اطلاعات دارویی و پزشکی
سرمایه واقعی، سلامتی است. این تکه کلام سنتی شاید دیگر کمی کلیشهای به
نظر برسد، ولی همچنان واقعیت را می گوید. تندرستی، مهمترین ثروت ماست، پس
باید آنرا اولین اولویت زندگیمان قرار دهیم.
حالا سؤالی که ایجاد میشود این است که چطور خواهید فهمید بدن شما سالم و
آمادهی جوش و خروش و گذراندن زندگی است؟ ما در این مطلب برخی از علاماتی
که نشان دهندهی سلامت شما هستند را فهرست کردهایم. ادامهی این متن را
بخوانید تا با این علامتها آشنا شوید.
- اگر صبحها که از خواب بیدار میشوید سرحال هستید و آمادهاید تا جهان
را زیر پاهایتان فتح کنید، این اولین علامتی است که شما سلامتید.
- اگر میتوانید پس از بالا رفتن از پلهها همچنان تنفستان را کنترل کنید و بصورت عادی راه بروید، تبریک میگوییم! شما سلامتید.
- اگر تمام روز را کار میکنید و در پایان روز هم هنوز برای آماده کردن
یک شام کوچک برای همسرتان انرژی دارید، کلاهتان را بالا بیندازید!
- اگر شما در عوض پوستی رنگ پریده، دارای پوستی درخشان هستید، به کارت سلامت خود یک امتیاز دیگر بیفزایید.
- اگر ناخنهای شما صورتی رنگ و سفت و محکم هستند، شما سلامتید.
- اگر معدهتان هم روبراه است و بصورت منظم به دستشویی میروید، یبوست
ندارید و معدهتان ترش نمیکند، میتوانید خوشحال باشید که میزان سلامت شما
در حال افزایش است.
- اگر دندانهایی سالم و بی نقصی دارید و با لبخندهای جادویی خود
اطرافیان را جذب میکنید، پس برای اینکه خوشحال باشید دلیل کافی دارید.
- اگر اشتهایتان خوب است، نه حریصید و نه کم اشتها، نشان میدهد که بدنتان سلامت و روبراه است.
- اگر زمانی که دیگران سرفه میکنند و هوای داخل بدنشان را به بیرون
میدمند شما عطسه نمیکنید، آنگاه قطعاً سیستم دفاعی بدنتان به خوبی کار
میکند. داشتن مصونیت در برابر سرماخوردگی و عفونتهای جزئی، علامت سلامتی
شماست.
- اگر احساس میکنید که به خوبی استرس خود را کنترل میکنید و بیش از
اندازه یا به طور غیر معمول خشمگین نمیشوید، بدان معناست که روان شما نیز
سلامت است.
- اگر همه چیز در زندگی عشقی و تمایلات جنسی شما خوب و منظم است، امتیاز دیگری به کارت سلامت خود اضافه کنید.
- اگر در حال مبارزه با بی خوابی، یا پاره شدن خوابتان نیستید، پس سالم و قبراقید. خوب خوابیدن در شبانگاه، شاخصی مهم برای سلامت است.
- منبع-http://genie.ir
دوشنبه 15/2/1393 - 22:14
دانستنی های علمی
اشخاصی که در همه زمانهای بیداری با واهمه از شکار شدن، روزهای خود را
می گذرانده، کابوس و رویا گونه ای از حس« در آماده باش بودن» بوده است که
هر از چند وقت فرصتی می گشت تا حس آماه باش را در طی شب به اویاد آوری
کند.
می گویند خواب و رویا، نشانه های ترمیم عصب ها است که در طول روز به
سختی مشغول کار هستند. بنا بر این دیدگاه، یاخته های عصبی در طی شب با به
حداقل رسیدن رفتار های شان، در صدد تنظیم و به تفاهم رساندن واکنش های
یاخته های عصبی همان روز هستند تا برای روز سخت دیگری آماده شوند.
می گویند ماجرای بایگانی کردن اتفاقات مرتکب شده در روز و حتی انتقال
احساسات، امیال و تجربه های روزانه به بخش های ناخوداگاه مغز، باعث واکنشی
ناگهانی و آشوب زده خواهد بود که به صورت کابوس و رویا نمایان می شود.
همه این تعابیر و بسیاری دیگر از تعریف ها هر چند با بخشی از دانش علمی
بشر هماهنگی دارند ولی در مجموع از بدنهِ مستدل و مستند همه جانبه ایی
برخوردار نیستند تا تبدیل به یک نظریه ثابت شونده علمی گردند.
به همین خاطر تحقیقات متخصص خواب و رویا دکتر Calvin Kai-Ching Yu در
دانشگاه هنگ کنگ، یکی از نمونه های جدی در این زمینه است. تلاش این محقق
بیشتر از همه بر طبقه بندی خواب و رویاهایی است که اغلب انسان ها در زمان
های مختلف و فرهنگ های گوناگون آن را به طور مشابه تجربه می کنند.
بر اساس نظریه دکتر Yu ، بیشترین خواب ها و رویاهای بشر، رابطه مستقیم
با اتفاقات معمولی روزانه دارند. به عنوان مثال دانشجویان کابوس ها و
رویاهای شان بیشتر در باره مطالعه، معلم ها، دیر رسیدن، رد شدن، از دست
دادن ناگهانی چیزهایی مثل حافظه و امثال آن می باشد.
یکی دیگر از تشابهات عمومی در کابوس و رویای همگانی، یادآوری، ملاقات،
تماس و بازسازی خاطراتی افرادی است که می شناسیم ولی دیگر در بین ما وجود
ندارند. کسانی که یا فوت کرده اند و یا از زندگی پیرامون ما خارج گشته اند.
Calvin Kai-Ching Yu و تیم تحقیقاتی اش در طی سالیان طولانی، مشغول جمع
آوری و طبقه بندی رویاها و کابوس های مستند شده ایی است که در نقاط مختلف
دنیا صورت گرفته است. اما برای این گروه تحقیقاتی، مهمتر از همه، بررسی و
توجه بر خواب و رویاهایی است که از اتفاقات معمولی روزانه پا فراتر گداشته
اند و به محوطه توهم و خیال قدم گذاشته اند
تحقیقات دکتر Yu بیشتر شبیه برآورده شدن آرزوها و عقائد فروید است که
دسترسی به مجموعه عظیم تحقیقات ثبت شده نداشته است. فروید دیدگاه هایش
معمولا متکی به نمونه های بسیار محدود مریض های عصبی و روانی خودش بوده
است. دکتر Yu خواب هایی که از اتفاقات روزمره و جاری دور هستند را به ۳
گروه اصلی « عظمت من، تعقیب من و منِ ایده ال» تقسیم کرده است.
Grandiosity, Persecution, and Ego Ideal
احساس مهم و برتر بودن افراد در خواب، نوع اولِ خواب و رویاهایی است که
در آن، همه چشم ها به شهرت و « عظمت» آنها دوخته شده است. نوع دوم خواب های
مشابه بشر، در واقع واکنش دیگران برای خدشه دار کردن قدرت و شهرت فرد ِ
خود مهم بین را شامل می شوند. نوع سوم خواب های افراد به « وجود ایده ال »
مربوط است و احساس ضعف و شکستی که افراد برتر، از خود دارند که به صورت
خواب و کابوس بروز می یابد.
