تبیان، دستیار زندگی

در راه بودن را ترجیح می دهی یا رسیدن را؟ دوست داری مثل کوهنورد بازی کنی با راه یا قالیچه سلیمان داشته باشی و به اشاره ای برسی به خواسته ات؟… جواب این سوال را اگر با سوالی نمی دهی، اگر به این سوال بی تامل جواب می دهی، باور کن نگرانم می کنی. رسیدن به کجا؟ در راه بودن بودن در کدام راه؟ باور می کنی حجم بزرگی از باخته هامان در زندگی همین جا کمین کرده؟ لای همین پرسش کوچک؟ باور نمی کنی؟

تو بگو باد ....تا بیاید و بوی پیراهنی كه تو رو یادآورد غمی است که رنجت می دهد با خود ببرد تا تو دیگر منتظر زلزله برای كندن آنها نباشی

تو بگو راز..... تا برایت بگویم  از راز  چشم هایی كه من دیدم و تو نمی دانی

تو بگو حرف ....تا انقدر حرف ناگفته برایت بگویم كه انگار كنی تا به حال لال بوده ام و تو نمی دانستی

تو بگو اشك .... تا من ببارم و ببارم و تو یادت برود كه جلوی اشك را هم می شود گرفت

تو بگو آینه ..... تا هزار تكه شوم در مهربانی نگاهت تا هزار باره اش كنم و دیگركسی  نگوید مهربانی كمیاب شده

ارغوان
شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی است هوا؟
یا گرفته است هنوز؟

من درین گوشه که از دنیا بیرون است،
آسمانی به سرم نیست،
از بهاران خبرم نیست،
آنچه می بینم دیوار است
آه، این سخت سیاه
آن چنان نزدیک است
که چو بر می کشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته که پرواز نگه
در همین یک قدمی می‌ماند
کورسویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانی است
نفسم می گیرد
که هوا هم اینجا زندانی است

هرچه با من اینجاست
رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز
گوشه چشمی هم
بر فراموشی این دخمه نینداخته است
اندر این گوشه خاموش فراموش شده،
کز دم سردش هر شمعی خاموش شده،
یاد رنگینی در خاطر من گریه می‌انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید
چون دل من که چنین خون آلود
هر دم از دیده فرو می ریزد

ارغوان
این چه رازی است که هر بار بهار
با عزای دل ما می آید؟
که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است؟
وین چنین بر جگر سوختگان
داغ بر داغ می‌افزاید

ارغوان
پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
کی برین دره غم می‌گذرند؟

ارغوان
خوشه خون
بامدادان که کبوترها
برلب پنجره باز سحر غلغه می‌آغازند،
جام گلرنگ مرا
بر سر دست بگیر،
به تماشاگه پرواز ببر
آه بشتاب که هم پروازان
نگران غم هم پروازند

ارغوان
بیرق گلگون بهار
تو بر افراشته باش
شعر خونبار منی
یاد رنگین رفیقانم را
بر زبان داشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده من

ارغوان،
شاخه همخون جدا مانده من

(هوشنگ ابتهاج "سایه")

چهار تا تکه چوب
نمی گذارد دوست داشته باشیم هم را
چهار چوب ها را آتش بزن
تا گرم شود دلم
فندک برای همین کارهاست!