محمد مهدی طاهرنژاد در تازه ترین مطلب خود در وبلاگ معنای زندگی چنین نوشته است:

زندگی شما می‌تواند به زیبایی رویاهایتان باشد. فقط باید باور داشته باشید که می‌توانید کارهای ساده‌ای انجام دهید. در زیر لیستی از کارهایی که می‌توانید برای داشتن زندگی شادتر انجام دهید، آورده شده است. هر روز آنها را به کار بگیرید و از زندگی خود در این سال لذت ببرید.

سلامتی:

 1- آب فراوان بنوشید.

 2- مثل یک پادشاه صبحانه بخورید، مثل یک شاهزاده ناهار و مثل یک گدا شام بخورید.

 3- از سبزیجات بیشتر استفاده کنید تا غذاهای فراوری شده.

4- با این 3 تا E زندگی کنید: Energy (انرژی)،Enthusiasm (شور و اشتیاق)، Empathy (دلسوزی و همدلی).

5- از مدیتیشن و یوگا کمک بگیرید.

6- بیشتر بازی کنید.

7- بیشتر از سال گذشته کتاب بخوانید.

8- روزانه 10 دقیقه سکوت کنید و به تفکر بپردازید.

9- 7 ساعت بخوابید.

10- هر روز 10 تا 30 دقیقه پیاده‌روی کنید و در حین پیاده‌روی، لبخند بزنید.

شخصیت:

11- زندگی خود را با هیچ کسی مقایسه نکنید: شما نمی‌دانید که بین آنها چه می‌گذرد.

12- افکار منفی نداشته باشید، در عوض انرژی خود را صرف امور مثبت کنید.

13- بیش از حد توان خود کاری انجام ندهید.

14- خیلی خود را جدی نگیرید.

15- انرژی خود را صرف فضولی در امور دیگران نکنید.

16- وقتی بیدار هستید بیشتر خیال‌پردازی کنید.

17- حسادت یعنی اتلاف وقت، شما هر چه را که باید داشته باشید، دارید.

18- گذشته را فراموش کنید. اشتباهات گذشته شریک زندگی خود را به یادش نیاورید. این کار آرامش زمان حال شما را از بین می‌برد.

19- زندگی کوتاه‌تر از این است که از دیگران متنفر باشید.نسبت به دیگران تنفر نداشته باشید.

20- با گذشته خود رفیق باشید تا زمان حال خود را خراب نکنید.

21- هیچ کس مسئول خوشحال کردن شما نیست، مگر خود شما.

22- بدانید که زندگی مدرسه‌ای می‌ماند که باید در آن چیزهایی بیاموزید. مشکلات قسمتی از برنامه درسی هستندو به مانند کلاس جبر می‌باشند.

23- بیشتر بخندید و لبخند بزنید.

24- مجبور نیستید که در هر بحثی برنده شوید. زمانی هم مخالفت وجود دارد.

 
جامعه:

25- گهگاهی به خانواده و اقوام خود زنگ بزنید.

26- هر روز یک چیز خوب به دیگران ببخشید.

27- خطای هر کسی را به خاطر هر چیزی ببخشید.

28- زمانی را با افراد بالای 70 سال و زیر 6 سال بگذرانید.

29- سعی کنید حداقل هر روز به 3 نفر لبخند بزنید.

30- اینکه دیگران راجع به شما چه فکری می‌کنند، به شما مربوط نیست.

31- زمان بیماری شغل شما به کمک شما نمی‌آید، بلکه دوستان شما به شما مدد می‌رسانند، پس با آنها در ارتباط باشید.

زندگی:

32- کارهای مثبت انجام دهید..

33- از هر چیز غیر مفید، زشت یا ناخوشی دوری بجویید.

34- خداوند درمان‌گر هر چیزی است. .

35- هر موقعیتی چه خوب یا بد، گذرا است.

36- مهم نیست که چه احساسی دارید، باید به پا خیزید، لباس خود را به تن کرده و در جامعه حضور پیدا کنید..

37- حتی بهترین هم می‌آید.

38- همین که صبح از خواب بیدار می‌شوید، باید از خداوند تشکر کنید.

39- بخش عمده درون شما شاد است، بنابراین خوشحال باشید.

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمن الرحیم. والحمد لله رب العالمین و صل الله علی محمد و آله الطیبین الطاهرین و لعنه الله علی اعدائهم اجمعبن.
رُویَ عن الصادق(علیه‎السلام) قال: «لَا إِیمَانَ لِمَنْ لَا حَیَاءَ لَهُ».

