تبیان، دستیار زندگی

هرگز از مشکلات نهراسید بلکه در انتظار آن باشید و آنرا با آغوش باز بپذیرید تا موجب نیرومندی شما شود.

روزی مردی ثروتمند در اتومبیل جدید و گران قیمت خود باسرعت فراوان از خیابان كم رفت و آمدی می گذشت. ناگهان ازبین دو اتومبیل پارك شده در كنار خیابان یك پسر بچه پاره آجری به سمت او پرتاب كرد.پاره آجر به اتومبیل او برخوردكرد . مرد پایش را روی ترمز گذاشت و سریع پیاده شد و دیدكه اتومبیلش صدمه زیادی دیده است. به طرف پسرك رفت و اورا سرزنش كرد.پسرك گریان با تلاش فراوان بالاخره توانست توجه مرد را به سمت پیاده رو، جایی كه برادر فلجش از روی صندلی چرخدار به زمین افتاده بود جلب كند. پسرك گفت:"اینجا خیابان خلوتی است و به ندرت كسی از آن عبورمی كند. برادر بزرگم از روی صندلی چرخدارش به زمین افتاده و من زور كافی برای بلند كردنش ندارم. برای اینكه شما را متوقف كتم ناچار شدم از این پاره آجر استفاده كنم". مرد بسیار متاثر شد و از پسر عذر خواهی كرد. برادرپسرك را بلند كرد و روی صندلی نشاند و سوار اتومبیل گرانقیمتش شد و به راهش ادامه داد.
در زندگی چنان با سرعت حركت نكنید كه دیگران مجبور شوندبرای جلب توجه شما پاره آجر به طرفتان پرتاب كنند !خدا در روح ما زمزمه می كند و با قلب ما حرف میزند. اما بعضی اوقات زمانی كه ما وقت نداریم گوش كنیم،
او مجبورمی شود پاره آجربه سمت ما پرتاب كند. این انتخاب خودمان است كه گوش كنیم یا نه !

مرگ از زندگی پرسید:آن چیست که باعث می شود تو شیرین و من تلخ جلوه کنم؟ زندگی لبخندی زدو گفت :دروغ های که در من نهفته هست و حقیقتی که تو در وجودت داری.

زیاده از حد خود را تحت فشار نگذار ، بهترین چیزها در زمانی اتفاق می افتد كه انتظارش را نداری

در آینه ی انصاف
مبادا به صخرها و سنگ ها دل ببندیم
مبادا کارمان به جایی برسد که با هزاران خواهش و تمنا هم قطره ای اشک
از چشمانمان جاری نشود.مبادا فقط خودمان را ببینیم و تمام آینه ها را
برای خودمان بخواهیم،مبادا احوالپرسی از فرودست نشینها را از یاد ببریم
در کنار همه ی دغدغه ها خوب است گاهی با خودمان،دلمان ،روحمان
خلوت کنیم،برای خلوت کردن یک اتا ق 3 در 4 کاهگلی هم کافیست...
باور کن بدون وقت قبلی هم میتوان خدا را ملاقات کرد،میتوان خدا را
دید و با او صحبت کرد.باید با خودمان خلوت کنیم،ببینیم چه به سر
خودمان آورده ایم،چقدر از آن پاکی و درستی فاصله گرفته ایم،چقدر به
خودمان ظلم کرده ایم و روحمان را کدر و تیره ساخته ایم.....گاهی خوب
است به دور از همه ی دغدغه ها، تکبرها و دلمشغولیها با خودمان خلوت
کنیم و در آینه ی انصاف به تماشای خود بنشینیم

از خدا خواستم عادت‌های زشت را تركم بدهد.
خدا فرمود:خودت باید آنها را رها كنی.
I asked god to take away my habit
God said, no It is not for me to take away, but for you to give it up
از او درخواست كردم فرزند معلولم را شفا دهد.
فرمود: لازم نیست، روحش سالم است؛ جسم هم كه موقت است.
I asked god to make my handicapped child whole
God said, no body is only temporary
از او خواستم لااقل به من صبر عطا كند.
فرمود: صبر، حاصل سختی و رنج است. عطاكردنی نیست، آموختنی است.
I asked god to grant me patience
God said, no Patience is a byproduct of tribulation
It isn't granted, it is learned