برای سایر انواع خواب های متوهم و تخیلی تر، دکتر Yu تقسیم بندی های
زیر مجموعه مانند ۱۰ گانه ایی را جدول بندی کرده است که بیش از پیش به
دیدگاه های فروید نزدیک می گردد. بر اساس این دیدگاه کمابیش فرویدی، دکتر
Yu معتقد است که می تواند به تعبیر خواب هر فرد به نسبت رفتارهای نروتیکی
که دارد دست یابد. به عبارتی او مدعی است که می توانند در تقسیم بندی سه
گانه اصلی خواب ها و گونه های زیر مجموعه آن به توضیح و تعبیر خواب ها و
کابوس های افراد نائل گردد.
پیوند اصلی بین دیدگاه های دکتر Yu و فروید در منطقی است که فروید از
خواب دیدن معمولی ارائه می دهد. او معتقد است برای اینکه بتوانیم امیال
تابو مانند خودمان را در رویاها و کابوس های مان بروز دهیم احتیاج به
رویاهای معمولی و روزمره داریم تا در بستر آنها به تخیلات و آرزوهای غیر
عادی خود میدان دهیم. همه این ماجرای خواب و رویا در این شیوه تحلیل، به
دفاع طبیعی بدن انسانها بر می گردد که حتی در حین خواب و رویا، سعی می کند
با تخیل، فریب و توهم، نیازها و امیال ناخواسته، ناهنجار و ممنوع خود را
یا پنهان سازد و یا به بهانه رویا و کابوس بودن، آنها را به سطح خودآگاه
برسانند.
منبع-http://marde-rooz.com
دوشنبه 15/2/1393 - 22:13
اطلاعات دارویی و پزشکی
مبتلایان اوتیسمی به اشیایی که دوار هستند خیلی دوست دارند به همین علت
ساعتها مقابل ماشین لباسشویی یا پنکه مینشینند و گردش آنها را نگاه
میکنند.
کودکان اوتیستیم مشکلاتی در بیان سخن و درک آن از سوی طرف مقابل دارند.
همچنین این افراد در بازیهای تقلیدی و نمادی مشکلاتی نشان میدهند، حرکات
آنها کلیشهای و تکراری است و علایق خاص و غیرعادی دارند که ممکن است
دیگران نداشته باشند.
این کودکان ممکن است اختلالات جسمی همراه، مانند تشنج داشته و در مواردی نیز دچار عقبماندگی ذهنی باشند.
فرضیههایی درباره ژنتیک و مسائل دوران بارداری مطرح است، اما هنوز به
اثبات نرسیده است. همچنین ممکن است این اختلال نتیجه بیماریهای جسمانی خاص
مانند سندرومهای ژنتیکی باشد.
این کودکان ممکن است اختلالات روانپزشکی مانند هیجان پذیری و حالتهای
اضطرابی را نشان دهند. اکثر آنها مشکل خواب دارند و الگوی خوابشان به هم
ریخته است. مبتلایان به دلیل مشکلات رفتاری، شناختی و هیجانی در مهدکودک و
دبستان نمیتوانند تعامل مناسبی با همسالان و معلمان خود ایجاد کنند.
تشخیص اختلال از همان سال اول تولد میتواند انجام شود اگر والدین به
کودکان خود توجه کنند و چنانچه احساس کردند فرزندشان به لحاظ تکاملی و
رفتاری تفاوت قابل توجهی با کودکان همسن خود دارد برای ارزیابی به روانپزشک
کودک یا روانشناسی که در این زمینه آموزش دیده است مراجعه کنند، پیشآگهی
بیماری تغییر و روند درمان بهتر انجام میشود.
درمان دارویی در این کودکان فقط محدود به کسانی میشود که اختلالات
روانپریشی همزمان داشته یا جهت درمان علامتی نیاز به دارو درمانی دارند.
بیشتر درمان مبتلایان، غیر دارویی و شامل کار درمانی، گفتار درمانی و درمان
ویژه مربی اوتیسم با کودک بیمار است.
همچنین کار بر روی کلام ، ارتباط بین کلامی، مهارتهای اجتماعی و حرکتی و
زمینههای دیگر در صورتی که اختلال وجود داشته باشد در مبتلایان موثر است.
منبع- فارس
دوشنبه 15/2/1393 - 22:10
بهداشت روانی
معمولاً تیک عصبی اعضای خانواده یا
نزدیکان زیادتر از خود شخص اذیت کننده است، ولی برخی از این شیوه های عصبی
واقعاً برای سلامتی فرد زیان آورند
1.جویدن ناخن : اگر فقط
هنگام تماشای یک فیلم ترسناک، عصبی شوید و ناخنتان را بجوید مشکلی نیست،
اما هنگامی که این کار به صورت عادت درمیآید، هم ناخن و هم پوست اطراف آن
آسیب میبیند. علاوه بر آن میکروبهای دهان به دست منتقل میشود و برعکس،
باکتریهای زیر ناخن ممکن است سبب عفونت دهان و گلو شوند. لاک زدن ناخنها
ممکن است شما را از جویدنشان منصرف کند. اگر این ترفند مؤثر واقع نشد،
ناخنها را با چسب نواری بپوشانید.
2.پیچاندن و کشیدن موها : پیچاندن یک دسته مو به دور انگشت و کشیدن آنها، در طولانی مدت به ریشهی مو آسیب میرساند.
3.لمسکردن صورت : لمس
کردن صورت یا کندن آکنههای صورت به لایههای بسیار نازک میکروسکوپی پوست
صورت آسیب میرساند. اگر این آکنهها را بِکنید، ممکن است زخمی دائمی روی
پوست صورت ایجاد شود. آکنه و مشکلات پوستی را فقط با کرمها و
مرطوبکنندهها برطرف کنید.
4.به هم ساییدن دندانها :
به هم فشردن و ساییدن دندانها هنگام استرس ممکن است بر سلامتی دهان اثر
منفی داشته باشد. به هم فشردن دندانها ممکن است سبب شکستن یا ترک خوردن
آنها شود، و در نتیجه ترمیم تاج یا ریشه آنها ضروری میشود. همچنین به هم
فشردن دندانها باعث آسیب رسیدن به مفصل فک نیز میشود.
5.گازگرفتن یا لیسیدن لبها : لیسیدن
لبها بطور عصبی باعث میشود که لبها به آنزیمهای گوارشی بزاق دهان
آغشته شوند. این آنزیمها پوست لبها را از بین میبرند و سبب تورم، خشکی و
ترک لبها میشوند. گازگرفتن لبها هنگام استرس ممکن است سبب رشد فیبروم
(تودههای گوشتی سفت) در لبها شود که برای برداشتن آنها به جراحی نیاز
خواهد بود.
6.گاز گرفتن لُپ، نیز مانند گازگرفتن لب، عادت مضری است :
معمولاً قسمت داخلی لُپ در اثر گازگرفتن متورم میشود و در نتیجه گازگرفتن
مکرر آن آسانتر میشود و بصورت عادت در میآید. با گذشت زمان ممکن است
تورم شدید شود، و با خونریزی همراه باشد.
7.آدامس جویدن : جویدن و
ترکاندن آدامس سبب آزار دیگران میشود. همچینن ممکن است به ماهیچههای فک
بیش از حد فشار وارد بیاید و دچار آسیب شود. آدامسهای بدون شکر نیز مشکلات
گوارشی بوجود میآورند. آدامس جویدن باعث افزایش نفخ معده نیز میشود.
