تبیان، دستیار زندگی

از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش
وز بهر نظارهٔ تو ای مایهٔ نوش
چون منتظران به هر زمانی صد بار
جان بر در چشم آید و دل بر در گوش

                                             بهائی

در میکده دوش، زاهدی دیدم مست
تسبیح به گردن و صراحی در دست
گفتم: ز چه در میکده جا کردی؟ گفت:
از میکده هم به سوی حق راهی هست

                                            بهائی

زندگی ما ٬ صدای "بی" پاسخ ٬ "نیست" .

 تکرار "تکرارها" ...

چه خواهد ماند؟

سرخ کوچکت را باور دارم ...

ای "صاحب نشان" .

غم های "نمناک" من ...

و تو ...

و صدایت که آسمان احساس های پرشکوه است ...

و پایه هایی که از "عقیده" ریخته اند ...

مرا از "هر چه" در این ابتذال انبوه و آلوده و زشت میگذرد ..."ببر".

تو دور از "فهم" های کوتاهی ...

من "برایت" به مرز "هجرت" خواهم رفت ... ای "پر آواز".

گناهی "مقدس" است ... "عشقبازی" با تن آسمان .

به "او" ... به سکوت ... به  زمزمه ی "آبی" وحی مینگرم.

میروم ... تا در گوشه ای از این "سبز آبی" معصوم "پر" از خداوند غرق شوم.

آنجا کشور سبز همه ی رازهای آشنایی ...

آبی آرام "عصمت" ایمان ...

کبود دردمند "اسرار" دوست داشتن است.

وای از شیدا دل من...

مست و بی پروا دل من...

مجنون هر صحرا دل من...

رسوا دل من ...

لاله تنها دل من...

داغ حسرتها دل من...

سرمایه سودا دل من...

رسوا دل من.............

شکایت نمی کنم از گفتنِ نگفتن هایت ٬فقط "نگار" می شوم ٬که تو همه لطف و قهری .

ای دلدار خوش سودا اگر گذرت بر مقام ما افتاد ٬بی زنهار می گویمت ٬ بدان ...

"برکت وجودت" و همه ی محبت هایت "نمک گیرم" کرده ٬

 از من راضی باش !

که جز این جهان به یک سَر ٬ نمی ارزد .

ای پیغمبر مذهب "تنهایی" ...

ای شکست !

که آن خوب ترین گوهر زیبای اهورائیت را ٬ در پس جلوه های رنگین ...

و چشمگیر ...

"از یاد برده ای" !

غریقی در طوفان تنها مانده است .

آخرین فریادهای خسته اش را ...

"بشنو" ...

وجودی قدیمی ...

با چیرگی بر پندارهایش ٬

"تنها" سفر می کند .

روی بال شوق .

و می داند ...

"چند قدم" تا بال زرین آفتاب٬ راه است !