گفتم: مرا خوشبخت كن.
فرمود: نعمت از من خوشبخت شدن از تو.
I asked god to give me happiness
God said, no I give you blessings happiness is up to you
از او خواستم مرا گرفتار درد و عذاب نكند.
فرمود: رنج از دلبستگی‌های دنیایی جدا و به من نزدیك‌ترت می‌كند.
I asked god to spare me pain
God said, no
Suffering draws you apart from worldly cares and brings you closer to me
از او خواستم روحم را رشد دهد.
فرمود: نه تو خودت باید رشد كنی. من فقط شاخ و برگ اضافی‌ات را هرس می‌كنم تا بارور شوی.

I asked god to make my spirit grow
God said, no You must grow on your own
But I will prune you to make you fruitful
از خدا خواستم كاری كند كه از زندگی لذت كامل ببرم.
فرمود: برای این كار من به تو زندگی داده‌ام.
I asked god for all things that I might enjoy life
God said, no I will give you life, so that you may enjoy all things

از خدا خواستم كمكم كند همان‌قدر كه او مرا دوست دارد، من هم دیگران را دوست بدارم.
خدا فرمود: آها، بالاخره اصل مطلب دستگیرت شد.

I asked god to help me love others, as much as He loves me
God said: Ahah, finally you have the idea

خوشبختی مثل یك توپ است وقتی در حركت است به دنبالش می دویم و وقتی ایستاده است به آن لگد می‌ زنیم.

پسر بچه ای بود كه اخلاق خوبی نداشت. پدرش جعبه ای میخ به او داد و گفت هر بار كه عصبانی می شوی باید یك میخ به دیوار بكوبی.
روز اول پسر بچه 37 میخ به دیوار كوبید. طی چند هفته، همانطور كه یاد می گرفت چگونه عصبانیتش را كنترل كند، تعداد میخهای كوبیده شده به دیوار كمتر می شد. او فهمید كه كنترل عصبانیتش آسان تر از كوبیدن میخها بر دیوار است...
بالاخره روزی رسید كه پسر بچه دیگر عصبانی نمی شد. او این مسئله را به پدرش گفت و پدر نیز پیشنهاد داد هر بار كه می تواند عصبانیتش را كنترل كند، یكی از میخها را از دیوار درآورد.
روزها گذشت و پسر بچه بالاخره توانست به پدرش بگوید كه تمام میخها را از دیوار بیرون آورده است. پدر دست پسر بچه را گرفت و به كنار دیوار برد و گفت: «پسرم! تو كار خوبی انجام دادی و توانستی بر خشم پیروز شوی. اما به سوراخهای دیوار نگاه كن. دیوار دیگر مثل گذشته اش نمی شود. وقتی تو در هنگام عصبانیت حرفهایی می زنی، آن حرفها هم چنین آثاری به جای می گذارد. تو می توانی چاقویی در دل انسانی فرو كنی و آن را بیرون آوری. اما هزاران بار عذرخواهی هم فایده ندارد؛ آن زخم سر جایش است. زخم زبان هم به اندازه زخم چاقو دردناك است.»

پاییز غم از راه رسید
با میوه هایی که از خشم باد می ریختند
و سایه ها بلند تر میشدند
از بلند ترین آدم ها هم بلند تر
دوباره صدای زنگ ها اما بی ما
در گوش همه پیچید و
نوید داد سرمایی را
که احساس ها را خواهد کشت
به تباهی خواهد کشاند
اما این بار ما می مانیم
به تباهی نمیرسم
چون همه چیز بد نیست
ما باران را همراه داریم
با آن شسته میشویم
همراهش جاری می شویم
همه چیز را غسل میکنیم
و دوباره بر می خیزیم
و احساسی گرم را با نگاهمان به همه میدهیم
در رگ هایشان تزریق میکنیم
و سرما را از پا در می آوریم
و در انتهای روزهایی که زود به تاریکی رسیدند
در کنار هم خواهیم بود و
چشم در چشم هم تا رسیدن صبحی دوباره
ایران نامه خواهیم خواند
و سرمست روز دیگری را آغاز میکنیم
دست در دست هم
و صدای زنگ ها را نمیشنویم
چون احساس ما تباهی ناپذیر است