تبیان، دستیار زندگی

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻠﻮك ﻣﺮﺿﯽ ﻫﺎﯾﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﻋﺎدت ذﮐﺮ آن ﻧﺎﮐﺮدﻧﯽ اوﻟﯽ. ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎن ﯾﻮﻧﺎن ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻦ درد را

‫دواﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﮕﺮ زﻫﺮه آدﻣﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﻣﻮﺻﻮف . ﺑﻔﺮﻣﻮد ﻃﻠﺐﮐﺮدن. دﻫﻘﺎن ﭘﺴﺮی ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮ آن ﺻﻮرت ﮐﻪ

‫ﺣﮑﯿﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ . ﭘﺪرش و ﻣﺎدرش را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﯿﮑﺮان ﺧﺸﻨﻮد ﮔﺮداﻧﯿﺪﻧﺪ و ﻗﺎﺿﯽ ﻓﺘﻮا داد ﮐﻪ ﺧﻮن ﯾﮑﯽ از

‫رﻋﯿﺖ رﯾﺨﺘﻦ ﺳﻼﻣﺖ ﭘﺎدﺷﻪ را روا ﺑﺎﺷﺪ. ﺟﻼد ﻗﺼﺪ ﮐﺮد . ﭘﺴﺮ ﺳﺮ ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﺑﺮآورد و ﺗﺒﺴﻢ ﮐﺮد . ﻣﻠﮏ ﭘﺮﺳﯿﺪش

‫ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﺟﺎی ﺧﻨﺪﯾﺪن اﺳﺖ ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﺎز ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدران ﺑﺎﺷﺪ و دﻋﻮی ﭘﯿﺶ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و داد از

‫ﭘﺎدﺷﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ . اﮐﻨﻮن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﻄﺎم دﻧﯿﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮن در ﺳﭙﺮﻧﺪ و ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻓﺘﻮا دﻫﺪ و ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺼﺎﻟﺢ

‫ﺧﻮﯾﺶ اﻧﺪر ﻫﻼك ﻣﻦ ﻫﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﺑﺠﺰ ﺧﺪای ﻋﺰوﺟﻞ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ.

---

‫ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﺮآورم ز دﺳﺘﺖ ﻓﺮﯾﺎد؟

---

‫ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ از دﺳﺖ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻢ داد

---

 

 

‫ﺳﻠﻄﺎن را دل ازﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻬﻢ ﺑﺮآﻣﺪ و آب در دﯾﺪه ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ و ﮔﻔﺖ : ﻫﻼك ﻣﻦ اوﻟﯽ ﺗﺮ اﺳﺖ از ﺧﻮن ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ رﯾﺨﺘﻦ

‫. ﺳﺮ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ و در ﮐﻨﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﯽ اﻧﺪازه ﺑﺨﺸﯿﺪ و آزاد ﮐﺮد و ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻫﻢ در آن ﻫﻔﺘﻪ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺖ.

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻓﮑﺮ آن ﺑﯿﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ :

---

‫ﭘﯿﻞ ﺑﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﻟﺐ درﯾﺎى ﻧﯿﻞ

---

‫زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻰ ﺣﺎل ﻣﻮر

---

‫ﻫﻤﭽﻮ ﺣﺎل ﺗﻮ اﺳﺖ زﯾﺮ ﭘﺎى ﭘﯿﻞ

 

 

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﻣﺮدم آزاری را ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺻﺎﻟﺤﯽ زد . دروﯾﺶ را ﻣﺠﺎل اﻧﺘﻘﺎم ﻧﺒﻮد ﺳﻨﮓ را ﻧﮕﺎه ﻫﻤﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ

‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﮏ را ﺑﺮ آن ﻟﺸﮑﺮی ﺧﺸﻢ آﻣﺪ و درﭼﺎه ﮐﺮد . دروﯾﺶ اﻧﺪر آﻣﺪ و ﺳﻨﮓ در ﺳﺮش ﮐﻮﻓﺖ . ﮔﻔﺘﺎ: ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﯽ

‫و ﻣﺮا اﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﭼﺮا زدی؟ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﻓﻼﻧﻢ و اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺳﻨﮓ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻓﻼن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ زدی. ﮔﻔﺖ : ﭼﻨﺪﯾﻦ

‫روزﮔﺎر ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟ ﮔﻔﺖ : از ﺟﺎﻫﺖ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﻤﯽ ﮐﺮدم، اﮐﻨﻮن ﮐﻪ در ﭼﺎﻫﺖ دﯾﺪم ﻓﺮﺻﺖ ﻏﻨﯿﻤﺖ داﻧﺴﺘﻢ.