بهتر است عادت آدامس جویدن را با یک عادت سالم مانند نوشیدن آب جایگزین
کنید.
8.جویدن انتهای مداد و قلم : با
جویدن مداد، عوامل بیماریزا مانند ویروس سرماخوردگی به بدن شما راه
مییابد. شخص بیمار ویروس خود را از طریق انگشتان به مداد، صفحه کلید
رایانه و تلفن منتقل میکند. و اگر کسی همان مداد آلوده را بجود آلوده به
ویروس میشود. علاوه بر این جویدن مداد سبب آسیب رسیدن به دندان و جراحت
بافت نرم داخل دهان میشود.
9.مکیدن شکلاتهای سفت :
مکیدن شکلاتهای سفت، دندانها را با لایهای از شکر میپوشاند که سبب
بوجود آمدن حفره در دندانها میشود. باکتریها از شکر تغذیه میکنند و
محیط مناسبی برای تخریب دندانی بوجود میآید. جویدن شکلاتهای سفت باعث
تخریب دندان یا ترمیمهای دندانی نیز میشود. البته مکیدن شکلاتهای بدون
شکر و با اسیدیته پایین، به مقدار کم اشکالی ندارد.
منبع-http://fa.parsiteb.com
دوشنبه 15/2/1393 - 22:9
اطلاعات دارویی و پزشکی
مشکلات شنوایی و فقدان تعادل به دلیل مشکل گوش داخلی از عمده ترین دلایلی است که باعث به زمین خوردن در پیران میشود.
متأسفانه بسیاری از ناتوانیهای شدید به دلیل زمین خوردن در سالمندان اتفاق
میافتد که علت آن عدم تعادل و اختلال در سیستم گوش داخلی است که همزمان
با وجود پوکی استخوان و عدم تعادل در سالمندان، سبب بروز شکستگیهای مختلف
در آنها میشود که معمولاً درمان آن بسیار پرهزینه و دشوار است.
سرگیجه مهمترین نشانه عدم تعادل است و سالمندان درصورت مشاهده هرگونه
حالت عدم تعادل در مرحله اول به متخصصین گوش و حلق و بینی و مغز و اعصاب
مراجعه کرده و پس از اینکه مشخص شد سرگیجه و عدم تعادل به علت اختلال در
سیستم گوش داخلی است به کمک متخصصین تیم توانبخشی، روند درمان را ادامه
دهند تا از ایجاد حوادث و مشکلات ناشی از عدم تعادل در امان باشند و
بتوانند به زندگی طبیعی خود باز گردند.
قرار گرفتن در محیطهای پر سر و صدا نیز فرد را مبتلا به کم شنوایی و ایجاد
اختلال در سیستم تعادل میکند که لازم است موارد حفاظت شنوایی در محیطهای
صنعتی و کار و زندگی توسط افراد مورد توجه قرار گیرد.
با شناسایی افراد مبتلا به اختلالات تعادل میتوان از ایجاد حوادث مانند
زمین خوردنها و سرگیجههای هنگام رانندگی که منجر به تصادفات میگردد
جلوگیری کرد و در ادامه جهت درمان و کمک به بهبود شرایط بیمار امکانات
توانبخشی را برای آنها در نظر گرفت.
منبع-http://www.salamatnews.com
دوشنبه 15/2/1393 - 22:8
اطلاعات دارویی و پزشکی
همکاران داروساز ممکن است ما دندانپزشکان را مسخره کنند که شما فقط
تجویز «آموکسیسیلین و پنیسیلین» را یاد گرفتید! در حقیقت باید اینگونه
باشد، چون آنتیبیوتیک مناسب معالجه بسیاری از باکتریهای اندودونتیک
داروها هستند!
چون ما برای درمان بیماران از نظر علمی، اخلاقی و کلینیکی «ارزانترین»
مورد موثر که احتمال مقاومت دارویی آن خطری را برای جامعه بیماران ایجاد
نمیکند، انتخاب میکنیم.
مهمترین سوالی که یک دندانپزشک قبل از تجویز آنتیبیوتیک باید از خود
بپرسد به انتخاب نوع آنتیبیوتیک مربوط نمیشود. حتی به دوز، نحوه مصرف و
مدت مصرف آنتیبیوتیک هم محدود نمیشود. مهمترین سوال دندانپزشک در مورد
انتیبیوتیکها این است که آیا اصلا نیازی به تجویز آنتیبیوتیک وجود دارد
یا نه!
موارد نیاز به تجویز آنتیبیوتیکها در درمان کانال ریشه بسیار بسیار
محدود است. وجود علایم سیستمیک (تب، بیحالی و…) تریسموس غیر قابل توضیح،
تورم و سلولیت فضاهای گردنی و صورتی، وجود نقص ایمنی و… تقریبا تمام مواردی
را شامل میشوند که اندیکاسیون تجویز آنتیبیوتیک در درمان ریشه به حساب
میآیند.
اما زمانی که اندیکاسیون واقعی تجویز آنتیبیوتیک وجود دارد چه آنتیبیوتیکی را باید تجویز کنیم؟
- در کتب مرجع «پنیسیلین خوراکی» به عنوان انتخاب اول در بیماران عادی ذکر
شده است. ولی از آنجایی که «آموکسیسلین» آنالوگ پنیسیلین با جذب بهتر و
دوام خونی بیشتر است، دندانپزشکان بیشتر مایلند از این آنتیبیوتیک برای
درمان بیماران خود استفاده کنند که دلایل آنها منطقی هم به نظر میرسد.
آموکسی سیلین در ترکیب با کلاونیکاسید (کو آموکسی کلاو) میتواند برای
درمان بیماران دچار ضعف ایمنی گزینه عالی باشد.
- «کلیندامایسین» به عنوان انتخاب دوم به جای پنیسیلین (و آموکسی
سیلین) پیشنهاد میشود. کلیندامایسین پخش خوبی در بافتها دارد و غلطت آن
در استخوان میتواند حتی به میزان غلطت پلاسمایی آن برسد. ولی قیمت بالاتری
هم دارد.
- «مترونیدازول» به تنهایی یا در تجویز اولیه اندیکاسیون ندارد؛ چون فقط
بر بیهوازیها موثر است و در ترکیب با پنیسیلین، آموکسیسیلین و
کلیندامایسین در صورتی که پاسخ بیمار به این داروها در چند روز مطلوب
نباشد، تجویز میشود.
- از دسته ماکرولیدها اریترومایسین دیگر در دندانپزشکی اندودانتیکس
جایگاهی ندارد ولی دو داروی دیگر این دسته یعنی «آزیترومایسین» و به خصوص
«کلاریترومایسین» برای عفونتهای اندودونتیک قابل تجویز هستند و بر
باکتریهای بیهوازی اندو موثرند.
- سفالوسپورینها عملا برای عفونتهای اندودونتیکس توصیه نمیشوند؛ چون
آلرژیزا بوده و جایگزین بیخطر پنیسیلین به شمار نمیروند و از طرف دیگر
مزیتی هم بر پنیسیلین ندارند. نسلهای دوم و به خصوص سوم بر روی
بیهوازیهای اندو موثرند.