مروری بر مباحث گذشته

در جلسه گذشته عرض کردم موضوع بحث ما حیا است که یکی از بزرگترین مشکلات جامعه ما هم ترویج بی‎حیایی در سه رابطه دیداری، گفتاری و رفتاری است. من در جلسه گذشته عرض کردم که ما «حیا» را در بُعد اخلاقی مطرح می‎کنیم. در مباحث اخلاقی، ابتدا مسأله «وقاحت» مطرح می‎شود که یکی از رذایل اخلاقی است و من هم آن را تا حدودی توضیح دادم که مسأله وقاحت همان «بی‎مبالاتی» یعنی عدم مبالات نفس انسان نسبت به ارتکاب قبائح عقلیه، شرعیه و حتی عرفیه است. امّا در مقابل آن «حیا» قرار دارد که علمای اخلاق می‎گویند ضدّ وقاحت بوده و از فضایل اخلاقی است.

آقایان در باب «حیا» تعریف‎هایی کردند که من اینها را عرض می‎کنم تا بحث، تقریباً از ابعاد گوناگون جامعیّت داشته باشد. مثلاً در مفردات راغب که نویسنده آن از نحویون معروف و مورد اعتماد است، از نظر لغت حیا را این‎طور تعریف و معنا می‎کند که: «الحیاءُ انقباض النفس عن القبائح و ترکُه لذلک» حیا آن حالت گرفتگی نفس و خویشتن داری‎نفس نسبت به کارهای زشت است که به جهت زشتی آن کارها را انجام ندهد.

علمای اخلاق، مثل مرحوم نراقی (رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) ایشان می‎فرماید: حیاء انحصار و انفعال نفس از ارتکاب محرّمات شرعیه و قبائح عقلیه و عادّیه به جهت پرهیز از نکوهش و سرزنش است. بعد هم می‎گوید: حیا اعم است از تقوا؛ چون تقوا عبارت است از اجتناب معاصی شرعیه ولی حیا اعم است از اجتناب معاصی شرعیه و اجتناب از آنچه که عقل و عرف آن را زشت می‎شمارند. بعد هم می‎گوید: این خصلت، از صفات شریفه نفسانیه است.

مرحوم مجلسی(رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) ایشان در ذیل روایتی که از امام صادق(علیه‎السلام)نقل می‎فرماید: «الحیاءُ من الایمان و الایمانُ فی الجنّه» مطلبی را در موردحیا بیان می‎کنند که: «الحیاء ملکهٌ للنفس» حیا ملکه‎ای نفسانی است که موجب گرفتگی روح «عن القبیح» می‎شود. یعنی جلوی روح را می‎گیرد که عمل زشت انجام ندهد. «و انضجارها عن خلاف آداب خوفاً من العقاب»  ایشان هم چنین تعریفی دارند.

من تا اینجا معنای لغوی حیا و برخی از نظرات علمای اخلاق و محدثین را گفتم؛ حالا می‎خواهم بعد کلامی مسأله را هم بگویم. مرحوم صدرالمتألهین(رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) که رأس حکمای ما است، در شرح حدیث جنود عقل و جهل، می‎فرماید: «الحیاء انکسار»  حیاء یک نوع شکستگی است. ایشان این‎طور تعبیر می‎کند و می‎فرماید: «الحیاء غریزۀ انسانیّۀ» که همه اینها را من در آینده می‎گویم و ان شاء الله مورد به مورد وارد می‎شوم. البته این را به شما عرض کنم که من در بُعد معرفتی حیا را مطرح نکردم و در این بحث نیاوردم. بُعد معرفتی بحث جدایی دارد که من دوازده سال پیش آن را ذیل منازل سلوک الی الله تعالی، بحث کردم.

من در این جلسه می‎خواهم چهار مطلب را تذکّر دهم و بعد بحث را جلو ببرم.

1.    «حیا» موهبتی الهی و امری فطری است

تذکّر اوّل؛ از مجموعه معارف ما، به خصوص مباحث کلامی، این نکته به دست می‎آید که «حیا» یک امر فطری است. یعنی حیا یک موهبت و ودیعه الهی است. برای همین است که صدرالمتألهین می‎گوید: «و الحیاء غریزۀ انسانیّۀ» حیا غریزی است، یعنی این‎که اکتسابی نیست. ما یک امور فطری داریم که همراه با خلقت ما است، آمیخته به خلقت ما است. همان‎گونه که در بُعد معنوی، انسان موحد خلق شده است، «كُلُّ مَوْلُودٍ یُولَدُ عَلَى الْفِطْرَةِ» هر انسانی که به دنیا می‎آید موحد است، در بعد اخلاقی هم «باحیا» خلق شده است.
ما در روایات‎مان هم داریم، که «حَتَّى یَكُونَ أَبَوَاهُ یُهَوِّدَانِهِ وَ یُنَصِّرَانِهِ»  فرزند در دامن پدر و مادر که می‎آید، انحراف از فطرت پیدا می‎کند و از مسیر توحید خارج می‎شود.