---

‫ﻧﺎﺳﺰاﯾﻰ را ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻰ ﺑﺨﺖ ﯾﺎر

---

‫ﻋﺎﻗﻼن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮدﻧﺪ اﺧﺘﯿﺎر

---

‫ﭼﻮن ﻧﺪارى ﻧﺎﺧﻦ درﻧﺪه ﺗﯿﺰ

---

‫ﺑﺎ ددان آن ﺑﻪ ، ﮐﻪ ﮐﻢ ﮔﯿﺮى ﺳﺘﯿﺰ

---

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻻد ﺑﺎزو، ﭘﻨﺠﻪ ﮐﺮد

---

‫ﺳﺎﻋﺪ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺧﻮد را رﻧﺠﻪ ﮐﺮد

---

‫ﺑﺎش ﺗﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﺒﻨﺪد روزﮔﺎر

---

‫

---

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﮐﺎم دوﺳﺘﺎن ﻣﻐﺰش ﺑﺮآر

 

 

 

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﻏﺎﻓﻠﯽ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی رﻋﯿﺖ ﺧﺮاب ﮐﺮدی ﺗﺎ ﺧﺰاﻧﻪ ﺳﻠﻄﺎن آﺑﺎد ﮐﻨﺪ ، ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﻗﻮل ﺣﮑﯿﻤﺎن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﻫﺮ ﮐﻪ

‫ﺧﺪای را ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﯿﺎزارد ﺗﺎ دل ﺧﻠﻘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آرد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﯽﻫﻤﺎن ﺧﻠﻖ را ﺑﺮ او ﮔﻤﺎرد ﺗﺎ دﻣﺎر از روزﮔﺎرش ﺑﺮآرد.

---

‫آﺗﺶ ﺳﻮزان ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎ ﺳﭙﻨﺪ

---

‫آﻧﭽﻪ ﮐﻨﺪ دود دل دردﻣﻨﺪ

 

---

 

 

‫ﺳﺮﺟﻤﻠﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﺳﺖ و اذل ﺟﺎﻧﻮران ﺧﺮ و ﺑﺎﺗﻔﺎق ﺧﺮﺑﺎر ﺑﺮ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺷﯿﺮ ﻣﺮدم در.

---

‫ﻣﺴﮑﯿﻦ ﺧﺮ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻰ ﺗﻤﯿﺰ اﺳﺖ

---

‫ﭼﻮن ﺑﺎر ﻫﻤﻰ ﺑﺮد ﻋﺰﯾﺰ اﺳﺖ

---

‫ﮔﺎوان و ﺧﺮان ﺑﺎر ﺑﺮدار

---

‫ﺑﻪ ز آدﻣﯿﺎن ﻣﺮدم آزار

---

 

 

‫ﺑﺎز آﻣﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ وزﯾﺮ ﻏﺎﻓﻞ. ﻣﻠﮏ را ذﻣﺎﺋﻢ اﺧﻼق او ﺑﻪ ﻗﺮاﺋﻦﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ. در ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﻫﻨﻮاع ﻋﻘﻮﺑﺖ

‫ﺑﮑﺸﺖ.

---

‫ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﻮد رﺿﺎى ﺳﻠﻄﺎن

---

‫ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﺠﻮﯾﻰ

---

‫ﺧﻮاﻫﻰ ﮐﻪ ﺧﺪاى ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﺪ

---

‫ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺧﺪاى ﮐﻦ ﻧﮑﻮﯾﻰ

---

 

 

‫آورده اﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺘﻢ دﯾﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺑﮕﺬﺷﺖ و در ﺣﺎل ﺗﺒﺎه او ﺗﺎﻣﻞ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

---

‫ﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻗﻮت ﺑﺎزوى ﻣﻨﺼﺒﻰ دارد

---

‫ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺨﻮرد ﻣﺎل ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﮔﺰاف

---

‫ﺗﻮان ﺑﻪ ﺣﻠﻖ ﻓﺮو ﺑﺮد اﺳﺘﺨﻮان درﺷﺖ

---

‫وﻟﻰ ﺷﮑﻢ ﺑﺪرد ﭼﻮن ﺑﮕﯿﺮد اﻧﺪر ﻧﺎف

---

‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺳﺘﻤﮑﺎر ﺑﺪ روزﮔﺎر

---

‫ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮ او ﻟﻌﻨﺖ ﭘﺎﯾﺪار

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫آورده اﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﯿﻦ روان ﻋﺎدل را در ﺷﮑﺎرﮔﺎﻫﯽ ﺻﯿﺪ ﮐﺒﺎب ﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﻤﮏ ﻧﺒﻮد. ﻏﻼﻣﯽ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻤﮏ آرد.

‫ﻧﻮﺷﯿﺮوان ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﮏ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺴﺘﺎن ﺗﺎ رﺳﻤﯽ ﻧﺸﻮد و ده ﺧﺮاب ﻧﮕﺮدد. ﮔﻔﺘﻨﺪ ازﯾﻦ ﻗﺪر ﭼﻪ ﺧﻠﻞ آﯾﺪ؟ ﮔﻔﺖ: ﺑﻨﯿﺎد ﻇﻠﻢ

‫در ﺟﻬﺎن اول اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻫﺮﮐﻪ آﻣﺪ ﺑﺮ او ﻣﺰﯾﺪی ﮐﺮده ﺗﺎﺑﺪﯾﻦ ﻏﺎﯾﺖ رﺳﯿﺪه.

---

‫اﮔﺮ ز ﺑﺎغ رﻋﯿﺖ ﻣﻠﮏ ﺧﻮرد ﺳﯿﺒﻰ

---

‫ﺑﺮآورﻧﺪ ﻏﻼﻣﺎن او درﺧﺖ از ﺑﯿﺦ

---

‫ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺑﯿﻀﻪ ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺳﺘﻢ روا دارد

---

‫زﻧﻨﺪ ﻟﺸﮑﺮﯾﺎﻧﺶ ﻫﺰار ﻣﺮغ ﺑﻪ ﺳﯿﺦ

 

 

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﻣﻠﮏ زاده ای ﮔﻨﺞ ﻓﺮاوان از ﭘﺪر ﻣﯿﺮاث ﯾﺎﻓﺖ . دﺳﺖ ﮐﺮم ﺑﺮﮔﺸﺎد و داد ﺳﺨﺎوت ﺑﺪاد و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﯽ درﯾﻎ ﺑﺮ ﺳﭙﺎه و رﻋﯿﺖ

‫ﺑﺮﯾﺨﺖ.