- سپروفلوکساسین (از خانواده کینولونها) در درمان اندو جایگاهی ندارد
چون فقط بر روی هوازیها موثر است. تنها زمانی سیپروفلوکساسین میتوان
تجویز کرد که یک پاسخ کشت از بیمار مبنی بر اتیولوژی باکتریهای هوازی به
دست آمده باشد!
- اکثر عفونتهای اندودونتیک در برابر داکسیسایکین (و کلا خانواده
تتراسایکلینها) مقاوم شدهاند و بنابراین فقط در صورتی که هیچ کدام از
آنتیبیوتیکهای اشاره شده قبلی قابل استفاده نباشد (که احتمال آن بعید
است) داکسی سایکلین برای بیماران اندودونتیک تجویز میشود.
با توجه به توضیحات بالا آنتیبیوتیکهای تجویزی توسط دندانپزشکان برای
عفونتهای با منشا کانال ریشه تعداد بسیار محدودی است و تنها یکی دو قلم
از آنها بیشتر تجویزهای مارا تشکیل میدهند. بنابراین ما مجبور نیستسم
آنتیبیوتیک خارق العاده یا عجیب و غریبی را برای درمان بیمارانمان تجویز
کنیم (کاری که برخی همکاران میکنند و برای یک عفونت دندانی ساده مثلا یک
فلوروکینولون تجویز میکنند).
همکاران داروساز شاید به ما دندانپزشکان نیش و کنایه بزنند که شما فقط
تجویز «آموکسیسیلین و پنیسیلین» را بلد هستید! در واقع باید همین طور
باشد، چون آنتیبیوتیک مناسب درمان اکثر عفونتهای اندودونتیک داروها
هستند! چون ما برای درمان بیماران از نظر علمی، اخلاقی و کلینیکی
«ارزانترین» مورد موثر که احتمال مقاومت دارویی آن خطری را برای جامعه
بیماران ایجاد نمیکند، انتخاب میکنیم.
به علاوه داروهای قدیمی کارا هستند و نیاز نیست به سراغ آنتیبیوتیک جدیدی برویم!
مهمترین کار یک دندانپزشک برآورد صحیح این مسئله است که آیا اصلا بیمار
نیاز به تجویز آنتیبیوتیک دارد یا نه! انتخاب آنتیبیوتیک بیماران با
عفونت کانال ریشه در صورتی که برآورد اول صحیح باشد، کار بسی سادهتری است
منبع-http://www.dandane.ir
دوشنبه 15/2/1393 - 22:6
آرایشی و زیبایی
زمانی فقط گریمورهای بازیگران، اسراربرجسته
کردن گونهها و براق کردن پوست را میدانستند، ولی اینک ترفندهای هایلایت
و کانتور کردن جزو دانش عمومی میان طرفداران آرایش است.
اگر خواهان گونههایی برجسته، بینی باریک تر و یا پیشانی کوچکتر هستید ترفندهای کریستینا فارل را بکار ببرید.
گام اول: فونداسیون
فارل میگوید: ابتدا فونداسیون متناسب با رنگ
پوستتان را مانند همیشه روی پوستتان بزنید. اینکار یک پوشش اولیه به پوست
داده و پایهی آرایش صورت را تشکیل میدهد. همچنین باعث خواهد شد که حتی
وقتی از برنزه کنندهها و هایلایت کنندهها استفاده میکنید، پوستتان احساس
راحتی و سبکی کند.
گام دوم: فونداسیون روشنتر
به منظور ایجاد تضاد قابل توجه با فونداسیون پایه، فونداسیونی که یک یا دو درجه روشنتر از پوستتان است را انتخاب کنید.
فارل میگوید از یک اسفنج برای مالیدن
فونداسیون روشنتر به وسط پیشانی خود استفاده کنید. از آنجا یک خط باریک تا
وسط بینی بکشید و سپس این خط را تا برآمدگی بالای لبها ادامه دهید.
یک خط از گوشه خارجی چشمها به اندازه یک انگشت
تا لبه خارجی بینی بکشید. توجه داشته باشید که این خط در دوطرف صورت یکسان
و به نوعی قرینه باشد. یک دایره کوچک روی چانه کشیده و همچنین زیر قوس
کمان ابروها را هم فراموش نکنید.
گام سوم: کانتورینگ
فرایند کانتورینگ را با پودر برنزه شروع کنید.
اگر پوستتان روشن است از پودری استفاده کنید که دو درجه تیره تر از رنگ
طبیعی پوستتان باشد.
قلمموی آرایشتان را در رنگ تیرهتر فرو ببرید.
کنارههای خارجی چانه را پر کنید. خط باریک بین قسمتهای هایلایت شدهی
بینی، پشت پلکها و لبههای کناری پیشانی را کار کنید. برای گونهها از
قسمت استخوان گونه که تقریبا وسط چشم هاست شروع کرده و به سمت گوشها ادامه
دهید.
گام چهارم: هایلایت
یک پودر هایلایت کننده، این امکان را به شما
میدهد تا ویژگیهای دلخواه صورتتان را برجستهتر کنید. فارل توصیه میکند
تنها قسمت زیر استخوان گونه را هایلایت کنید، اما شما میتوانید پیشانی،
بینی و نقاط دیگری را هم هایلایت نمایید.
فارل میگوید نگرش کلی این است که تنها نقاط
داخلی صورتتان را هایلایت کنید، مانند زیر چشمها، وسط بینی و پیشانی، وسط
چانه و زیر کمان ابرو. این نقاط خاص، از بقیهی نقاط تیرهتر اند و باعث
میشوند صورتتان گرفته و پف دار به نظر برسد. با هایلایت کردن این نقاط
صورتتان روشنتر و پرتر دیده میشود.
گام پنجم: نتیجهی کار را بررسی کنید
آیا نقطهای هست که از قلم انداخته باشید؟ آیا
احتیاج است آرایشتان را بیشتر محو کنید؟ حالا در آینه صورت تازه آرایش
شدهی خود را بررسی کنید. مطمئنم حالا تفاوت بین یک صورت زیبا و یک آرایش
بدون ملاحظه را به خوبی درک خواهید کرد!
بکار بردن ترکیبی تکنیکهای هایلایت و
کانتورینگ، ضمن پوشاندن معایب صورت، ویژگیهای دلخواه آنرا برجستهتر
میکند. فارل میگوید: بعنوان مثال شما میتوانید با از بین بردن تیرگی زیر
چشم، توجه دیگران را به سمت چشمان خود معطوف کنید. اگر فکر میکنید بینی
شما بیش از اندازه باریک است، هایلایت کردن وسط و دو طرف بینی به پهنتر
دیده شدن آن کمک میکند و کانتور کردن لایههای خارجی به میزان کم به آن
بعد بیشتری میدهد.
دوشنبه 15/2/1393 - 22:5
موفقیت و مدیریت
اینکه اصولی در زندگی خود پیش بگیرید و همان روش را دنبال کنید راحت
است ، اما اگر روزهایتان یکسان و کسل کننده شده و این احتیاج را حس می
کنید تا زندگی جدیدی را تجربه
کنید باید ریسک کنید و خودتان را تغییر دهید . خودتان را از روال عادی
زندگی خارج کنید، یا به روشی متفاوت تر زندگی کنید، و آنگاه درهای جدیدی را
میبینید که به رویتان باز شده اند:
1_ قبول کنید که زندگی همیشه آسان نیست.
