دو پایه ی استوار عاشورایند
سرمایه و اعتبار عاشورایند
صد دفتر شور و شعر با خود دارند
دستان تو، شاهکار عاشورایند
آسمان خم شده تا بوسه زند مویَش را
ماه دیده ست در آیینه ی او رویَش را
تشنه لب آمده آورده به قربانگاهت
گردن عاشق هفتاد و دو آهویَش را
كجاست كعبه اگر مسجد الحرام تویی تو
قسم به كرب و بلا حج من تمام تویى تو
همه نمازى و نیت، قیام توست قیامت
شهید ظهر تشهّد تویى، سلام تویى تو
قبول كن كه شبیه حصیر افتادی
قبول كن ته گودال گیر افتادی
مخواه تا كه سر من به گریه بند شود
بگو چكار كنم از تنت بلند شود
بنا نبود کسی پیکر تو را ببرد
عبای کهنه ی پیغمبر تو را ببرد
بنا نبود کسی نیزه بی هوا بزند
بنا نبود که بال و پر تو را ببرد
در پرده ی غم مانده آوای گلویم
زخمی شده زیر و بم نای گلویم
هرچه نَفَس از سینه رفته برنگشته
بسته شده از بغض، مجرای گلویم
راه را باز نمایید... محرّم آمد
دم بگیرید که هنگامه ی ماتم آمد
دست بر سینه نهاده، همه تعظیم کنید
مادری دست به پهلو، کمری خم آمد
گذشت خاطره هامان، گذشته ها غم شد
شکست قلب زمین باز هم محرّم شد
نیامده دل من تنگ رفتنت شده است
بهانه گیر شب روضه خواندنت شده است
چون خون خدا بیا مسلمان باشیم
یا حدأقل شبیه سلمان باشیم
مولا، سگ آستان نمی خواهد مَرد!
او کرده قیام ، تا که «انسان» باشیم
هیچ حرفی نزنی تا گله از غم باشد
چشم هایت نکند چشمه ی زمزم باشد
از سفر می رسی امّا چه بگویی، سخت ست
ارمغان سفرت غصّه و ماتم باشد