من این مسأله را تنظیر کردم که بدانید انسان با حیا خلق می‎شود ولی از وقتی که با دیگران ارتباط پیدا می‎کند انحراف پیدا کرده و بی‎حیا می‎شود. انحراف در روابط پدید می‎آیند، و الّا انسان خودش، مفطور به توحید و حیا است. فطرت اوّلیّه انسان خداجو و خداخواه است. یعنی هر انسانی که به دنیا می‎آید، خداوند این موهبت یعنی حیا را مثل بقیّه فطریّات، به او عطا کرده است. لذا صدر المتألهین می‎گوید: «غریزۀ انسانیّۀ لا اکتسابیّۀ»

ما‎به‎الإمتیاز انسان نسبت به حیوانات «حیا» است

من گام به گام پیش می‎روم. اصلاً مابه‎الامتیاز انسان، از سایر حیوانات «حیا» است. یعنی در حیوانات حیا نیست، این موهبت الهیّه در آنها نیست ولی در انسان هست؛ به همین خاطر انسان از دیگر حیوانات جدا شده است. به توحید مفضّل از امام صادق(علیه‎السلام) مراجعه کنید! حضرت خطاب به مفضّل می‎فرماید: «انْظُرْ یَا مُفَضَّلُ إِلَى مَا خُصَّ بِهِ الْإِنْسَانُ دُونَ جَمِیعِ الْحَیَوَانِ»  ایشان خیلی صریح می‎گوید که آنچه غیر از بقیه حیوانات، تنها به انسان اختصاص داده شده است، چیست؟ «الحیاء» حضرت آن‎قدر واضح مطلب را گفتند که دیگر جای هیچ شک و شبهه‎ای در آن نماند. من بعداً به آیات می‎رسم که در آنجا بحث‎های دیگری مطرح است.

پس این نکته اوّل بود که حیا یک امر اکتسابی مانند برخی از ملکات انسان که کسب شدنی است و به دست می‎آید، نیست. گاهی انسان خودش ملکه‎ای را تحصیل می‎کند و به دست می‎آورد، امّا «حیا» به دست آوردنی نیست، امری خدادای است که خداوند به هر انسانی داده است.

2.    «حیا» یک امر فراگیر و همگانی است

مطلب دوم همگانی بودن حیا است. اوّل این‎که حیا غریزی است یعنی فطری و موهبتی الهی است، دوم این که همگانی است. دقت کنید که من اینها را از هم جداسازی کردم. این‎طور نیست که حیا را فقط به مؤمن داده باشد و کافر حیا نداشته باشد. اصلاً و ابداً چنین حرفی درست نیست. خداوند حیا را هم به مؤمن داده است و هم به کافر. خدا در فطرت و نهاد هر موجودی که ما به آن «انسان» می‎گوییم، حیا را قرار داده است.

من حالا یک روایت بخوانم. روایت از امام صادق(علیه‎السلام) است که حضرت فرمودند که حضرت عیسی فرموده است: «فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى قَسَّمَ الْحَیَاءَ كَمَا قَسَّمَ الرِّزْقَ»  این روایت چه قدر زیبا است! خداوند حیا را بین انسان‎ها تقسیم کرده، همان‎طور که روزی را پخش کرده است. نگاه کنید! این تشبیه، خیلی زیبا است. مگر خدا فقط به مؤمن روزی می‎دهد؟ او به کافر هم روزی می‎دهد. روزی رسان او است. در این مطلب که هیچ شبهه‎ای نیست؟ روزی را او می‎دهد، تو روزی را تحصیل نمی‎کنی، روزی را فقط او می‎دهد، او روزی بندگان را قسمت کرده است. دیگر صحبت این نیست که من را قبول داری یا قبول نداری؟ موحّد باشد، مشرک باشد، هرچه باشد، به همه روزی می‎دهد. حیا را هم به همه داده است. می‎خواستم این را عرض کنم که حیاء همگانی است. این‎طور نیست که شما خیال کنید خدا فقط به بعضی از بندگانش حیا می‎دهد.