ممکن است برای شروع نکته دلسرد کننده ای به نظر برسد، اما دانستن این
نکته مهم است. اغلب افراد فکر میکنند باید همیشه شاد و خوش بین باشند. این
واقع بینانه نیست. زندگی بالا و پایین بسیاری دارد. چه خطر کنید یا نه
اتفاقات بد روی میدهند ، ولی چیزی که لازم است آن را بپذیرید قبول این نکته
است که زندگی میتواند سخت باشد. وقتی که واقعا افسرده اید بیرون رفتن و
لبخندی بر لب داشتن و وانمود کردن به اینکه همه چیز روبراه است ، سخت است
ولی ارزشش را دارد. با درک اینکه زندگی سختی هایی دارد ، خودتان را بیشتر
با زندگی وفق میدهید.با این کار به جای اینکه بی خیال باشید شرایط را در
زمانیکه به کمک بیشتری نیاز دارید برای خود آسان میکنید.
اینکه روالی عادی در زندگی خود پیش بگیرید و همان را ادامه دهید راحت
است ، ولی اگر روزهایتان یکنواخت و خسته کننده شده و این نیاز را حس می
کنید تا زندگی متفاوت را تجربه کنید باید ریسک کنید و خودتان را تغییر دهید
. خودتان را از روال عادی زندگی خارج کنید، یا به روشی متفاوت تر زندگی
کنید، و آنگاه درهای جدیدی را میبینید که به رویتان باز شده اند:
2- خوش بین باشید ، اما منطقی !
این مسئله در تضاد با قانون اول نیست بلکه در ادامه همان است. خوش خیال
نباشید اما خوش بین چرا !.. همیشه کارمندی که ترفیع میگیرد شما نیستید اما
به راه خود ادامه دهیدو از یک مانع کوچک رد شوید نگذارید موانع شما را
ناامید کنند . در ذهنتان خوش بین باشید ، شما کارمند بسیار خوبی هستید،
صلاحیت ترفیع گرفتن را دارید، اما منطقی هم باشید شما همکارانی دارید که
آنها هم کارمندان خوبی هستند، و هر کدام از آنها هم شایستگی ترفیع رتبه
دارند. سختی ها وجود دارند اما باید امیدوار روی توانایی هایتان تمرکز
کنید !
منبع-http://ibanoo.ir
دوشنبه 15/2/1393 - 22:4
كودك
باید بدانید که راه خلاق شدن کودکتان از شما میگذرد. تنها کافی است
که بدانید در 24 ساعت روز چقدر میتوانید در بروز استعدادهای کودکتان دخیل
باشید. آنها فقط به یک راهنما نیاز دارند.
مجله سیب سبز: باید
بدانید که راه خلاق شدن کودکتان از شما میگذرد. تنها کافی است که بدانید
در 24 ساعت روز چقدر میتوانید در بروز استعدادهای کودکتان دخیل باشید.
آنها فقط به یک راهنما نیاز دارند. کودکان ریسکپذیر هستند و میتوانند
مسائل را حل کنند و البته مشاهدهگرهای بی نظیری هم هستند. وظیفه شما به
عنوان والدین تقویت قوه تخیل و ایجاد فرصتی برای بروز شخصیت کودک است
بنابراین باید محیط خانه بستری برای ایجاد خلاقیت باشد اما اغلب والدین در
خانه درگیر مسائلی مانند آشپزی، رسیدگی به امور خانه، شستن لباس و... هستند
و ایجاد فرصت برای کودکان به منظور داشتن سرگرمیهای خلاقانه کار سختی به
نظر میرسد. بهترین کار این است که آنها را تولید کنندگان ایده بار
بیاورید. با ما یک روز کامل را مرور کنید و راهنمای ما را به دقت بخوانید
تا ببینید که چه ساده میتوانید به کودک کمک کنید.
بیدار شدن
بازی
نرمش: همین که چشمهایتان را باز کردید و سراغ فرزندتان رفتید، تک تک
اعضای بدن را صدا کنید تا نرمش کنند، هرچه بامزهتر این کار را انجام دهید
بهتر است، مثلا «دستهای علی گجتی کش بیاین!» در این حالت بدن و مغز کودک
به طور همزمان رشد میکند بنابراین هر چیزی که او را به صورت فیزیکی گرم
کند میتواند در رشد شناختی او نیز موثر باشد.
ساعتهای بیداری: با
هم تصمیم بگیرید که چه ساعتی از خواب بیدار شوید و به او یاد دهید که چطور
ساعت را کوک کند. کودکان 4 ساله و بالاتر به راحتی از عهده این کار
برمیآیند به خصوص اگر قرار باشد فقط یک دکمه روشن و خاموش را فشار دهند.
این مسئولیت را به او بدهید که هر شب خودش ساعت را کوک کند و اختیار این که
با چه صدایی بیدار شود را به خودش واگذار کنید.
سرزمین
اسرار آمیز: وقتی چراغ اتاق را خاموش میکنید اعلام کنید که تخت کودکتان
صبح تغییر کاربری خواهد داد و جایی برای خوابیدن نیست. این تخت صبح یک
آکواریوم، یک ابر و هر چیزی که کودک دوست دارد میشود.
بعد از کودک
بخواهید در جایی که تصور کرده بیدار شود. فکرش را بکنید کودکتان چقدر
خوشحال میشود وقتی در یک قایق وسط دریاچه بیدار شود.
در ماشین
من
متوجه شدم: یک مشاهدهگر بسازید. «من متوجه شدم که باران تند است و تعجب
کردم که چرا؟» یا «دیدم کفشهات بند داره، چرا؟» بعد سکوت کنید. اجازه دهید
کودکان شانسشان را برای ایجاد ایده در مغزشان امتحان کنند. اصلا مهم نیست
چه توضیحی میدهند، هیچ وقت آنها را تصحیح نکنید و فقط بگویید عجب ایده
جالبی.
زمانی برای شعر: دوکلید بدهید: «من دنبال کلمهای هستم که
رنگش مثل گل رز باشه و یک وسیلهای که با اون میتونم ماشین رو نگه دارم.
آفرین ترمز قرمز درسته.» شاید به هم قافیه بودن کلمات پی ببرد، شاید هم نه
اما همین که مغزش باید بین ایدههای مختلف ارتباط ایجاد کند باعث بروز
خلاقیت میشود.
داستان گروهی: گذشته از آن که کودک در سرویس مدرسه
است یا خودش تنهاست شروع به داستانگویی کنید. بعد از کودک یا کودکان
بخواهید داستان را ادامه دهند. قانونتان باید این باشد که هیچ چیز را
ویرایش نکنید.
شستن دندانها
وقت
بگذارید: یک تایمر بامزه و خندهدار تهیه کنید و به کودک یاد دهید چطور از
آن استفاده کند. به این ترتیب او مسئول این کار خواهد بود و احساس میکند
آزادی عمل دارد كه کاری را خودش انجام دهد.
فکرش را باز کنید: از او
سؤال کنید «فکر میکنی میمونها چطوری دندوناشونو میشورن؟» یا «فکر
میکنی توی کره ماه چطوری بتونی دندوناتو مسواک کنی؟»
اپرای دندان:
میتوانید یک بازی با خواهر و برادرها یا خودتان راه بیندازید. به این
ترتیب که وقتی یکی دندانهایش را مسواک میزند دیگری برایش آوازی درباره
دندان بخواند. بعد جاهایتان را عوض کنید. در این صورت بچهها مدت
طولانیتری مسواک میزنند تا ترانهای که ساختهاند همخوانی بهتری پیدا
کند.
