تبیان، دستیار زندگی

شنا هم‌ كه‌ بلد باشی ٬ در دریای‌ غرور غرق‌ می‌شوی‌، اگر اهل‌ نباشی !

و من چه "نا اهلم" در قیاس دست هایت که آواز سبز باغچه را می خواند !

ای‌ همسایه‌ ی نزدیک‌٬

نزدیک تر به‌ من‌ كه‌ با دلم‌ مجاور نشسته‌ای‌ و پنجره ی‌ "حکمت" را شفاف‌ می خواهی٬

می‌دانم‌ "دلت می گیرد" وقتی‌ غبار فتنه‌ و حیرت‌، شیشه‌ ی دل‌ مرا مكدر می كند. می‌شویمش‌، با آب‌

عشق‌، تا "عید یقین"‌ بر ما مبارک باشد .

هر همسایه‌ را بر من‌ حقی‌ است‌، اما تو ای‌ همسایه‌ جان‌ آنچنان‌ نزدیكی‌ كه‌ خانه‌ "یکی" شده‌ایم‌ !

ادب‌ حكم‌ می‌كند به‌ حرمت‌ رایحه ی روحت ‌، "خاطرم"‌ را سرشار از تو سازم‌.

این‌ خاک‌ كه‌ اصل‌ "تیرگی" من ‌است‌ فدای‌ "روشنی" ات‌ باد كه‌ هرگاه‌ بخواهی‌ نیستم‌ و تا تو نخواهی‌

همچنان ‌مجاور همسایه‌های‌ دور و "دورترم"‌.

سلام . "منم" .

همان که با نگاهی به هم محرم شدیم .

همان که همیشه کوچکی دستانش را با بزرگی دستان "مردانه ات" اندازه می گیرد .

همان که مدت هاست خوبی ها و بدی هایش یک نفره شده و  تو  فقط صبوری میکنی .

تو با صفای دلت آمدی و من بی روایت !

در این بی روایتی ٬ ردیف و قافیه ٬"نگاهم" بود ٬ به همان شیوه ی نوشین لبان !

و از همین نگاه پنجره ای رو به آسمان گشودم تا تنها نباشیم‌ .

دلا می بینی ٬ چه ساده ٬ یک نگاه تا کجا ها می رود ؟!

خوب می دانی . هر چه را خوانده ام٬ تو نخوانده داری .

آموختی که ٬ جسم خاک از عشق افلاک می شود .

الهی به دل خوش !

شکایت نمی کنم از گفتنِ نگفتن هایت ٬فقط "نگار" می شوم ٬که تو همه لطف و قهری .

ای دلدار خوش سودا اگر گذرت بر مقام ما افتاد ٬بی زنهار می گویمت ٬ بدان ...

"برکت وجودت" و همه ی محبت هایت "نمک گیرم" کرده ٬

 از من راضی باش !

که جز این جهان به یک سَر ٬ نمی ارزد .

سر آغاز بودن ...

انتهای ماندن است .

ماندنی در اعماق ندانستن ...

غرق در تنهایی خویشتن .

چیستی و "چرایی" ؟!

ای پیغمبر مذهب "تنهایی" ...

ای شکست !

که آن خوب ترین گوهر زیبای اهورائیت را ٬ در پس جلوه های رنگین ...

و چشمگیر ...

"از یاد برده ای" !

غریقی در طوفان تنها مانده است .

آخرین فریادهای خسته اش را ...

"بشنو" ...

من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست!!!

آدم هایی هستند که فاصله شان با خوشبختی نزدیک است!

دنیای اینها "دنیای اربعه" است و خودشان هم ٬هم!

ساکنان دنیای اربعه :آب و خاک و آتش و باد...

آدم هایی با طبایع اربعه:سودا و بلغم و صفرا و دم و مزاج های اربعه:حرارت و برودت و رطوبت و یبوست!

مقیم "ربع مسکون" !

غم ها و شادی هایشان "مختصر" و "متقارن" و موزون و به ترتیب اهمیت چهار چیز حیاتی:

شکم و زیر شکم و تن پوش و نشیمنگاه !

خلاصه همه ی هستی و حیاتشان دو دو تا چهار تا !

باز هم اربعه ! اربعه در اربعه در اربعه !

دنیایی است ٬ دنیای "بیعاری" و "عیاشی" و "مصرف".

انبار "طعام" و  "جماع" و دیگر هیچ!

و هستند انسان های "غیر اربعه"... انسان هایی بیرون از "حد و حساب"...

درد "گم کردن" دارند و طرح "دلتنگی" میکشند و "خالی از خویشند".

سرشار از هیجان  "هر آغاز".

درد هایم ٬ درد می کنند "بدجور" .

روزهای "بی هم" بودن را ...

فاصله ی بین من تا دامنی که طلبیدم و "نبود" !

و غربتی که پر بود از رقص نور و دود و عیش ٬من همه را گذاشتم و گذشتم و "نیافتم" ...

کسی نپرسید از این "گذشتن" ٬فقط عجیب بود و "عجب" !

نزدیکانی که برای غصه هایشان "سوگوارند"  ...  و چه پوک !

چه خوب بود اگر "واژه" را میشد فهمید !

از من چه ماند؟

چند تار سپید و دلی که برای "بوی خواهر" و "تو" سخت تنگ است.

ای "حضرت تدریس" ...

ما ... "ما همیم" ؟!

قطره آبی تشنه در تقلای خروش امواجت ...

دانه شنی سرگردان در تمنای سکوت شنزارت ...

چه سود از این تقلا و تمنا ؟!

جز نفیری که گوش خودم می شنود .

"سوختن و ساختن و جامه دریدن          پروانه ز من ٬شمع ز من٬ گل ز من آموخت "

"بی قرار" از خویش و "در پناه" خویش.

"شیطنت عشق"...

چشمان "عریانم"  را میگشاید ...

و "رهائی" از رنج رهائی ندارم.

در پناه "یک تسلیم" ٬ میشوم.

"بخوان" !

تو میتوانی بخوانی.