به دريا شكوه بردم از شب دشت

وز اين عمري كه تلخ تلخ بگذشت

به هر موجي كه مي گفتم غم خويش

سري مي زد به سنگ و باز مي گشت

هيچ كس چون من رنجور دلي زار نداشت

ناله از هجر نگاري به شب تار نداشت

هيچ كس در قفس صيد جهان پر درد

مرغكي چون دل من زار و گرفتار نداشت

هيچ كس چون دل بشكسته ي من در بر خود

اين چنين جنس و متاعي سر بازار نداشت

هيچ كس در همه عالم چو من دلشده خون

ديدگاني به يقين اين همه خونبار نداشت

هيچ كس در شب تنهايي و در پرتو ماه

همنوايي چو نواي من بيمار نداشت

دل بيدار طبيب دل من ، با من سوخت

ديد بيمار، به جز آه ، پرستار نداشت