رفتن به تختخواب
بشکنید:
بچهها درباره زمان خواب فکر نمیکنند و مجموعهای از کارها آنها را به
زمان خواب میرساند. آنها به اهداف فکر نمیکنند. خلاقیت چیزی نیست که در
پایان بروز کند بلکه در مسیراتفاق میافتد. بچهها نباید تنها به هدف تمرکز
کنند بلکه میتوان به مسیر هم توجه کرد. در راه رسیدن به زمان خواب
اتفاقهایی مانند زمان لباس عوض کردن، زمان مسواک زدن و زمان قصه گفتن
میتواند بیفتد.
داستان دو دقیقهای: به جای خواندن کتاب یک داستان با کودکتان بسازید و برخی جاها ساکت بمانید تا کودکتان خودش داستان را بسازد.
آرزو
بسازید: قبل از خواب یک رؤیا برای جهان داشته باشید. شاید آرزوی فرزندتان
این باشد که مدرسهها فردا تعطیل باشد اما آنها به زودی درمییابند که
آروزها چیزی فراتر هم میتواند باشد. مثلا اینکه دوست دارند دایناسورها
دوباره به زمین برگردند یا چشمهایی در انگشتشان داشته باشند.
لباس پوشیدن
بدنشان
انتخابشان است: این کار با قوانین والدین شروع میشود. اگر میخواهید
کودکی خلاق داشته باشید باید کنترلی را هم اعمال کنید. کودکان 7 ساله و
بزرگتر آزادند هر آنچه میخواهند بپوشند. در مورد کودکان 2 ساله میتوانید
2 عدد پیراهن بردارید و از او بخواهید بین آنها انتخاب کند.
زمینه
پیشنهادکنید: یک روز را مثلا روز صورتی اعلام کنید و از کودک بخواهید سراغ
کمدش برود و هر چیزی که میتواند در زمینه آن روز به تن کند، انتخاب کند.
دقت کنید حالا به جای اینکه به او بگویید برو لباس بپوش توانستهاید کاری
کنید که چیزی خلق کند. یادتان باشد هیچ وقت به او نگویید «مطمئنی میخوای
اینو بپوشی؟»
جاهایتان را عوض کنید: به کودک اجازه دهید برایتان
لباس انتخاب کند. این به این معنا نیست که فرزندتان میتواند لباس مسافرت
را به جای لباس کار به شما بپوشاند. مثلا میتوانید بگویید «من الان چی
میتونم بپوشم که گرمم بشه؟» به این ترتیب او به دنبال راهحل میگردد.
تمیز کردن خانه
قوانین
را تغییر دهید: هیچ کس از تمیز کردن لذت نمیبرد اما میتوانید آن را به
چالشی جدید تبدیل کنید. اول از کودک بخواهید تمام اسباببازیهای قرمزش را
جمع کند، بعد آبیها را و بعد آنهایی که کوچکتر از دستش است و غیره.
تفویض
کنید: بچهها دوست دارند مسئول بعضی چیزها باشند، این به آنها مسیر ایده
تا عمل را یاد میدهد بنابراین به آنها اجازه دهید خودشان کاری را که دوست
دارند انجام دهند.
وانمود کنید: هر زمان لازم باشد میتوان یک بازی
هیجانانگیز راه انداخت و تصویرسازی آنها را تقویت کرد. قرار نیست قبل از
خواب صرفا تمیز کاری انجام دهید. میتوانید هنگام تمیز کاری با
آدمفضاییها معاشرت کنید یا از اینکه یک بازیگر معروف در کارهای خانه به
شما کمک میکند تشکر کنید و با او همصحبت شوید.
بیرون آمدن از خانه
مامان
حلال مشکلات است: وقتی برای بیرون آمدن از خانه دیرتان شده، همان لحظه
حرفی نزنید و این مسئله را سر شام مطرح کنید. بگویید «ما برای سر وقت مدرسه
رفتن مشکل داریم. فکر میکنی باید چهکار کنیم؟» در اینجا باید شما هم
همکاری کنید.
ماموریت غیرممکن: این کار را تبدیل به یک چالش فیزیکی
کنید. «چطور میتونی از خونه خارج بشی بدون اینکه کسی ببیندت؟ بدون اینکه
روی فرش راه بری؟ بدون استفاده از دستهات؟» یکبار امتحان کنید که عقب عقب
از خانه خارج شوید، خواهید دید که به جای داد زدن با خنده به مدرسه و محل
کار خواهید رفت.
دوشنبه 15/2/1393 - 22:0
عکاسی
برای آنکه بتوانید عکس های خوبی از سفرهایتان ثبت کنید، باید نکات
ارائه شده در این مطلب را به دقت رعایت کرده و البته ذوق خود را نیز به کار
ببرید. در این مطلب در سه بخش به شما خواهیم آموخت که چگونه با دوربین
موبایل تان عکس های بهتری بگیرید.
همشهری سرزمین من: برای
آنکه بتوانید عکس های خوبی از سفرهایتان ثبت کنید، باید نکات ارائه شده در
این مطلب را به دقت رعایت کرده و البته ذوق خود را نیز به کار ببرید. در
این مطلب در سه بخش به شما خواهیم آموخت که چگونه با دوربین موبایل تان عکس
های بهتری بگیرید، شش اشتباه رایج عکاس و چگونگی اجتناب از آنها را متذکر
شده و چهار عنصر ضروری برای عکاسی در سفر را مرور خواهیم کرد. همچنین،
تنظیم درست انواع دوربین های همراه شما را شرح داده و ابزاری را که به آنها
برای گرفتن عکس نیاز دارید یادآوری می کنیم.
* بخش اول: چگونه با دوربین موبایلمان عکس های بهتری بگیریم؟
موبایل
ها بهترین و کم صداترین ابزار برای عکاسی از لحظات تصادفی هستند. در اینجا
به ذکر نکاتی می پردازیم تا بهترین استفاده ممکن را از نور و مگاپیکسل
گوشی تان ببرید و تصاویر زیبایی ثبت کنید. فرقی هم نمی کند که آیفون دارید
یا یک گوشی اندروید یا حتی یک نوکیای قدیمی، فقط کافی است این نکات را
رعایت کنید.
1- رنگ
اگر
عکس هایتان کدر هستند و انگار روز غبارآلودی عکس گرفته اید، پس بهتر است
به سراغ تنظیمات دوربین بروید و آیکون «cog» را فشار بدهید. در این قسمت می
توانید کنتراست تصاویر را بالاتر ببرید تا تیره تر شوند و دیگر بی رنگ و
رو نباشند و چهره ها نیز قشنگ تر به نظر برسند. کار دیگری که می توانید
برای کاهش «گرین» انجام بدهید انتخاب عکسی است که اندازه و کیفیت بهتری
داشته باشد.
2- زمان
دوربین
بعضی موبایل ها به خاطر تاخیر دریچه «شاتر» مشهور هستند؛ تصویر خیلی بعد
از صدای شاتر گرفته می شود. اول صدای شاتر شنیده می شود و چند لحظه بعد از
آن، تصویر ثبت می شود. در نتیجه وقتی در حال شمارش برای سوژه تان هستید و
می گویید: یک ... دو ... سه؛ با گفتن «دو»، دکمه دوربین را فشار بدهید. بعد
از فشار دادن دکمه کمی صبر کنید و ثابت بمانید تا تصویرتان محو نشود. با
تمرین زیاد، قلق کار دست تان می آید گرچه تصویر سوژه تان بسیار طبیعی می
شود چون قبل از آنکه ژست بگیرند از آنها عکس گرفته اید.