 

 

 

---

‫ﻧﯿﺎﺳﺎﯾﺪ ﻣﺸﺎم از ﻃﺒﻠﻪ ﻋﻮد

---

‫ﺑﺮ آﺗﺶ ﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻋﻨﺒﺮ ﺑﺒﻮﯾﺪ

---

‫ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺎﯾﺪت ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﻰ ﮐﻦ

---

‫ﮐﻪ داﻧﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻔﺸﺎﻧﻰ ﻧﺮود

---

 

 

‫ﯾﮑﯽ از ﺟﻠﺴﺎی ﺑﯽ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﺼﯿﺤﺘﺶ آﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻠﻮك ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻣﺮﯾﻦﻧﻌﻤﺖ ار ﺑﻪ ﺳﻌﯽ اﻧﺪوﺧﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺮای ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻧﻬﺎده

‫، دﺳﺖ ازﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻦ ﮐﻪ واﻗﻌﻪ ﻫﺎ در ﭘﯿﺶ اﺳﺖ و دﺷﻤﻨﺎن از ﭘﺲ ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﻪ وﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﻓﺮوﻣﺎﻧﯽ.

---

‫اﮔﺮ ﮔﻨﺠﻰ ﮐﻨﻰ ﺑﺮ ﻋﺎﻣﯿﺎن ﺑﺨﺶ

---

‫رﺳﺪ ﻫﺮ ﮐﺪ ﺧﺪاﯾﻰ را ﺑﺮﻧﺠﻰ

---

‫ﭼﺮا ﻧﺴﺘﺎﻧﻰ از ﻫﺮ ﯾﮏ ﺟﻮى ﺳﯿﻢ

---

‫ﮐﻪ ﮔﺮد آﯾﺪ ﺗﻮ را ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﻨﺠﻰ

---

 

 

‫ﻣﻠﮏ روی ازﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻬﻢ آورد و ﻣﺮو را زﺟﺮ ﻓﺮﻣﻮد و ﮔﻔﺖ : ﻣﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻣﺎﻟﮏ اﯾﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﮔﺮداﻧﯿﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ

‫ﺑﺨﻮرم و ﺑﺒﺨﺸﻢ ﻧﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﮐﻪ ﻧﮕﺎه دارم.

---

‫ﻗﺎرون ﻫﻼك ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻨﺞ داﺷﺖ

---

‫ﻧﻮﺷﯿﻦ روان ﻧﻤﺮد ﮐﻪ ﻧﺎم ﻧﮑﻮ ﮔﺬاﺷﺖ

 

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از روﻧﺪﮔﺎن در ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ . ﻇﺎﻫﺮ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺻﻼح آراﺳﺘﻪ و ﯾﮑﯽ را از ﺑﺰرﮔﺎن در ﺣﻖ اﯾﻦ ﻃﺎﯾﻘﻪ ﺣﺴﻦ

‫ﻇﻨﯽ ﺑﻠﯿﻎ و ادراری ﻣﻌﯿﻦ ﮐﺮده ، ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ازﯾﻨﺎن ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮده ﻧﻪﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل دروﯾﺸﺎن. ﻇﻦ آن ﺷﺨﺺ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎزار

‫اﯾﻨﺎن ﮐﺎﺳﺪ . ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻔﺎف ﯾﺎران ﻣﺴﺘﺨﻠﺺ ﮐﻨﻢ . آﻫﻨﮓ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﺮدم ، درﺑﺎﻧﻢ رﻫﺎ ﻧﮑﺮد و ﺟﻔﺎ ﮐﺮد و

‫ﻣﻌﺬورش داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻟﻄﯿﻔﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ :

---

‫در ﻣﯿﺮ و وزﯾﺮ و ﺳﻠﻄﺎن را

---

‫ﺑﻰ وﺳﯿﻠﺖ ﻣﮕﺮد ﭘﯿﺮاﻣﻦ

---

‫ﺳﮓ و درﺑﺎن ﭼﻮ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﻏﺮﯾﺐ

---

‫اﯾﻦ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﺶ ﮔﯿﺮد، آن داﻣﻦ

---

 

 

‫ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﻘﺮﺑﺎن ﺣﻀﺮت آن ﺑﺰرگ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ وﻗﻮف ﯾﺎ و ﺑﺎ اﮐﺮام دراوردﻧﺪ و ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﻣﻌﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺘﻮاﺿﻊ

‫ﻓﺮوﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ. و ﮔﻔﺘﻢ :

---

‫ﺑﮕﺬار ﮐﻪ ﺑﻨﺪه ﮐﻤﯿﻨﻢ

---

‫ﺗﺎ در ﺻﻒ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﺸﯿﻨﻢ

---

 

 

‫آن ﺑﺰرﮔﻤﺮد ﮔﻔﺖ : اﷲ اﷲ ﭼﻪ ﺟﺎی اﯾﻦ ﮔﻔﺘﺎر اﺳﺖ؟

---

‫ﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﻧﺸﯿﻨﻰ

---

‫ﺑﺎرت ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻰ

 

