كَفّارَةُ الاِغتیابِ أَن تَستَغفِرَ لِمَنِ اغتَبتَهُ؛
كفّاره غیبت این است كه براى شخصى كه از او غیبت كرده اى، آمرزش بطلبى.
(امالى طوسى، ص 192)
اَلسامِعُ لِلغیبَةِ كَالمُغتابِ؛
شنونده غیبت، مانند غیبت كننده است.
(غررالحكم، ج1، ص 307، ح1171)
إِذا جاهَرَ الفاسِقُ بِفِسقِهِ فَلا حُرمَةَ لَهُ وَ لا غیبَةَ؛
هرگاه شخص فاسق و گنهكار آشكارا گناه كند، نه حرمتى دارد و نه غیبتى.
(بحارالأنوار، ج75، ص253، ح32)
اَلغیبَةُ أَن تَقولَ فى أَخیكَ ما سَتَرَهُ اللّه عَلَیهِ وَ أَمَّا المرُ الظّاهِرُ فیهِ مِثلُ الحِدَّةِ وَ العَجَلَةِ فَلا؛
غیبت آن است كه درباره برادرت چیزى بگویى كه خداوند آن را پوشیده نگه داشته است، اما (گفتن) خصلتهاى آشكارى چون تندخویى و شتابزدگى غیبت نیست.
(بحارالأنوار، ج75، ص246، ح7)
مَنِ اغتابَ مُسلِما أَو مُسلِمَةً لَم یَقبَلِ اللّه صَلاتَهُ وَ لا صیامَهُ أَربَعینَ یَوما وَ لَیلَةً إِلاّ أَن یَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ؛
هر كس از مرد یا زن مسلمانى غیبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذیرد مگر این كه غیبت شونده او را ببخشد.
(بحارالأنوار، ج75، ص 258، ح53)
أَتَدرونَ مَا الغیبَةُ؟ قالوا: اَللّه وَرَسولُهُ أَعلَمُ، قالَ: ذِكرُكَ أَخاكَ بِما یَكرَهُ قیلَ: أَرَأَیتَ إِن كانَ فى أَخى ما أَقولُ؟ قالَ: إِن كانَ فیهِ ما تَقولُ فَقَدِ اغتَبتُهُ وَإِن لَم یَكُن فیهِ ما تَقولُ فَقَد بَهَتَّهُ؛
آیا مى دانید غیبت چیست؟ عرض كردند: خدا و پیامبر او بهتر مى دانند. فرمودند: این كه از برادرت چیزى بگویى كه دوست ندارد. عرض شد: اگر آنچه مى گویم در برادرم بود چه؟ فرمودند: اگر آنچه مى گویى در او باشد، غیبتش كرده اى و اگر آنچه مى گویى در او نباشد، به او تهمت زده اى.
(الترغیب و الترهیب، ج3، ص515، ح31)
جُعِلَتِ الخَبائِثُ فی بَیتٍ وجُعِلَ مِفتاحُهُ الكِذبَ. همه پلیدى ها را در خانه اى نهادند و كلید آن، دروغ است.
میزان الحكمة- ح 17410
تَحَرِّى الصِّدقِ وَ تَجَنُّبُ الكَذِبِ اَجمَلُ شیمَةٍ وَ اَفضَلُ اَدَبٍ؛
راستگو بودن و پرهیز نمودن از دروغ، زیباترین اخلاق و بهترین ادب است.
(كافى، ج 8 ، ص 150، ح 132)
نشان منافق سه چیز است: 1 - سخن به دروغ بگوید . 2 - از وعده تخلف کند .3 - در امانت خیانت نماید .
(صحیح مسلم، کتاب الایمان، ح 89)
ثَلاثٌ مَن كُنَّ فیهِ فَهُوَ مُنافِقٌ وَ اِن صامَ وَ صَلّى وَحَجَّ وَاعتَمَرَ وَقالَ «اِنّى مُسلِمٌ» مَن اِذا حَدَّثَ كَذِبَ وَ اِذا وَعَدَ اَخلَفَ وَ اِذَا ائتُمِنَ خانَ؛
سه چیز است كه در هر كس باشد منافق است اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره كند و بگوید من مسلمانم، كسى كه هنگام سخن گفتن دروغ بگوید و وقتى كه وعده دهد تخلف نماید و چون امانت بگیرد، خیانت نماید.
(نهج الفصاحه، ح 1280)