3- نور
قانون
می گوید: «نور بیشتر، عکس بهتر» اگر دوربین تان فلش ندارد و تصاویر را
نیمه تاریک ثبت می کند، تصاویرتان را حذف نکنید. به کمک نرم افزار تصحیح
عکس می توانید تصاویری که ظاهرا خراب شده اند را روشن تر کنید. اگر برایتان
ممکن است سوژه را به سمت زوایای نورانی هدایت کنید و به خاطر داشته باشید
که نور روی سوژه باشد نه پشت آن، در غیر اینصورت تصویر ضد نوری از سوژه
بگیرید؛ به این معنا که به آن سوی سوژه بروید در حدی که شعاع کم نوری از
چراغ خیابان به پشت سرتان بتابد. سپس به روی تاریکترین بخش های سوژه
«فوکوس» کنید. دوربین به کمک این شیوه، متوجه نور کمِ تصویر شده و درصدد
جبران آن برمی آید.
4- تصاویر تار
آیا
با دوربین تان تصاویر تار و لرزان می گیرید؟ راهش این است که صاف بایستید و
همینطور که دوربین به دست گرفته اید به دیواری تکیه بدهید یا بازوهایتان
را به پهلوها بچسبانید و آرنج ها را روی استخوان لگن قرار بدهید. وقتی دکمه
شاتر را فشار می دهید به مدت چندین ثانیه و بیشتر از معمول، انگشت تان را
روی دکمه بگذارید تا تصاویر به صورت ایستا ثبت شوند و تاخیر دریچه شاتر هم
جبران شود. مانند تیراندازان ماهر، هنگامی که در حال فشار دکمه هستید نفس
تان را به بیرون بدهید یا اینکه تایمری روی دوربین تان نصب کنید و آن را
لبه جایی قرار بدهید تا ثابت و بی حرکت باشد. تامین نور بیشتر باعث می شود
تا هنگام استفاده از سرعت بالای شاتر، تصاویر دوربین تان تار نشوند و نیاز
نباشد در نور کم فوکوس کنید.
5- تداخل
اطمینان
حاصل کنید که قاب تلفن تان جلوی لنز دوربین قرار نگرفته باشد. اگر بالای
تصویرتان لکه سفید رنگی وجود دارد، به دلیل انعکاس فلش دوربین و برخوردش با
کناره های ضخیم لنز دوربین است. نورهای بیرونی هم می توانند باعث ایجاد
گرین های سفید در تصویرتان بشوند. در صورت بروز چنین اتفاقی با دست تان
سایه بانی بالای سر لنز ایجاد کنید.
6- ترکیب بندی
به
کار بستن اصول اساسی ترکیب بندی باعث می شود حتی به کمک دوربین های کوچک و
معمولی هم بتوان تصاویر زیبا و برجسته ثبت کرد. از قانون یک سوم استفاده
کنید. هیچ گاه سوژه تان را در میانه قاب نگذارید، کنارتر ببرید و در یک سوم
قاب قرارش بدهید. اگر سوژه تان انسان است چشمش باید در یک سوم بالای قاب
قرار داشته باشد.
7- نرم افزارها
استفاده
از نرم افزارهای رایگانی مانند «اینستاگرام» و «پیکسلاروماتیک» باعث
زیبایی و درخشش تصاویرتان می شود و حال و هوایی شبیه عکس های قدیمی به آنها
می دهد. «فتوشاپ» و «فتوشاپ اکسپرس» یکی دیگر از نرم افزارهایی است که به
کمک آن می توانید تصاویر را قیچی یا پرنورتر کنید. در ضمن، موقعیت یاب
(GPS) دوربین تان را هم روشن کنید تا جزییات مکانی هر عکس ثبت شود چرا که
بعدها می توانید مکان دقیق شان را پیدا و نقشه سفرتان را مشخص کنید.
بخش دوم: شش اشتباه رایج عکاسی و چگونگی اجتناب از آنها
تصاویر
و مناظری که برای عکاسی از آنها راهی سفر شده اید، فرصت های گذرایی برای
عکاسی هستند. به خاطر داشته باشید که هر لحظه بایست آماده عکاسی از این
لحظات و تصاویر باشید. در اینجا به شش اشتباه رایج اشاره می کنیم که باعث
می شوند به جای ثبت تصاویر فوق العاده، عکس های بسیار معمولی بگیرید:
1- نداشتن گیرایی
نخستین
نکته ای که بایست به آن توجه کنید موضوع است. موضوع چیست و چرا از چنین
موضوعی عکس می گیرید؟ تصاویر موفق، گیرایی زیادی دارند؛ ترکیب بندی، عنصر
کلیدی این تصاویر است. چیزی که برای نخستین بار باعث توجه شما شده است
احتمالا باید باعث جذب و توجه مخاطب هم بشود.
2- دوری از موضوع
بی
شک ترکیب بندی خوب به عهده موضوع عکاسی گذاشته می شود. در ابتدا می توانید
تمامی قاب را با موضوع پر کنید. به کمک این شیوه می توانید عناصر اضافی و
ناخواسته را حذف کنید و از ثبت موضوعات بسیار کوچک و ناچیز بپرهیزید و بر
این اشتباه رایج غلبه کنید. موضوعات بسیار کوچک باعث سردرگمی مخاطب می شود
به حدی که نمی داند موضوع عکاسی چیست. گاهی اگر چند قدم به موضوع نزدیک
شوید یا به آرامی زوم کنید باعث ایجاد تفاوت فوق العاده ای در تصاویرتان می
شوید.
3- فوکوس اشتباه
مهمترین
بخش تصویر باید نقطه قوت تصویر باشد، در نتیجه موقع فوکوس مواظب باشید.
اگر به جای موضوع اصلی، چیز دیگری در مهمترین بخش ترکیب بندی قرار بگیرد
نگاه مخاطب روی نقطه نادرستی تمرکز می کند. اغلب دوربین های کامپکت و SLR
امکانی به نام قفل فوکوس (Focus-lock) دارند که با فشردن دکمه شاتر فعال می
شوند و به راحتی قابل استفاده هستند. به کمک این امکان می توان روی موضوع
اصلی فوکوس کرد و بدون فوکوس خودکار دوربین، دوباره قاب بست.
4- قرار دادن موضوع در وسط قاب
اگر
موضوع را در میانه قاب قرار بدهید باعث ایجاد یک ترکیب بندی ایستا می شود؛
پس برای خلق تصویری زیبا، موضوع را وسط قاب نگذارید. همینطور که در حال
فکر به محل موضوع هستید اصل سنتی یک سوم را فراموش نکنید. این اصل هنوز
کارساز است و باعث خلق تصاویر منحصر به فردی می شود. وقتی از میان دریچه
دوربین نگاه می کنید، دو خط عمودی و افقی را تصویر کنید که یکدیگر را قطع
می کنند و 9 عدد مستطیل می سازند. سپس موضوع و عناصر مهم را رو یا در
نزدیکی نقاطی بگذارید که خطوط افقی و عمودی یکدیگر را قطع می کنند.
