روزى رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم به على "علیه السلام" فرمود: یا على همانا من در سه جا اسم ترا همراه اسم خود دیدم و با نظر بر آن انس یافتم. هنگامى كه در معراجم به آسمان، به بیت المقدس رسیدم، بر صخره آن یافتم كه نوشته بود خدایى جز الله نیست، محمد فرستاده خداست، او را بوسیله وزیرش تأیید كرده ام و بوسیله وزیرش یارى نموده ام.

به جبرئیل گفتم: وزیر من كیست؟ گفت: على بن ابیطالب و بار دوم هنگامى بود كه به سدرة المنتهى رسیدم دیدم بر آن نوشته است: منم خداوند یكتا كه معبودى جز من نیست، محمد حبیب من است، او را به بوسیله وزیرش تأیید كرده ام و بوسیله وزیرش یارى نموده ام [ نصایح، ص 471. ]

مطابق روایات متواتر كه از طریق شیعه و سنى، نقل شده این آیه [ سوره مائده، آیه 55. ] در شأن امیر مؤمنان "علیه السلام" نازل شده و دلیل ولایت و رهبرى على "علیه السلام" بعد از پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم است و این آیه هنگامى نازل شد كه على "علیه السلام" در مسجد مشغول نماز بود آنگاه فقیرى به مسجد آمد و از حاضرین در مسجد تقاضاى كمك كرد، كسى چیزى به او نداد، حضرت على "علیه السلام" در حال ركوع بود، با انگشت كوچك دست راستش اشاره كرد، سائل نزدیك آمد و انگشتر را از دست على "علیه السلام"بیرون آورد، به این ترتیب آن حضرت در ركوع نماز، انگشترش را به عنوان زكات "صدقه مستحبى" به فقیر داد، و آیه انما ولیكم الله و رسوله و الذین آمنوا الذین یقیمون الصلوة و یؤتون الزكوة و هم راكعون در ستایش امام على "علیه السلام" نازل شد [ غایة المرام، تعداد 42 حدیث از طریق اهل تسنن و 19 حدیث از طریق شیعه وارد شده است، در مورد اینكه آیه فوق در شأن،على "علیه السلام" نازل شده است. ] در تاریخ آمده، این انگشتر یكى از مشركان بنام مروان بن طوق بوده، امام على "علیه السلام" هنگامى كه در جنگ، بر او پیروز شد و او را به هلاكت رسانید انگشتر او را به عنوان غنائم جنگى از دست او بیرون آورد، و به حضور رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم آورد، پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم دستور داد تا على "علیه السلام" از میان غنائم، آن انگشتر را براى خود بردارد. [ وقایع الایام، ص 627. ]

از رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم سؤال كردند: یا رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم بهترین افراد كیست؟

حضرت فرمود: بهترین آنها، و پرهیزگارترین آنها، و با فضیلت ترین آنها و نزدیكترین آنها به بهشت كسى است كه به من نزدیكتر بوده و پرهیزگارتر و نزدیكتر به من نیست مگر على بن ابیطالب. [ ینابیع المودة ص 247. ]

پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم به على "علیه السلام" فرمود: اى على! پنج چیز درباره ى تو از خدا خواستم كه خداوند همه را به من عطا كرد:

1- اینكه من اول كسى باشم كه از قبر بر مى خیزم و غبار از چهره مى افشانم، و تو هم با من باشى.

2- خداوند اجازه دهد كه من و تو در محل سنجش اعمال بایستیم.

3- ترا در قیامت پرچمدار من قرار دهد.

4- امت مرا به دست تو از حوض كوثر سیراب كند.

5- هنگام رفتن به بهشت ترا پیشرو امت قرار دهد.

آنگاه فرمود: شكر خداى را كه بر من منت نهاد و همه ى این تقاضاها را پذیرفت. [ نصایح، ص 214]

شب بعد از عروسى حضرت فاطمه الزهراء "علیه السلام" رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم براى دیدار وى به منزل على "علیه السلام" آمد، آن گاه از على "علیه السلام" پرسید یا على همسرت را چگونه یافتى؟ حضرت عرض كرد: یا رسول الله یاور خوبى است در طاعت خدا، بعد از فاطمه الزهراء "علیه السلام" پرسید: فاطمه جان شوهرت چگونه است؟ عرض كرد: شوهر بسیار خوبى است در این هنگام رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم براى آنان دعا كرد: "بار خداى جمعشان را پراكنده مكن و بین دلهایشان الفت بیفكن و..." [ بحارالانوار، ج 3، ص 117]

... لذا رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: اى فاطمه "علیه السلام" همانا على "علیه السلام" نزد خداوند بزرگوارتر از هارون است. زیرا، هارون موسى را خشمگین نمود و حال آنكه على هیچ گاه مرا خشمگین نساخت. سوگند به آنكه پدرت را به حق به پیامبرى مبعوث كرد هرگز یك روز هم بر او غصب نكردم و هیچ گاه نگاه ننمودم به چهره على، جز آنكه خشم از من رخت بربست. [ بحارالانوار، ج 43، ص 151]

ومن كلام له علیه السلام

فی مثل ذلك

أرْضُكُمْ قَرِیبَةٌ مِنَ المَاءِ، بَعِیدَةٌ مِنَ السَّماءِ، خَفَّتْ عُقُولُكُمْ، وَسَفِهَتْ حُلُومُكُمْ)ف، فَأَنْتُمْ غَرَضٌلِنَابِلٍ وَأُكْلَةٌ لاَِكِلٍ، وَفَرِیسَةٌ لِصائِدٍ. سخنى از آن حضرت(ع)

در همین معنى سرزمینتان به آب نزدیك است و از آسمان دور.مردمى سبك عقل هستید وبردباریتان سفیهانه.آماج هر تیر بلایید و طعمه هر خورنده و شكار هر كس كه برشما تاخت آورد.