این روایت چه بسا باز هم اشاره به این مسأله داشته باشد که حیا، امری موهبتی است؛ چون فرمود: «إنّ الله تبارک و تعالی قسَّم الحیا» «خداوند» حیا را میان بندگانش تقسیم کرد. اینها دو چیز است: یک؛ حیا امر موهبتی و الهی است و دیگر این‎که همگانی است.

این‎طور نیست که ما شکایت کرده و بگوییم: چه‎ کار کنم؟! خدا به من حیا نداده است. تو الحمدلله آدم با حیایی هستی و این اشکال درس نیست که خدا به ما حیاء نداده، لذا من بی‎حیا هستم.  چون یکی از بزرگ‎ترین مشکلات جامعه ما همین است. بی‎حیایی در سه رابطه دیداری، گفتاری و کرداری‎ است و همین است که اهمّ مفاسد اجتماعی ما است.

3.    «حیا» پوشش نفس انسان است

مطلب سوم؛ نقش حیا در رابطه با روح و نفس انسان است. حیا چه نقشی دارد؟ این که خدا به همه ما حیا داده است برای چیست؟ ما از مجموعه آنچه که در باب حیا داریم این مسأله را در می‎یابیم که حیا نقش پوششی برای نفس انسان دارد. مثل یک پوشش بر روی نفس، یعنی شهوت و غضب است. ما این مطلب را در روایات متعدده داریم؛ به خصوص از امیر المؤمنین(علیه‎السلام) است که فرمودند: «مَنْ كَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ»  هر کس لباس حیا را به تن کند، دیگران عیوبش را نمی‎بینند. روایت دیگری نظیر این روایت است که حضرت در جای دیگر می‎فرمانید: «وَ مَنْ كَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ اخْتَفَى عَنِ الْعُیُونِ عَیْبُه‏»  هر که لباس حیا بر تن کند، عیب‎هایش از مردم مخفی می‎ماند. این همان مضمون روایت قبلی است.

روایت دیگر هم از علی(علیه‎السلام) است که: «أحسن ملابس الدین الحیاء»  بهترین لباس‎های دین، حیا است. در روایات قبلی اصلاً بحث دین مطرح نبود، کلّی بود و راجع به همه انسان‎ها بود. معنای این روایت را من الآن عرض می‎کنم. ما در جلسه گذشته گفتیم که نفس، وقتی تعادلش را از دست می‎دهد، خراب‎کاری می‎کند. حیا مثل یک پوشش است که روی نفس می‎آید و شهوت و غضب را مهار می‎کند. چون وقتی این قوا از تعادل خارج شود، آبرویم را می‎برد و عیوب نفسانی از من بروز می‎کند و ظاهر می‎شود.

عیوب نفسانی انسان کجا ظاهر می‎شود؟ مثلاً تا فلانی را عصبا‎نی‎ نکردی، نمی‎فهمی که چه کاره است. وقتی عصبانی شد، تازه می‎بینی که نعوذ بالله چه حرف‎های زشتی از دهانش در می‎آید، و چه رذالت‎هایی که از او بیرون می‎ریزد. یا این‎که تا به جایی نرسیدی که به منافع مادّی دنیایی فرد برخورد داشته باشی، خیلی با او رفیق هستی. اما همین که یک بحث مادی مطرح شد خواهی دید که چگونه برای پول و منافع خودش تو را لگدمال می‎کند.

انسان در فشار شناخته می‎شود

ما در باب دوست‎یابی هم این مطلب را داریم که پیش از انتخاب دوست، او را امتحان کنید! یک روایت در باب دوست‎یابی به ذهنم آمد که اگراشتباه نکنم از علی(علیه‎السلام) است،  روایات متعددی داریم که اگر شخصی را خواستی از نظر رفاقتی ببینی که رفاقتش با تو صمیمی است یا نه؟ او را عصبانی کن! این روایت است که او را آن‎قدر عصبانی کن تا از دستت عصبانی شود. حالا خواهی فهمید که آیا واقعاً به تو علاقه‎مند است یا نه؟ آنجا است که می‎بینی چه می‎گوید و چه چیزی را بیرون می‎ریزد؟

غرضم این است که حیا مثل یک پوشش برای شهوت و غضب است. چون اینها قوای نفسانی است و حیا مانع ظهور و بروز عیوب انسان است. یعنی حیا مانع می‎شود که آدم کاری انجام دهد که زشت باشد. لذا در روایات از حیا به پوشش تعبیر شده است.