---

 

‫ﻓﯽ اﻟﺠﻤﻠﻪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻢ و از ﻫﺮ دری ﺳﺨﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺣﺪﯾﺚ زﻟﺖ ﯾﺎران در ﻣﯿﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻢ :

---

‫ﭼﻪ ﺟﺮم دﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺎﺑﻖ اﻻﻧﻌﺎم

---

‫ﮐﻪ ﺑﻨﺪه در ﻧﻈﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮار ﻣﻰ دارد

---

‫ﺧﺪاى راﺳﺖ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺰرﮔﻮارى و ﻟﻄﻒ

---

‫ﮐﻪ ﺟﺮم ﺑﯿﻨﺪ و ﻧﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻰ دارد

---

 

 

‫ﺣﺎﮐﻢ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﭙﺴﻨﺪﯾﺪ و اﺳﺒﺎب ﻣﻌﺎش ﯾﺎران ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﺮﻗﺎﻋﺪه ی ﻣﺎﺿﯽ ﻣﻬﯿﺎ دارﻧﺪ و ﻣﻮوﻧﺖ اﯾﺎم ﺗﻌﻄﯿﻞ وﻓﺎ ﮐﻨﻨﺪ

‫. ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﮕﻔﺘﻢ و زﻣﯿﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺒﻮﺳﯿﺪم و ﻋﺬر ﺟﺴﺎرت ﺑﺨﻮاﺳﺘﻢ و در وﻗﺖ ﺑﺮون آﻣﺪن ﮔﻔﺘﻢ.

---

‫ﭼﻮ ﮐﻌﺒﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺷﺪ از دﯾﺎر ﺑﻌﯿﺪ

---

‫روﻧﺪ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ دﯾﺪارش از ﺑﺴﻰ ﻓﺮﺳﻨﮓ

---

‫ﺗﻮ را ﺗﺤﻤﻞ اﻣﺜﺎل ﻣﺎ ﺑﺒﺎﯾﺪ ﮐﺮد

---

‫ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﺰﻧﺪ ﺑﺮ درﺧﺖ ﺑﻰ ﺑﺮ، ﺳﻨﮓ

 

 

 

---

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﯾﮑﯽ از رﻓﯿﻘﺎن ﺷﮑﺎﯾﺖ روزﮔﺎر ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آورد ﮐﻪ ﮐﻔﺎف اﻧﺪك دارم و ﻋﯿﺎل ﺑﺴﯿﺎر و ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺎﻗﻪ ﻧﻤﯽ آرم و

‫ﺑﺎرﻫﺎ در دﻟﻢ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻗﻠﯿﻤﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﻘﻞ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ در ﻫﺮ آن ﺻﻮرت ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده وﺷﺪ ﮐﺴﯽ را ﺑﺮ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ ﻣﻦ اﻃﻼع

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ.

---

‫ﺑﺲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻔﺖ و ﮐﺲ ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺖ

---

‫ﺑﺲ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﺐ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﮐﺲ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ

---

 

 

‫ﺑﺎز از ﺷﻤﺎﺗﺖ اﻋﺪا ﺑﺮاﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﻄﻌﻨﻪ در ﻗﻔﺎی ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ و ﺳﻌﯽﻣﺮا در ﺣﻖ ﻋﯿﺎل ﺑﺮ ﻋﺪم ﻣﺮوت ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ و ﮔﻮﯾﻨﺪ:

---

‫ﻣﺒﯿﻦ آن : ﺑﻰ ﺣﻤﯿﺖ را ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ

---

‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ دﯾﺪ روى ﻧﯿﮑﺒﺨﺘﻰ

---

‫ﮐﻪ آﺳﺎﻧﻰ ﮔﺰﯾﻨﺪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را

---

‫زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﮕﺬارد ﺑﺴﺨﺘﻰ

---

 

 

‫و در ﻋﻠﻢ ﻣﺤﺎﺳﺒﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﭼﯿﺰی داﻧﻢ و ﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎه ﺷﻤﺎﺟﻬﺘﯽ ﻣﻌﯿﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻘﯿﺖ ﻋﻤﺮ

‫از ﻋﻬﺪه ﺷﮑﺮ آن ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺮون آﻣﺪن ﻧﺘﻮاﻧﻢ. ﮔﺘﻔﻢ : ﻋﻤﻞ ﭘﺎدﺷﺎه ای ﺑﺮادر دو ﻃﺮف دارﯾﺪ : اﻣﯿﺪ و ﺑﯿﻢ ، ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺪ ﻧﺎن و ﺑﯿﻢ

‫ﺟﺎن و ﺧﻼف رای ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪان اﻣﯿﺪ ﻣﺘﻌﺮض اﯾﻦ ﺑﯿﻢ ﺷﺪن .