ومن كلام له علیه السلام

لمّا أظفره الله تعالى بأصحاب الجمل وقد قال له بعض أصحابه: وددت أن أخی فلاناً معك شاهداً لیرى ما نصرك الله به على أعدائك، فقال له علیه السلام :

أَهَوَى أَخِیكَمَعَنَا؟ قال: نَعَم. قالَ: فَقَدْ شَهِدنَا، وَلَقَدْ شَهِدَنَا فی عَسْكَرِنَا هذَا أَقْوَامٌ فی أَصْلاَبِ الرِّجَالِ، وَأَرْحَامِ النِّسَاءِ، سَیَرْعُفُ بِهِمُ الزَّمَانُ ویَقْوَى بِهِمُ الاِِْیمَانُ. سخنى از آن حضرت(ع)

چون خداوند در جنگ جمل پیروزش گردانید،یكى از یاران گفتش:اى كاش برادرم،فلان، مى بود و مى دید كه چسان خداوند تو را بر دشمنانت پیروز ساخته است.على(ع)از او پرسید:

آیا برادرت هوادار ما بود؟گفت:آرى.على(ع)گفت:

پس همراه ما بوده است.ما در این سپاه خود مردمى را دیدیم كه هنوز در صلب مردان و زهدان زنان هستند.روزگار آنها را چون خونى كه بناگاه از بینى گشاده گردد،بیرون آورد و دین به آنها نیرو گیرد.

ومن كلام له علیه السلام

[لابنه محمّد بن الحنفیة لمّا أعطاه الرایة یوم الجمل]

تَزُولُ الجِبَالُ وَلاَ تَزُلْ! عَضَّ عَلَى نَاجِذِكَ أَعِرِاللهَ جُمجُمَتَكَ، تِدْ فی الاََْرْضِ قَدَمَكَ، ارْمِ بِبَصَرِكَ أَقْصَى القَوْمِ، وَغُضَّ بَصَرَكَ وَاعْلَمْ أَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللهِ سُبْحَانَهُ. سخنى از آن حضرت(ع)به پسرش،محمد بن حنفیه،هنگامى كه در جنگ جمل رایت را به دست او داد.

اگر كوهها متزلزل شوند،تو پایدار بمان.دندانها را به هم بفشر و سرت را به عاریت به خداوند بسپار و پایها،چونان میخ در زمین استوار كن و تا دورترین كرانه هاى میدان نبرد را زیر نظر گیر و صحنه هاى وحشت خیز را نادیده بگیر و بدان كه پیروزى وعده خداوند سبحان است.

ومن خطبة له علیه السلام

[یرید الشیطان أویكنی به عن قوم]

أَلاَ وإنَّ الشَّیْطَانَ قَدْ جَمَعَ حِزْبَهُ وَاسْتَجْلَبَ خَیْلَهُ وَرَجِلَهُ وإِنَّ مَعِی لَبَصِیرَتی. مَا لَبَّسْتُ عَلَى نَفْسِی وَلاَ لُبِّسَ عَلَیَّ. وَایْمُ اللهِ لاََُفْرِطَنَّلَهُمْ حَوْضاً أَنَا مَاتِحُهُ لاَ یَصْدِرُونَ عَنْهُ وَلاَ یَعُودُونَ إِلَیْهِ. خطبه اى از آن حضرت(ع)

آگاه باشید كه شیطان حزب خود را گرد آورده و سواران و پیادگانش را بسیج كرده است. همان بصیرت دیرین هنوز هم با من است.چنان نیستم كه چهره حقیقت رانبینم و حقیقت نیز بر من پوشیده نبوده است.به خدا سوگند،بر ایشان گودالى پر آب كنم،كه چون در آن افتند بیرون شدن نتوانند و چون بیرون آیند،هرگز،هوس نكنندكه بار دیگر در آن افتند.

ومن كلام له علیه السلام

[فی صفته وصفة خصومه ویقال إنّها فی أصحاب الجمل]

وقَدْ أَرْعَدُوا وَأبْرَقُوا وَمَعَ هذَیْنِ الاََْمْرَیْنِ الفَشَلُ وَلَسْنَا نُرْعِدُ حَتَّى نُوقِعَع، وَلا نُسِیلُ حَتَّى نُمْطِرَ. سخنى از آن حضرت(ع)

همانند تندر خورشیدند و چون آذرخش شعله افكندند.با اینهمه،ترسیدند و دركار بماندند. ما چون تندر نمى خروشیم،مگر آنگاه،كه خصم را فرو كوبیم و سیل روان نمى كنیم مگر آنگاه كه بباریم.