4.    «حیا» زیبایی انسانی است

چهارم؛ این که گفتیم حیا پوشش است، یعنی این لباس بر روی روح دو نقش دارد: یک نقش این است که مانع بروز و ظهور عیوب انسان می‎شود، مانند این روایت که فرمود: «مَنْ كَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ لَمْ یَرَ النَّاسُ عَیْبَهُ» یا «وَ مَنْ كَسَاهُ الْحَیَاءُ ثَوْبَهُ اخْتَفَى عَنِ الْعُیُونِ عَیْبُه‏»و دیگر این‎که این پوشش، خودش زیبا است.

مثلاً کسی که عریان است یک وقت به دنبال لباسی است که فقط بدن او را بپوشاند و آبرویش نرود، این امر با یک گونی هم ممکن می‎شود و همین ساتری است که نمی‎گذارد عورتش آن فرد نمایان شود. اما گاهی کسی که عریان استبه دنبال لباسی است که او را زیبا کند، ستر عورت دیگر مد نظر نیست. او به دنبال لباسی است که خود لباس زیبا است و آدم را نیز زیبا می‎کند. حیا هم دو نقش دارد؛ یک نقش این است که مانع بروز و ظهور عیوب انسان است و نقش دیگرش زیبایی خودش است که انسان را هم زیبا کرده و به او جلوه می دهد. لذا از علی(علیه‎السلام) آمده است که «الحیاءُ جمیلٌ»  حیا خودش زیبا است. ما روایت زیادی داریم که من فقط به عنوان نمونه به آن اشاره کردم.

تطبیق بحث با آیات قرآن کریم

من چون در بحث تربیّتی‎‎ این مباحث را گفته‎ام الآن فقط آنها را تکمیل می‎کنم. من در باب محیط خانوادگی این آیه را خواندم و توضیح دادم، ولی الآن می‎خواهم آن را باز کنم. آن موقع جای این نبود که بیشتر به این آیه بپردازم. همه حرف‎هایی را که گفتم، می‎خواهم از این آیه استخراج کنم. « یا بَنی‏ آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنا عَلَیْكُمْ لِباساً یُواری سَوْآتِكُمْ وَ ریشاً وَ لِباسُ التَّقْوى‏ ذلِكَ خَیْرٌ ذلِكَ مِنْ آیاتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ یَذَّكَّرُونَ»  خطاب آیه «یا بنی آدم» است، یعنی همه انسان‎ها مخاطب این پیام الهی هستند. «یا ایهاالذین آمنوا» نیست. «قد انزلنا الیکم» «انزل» اینجا به معنای خلق است یعنی ما برای شما خلق کردیم. شاید برای بعضی قبول این معنا سخت باشد ولی ما در موارد متعددی داریم که از خلق با لفظ «نزول» تعبیر شده است. مثلاً در جایی فرمود: « وَ أَنْزَلْنَا الْحَدیدَ فیهِ بَأْسٌ شَدیدٌ وَ مَنافِعُ لِلنَّاس‏...»  ما آهن را فرستادیم، این آیه به این معنا نیست که واقعاً آهن‎ها از آسمان پایین ریخت، چون اگر این‎طور بود که خیلی از سرها می‎شکست و خیلی‎ها از بین می‎رفتند. معنای آیه این است که ما آهن را برای شما «خلق کردیم». یا در جای دیگر می‎فرماید: « وَ أَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ الْأَنْعامِ ثَمانِیَةَ أَزْواجٍ»  یعنی ما برای شما هشت جفت چهاپا خلق کردیم. اینها به معنای خلق است و ما آیات زیادی در این رابطه داریم. «یا بنی آدم قد انزلنا علیکم أی خلقنا لکم»
از اینجا معلوم می‎شود که مسأله درباره امری موهبتی، فطری، الهی و خلقتی است. گفتیم پوشش دو نقش دارد: یک این‎که؛ «یُواری سوئاتکم» زشتی‎هایتان را می‎پوشاند و دو؛ «و ریشا» شما را زیبا می‎کند. «ریشا» یعنی زیبایی و زینت. این همان «حیا» است.

بعد می‎گوید: «و لباس التقوی ذلک خیر» لباس تقوا بهتر است. چرا اینها را از همدیگر جدا می‎کند؟ چون حیا امری موهبتی است ولی تقوا امری اکتسابی است. باید زحمت بکشی تا تقوا را به دست بیاوری؛ ایمان مستمر و عمل مکرر موجب می‎شود که ملکه تقوا برای انسان پیدا شود. لذا خودت باید وارد عمل شوی. امّا حیا خدادادی است. برای همین آیه، این دو را از یکدیگر جدا می‎کند.