---

‫ﮐﺲ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دروﯾﺶ

---

‫ﮐﻪ ﺧﺮاج زﻣﯿﻦ و ﺑﺎغ ﺑﺪه

---

‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﺶ و ﻏﺼﻪ راﺿﻰ ﺑﺎش

---

‫ﯾﺎ ﺟﮕﺮﺑﻨﺪ، ﭘﯿﺶ زاغ ﺑﻨﻪ

 

---

 

‫ﮔﻔﺖ : اﯾﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ و ﺟﻮاب ﺳﻮال ﻣﻦ ﻧﯿﺎوردی. ﻧﺸﻨﯿﺪه ای ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻧﺖ ورزد ﭘﺸﺘﺶ از ﺣﺴﺎب

‫ﺑﻠﺮزد؟

---

‫راﺳﺘﻰ ﻣﻮﺟﺐ رﺿﺎى ﺧﺪا اﺳﺖ

---

‫ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪ از ره راﺳﺖ

---

 

 

‫و ﺣﮑﻤﺎ ﮔﻮﯾﻨﺪ ، ﭼﺎر ﮐﺲ از ﭼﺎرﮐﺲ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺮﻧﺠﻨﺪ. ﺣﺮاﻣﯽ از ﺳﻠﻄﺎن و دزد از ﭘﺎﺳﺒﺎن و ﻓﺎﺳﻖ از ﻏﻤﺎز و روﺳﭙﯽ از

‫ﻣﺤﺘﺴﺐ و آن ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﭘﺎك اﺳﺖ از ﻣﺤﺎﺳﺐ ﭼﻪ ﺑﺎك اﺳﺖ ؟

---

‫ﻣﮑﻦ ﻓﺮاخ روى در ﻋﻤﻞ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ

---

‫ﮐﻪ وﻗﺖ رﻓﻊ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺠﺎل دﺷﻤﻦ ﺗﻨﮓ

---

‫ﺗﻮ ﭘﺎك ﺑﺎش و ﻣﺪار از ﮐﺲ اى ﺑﺮادر، ﺑﺎك

---

‫زﻧﻨﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﻧﺎﭘﺎك ﮔﺎزران ﺑﺮ ﺳﻨﮓ

---

 

 

‫ﮔﻔﺘﻢ : ﺣﮑﺎﯾﺖ آن روﺑﺎه ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﮔﺮﯾﺰان و ﺑﯽﺧﻮﯾﺸﺘﻦ اﻓﺘﺎن و ﺧﯿﺰان . ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺘﺶ ﭼﻪ آﻓﺖ

‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺨﺎﻓﺖ اﺳﺖ ؟ ﮔﻔﺘﺎ : ﺷﻨﯿﺪه ام ﮐﻪ ﺷﺘﺮ را ﺑﺴﺨﺮه ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ﮔﻔﺖ : ای ﺳﻔﯿﻪ ﺷﺘﺮ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ

‫اﺳﺖ و ﺗﻮ را ﺑﺪو ﭼﻪ ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ؟ ﮔﻔﺖ : ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﺴﻮدان ﺑﻐﺮض ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺷﺘﺮ اﺳﺖ و ﮔﺮﻓﺘﺎر آﯾﻢ ﮐﻪ را ﻏﻢ ﺗﺨﻠﯿﺺ

‫ﻣﻦ دارد ﺗﺎ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﺣﺎل ﻣﻦ ﮐﻨﺪ؟ و ﺗﺎ ﺗﺮﯾﺎق از ﻋﺮاق آورده ﺷﻮد ﻣﺎرﮔﺰﯾﺪه ﻣﺮد ﺑﻮد . ﺗﻮ را ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻓﻀﻞ اﺳﺖ و دﯾﺎﻧﺖ و

‫ﺗﻘﻮا و اﻣﺎﻧﺖ اﻣﺎ ﻣﺘﻌﻨﺘﺎن در ﮐﻤﯿﻦ اﻧﺪ و ﻣﺪﻋﯿﺎن ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﯿﻦ. اﮔﺮ آﻧﭽﻪ ﺣﺴﻦ ﺳﯿﺮت ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺨﻼف آن ﺗﻘﺮﯾﺮ ﮐﻨﻨﺪ و در

‫ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺎب ﭘﺎدﺷﺎه اﻓﺘﯽ در آن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺠﺎل ﻣﻘﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﻣﺼﻠﺤﺖ آن ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻠﮏ ﻗﻨﺎﻋﺖ را ﺣﺮاﺳﺖ ﮐﻨﯽ و

‫ﺗﺮك رﯾﺎﺳﺖ ﮔﻮﯾﯽ.

---

‫ﺑﻪ درﯾﺎ در ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻰ ﺷﻤﺎر اﺳﺖ

---

‫اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ، ﺳﻼﻣﺖ در ﮐﻨﺎر اﺳﺖ

---

 

 

‫رﻓﯿﻖ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﯿﺪ و ﺑﻬﻢ ﺑﺮآﻣﺪ و روی از ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﻦ درﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺨﻨﻬﺎی رﻧﺠﺶ آﻣﯿﺰ ﮔﻔﺘﻦ ﮔﺮﺗﻒ ﮐﯿﻦ ﭼﻪ

‫ﻋﻘﻞ و ﮐﻔﺎﯾﺖ اﺳﺖ و ﻓﻬﻢ و دراﯾﺖ ؟ ﻗﻮل ﺣﮑﻤﺎ درﺳﺖ آﻣﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ : دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﮑﺎر آﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮه ﻫﻤﻪ

‫دﺷﻤﻨﺎن دوﺳﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ .

---

‫دوﺳﺖ ﻣﺸﻤﺎر آﻧﮑﻪ در ﻧﻌﻤﺖ زﻧﺪ

---

‫ﻻف ﯾﺎرى و ﺑﺮادر ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ

---

‫دوﺳﺖ آن داﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﯿﺮد دﺳﺖ دوﺳﺖ

---

‫در ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺣﺎﻟﻰ و درﻣﺎﻧﺪﮔﻰ

---

 

 

‫دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺘﻐﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺑﻪ ﻏﺮض ﻣﯽ ﺷﻨﻮد . ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺻﺎﺣﺒﺪﯾﻮان رﻓﺘﻢ ، ﺑﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ی ﻣﻌﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﻣﺎ

‫ﺑﻮد و ﺻﻮرت ﺣﺎﻟﺶ ﺑﯿﺎن ﮐﺮدم و اﻫﻠﯿﺖ و اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﺶ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪﮐﺎری ﻣﺨﺘﺼﺮش ﻧﺼﺐ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪی ﺑﺮﯾﻦ ﺑﺮآﻣﺪ ،

‫ﻟﻄﻒ ﻃﺒﻌﺶ را ﺑﺪﯾﺪﻧﺪ و ﺣﺲ ﺗﺪﺑﯿﺮش را ﺑﭙﺴﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﮐﺎرش از آن درﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﺘﯽ واﻻﺗﺮ از آن ﻣﺘﻤﮑﻦ ﺷﺪ.

 

 

‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﺠﻢ ﺳﻌﺎدﺗﺶ در ﺗﺮﻗﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اوج ارادت ﺑﺮﺳﯿﺪ و ﻣﻘﺮب ﺣﻀﺮت و ﻣﺸﺎراﻟﯿﻪ و ﻣﻌﺘﻤﺪ ﻋﻠﯿﻪ ﮔﺸﺖ. ﺑﺮ ﺳﻼﻣﺖ

‫ﺣﺎﻟﺶ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ :

---

‫ز ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯿﻨﺪﯾﺶ و در ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﺪار

---

‫ﮐﻪ آب ﭼﺸﻤﻪ ﺣﯿﻮان درون ﺗﺎرﯾﮑﻰ اﺳﺖ

---

‫ﻣﻨﺸﯿﻦ ﺗﺮش از ﮔﺮدش اﯾﺎم ﮐﻪ ﺻﺒﺮ

---

‫ﺗﻠﺦ اﺳﺖ وﻟﯿﮑﻦ ﺑﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦ دارد

---

 

 

‫در آن ﻗﺮﺑﺖ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻃﺎﯾﻔﻪ ای ﯾﺎران اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد . ﭼﻮن از زﯾﺎرت ﻣﮑﻪ ﺑﺎزآﻣﺪم دو ﻣﻨﺰﻟﻢ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد. ﻇﺎﻫﺮ ﺣﺎﻟﺶ را دﯾﺪم

‫ﭘﺮﯾﺸﺎن و در ﻫﯿﺎت دروﯾﺸﺎن. ﮔﻔﺘﻢ : ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺖ ؟ ﮔﻔﺖ : آن ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﻃﺎﯾﻔﻪ ای ﺣﺴﺪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻧﺘﻢ

‫ﻣﻨﺴﻮب ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻠﮏ دام ﻣﻠﮑﻪ در ﮐﺸﻒ ﺣﻘﯿﻘﺖ آن اﺳﺘﺼﻘﺎ ﻧﻔﺮﻣﻮد و ﯾﺎران ﻗﺪﯾﻢ و دوﺳﺘﺎن ﺣﻤﯿﻢ از ﮐﻠﻤﻪ ی ﺣﻖ

‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ و ﺻﺤﺒﺖ دﯾﺮﯾﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ.

---

‫ﻧﺒﯿﻨﻰ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺎه

---

‫ﻧﯿﺎﯾﺶ ﮐﻨﺎن دﺳﺖ ﺑﺮ ﺑﺮ ﻧﻬﻨﺪ

---

‫اﮔﺮ روزﮔﺎرش درآورد ز ﭘﺎى

---

‫ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻤﺶ ﭘﺎى ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﻨﺪ

---

 

 

‫ﻓﯽ اﻟﺠﻤﻠﻪ ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻋﻘﻮﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮدم ﺗﺎ درﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﮋده ی ﺳﻼﻣﺖ ﺣﺠﺎج ﺑﺮﺳﯿﺪ از ﺑﻨﺪ ﮔﺮاﻧﻢ ﺧﻼص ﮐﺮد و ﻣﻠﮏ

‫ﻣﻮروﺛﻢ ﺧﺎص . ﮔﻔﺘﻢ : آن ﻧﻮﺑﺖ اﺷﺎرت ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻟﺖ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢﻋﻤﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﭼﻮن ﺳﻔﺮ درﯾﺎﺳﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎك و

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﯾﺎ ﮔﻨﺞ ﺑﺮﮔﯿﺮی ﯾﺎ در ﻃﻠﺴﻢ ﺑﻤﯿﺮی.

---

‫ﯾﺎ زر ﺑﻪ ﻫﺮ دو دﺳﺖ ﮐﻨﺪ ﺧﻮاﺟﻪ در ﮐﻨﺎر

---

‫ﯾﺎ ﻣﻮج ، روزى اﻓﮑﻨﺪش ﻣﺮده ﺑﺮ ﮐﻨﺎر

---

 

 

‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﺪﯾﺪم از اﯾﻦ ﺑﯿﺶ رﯾﺶ دروﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﺧﺮاﺷﯿﺪن و ﻧﻤﮏﭘﺎﺷﯿﺪن .ﺑﺪﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﮐﺮدﯾﻢ .

