تبیان، دستیار زندگی

 : آنگاه که در برابر از پاافتادگان ، میپرید

: آنگاه که گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه میزنند ، خود را دلداری داد

 : آنگاه که از ناچاری ، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش را ناشی از توانایی دانست

: آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد ، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود

 : آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت

جبران خلیل جبران

چه خبر از دل تو....؟
نفسش مثل نفسهای دل کوچک من میگیرد...؟
یا به یک خنده ی چشمان پر از ناز کسی میمیرد...؟
چه خبر از دل تو....؟
دل مغرور تو هم مثل دل عاشق من میگیرد....؟
مثل رویای رسیدن به خدا....
همه شب تا به افق
دل من نیز به آزادگی قلب تو
..........پر میگیرد

چه خبر از دل من ؟
از تو میپرسم دوست
چه خبر از دل من ؟ كه تو بهتر دانی كه چه كردی با من
تو شكیبا بی شكیبم كردی
بنگر آنقدر غریبم كردی

                                       كه شبی از شبها من غریبانه ترین شعر زمین را گفتم

می توان تنها شد!

می توان زار گریست!

می توان دوست نداشت،

و دل عاشق آدم هارا زیر پاها له کرد...

می توان چشمی را به هیاهوی جهان خیره گذاشت...

می توان صدها بارعلت غصه ی دل را فهمید!

می توان...می توان بد شد و بد دید وبد اندیشه نمود!

آخرش هم تنها می توان، تنها رفت ...

با جهانی همه اندوه و غم بدبختی...

یادگاری!؟

همه جا تلخی و سردی و غرور...

فاتحه!؟

خوب شد رفت !!

عجب ادم بد خلقی بود!!

ولی ای کودک زیبای دلم...

آن ور سکه تماشا دارد....!

نه!

جای تو خالی نیست

درد می کند...

دلت را بگیر سر دستت

و فریادم کن!

می خواهم بدانم

چند مَرده حلّاجی...