این‎که می‎گوید: تقوا بهتر است برای این است که تقوا اخصّ از حیا است و من ان شاء الله راجع به این مسأله بعداً صحبت می‎کنم. حیا همگانی و فراگیر است ولی تقوا یک محدوده خاص خودش را دارد. بعد هم می‎گوید: «ذلک من آیات الله لعلکم یذکرون».

من امشب چهار مطلب را گفتم: این‎که حیا یک امر فطری است. این‎که خداوند حیا را به همه داده است و هیچ فرقی هم بین مؤمن و کافر نگذاشته است. یعنی این‎طور نیست که بگویی: خدا به او داده است ولی به من نداده است. حیا هم دو نقش دارد، هم پوشش زشتی‎های نفسانی انسان است و هم به انسان جلوه می‎دهد، این لباس به تو زینت می‎بخشد.

یکی از پرسش هایی که در زمان حیات آیت الله العظمی بهجت از ایشان صورت گرفت پرسشی در مورد شخصیت مختار بن ابوعبید ثقفی بود.

به گزارش بولتن، شرح پرسش و پاسخ آیت الله بهجت را به نقل از کتاب ورق های آسمانی در زیر می خوانیم:

سؤال:

"نظر حضرتعالی درباره شخصیت مختار ثقفی که مورد تردید واقع شده است، چیست؟ علاقمندیم که دیدگاه شما را در این مورد بدانیم".

پاسخ:

«مختار اهل نماز بود. او از اولیای خدا بود. نماز را با حال عجیبی می خواند. در شأن مختار همین کفایت می‏کند که قاتل دشمنان اهل بیت(ع) و قتله سیدالشهداء(ع) بود.

نقل است که می‏گفت: "فلانی را کشتم، فلانی را کشتم ..." تا اینکه وقتی آخرین نفر را کشت گفت: "الان راحت شدم".

دوره نهضت او شاید 9 ماه بوده اما نوشته‏اند:هنگامی که آخرین نفر که «محمد اشعث» یا «شمر» بود را به قتل رساند گفت: "الان اگر بمیرم دیگر باکی نیست". یعنی وقتی به نهایت مقصودش رسید گفت: "دیگر اگر بمیرم، غصه‏ای ندارم".».
 
منبع: کتاب ورق های آسمانی/ محسن کمره ای زاده

بسیاری از بیماران به‌طور تصادفی یا با معرفی یک آشنا به پزشک مراجعه می‌کنند اما بعد از مدتی که از نتیجه درمان راضی نیستند نزد پزشک یا پزشکان دیگری می‌روند که معمولاً روش درمان پزشک قبلی را رد می‌کند و راه جدیدی برای درمان در پیش می‌گیرد.

به گزارش فارس، اعتماد به پزشک و مهارت او در روند درمان بسیار حائز اهمیت است به‌طوری که برخی متخصصان معتقدند که اعتماد بیمار به پزشک تا 60 درصد در روند بهبود بیماری مؤثر است اما متأسفانه در حال حاضر با پدیده‌ای روبه‌رو هستیم که به نوعی بیماران برای درمان کامل بیماری خود به چند پزشک مراجعه می‌کنند و حتی گاهی حاضرند در صف طولانی نوبت‌دهی برخی پزشکان معروف بنشینند تا به قول خودشان این نخستین و آخرین پزشکی باشد که به آن مراجعه می‌کنند.

در این بین، مراجعه به چند پزشک برای درمان بیماری‌ و گرفتن نظرات دیگر پزشکان شاید به نوعی کاری روتین شده باشد ولی یکی از معضلاتی که شاید تعداد آن کم هم نباشد این است که بیمار به پزشک مراجعه می‌کند و نتیجه نمی‌گیرد و وقتی به پزشک دوم مراجعه می‌کند، ‌پزشک بعدی از تجویزها و روش درمانی پزشک اول انتقاد می‌کند و به نوعی راه درمانی جدیدی را برای بیمار در پیش می‌گیرد.

برای برخی بیماران تعداد مراجعه به پزشکان از عدد 2هم فراتر می‌رود و اینجاست که سرگردانی، بی‌اعتمادی و ناامیدی از درمان گریبانگیر بیمار و همراهان او می‌شود.

