تبیان، دستیار زندگی

آدمی به امید و آرزو زنده است

۱-    امید در زندگی همان قدر اهمیت دارد كه بال برای پرنده .

۲-  امید و آرزو آخرین چیزی است كه دست از گریبان انسان برمی دارد. دوست داشتنی ترین شخص كسی است كه روی خودِ برترش تمركز كند.

۳- آرزو سرابی است كه اگر نابود شود همه از تشنگی خواهند مرد .

۴-امید دارویی است كه شفا نمی دهد ولی درد را قابل تحمل می كند.

۵- امید در زندگانی بشر همان قدراهمیت دارد كه بال برای پرنده .

۶-بشر وقتی از ادامه ی امیدها و آرزوها باز ماند مرده ای بیش نیست .

۷- حیات بدون امید، همدوش و همسر مَمات است.

۸- آرزو ریشه ی حیات ماست. اگرچه این ریشه ، حیات ما را به تدریج می سوزاند ، ولی همین ریشه مایه ی زندگی است .

۹- آرزو كردن چقدر شعف انگیز است . اما وقتی به آرزو رسیدیم شعف از درون ما رخت بر می بندد.

۱۰-افكار خوب معمار و آفریننده هستند و آرزو قلابی است كه هرچیز را به جانب ما می تواند بكشد.

۱۱-امید مادر ایمان است.

۱۲-امید نان روزانه ی آدمی است .

۱۳-امید رفیق تیره بختانی است كه از دست ساقی دهر جرعه ی بی مهری نوشیده اند.

۱۴-انسان در عین نومیدی ، امیدوار است

۱۵- دنیا با امید برپاست و آدمی با امید زنده است .

۱۶-امید، نیمی از خوشبختی است

جاده منتخب

دو جاده در جنگلی زرد فام از همدیگر جدا می شدند؛
و متاسفانه من قادر نبودم هر دوی شان را دنبال کنم
پس برای انتخاب یکی، مدتی طولانی ایستادم
و به امتداد آن، تا جایی که چشمم کار می کرد نظر انداختم
تا جایی که در زیر بته های جنگلی پیچ می خورد و از نظر محو می شد؛

سپس دیگری را برگزیدم، برای وضوح و زیبایی اش
و شاید به خاطر ادعای بهترش،
چون آنجا علفزار بود و رهگذر می طلبید
گو این که هر دو رهگذران زیادی داشتند
و حقیقتا به یک اندازه لگد مال شده بودند؛

و هر دوی آنها آن روز صبح، مانند هم آرمیده بودند.
با برگهایی که هنوز جای هیچ ردپایی بر آنها نیفتاده بود.
آه، من اولی را به روز دیگری موکول کردم!
می دانستم که هر راهی به راه دیگر می رسد و این ادامه می یابد ...
پس شک داشتم که هرگز فرصت برگشت یابم

پس؛ جایی سالها و سالها بعد
این جمله را با آهی آرامش بخش خواهم گفت:
دو جاده در جنگلی از هم جدا می شدند، و من -
من آن را که مسافر کمتری عبور کرده بود برگزیدم،
و همین، تمام دگرگونی های زندگیم را موجب شد.

رابرت فراست (1916)

عشق و نفرت

معلم یک کودکستان به بچه های کلاس گفت که میخواهد با آنها بازی کند . او به آنها گفت که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن به تعداد آدمهایی که از آنها بدشان میآید ، سیب زمینی بریزند و با خود به کودکستان بیاورند

فردا بچه ها با کیسه های پلاستیکی به کودکستان آمدند . در کیسه بعضی ها 2 بعضی ها 3 ، و بعضی ها 5 سیب زمینی بود

معلم به بچه ها گفت : تا یک هفته هر کجا که می روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند . روزها به همین ترتیب گذشت و کم کم بچه ها شروع کردند به شکایت از بوی سیب زمینی های گندیده . به علاوه ، آن هایی که سیب زمینی بیشتری داشتند از حمل آن بار سنگین خسته شده بودند . پس از گذشت یک هفته بازی بالاخره تمام شد و بچه ها راحت شدند

معلم از بچه ها پرسید : از اینکه یک هفته سیب زمینی ها را با خود حمل می کردید چه احساسی داشتید ؟

بچه ها از اینکه مجبور بودند ، سیب زمینی های بد بو و سنگین را همه جا با خود حمل کنند شکایت داشتند

آنگاه معلم منظور اصلی خود را از این بازی ، این چنین توضیح داد

این درست شبیه وضعیتی است که شما کینه آدم هایی که دوستشان ندارید را در دل خود نگه می دارید و همه جا با خود می برید . بوی بد کینه و نفرت قلب شما را فاسد می کند و شما آن را به همه جا همراه خود حمل می کنید . حالا که شما بوی بد سیب زمینی ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید

پس چطور می خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟

حقیقتی کوچک

ماهاتما گاندی، پس از استقلال هند، سفری به انگلستان داشت. همراه چند نفر از خیابان های لندن می گذشت که ناگهان توجهش به ویترین یک جواهر فروشی معروف جلب شد.

گاندی همان جا ماند و به سنگ های قیمتی و جواهرات خوش تراش خیره شد. صاحب جواهر فروشی بی درنگ او را شناخت و به خیابان رفت و به او سلام کرد: باعث افتخار است که ماهاتما این جایند و کار ما را تماشا می کنند. ما اجناس بسیار گران بها و زیبا و هنرمندانه ای داریم و مایلیم هدیه ای به شما بدهیم.

گاندی پاسخ داد: بله، دارم با شگفتی بسیار، تحسین می کنم. و بیش تر، از خودم تعجب می کنم، چون می بینم که می توانم هدیه ای گران بها بگیرم، اما می توانم هیچ چیز نگیرم، و بدون جواهرات هم به من احترام بگذارند.