ی شفای دردهای من حسین
ای كلید هر دعای من حسین
ای تمام آسمان ها مال تو
ای نگاه كهكشان، دنبال تو
با صدای روضه خوان رفتم به جایی سوخته...
روضه خوان می خواند امّا با صدایی سوخته...
باز هم شرمنده؛ در دستم ندارم بیشتر
واژه هایی آتشین، زلف رهایی سوخته...
هر روز اگر گذشت... ماتم بوده
درسینه؛ غم شما فراهم بوده
هر روز ولی گذشت... باداغ شما
هر ماه برای ما؛ محرّم بوده...
رنگ سیاه و سرخ تو را دارند، این روزها تمام خیابان ها
گرمای آش نذری ما، حتّی! پیچیده در قبای زمستان ها
از ابرها به روی زمین نم نم، دارد دوباره مرثیه می بارد
نه!... آب نیست...! گریه برای توست، ماهیّت حقیقی باران ها
کوه هم جای تو می بود، فرو می افتاد
مثل افتادن ناگاه سبو، می افتاد
جای چشم تو که چون رود به هر سو می ریخت
چشم خورشید اگر بود ز سو می افتاد
غروب دیگری بود و بقیع آشفته تر می شد
گلوی تشنه اش آتش فشانی شعله ور می شد
كسی طرح دو دست آب آور می كشید آنگاه
به خاك تشنه از هنگامه ای شق القمر می شد
مانده از کوفه کسی با قلب تو مَحرم شود
حُر شود از گیر و دار فتنه و آدم شود
زخم خواهد زد نقاب صورت نامردها...
"یقضی الله ست" می خواهد تو را مرهم شود
شد آغاز ای شقایق ها خزان از شام و از کوفه
وَ بادی سرخ و تب زا شد وزان از شام و از کوفه
قرارست آتش و آهن ببارد ز آسمان امشب
بهارا لاله هایت را بخوان از شام و از کوفه
من ماندم و خدا و دلی تر برادرم!
با دشتی از شقایق پرپر برادرم!
تو رفته ای و من شده ام مثل یک یتیم
خاکم نموده داغ تو بر سر برادرم!
ای واژه ی نهفته به دل های منتظر
نامت به باور همه اعصار، منتشر
چشمم به جمعه خیره شد ای آفتاب عدل
لختی بتاب، تا بشود ظلم، منکسر