مثلا
اگر پرتره می گیرید؛ در نتیجه موضوع، چهره انسان است و مهمترین قسمتش،
چشمان موضوع است. در مورد مناظر، مهمترین بخش احتمالا قایقی است که روی
دریاچه تکان تکان می خورد. قایق را روی نقاط متقاطع بگذارید و افق عکس را
با خطوط افقی متقاطع، تطبیق بدهید.
5- عنصر اضافی
از
عناصری بپرهیزید که با موضوع اصلی مغایرت دارند. به فضای اطراف موضوع تان
دقت کنید و اشیاء یا عناصری را حذف کنید که رنگ، اندازه و شکل موضوع را تحت
الشعاع قرار می دهند. عناصر اضافی قاب که حذف می کنید به قدر عناصر بیرون
قاب، بی اهمیت هستند. آیا قصد دارید همه سیم ها و کابل هایی که دور و بر
نمای ساختمان های زیبا پیچیده را در قاب عکس تان قرار بدهید؟ اگر چنین
قصدی داشته باشید ایرادی ندارد، اما وقتی ایراد دارد که متوجه آنها در قاب
تان نشده باشید. قبل از اینکه دکمه شاتر را فشار دهید با دقت قاب تان را
جستجو کنید و به دنبال عناصر اضافی و مزاحم بگردید.
6- عدم توجه به جهت تابش نور
فارغ
از اینکه نور مکان، طبیعی، مصنوعی، داخلی یا حتی نور فلش باشد؛ جهت تابش
نور و چگونگی روشن کردن موضوع می تواند باعث خوب شدن عکس یا خراب شدن عکس
شود. از این رو جایگاه نور در عکس، حیاتی است. اگر نمای ساختمان زیبایی در
سایه قرار گرفته باشد یا به خاطر کلاه، نیمی از صورت در سایه قرار بگیرد
عجله کنید یا موضوع را تکان بدهید یا خودتان حرکت کنید. در ضمن اگر موضوع
ناپدید می شود، قدری صبر کنید یا زمان دیگری به سراغ موضوع بیایید. باید
زمانی از روز را انتخاب کنید که نور به جای آنکه باعث کوچکی موضوع شود، به
گیرایی موضوع کمک کند.
بخش سوم: چهار عنصر ضروری برای عکاسی در سفر
برخی
از بهترین عکس های سفری به کمک ابزارهایی مانند سه پایه و لنز زوم ثبت شده
اند. وجود این ابزارها در کوله پشتی هر عکاسی باعث آمادگی بیشتر عکاس می
شود تا بهترین استفاده ممکن را از فرصت های پیش رو ببرد.
1- دوربین های کامپکت
به
حرف قدیمی ها گوش نکنید. این روزها عکس گرفتن مهمتر از اصل و نسب دوربینی
است که با آن عکس می گیرید. مهم نیست آیفون باشد یا یک دوربین کامپکت جمع و
جور، مهم عکس شماست. دوربین های SLR برای پیگیری سریع و لحظه ای موضوع
کُند و بی قواره هستند و وقتی تازه لنز مناسب را پیدا می کنید دیگر موضوع
تکان خورده و از قاب بیرون رفته است.
2- سه پایه کوچک
بهترین
دوست عکاس برای عکس های کلوزآپ، سه پایه است. با استفاده از سه پایه،
دوربین تان بدون هیچ لرزش و حرکتی ثابت می شود. برای نوردهی های طولانی در
شب یا مکان های کم نور هم، همراه داشتنه سه پایه از ضروریات است چرا که
بدون سه پایه، نمی توانید با دست، دوربین را کاملا ثابت نگه دارید.
3- جادوی ساعت
در
عکاسی، ارزش و قدرت ساعت مچی را دست کم نگیرید. ساعت کمک تان می کند تا
زمان فعالیت تان را با مناسب ترین نور روز هماهنگ کنید. ساعت تان را کوک
کنید و آماده باشید تا هنگام طلوع یا غروب خورشید به دل طبیعت بروید و
تصاویر بی نظیری بگیرید.
طبیعت کمی پیش از فلق خورشید، لحظاتی
جادویی برای عکاسان پدید می آورد. نور خورشید در این ثانیه ها عسلی رنگ
است؛ سایه ها را کشیده تر و بافت را برجسته تر می کند. بسیاری از تصاویر
زیبا از طبیعت، در همین ساعات گرفته شده اند.
4- لنز زوم و پولاریزه
اغلب
عکاسان معتقدند که کار کردن با کودکان کمی دشوار است. البته عکاسی از
حیوانات هم دشواری های خاصی دارد. آنها کارهای واجب تر و مهمتری از ایستادن
روبروی دوربین تان دارند و ناگهان تکان می خورند و از قاب بیرون می روند.
یادتان باشد موقع عکاسی از حیوانات به این دو ابزار مجهز باشید: سه پایه و
لنز زوم. برای عکاسی از کودکان هم می توانید از لنزهای پولاریزه استفاده
کنید که مانع بازتاب نور خورشید، دریا و ابرهای ضخیم می شود.
غروب دلپذیر آبادان
وقتی
منظره ای مابین دوربین ما و نور خورشید قرار می گیرد. تصویر به این صورت
درمی آید که اصطلاحا به آن «ضد نور» یا «سیلوئت» می گویند. برای آنکه بتوان
تصویر زیبایی از غروب خورشید ثبت کرد، یکی از راه ها قرار دادن انسان در
مقابل نور خورشید است؛ همان کاری که عکاس در این عکس و حوالی رودخانه ای در
آبادان انجام داده است.
پرواز زنبور
عکاسی
از پرواز یک حشره، نیازمند تمرکز و تنظیم درست سرعت و نوردهی دوربین است.
این نوع عکس ها را نمی توان با دوربین های غیرحرفه ای گرفت چرا که ثبت
پرواز سریع این جانوران توسط دوربین های غیرحرفه ای ناممکن است. این عکس
توسط دوربین حرفه ای «اولمپوس» از زنبوری برفراز یک شکوفه بهاری در شیراز
گرفته شده و عکاس توانسته با تنظیم دقیق دوربین، حشره را روی هوا به صورت
ثابت ثبت کند.
ارتفاع کال جنی
یکی
از مهمترین کارکردهای وجود عنصر انسانی در عکس، ارائه مقیاس درست از منظره
به مخاطب است. نکته ای که در این عکس به خوبی دیده می شود. این تصویر، از
دره «کال جنی» طبس در خراسان جنوبی گرفته شده است. ارتفاع بلند این ستون ها
که بر اثر فرسایش به وجود آمده اند، بدون حضور انسان در کنار آنها برای
مخاطب در این تصویر غیرممکن می شد.
مرنجاب زیر نور ماه
ثبت
ستارگان در شب بر فراز یک بنای تاریخی یا طبیعی، مستلزم نوردهی زیاد است.
بنابراین این عکس را با دوربین های تلفن همراه نمی توان گرفت اما در بسیاری
از دوربین های آماتور، می توانیده زمان نوردهی عکس را تنظیم کنید. این
مشخصه فقط از آن دوربین های حرفه ای نیست. این عکس از کاروانسرای مرنجاب در
زیر نور ماه گرفته شده و به همین دلیل هم با نوردهی کمتری نسبت به آسان
تاریک، می توان چنین لحظه ای را ثبت کرد.
دوشنبه 15/2/1393 - 21:59