باد مریم می‌گرفت

می‌نوشتم شاعری سر در گریبان غروب

یادگاری می‌نویسد، عشق ماتم می‌گرفت

می‌رسیدم تا لب دریا نگاهم بود و موج

انتشار آبی امواج را غم می‌گرفت

می‌گذشتم از گلاب کوچه‌ی اردیبهشت

بوی گل‌های اشارت در پناهم می‌گرفت

با تو می‌گفتم فقط از ابرها، آئینه‌ها

یک قلم، یک دفتر بی‌نام عالم می‌گرفت

می‌کشیدم نقش باران روی پلک داغ باغ

می‌سرودم یک غزل باران دمادم می‌گرفت

   غزل تاجبخش

 متخصصان می‌گویند: قارچ كه یك ماده غذایی معمول در رژیم غذایی مردم چین و ژاپن است ، می‌تواند از بروز سرطان‌ های مثانه و پروستات پیشگیری كند و حتی در بهبود آنها نیز موثر است.

دانشمندان دپارتمان اورولوژی در كالج پزشكی نیویورك در مطالعات جدید خود دریافته‌اند كه قارچ می‌تواند تومورهای سرطانی را تا بیش از 75 درصد تحلیل ببرد و حتی می‌توان از آن به عنوان ماده جدید درونی برای معالجه این سرطان‌ها استفاده كرد.

محققان این دپارتمان خاطرنشان كردند كه مصرف این قارچ‌ها كه خواص دارویی و ضد سرطانی دارند ، می‌تواند كیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان را بهبود بخشد.

براساس این گزارش، پژوهشگران می‌گویند: اهمیت استفاده از این ماده خوراكی به این خاطر است كه نه تنها به درمان كمك می‌كند بلكه با كاهش دوز داروهای معمولی و شیمیایی برای مبتلایان به سرطان شرایط زندگی بهتری را فراهم می‌سازد.

جام جم آنلاین

نام تو را زیاد شنیدیم، در حسرت مرام تو مانده

ای اولی که سکه مردی ، تا همچنان به نام تو مانده

تو واژه ای به ژرفی دریا ، تو مشکلی به هیات آسان

ای تا همیشه پای قلم ها ، در بحر عین و لام تو مانده

ای عاشقان برای پرستش ، (تابوده) بعد حق به تو مدیون

ای شاعران برای سرودن تا هست ، زیر وام تو مانده

عقل آسمان این همه عاقل ، در پله ی نخست تو عاجز

عشق افتخار آن همه مجنون ، زنجیری مدام تو مانده

هم ماه در حضور تو کودک ، هم مهر در رکاب تو تاریک

هم  روز در مسیر تو لنگان ، هم شب در احترام تو مانده

ای هر که دیده رنگ سلامت ، لبخند تو شکسته و زخمی

ای هر که برده لذت شیرین ، همواره تلخ ، کام تو مانده

از داغ فقر و قحط عدالت ، از گند زور و لاشه ی تسلیم

بعد از چقدر سال نرفته ست ، بویی که در مشام تو مانده

بعد از چه قدر سال که گفتی ، بعد از چه قدر سال که نشنید

آنک به سوی ظالم و مظلوم ، انگشت اتهام تو مانده

نهج البلاغه کو که بخوانند ؟ نهج البلاغه کو که بفهمند؟

این گوش ها چه قدر هراسان از سیلی کلام تو مانده

بادا که تا هنوز بیفتد این جا کلاه از سر دنیا

بیچاره او که خیره سرانه دنبال گردبام تو مانده

ما هر قدر که خاک تو باشیم ، قنبر یکی ست-مثل خود تو-

فخر فقط برای تو بودن در قبضه ی غلام تو مانده

آه ای تمام ! من چه بگویم ، بگذار تا تمام شود شعر

گفتم تمام ، خوب نگفتم ، کو مهدی ؟ انتقام تو مانده

عباس چشامی

"نریمان نوری"

كجاست جای تو در جمله‎ی زمان كه هنوز…
كه پیش از این؟ كه هم اكنون؟ كه بعد از آن؟ كه هنوز؟

و با چه قید بگویم كه دوستت دارم؟
ـ كه تا ابد؟ كه همیشه؟ كه جاودان؟ كه هنوز؟

سؤال می‎كنم از تو: هنوز منتظری؟
تو غنچه می‎كنی این بار هم دهان كه هنوز…

چه قدر دلخورم از این جهان بی‎موعود
از این زمین كه پیاپی … و آسمان كه هنوز…

جهان سه نقطه‎ی پوچی است، خالی از نامت
پر از «همیشه همینطور» از «همانكه هنوز»

همه پناه گرفتند در پی «هرگز»
و پشت «هیچ» نشستند از این گمان كه «هنوز»

ولی تو «حتما»ی و اتفاق می‎افتی!
ولی تو «باید»ی ای حس ناگهان كه هنوز

در آستان جهان ایستاده چون خورشید
همان كه می‎دهد از ابرها نشان كه هنوز

شكسته ساعت و تقویم، پاره پاره شد
به جستجوی كسی آنسوی زمان كه هنوز…

                                                                  محمد سعید میرزایی

اتفاق سبز

دوید خون تو در خاک ، لاله پیدا شد
به چاه ریخت صدای تو ناله پیدا شد

گل همیشه بهار محمدی چو شگفت
ز شرم ، لاله عرق کرد ، ژاله پیدا شد

شراب و ساقی و میخانه بود و ظریف نبود
همین که دور تو آمد پیاله پیدا شد

شرای خانگی سال های سال سکوت
خروش کرد ، می پنج ساله پیدا شد

زشرم سوختن آن سلاله ی خورشید
به گرد آینه ی ماه هاله پیدا شد

دلا به دامن این اتصال سبز آویز
که هرچه آینه از این سلاله پیدا شد

علیرضا قزوه

تصاویر "سید مصطفی زمانی"