تبیان، دستیار زندگی

زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر

سپرده بر صف آیینه، دوباره آینه ای دیگر

دوباره داغ به روی داغ، دوباره درد به روی درد

کبوتران بدون بال، کبوتران بدون پر

ظهر عاشوراست ظهری در هوایی سوخته

هر طرف فریاد الا الله و نایی سوخته

داغ خورشیدست و شن های کویری بی امان

لشکر کفّار، در کرب و بلایی سوخته

وقتی شقایق عاشقی را جار می زد

دستی دلم را پشت پروین دار می زد

بر پای دارم یك شهاب خسته می سوخت

فانوس كیوان با لبان بسته می سوخت

شبیه هرچه که عاشق، سَرَت جدا شده است

تمام هستی پهناورت جدا شده است

غزل چگونه بگویم ز قطعه های تنت؟!

که بیت بیت تو از پیکرت جدا شده است

می وزد با ترانه های زلال، كوچه كوچه نسیم عاشورا

می رسد عطر لاله های بهشت، صبحدم با شمیم عاشورا

من و سلوای روح می آید، از نهان خانه های رؤیایی

آسمان غرق می شود یكسر، در هوای نعیم عاشورا

تا محرّم می‌شود در شهر غوغا می‌شود

هر کجا هر روز و هر شب، عشق معنا می‌شود

عشق شوری در نهاد عاشقان انداخته ست

پاسخ زشتی اگر «الّا جمیلا» می‌شود

آن تشنه که شد آب، عطشناک لبش

می ریخت شراب عشق، از تاک لبش

دیدند ملایک که زمانی سیراب

می گشت لب پیمبر از چاک لبش

دل ها همه اسیر تو از حال رفته اند

چشمان بی نظیر تو از حال رفته اند

آن زلف های مشكی میراثِ مجتبی...

در خواب دلپذیرِ تو از حال رفته اند

تا گلو گریه كند، بغض فراهم شده است

چشم ها بس كه مطهّر شده، زمزم شده است

نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده ست

واژه هایش، همه اندوه محرّم شده است