درخواست شکستن مجدد پا

رضا غیاثوند، کارمند 30 ساله، می‌گوید: به‌علت شکستگی پا در تصادف نزد یک ارتوپد رفتم. پزشک پای شکسته‌ام را عمل کرد و «پلاتین» گذاشت. پس از مدتی که پایم در آتل بود به من گفت که باید عکس بیندازم و اگر دیدم که عمل جراحی به خوبی انجام شده است و پایم مثل اول می‌شود ولی باید آن را گچ بگیرم. عکس انداختیم و دکتر پایم را گچ گرفت. 4 ماه پایم در گچ بود پس از 4 ماه که پایم را از گچ درآوردم، دیدم پایم از مچ بازی نمی‌کند، به همین خاطر نزد پزشک رفتم و علت را سؤال کردم، گفت: پایت خیلی خوب عمل شده است.

وی می‌افزاید: پس از آن نزد فیزیوتراپ رفتم. فیزیوتراپ وقتی دید که پای من از مچ بالا نمی‌آید، تعجب کرد. بعد که عکس پایم را نزد او بردم،گفت: پزشک قبلی بسیار بد عمل کرده است و باید پایت دوباره شکسته و برای بار دوم عمل شود. من که دیگر به این دکتر دوم هم اعتمادم از بین رفته بود موضوع را رها کردم و الان چندسالی است که دیگر پایم از مچ حرکت نمی‌کند ضمن اینکه هزینه‌ای که کردم هم به‌نوعی تلف شد.

داروهای مشابه برای دو بیماری متفاوت

جابر، شهروند 34 ساله تهرانی هم می‌گوید: سرما خورده بودم پیش پزشک داخلی رفتم. همسرم هم سرما خورده بود و در حالی که به گفته خود دکتر شباهتی بین سرماخوردگی من و همسرم وجود نداشت و به‌نوعی سرماخوردگی من میکروبی و سرماخوردگی او ویروسی بود 5 تا 6 قلم دارو برای هر دوی ما نوشت که جالب است هر دو شبیه هم بودند و ما به‌دلیل اعتماد به پزشک آن دارو را برای 5 روز مصرف کردیم ولی هیچ‌کدام خوب که نشدیم هیچ، وضعمان بدتر هم شد، لذا مصرف دارو را قطع کردیم.

مهین، 45 ساله، می‌گوید: بیماری عفونی زنانه پیدا کرده بودم و خیلی هم شدید شده بود. ابتدا نزد متخصص داخلی رفتم ولی بعد از چند روز مصرف دارو وضعیتم وخیم‌تر شد. پزشک دیگری را انتخاب کردم که خیلی معروف بود و شهرت زیادی داشت. تحت درمان او قرار گرفتم و چند ماه به‌صورت مداوم داروهای او را مصرف کردم و همه تجویزها را هم انجام می‌دادم اما پس از 6 ماه بیماری‌ام وخیم‌تر شد.

وی می‌افزاید: پزشکم را عوض کردم و به نزد پزشک متخصص دیگری رفتم. پزشک جدید که معاینه و آزمایش را از سر گرفت در جواب گفت: تجویزهای قبلی کلاً غلط بوده و اصلاً تشخیص اشتباه بوده است لذا داروها وضعیت شما را وخیم‌تر کرده است. با اعتماد به گفته این پزشک چند ماه هم تحت درمان او قرار گرفتم و داروهای او را مصرف کردم اما بازهم خوب نشدم.
ابوتراب، بیمار 25ساله نیز می‌گوید: برای تعیین نمره چشم نزد یک اپتومتریست رفتم. او به من گفت که باید از لنزهای دوره‌ای به‌مدت یک سال استفاده کنم و در هر دوماه لنزها را عوض کنم. به این ترتیب من که به صحبت‌های او اطمینان نداشتم نزد پزشک دیگری رفتم که متخصص چشم بود و گفت چنین لنزهایی اصلاً مورد تأیید نیست.

پیرزن 80 ساله باید دوباره پایش را بشکند

لیلا رفیع‌زاده می‌گوید: زانوی مادربزرگ 80‌ساله من بر اثر یک سانحه شکسته بود. نزد ارتوپد رفتیم که دستور داد پا گچ گرفته شود اما پس از باز کردن گچ دیدیم که پایش درست عمل نشده است، این درحالی است که چند ماه پایش در گچ بود تا جوش بخورد. وی می‌افزاید: جالب است وقتی گچ پای مادربزرگم را باز کردم پایش کج بود، لذا وقتی نزد پزشک بعدی رفتم به من گفت که باید پایش را بشکنیم، سپس صاف کنیم و دوباره گچ بگیریم اما مادربزرگم که تحمل شکستن و دوباره گچ گرفتن را نداشت قبول نکرد و تا الان هم با پای کج آرام آرام راه می‌رود.