---

‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻰ ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺎى

---

‫ﭼﻮ در ﮔﻮﺷﺖ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﭘﻨﺪ ﻣﺮدم ؟

---

‫دﮔﺮ ره ﭼﻮن ﻧﺪارى ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺶ

---

‫ﻣﮑﻦ اﻧﮕﺸﺖ در ﺳﻮراخ ﮐﮋدم

 

 

 

    

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﺳﯿﻪ ﮔﻮش را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮ را ﻣﻼزﻣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ وﺟﻪ اﺧﺘﯿﺎر اﻓﺘﺎد؟ ﮔﻔﺖ : ﺗﺎ ﻓﻀﻠﻪ ی ﺻﯿﺪش ﻣﯽ ﺧﻮرم و از ﺷﺮ

‫دﺷﻤﻨﺎن در ﭘﻨﺎه ﺻﻮﻟﺖ او زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﮔﻔﺘﻨﺪش اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﻪﻇﻞ ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ درآﻣﺪی و ﺑﻪ ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺘﺶ اﻋﺘﺮاف

 

‫ﮐﺮدی ﭼﺮا ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ی ﺧﺎﺻﺎن درآرد و از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺨﻠﺼﺖ ﺷﻤﺎرد؟ ﮔﻔﺖ : ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﺑﻄﺶ او اﯾﻤﻦ

‫ﻧﯿﺴﺘﻢ.

---

‫اﮔﺮ ﺻﺪ ﺳﺎل ﮔﺒﺮ آﺗﺶ ﻓﺮوزد

---

‫اﮔﺮ ﯾﮏ دم در او اﻓﺘﺪ ﺑﺴﻮزد

---

‫اﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﻢ ﺣﻀﺮت ﺳﻠﻄﺎن را زر ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮود و ﺣﻤﺎﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ا زﺗﻠﻮن ﻃﺒﻊ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﻧﺠﻨﺪ و دﯾﮕﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ دﺷﻨﺎﻣﯽ ﺧﻠﻌﺖ دﻫﻨﺪ و آورده اﻧﺪ ﮐﻪ ﻇﺮاﻓﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺮدن ﻫﻨﺮ ﻧﺪﯾﻤﺎن اﺳﺖ و ﻋﯿﺐ

‫ﺣﮑﯿﻤﺎن.

---

‫ﺗﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺪر ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﺎش و وﻗﺎر

---

‫ﺑﺎزى و ﻇﺮاﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺪﯾﻤﺎن ﺑﮕﺬار

---

 

 

 

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

 

‫ﯾﮑﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﭘﯿﺸﯿﻦ ، در رﻋﺎﯾﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺳﺴﺘﯽ ﮐﺮدی و ﻟﺸﮑﺮ ﺑﺴﺨﺘﯽ داﺷﺘﯽ. ﻻﺟﺮم دﺷﻤﻨﯽ ﺻﻌﺐ روی ﻧﻬﺎد ، ﻫﻤﻪ

‫ﭘﺸﺖ ﺑﺪادﻧﺪ.

‫ﭼﻮ دارﻧﺪ ﮔﻨﺞ از ﺳﭙﺎﻫﻰ درﯾﻎ

---

‫درﯾﻎ آﯾﺪش دﺳﺖ ﺑﺮدن ﺑﻪ ﺗﯿﻎ

 

---

 

‫ﯾﮑﯽ از آﻧﺎن ﮐﻪ ﻏﺪر ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ دم دوﺳﺘﯽ ﺑﻮد. ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ دون اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺳﭙﺎس و ﺳﻔﻠﻪ و ﻧﺎﺣﻖ ﺷﻨﺎس ﮐﻪ

‫ﺑﻪ اﻧﺪك ﺗﻐﯿﺮ ﺣﺎل از ﻣﺨﺪوم ﻗﺪﯾﻢ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺣﻘﻮق ﻧﻌﻤﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ درﻧﻮردد. ﮔﻔﺖ : از ﺑﮑﺮم ﻣﻌﺬور داری ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ اﺳﺒﻢ

‫درﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﯽ ﺟﻮر ﺑﻮد و ﻧﻤﺪ زﯾﻦ ﺑﮕﺮو وﺳﻠﻄﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ زر ﺑﺮﺳﭙﺎﻫﯽ ﺑﺨﯿﻠﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻮاﻧﻤﺮدی ﻧﺘﻮان ﮐﺮد.

