تبیان، دستیار زندگی

هر که را از دست می دهیم،پاتره ای از وجود ما را می برد.

«شانس» هرگز کافی نیست.

فقط«مردان خدا»هستند که از«قدرت»مغرور نمی شوند.

یک دروغ به تنهایی اثر هزار صداقت را از بین می برد.

دوست از برادر بهتر است زیرا دوست برادری است که انسان مطابق میل خود انتخاب می کند.

عشق قادر به انجام دادن هر کاری است جز زنده کردن مردگان.

هنگامی که محمد مصطفی (ص)پنج ساله شد،حلیمه ی سعدیه او را به نزد مادر و بستگانش به مکه باز آورد.در این جا بود که پدر بزرگش،عبدالمطلب،با مهری سرشار و دل بستگی فراوان،پدرانه سرپرستی او را پذیرفت،با او غذا می خورد و به اندرون خانه ی خویش او را راه می داد و شب ها بر بستر خویش می خواباند و بر تشک خویش می نشاند و در مجالس رسمی او را کنار خویش جای می داد و در میان همه ی خانواده ی خویش بیش از همه به او توجه می کرد.عبدالمطلب این کار را نه تنها از روی مهر و محبت عاطفی انجام می داد و نه برای آن که محمد(ص)تنها امانت فرزند از دست رفته اش عبدالله بود،بلکه دریافته بود که این فرزند درآینده یقینا به جایگاه والایی دست خواهد یافت.به همین دلیل همواره به پسرش،ابوطالب،وبه ام ایمن سفارش می کرد که از او مواظبت کنند.هنگامی که محمد(ص)شش ساله شد،مادرش آمنه همراه با ام ایمن او را برای دیدار دایی های خود در قبیله ی بنی عدی بن نجار به مدینه بردند،و یک ماه درز آنجا ماندند.به هنگالم بازگشت،مادرش از دنیا رفت و در روستای«ابوا»به خاک سپرده شد.ام ایمن او را به نزد پدر بزرگش آورد و برای او مادری کمرد.عبدالمطلب نیز در هشت سالگی حضرت محمد(ص)از دنیا رفت.ادامه ی داستان در مطالب بعدی...

 سخنان بزرگان

در عالم دو چیز است که از همه زیباتر است:آسمانی پر ستاره در دنیای خارج ما و وجدانی آسوده در دنیای درون ما!

چنان باش که به هرکس بتوانی بگویی:«مثل من باش»!

من زمانی قیام می کنم که بیعت هیچ طاغوتی را در گردن نداشته باشم.

سخنان گهربار حضرت حسن عسگری(علیه السلام)

از مصاحبت با شخص شریر پرهیز کن که همانند شمشیر برهنه است،منظره اش نیکو و اثر زخم آن زشت است.

برای انسان همین خیانت کافی که خیانت کاران او را«حامی و نماینده ی خود»بدانند و از او«استفاده»کنند.

 سخنان گهربار حضرت محمد تقی(علیه السلام)

عزت انسان در«بی نیاز بودن»است.

هرکس به غیر خدا دل ببندد،خداوند او را به همان وا گذارد.

آفت کار،دل بستگی نداشتن به آن است.