قلبی که مشکلی نداشت

رضا پیرسالار می‌گوید: قلب مادرم درد می‌کرد، او را نزد پزشک جراح قلب بردم که جراح، آنژیوگرافی به همراه انواع داروها را نوشت؛ حتی گفت اگر لازم باشد باید جراحی شود اما من به او اعتماد نکردم و نزد یک پزشک متخصص قلب رفتم. او وقتی آنژیوگرافی و نوار قلب را دید گفت قلب سالم است و هیچ مشکلی ندارد و فقط به خاطر کهولت سن یک مقدار کند می‌زند که آن هم برای او هیچ مشکلی ایجاد نخواهد کرد و الان چندسالی است که مادرم مشکل قلبی ندارد.

6 سال سرگردانی

مسعود، 25 ساله، می‌گوید: برای درمان جوش‌های دردناک بدنم که بسیار بزرگ و حتی اندازه یک «تیله» بود و بسیار آزارم می‌داد به متخصصان پوست زیادی مراجعه کردم که از هرکدام از آنها تجویزهایی را دریافت و به آن عمل کردم ولی متأسفانه هیچ کدام مؤثر واقع نشد. وی اظهار می‌دارد: هر کدام از این پزشکان با دلایل مختلف عدم‌نتیجه‌گیری پزشک قبلی را توجیه می‌کردند و می‌گفتند جوش غرور جوانی است اما هیچ کدام از آنها هم درمان مؤثری را درپیش نمی‌گرفتند ولی داروهایی را تجویز می‌کردند تا اینکه پس از 6 سال پزشک متخصصی در مشهد که برای خدمت سربازی در آنجا به سر می‌بردم دارویی نوشت که به قول خودش آخرین خط درمان جوش است که نتیجه گرفتم.

لکه های سفید ناخن عارضه شایعی است که علت دلایل پیدایش آن روی ناخن های دست بسیار متفاوت است اما نادیده گرفتن و بی اعتنایی به آن می تواند به سلامتی عمومی افراد آسیب وارد کند.

به گزارش دادنا و به نقل از ژورنال پزشکی اروپا، این عارضه به صورت لکه ها و یا خطوط سفید رنگ در صفحه ناخن دیده میشود و به «لکوشینیا» مشهور است، این عارضه نسبتا شایع است و عموما در اثر آسیبهای خفیف به ماتریکس ناخن پدید می آید. هر چند این لکه ها اهمیت بالینی ندارند و با رشد ناخن به بیرون رانده می شوند اما بهتر است برای درمان آن اقداماتی انجام شود.
 
هر چند عوامل خاص و گوناگونی در پیدایش این لکه های زشت کننده ناخن وجود دارد اما مهمترین آن کمبود مواد غذایی و معدنی خاص بویژه کمبود عنصر "روی" (یا همان زینک) و پروتئین در بدن و اختلال در جذب کلسیم در بدن است.
 
"روی" یا "زینک" از عناصر ضروری زندگی انسان است که برای بقاء و زندگی وی لازم است. در واقع روی یک ماده معدنی اصلی کمیاب است که بعد از آهن، بیشترین میزان را در بدن داراست. روی به طور عمده در ماهیچه‌ها ذخیره می‌شود، اما در یاخته‌های خونی سفید و قرمز، پرده شبکیه چشم، استخوا‏‏ن‏ها، پوست، کلیه‏ ها، کبد و پانکراس نیز یافت می‌شود. غده پروستات در مردان نسبت به سایر اعضا، بیشترین مقدار روی را داراست.

تحقیقات اخیر نیز نشان داده است که بهترین پیشگیری برای سرماخوردگی استفاده از قرص زینک است. روی همچنین در مبارزه با سرطانها، جلوگیری از ریزش مو، تقویت فعالیت سیستم ایمنی بدن، تسریع بخشیدن به بهبود زخمها، درمان بعضی از موارد بی اشتهایی عصبی، تقویت و بهبود باروری مردان و تقویت حس چشایی و بویایی کاربرد فراوان دارد و بنابراین اگر لکه های سفید ناخن به خاطر کمبود این عنصر در بدن باشد بایستی حتما با مشورت پزشک به مصرف مکمل های حاوی روی پرداخت.
 
البته برخی از بیماری های کمیاب مانند مالاریا نیز می تواند از عوامل بوجود آمدن لکه های سفید باشد.