‫زر ﺑﺪه ﺳﭙﺎﻫﻰ را ﺗﺎ ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺪ

---

‫و ﮔﺮش زر ﻧﺪﻫﻰ ، ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺪ در ﻋﺎﻟﻢ

 

 

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻠﻮك را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺷﺒﯽ در ﻋﺸﺮت روز ﮐﺮده ﺑﻮد و در ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺴﺘﯽ ﻫﻤﯽ ﮔﻔﺖ:

‫ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺧﻮﺷﺘﺮ از اﯾﻦ ﯾﮑﺪم ﻧﺴﺖ

---

‫ﮐﺰ ﻧﯿﮏ و ﺑﺪ اﻧﺪﯾﺸﻪ و از ﮐﺲ ﻏﻢ ﻧﯿﺴﺖ

---

‫دروﯾﺸﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮون ﺧﻔﺘﻪ و ﮔﻔﺖ :

---

‫اى آﻧﮑﻪ ﺑﻪ اﻗﺒﺎل ﺗﻮ در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﯿﺴﺖ

---

 

  

‫‫ﮔﯿﺮم ﮐﻪ ﻏﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ ، ﻏﻢ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ

 

---

 

‫ﻣﻠﮏ را ﺧﻮش آﻣﺪ ، ﺻﺮه ای ﻫﺰار دﯾﻨﺎر از روزن ﺑﺮون داﺷﺖ ﮐﻪ داﻣﻦ ﺑﺪار ای دروﯾﺶ . ﮔﻔﺖ : داﻣﻦ از ﮐﺠﺎ آرم ﮐﻪ

‫ﺟﺎﻣﻪ ﻧﺪارم. ﻣﻠﮏ را ﺑﺮ ﺣﺎل ﺿﻌﯿﻒ او رﻗﺖ زﯾﺎد ﺷﺪ و ﺧﻠﻌﺘﯽ ﺑﺮ آن ﻣﺰﯾﺪ ﮐﺮد و ﭘﯿﺸﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد. دروﯾﺶ ﻣﺮ آن ﻧﻘﺪ و

‫ﺟﻨﺲ را ﺑﻪ اﻧﺪك زﻣﺎن ﺑﺨﻮرد و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﮐﺮد و ﺑﺎز آﻣﺪ.

‫ﻗﺮار ﺑﺮﮐﻒ آزادﮔﺎن ﻧﮕﯿﺮد ﻣﺎل

‫ﻧﻪ ﺻﺒﺮ در دل ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻪ آب در ﻏﺮﺑﺎل

‫در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﮏ را ﭘﺮوای او ﻧﺒﻮد ﺣﺎل ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ : ﺑﻬﻢ ﺑﺮآﻣﺪ و روی ازو درﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ . و زﯾﻨﺠﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ اﺻﺤﺎب ﻓﻄﻨﺖ و

‫ﺧﺒﺮت ﮐﻪ از ﺣﺪث و ﺳﻮرت ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻫﻤﺖ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻈﻤﺎت اﻣﻮر ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﺎﺷﺪ و

‫ﺗﺤﻤﻞ ازدﺣﺎم ﻋﻮام ﻧﮑﻨﺪ.

---

‫ﺣﺮاﻣﺶ ﺑﻮد ﻧﻌﻤﺖ ﭘﺎدﺷﺎه

---

‫ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪارد ﻧﮕﺎه

---

‫ﻣﺠﺎل ﺳﺨﻦ ﺗﺎ ﻧﯿﺎﺑﻰ ز ﭘﯿﺶ

---

‫ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮده ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺒﺮ ﻗﺪر ﺧﻮﯾﺶ

---

 

 

‫ﮔﻔﺖ : اﯾﻦ ﮔﺪای ﺷﻮخ ﻣﺒﺬر را ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺮاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺰاﻧﻪ ی ﺑﯿﺖ اﻟﻤﺎل ﻟﻘﻤﻪ ﻣﺴﺎﮐﯿﻦ

‫اﺳﺖ ﻧﻪ ﻃﻌﻤﻪ ی اﺧﻮان اﻟﺸﺎﻃﯿﻦ.

‫اﺑﻠﻬﻰ ﮐﻮ روز روﺷﻦ ﺷﻤﻊ ﮐﺎﻓﻮرى ﻧﻬﺪ

---

‫زود ﺑﯿﻨﻰ ﮐﺶ ﺑﻪ ﺷﺐ روﻏﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﭼﺮاغ

 

 

‫ﯾﮑﻰ از وزرای ﻧﺎﺻﺢ ﮔﻔﺖ : ای ﺧﺪاوﻧﺪ ، ﻣﺼﻠﺤﺖ آن ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦﮐﺴﺎن را وﺟﻪ ﮐﻔﺎف ﺑﺘﻔﺎرﯾﻖ ﻣﺠﺮی دارﻧﺪ ﺗﺎ در

‫ﻧﻔﻘﻪ اﺳﺮاف ﻧﮑﻨﻨﺪ اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻓﺮﻣﻮدی از زﺟﺮ و ﻣﻨﻊ ، ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل ارﺑﺎب ﻫﻤﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﯽ را ﺑﻠﻄﻒ اﻣﯿﺪوار ﮔﺮداﻧﯿﺪن و

---

‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪی ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮدن.

---

‫ﺑﻪ روى ﺧﻮد در ﻃﻤﺎع ﺑﺎز ﻧﺘﻮان ﮐﺮد

---

‫ﭼﻮ ﺑﺎز ﺷﺪ، ﺑﻪ درﺷﺘﻰ ﻓﺮاز ﻧﺘﻮان ﮐﺮد

---

‫ﮐﺲ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﮕﺎن ﺣﺠﺎز

---

‫ﺑﻪ ﺳﺮ آب ﺷﻮر ﮔﺮد آﯾﻨﺪ

---

‫ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﭼﺸﻤﻪ اى ﺑﻮد ﺷﯿﺮﯾﻦ

---

‫ﻣﺮدم و ﻣﺮغ و ﻣﻮر ﮔﺮد آﯾﻨﺪ